Table of Contents
Φινάλε «θρίλερ» είχε για τον ΠΑΟΚ η θερινή μεταγραφική περίοδος, καθώς στο… παρά ένα της εκπνοής της – κυριολεκτικά – απέκτησε τον Ντέγιαν Λόβρεν και αυτόματα προσέθεσε έναν world class ποδοσφαιριστή στο ήδη υπάρχων έμψυχο δυναμικό του.
Ο Κροάτης στόπερ δεν χρειάζεται συστάσεις, αφού αγωνίζεται για χρόνια σε top επίπεδο και στο παλμαρέ του φιγουράρουν δεκάδες τίτλοι, με κορωνίδα όλων φυσικά το Champions League που κατέκτησε ως παίκτης της Λίβερπουλ.
Την ίδια στιγμή ήταν αναπόσπαστο μέλος της Εθνικής του που το 2018 και το 2022 στα Μουντιάλ που διοργάνωσαν Ρωσία και Κατάρ βρέθηκε πολύ κοντά στην κορυφή του κόσμου, αλλά στις λεπτομέρειες δεν την κατέκτησε και τερμάτισε 2η και 3η αντίστοιχα, θέσεις που φυσικά συνιστούν τεράστια επιτυχία και αποτυπώνουν ανάγλυφα την αξία του.
Ξετυλίγοντας δε το κουβάρι της ζωής του βλέπουμε πως πρόκειται για έναν άνθρωπο που πέρασε πολλά και βίωσε την αγριότητα από πρώτο χέρι. Πόλεμο, ξεριζωμό και δύσκολα χρόνια συνέθεσαν την τρυφερή παιδική του ηλικία, όμως εκείνος στάθηκε όρθιος και πέτυχε…
Κυρίες και κύριοι ας γνωρίσουμε τον Ντέγιαν Λόβρεν λοιπόν που θα έρθει αύριο (14/9) στη χώρα μας και ο ο οποίος εκτός όλων των άλλων είναι και γλωσσομαθής, αφού μιλά εξαιρετικά κροατικά, γερμανικά, γαλλικά και αγγλικά.
«Οταν ήχησαν οι σειρήνες η μητέρα μου με πήγε στο υπόγειο. Φοβόμουν. Μόλις σταμάτησαν μπήκαμε στα αμάξι με προορισμό τη Γερμανία. Πήραμε μόνο έναν σάκο και τα αφήσαμε όλα πίσω»
Γεννήθηκε στις 5 Ιουλίου του 1989 στο χωρίο Κράλιεβα που βρίσκεται δίπλα στην πόλη Ζένιτσα της Βοσνίας που τότε ανήκε στην ενωμένη Γιουγκοσλαβία και σε μία εποχή που τα πάντα στη χώρα κρέμονταν από μία κλωστή. Τα σύννεφα του πολέμου απλώνονταν απειλητικά πάνω της και το κακό δεν άργησε να έρθει.
Παιδί ακόμη βίωσε τη φρίκη των εχθροπραξιών και μάλιστα η γενέτειρά του βρέθηκε στο επίκεντρό τους, καθώς η ευρύτερη περιοχή διέθετε εκείνα τα χρόνια μικτό πληθυσμό, με καταγωγή δηλαδή από τη Σερβία και την Κροατία.
Ετσι αποτέλεσε θέρετρο συγκρούσεων αλλά και πολλών φρικαλεοτήτων που συμβαίνουν σε ανάλογους ταραγμένους καιρούς και έχουν θύματα τους αμάχους.
«Πριν τον πόλεμο τα είχαμε όλα. Ποτέ δεν υπήρξαν προβλήματα και με τους γείτονές μας διατηρούσαν πολύ καλές σχέσεις. Με τους Σέρβους, τους Μουσουλμάνους, με όλους. Μιλούσαμε, διατηρούσαμε επαφές, αλλά ήρθε ο πόλεμος», είπε πριν από μερικά χρόνια στο ντοκιμαντέρ που γύρισε η Λίβερπουλ γύρω από τη ζωή του.
Και συνέχισε. «Επιτέθηκαν στη Ζένιτσα γιατί ήταν η μεγαλύτερη πόλη, αλλά στα γύρω μικρά χωριά έγιναν τα πιο φρικιαστικά πράγματα. Κόσμος δολοφονήθηκε άγρια, όπως ο αδερφός του θείου μου με μαχαίρι μπροστά στα μάτια άλλων. Μου είναι πολύ δύσκολο να μιλάω για εκείνον. Μακάρι να μπορούσα να εξηγήσω γιατί συνέβη αυτό (σ.σ. ο πόλεμος). Κανείς δεν ξέρει την αλήθεια, όμως όλα άλλαξαν μέσα σε μία νύχτα και όλοι πολεμούσαν τους άλλους. Τρεις διαφορετικές κουλτούρες μεταξύ τους. Ο κόσμος έγινε διαφορετικός».
Ο Λόβρεν ήταν τότε περίπου τριών ετών και αντί τα παιδικά του χρόνια να είναι γεμάτα χαμόγελα και ανέμελα παιχνίδια «βυθίστηκαν» – όπως και για χιλιάδες άλλους – στην αβεβαιότητα και τον φόβο.
Μέχρι που οι γονείς του πήραν τη μεγάλη απόφαση να ξεφύγουν από τη λαίλαπα που είχε ξεσπάσει και να αναζητήσουν τη λύτρωση μέσω της προσφυγιάς.
Η εξιστόρηση του ίδιου για εκείνες της δραματικές στιγμές καθηλώνει και συνάμα τρομάζεις μόνο στη σκέψη πως ενδέχεται να βιώσεις κάτι αντίστοιχο. «Θυμάμαι τις σειρήνες που ηχούσαν. Ημουν πολύ φοβισμένος και σκεφτόμουν τις βόμβες. Η μητέρα μου με πήρε και πήγαμε στο υπόγειο. Δεν μπορώ να θυμηθώ πόσες ώρες κάτσαμε εκεί και βγήκαμε μόλις σταμάτησαν. Αμέσως μετά μπήκαμε στο αμάξι και αρχίσαμε το ταξίδι για τη Γερμανία. Τα αφήσαμε όλα πίσω. Το σπίτι μας, το μικρό μαγαζί που διατηρούσε η οικογένειά μου που πουλούσε τρόφιμα, τα πάντα. Πήραμε έναν σάκο, τρόφιμα για τον δρόμο, νερό και είπαμε ‘Πάμε στη Γερμανία’».
Το ταξίδι 11 ατόμων κράτησε 17 ώρες και μπήκαν στη χώρα χάρις στα χαρτιά που είχε ο παππούς του
Ετσι η φαμίλια του πήρε τον δρόμο της ξενιτιάς ελέω της ανθρώπινης φύσης να λύνει με τα όπλα και τη βία κάθε διαφορά που προκύπτει, ενώ το ταξίδι τους διήρκησε περίπου 17 ώρες αφού έπρεπε να περάσουν από διάφορα μπλόκα και ελέγχους.
Συνολικά 11 μέλη της οικογένειας Λόβρεν βρήκαν «καταφύγιο» στο Μόναχο εκεί όπου παλαιότερα ζούσε και εργαζόταν ο παππούς του, κάτι που αποδείχθηκε καταλυτικό ώστε οι αρχές της συγκεκριμένης χώρας να τους επιτρέψουν την είσοδο. «Ημασταν τυχεροί. Αν δεν διέθετε χαρτιά δεν ξέρω που θα πηγαίναμε. Ισως να βρισκόμασταν… κάτω από το χώμα. Ειλικρινά δεν ξέρω τι θα συνέβαινε. Ενας από τους φίλους μου στο σχολείο έκλαιγε για πολλές ημέρες και όταν τον ρώτησα γιατί μου απάντησε:’ Πέθανε ο πατέρας μου’. Ηταν στρατιώτης και σκέφτηκα πως θα μπορούσε στη θέση του να βρίσκεται ο δικός μου πατέρας».
Αυτόματα ο μικρός Λόβρεν όπως και όλοι κλήθηκαν να συμβιβαστούν με τη νέα πραγματικότητα, που εύλογα μόνο ρόδινη δεν ήταν.
«Δεν ξέραμε γερμανικά και τίποτα για τη χώρα. Πηγαίναμε στα τυφλά, αλλά αυτό με έκανε πιο δυνατό. Μου έδειξε πως στη ζωή θα κερδίσεις τα πάντα με τη σκληρή δουλειά. Οι γονείς μου μου έδωσαν τα πάντα, αλλά έβλεπα πόσο δύσκολα περνούσαν. Είπα πως ‘δεν θέλω να ζήσω και εγώ έτσι’. Τους ήταν δύσκολο να φύγουν, ήταν 27, 28 ετών. Ομως το έκαναν. ‘Πρέπει να πάμε στη Γερμανία’, είπαν για το καλό όλων μας. Περίπου ένα χρόνο από όταν φύγαμε υπήρξε μία επίθεση στην αγορά της πόλης και σκοτώθηκαν πολλοί άνθρωποι», θα πει ο ίδιος μεταγενέστερα για το πρώτο του διάστημα στη Βαυαρία.
Στο Μόναχο βρήκε πάλι το χαμόγελό του, έγινε ξανά παιδί, χάζευε τον Ματέους και τους άλλους «αστέρες» της Μπάγερν όμως ύστερα από επτά χρόνια η φαμίλια του ξενιτεύτηκε για 2η φορά!
Βέβαια ο καιρός γιατρεύει τις πληγές και με την πάροδο του χρόνου άρχισαν να εγκλιματίζονται.
Εμαθαν τη γλώσσα, ενώ ο Λόβρεν άρχισε να κάνει φίλους αφού στη Γερμανία βρέθηκαν περίπου 350.000 πρόσφυγες λόγω του τότε πολέμου.
Παράλληλα υπήρχαν και πολλοί μετανάστες που αντιμετώπιζαν περίπου τα ίδια προβλήματα με εκείνους. Ο πατέρας του Σάσα έβγαζε χρήματα στον κατασκευαστικό τομέα που ήξερε καλά, ενώ ο καλύτερός του παιδικός φίλος ήταν ο Φίκρετ, ένα παιδί Τούρκων που επίσης αναζήτησαν στο Μόναχο ένα καλύτερο «αύριο».
Μαζί μοιράστηκαν ως πιτσιρικάδες το πάθος τους για το ποδόσφαιρο που ήταν και μία διέξοδος για τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετώπιζαν οι οικογένειές τους και υπήρξαν συμπαίκτες στην τοπική ομάδα BSC Sendling.
Την ίδια στιγμή ο ίδιος λέει για τα πρώτα του βήματα στην μπάλα και τις επιρροές του. «Είχα τόσα πολλά είδωλα. Πήγαινα στις προπονήσεις της Μπάγερν Μονάχου όταν ήμουν 6-7 ετών και έβγαζα φωτογραφίες με τους σταρ που διέθετε τότε, τον Βιθέντε Λιζαραζού, τον Τζιοβάνι Ελμπερ, τον Λόταρ Ματέους και άλλους (σ.σ. τις κόλλαγε στο δωμάτιό του). Αγαπούσα τη Γερμανία. Η μητέρα μου (σ.σ. Σίλβα) έλεγε πως είναι το δεύτερο σπίτι μας και είναι αλήθεια. Μας υποδέχθηκε με ανοιχτή αγκαλιά. Δεν ξέρω άλλη χώρα που θα έκανε το ίδιο. Υποδέχθηκε τόσους πολλούς πρόσφυγες από τη Βοσνία».
Ωστόσο μετά από περίπου επτά χρόνια βρέθηκε εκ νέου μπροστά σε μία μεγάλη αλλαγή που ήταν μονόδρομος και η οικογένειά του κλήθηκε ξανά να εγκαταλείψει την εστία της.
Βλέπετε πλην του παππού του που δούλευε παλαιότερα στην πόλη, ο πατέρας του και η μητέρα του έπρεπε να ανανεώνουν την άδεια παραμονής τους κάθε έξι μήνες, σε μία επίπονη ψυχολογικά διαδικασία αφού εύλογα ένιωθες μετέωρος.
«Οι γονείς μου προσπαθούσαν να λάβουν μόνιμη άδεια παραμονής, αλλά οι αρχές τους αρνούνταν. Κάθε μισό έτος έληγε, προς στιγμήν τα μαζεύαμε να φύγουμε αλλά ανανεώνονταν. Ηταν δύσκολο να ξέρεις πως δεν θα έχεις μέλλον στη Γερμανία. Οι αρμόδιοι έλεγαν: ‘Οταν τελειώσει ο πόλεμος τότε θα πάτε πίσω’. Μία ημέρα μου είπαν οι δικοί μου: ‘Εχεις δύο μήνες να προετοιμαστείς. Φεύγουμε’. Ηταν πάρα πολύ δύσκολο. Ολοι οι φίλοι μου ήταν στη Γερμανία και η ζωή μου είχε αρχίσει ξανά. Ημουν χαρούμενος, έπαιζα ποδόσφαιρο», θα πει ο ίδιος για τη 2η φορά που κλήθηκε, σε ηλικία σκάρτων 10 ετών, να εγκαταλείψει το σπίτι του.
Αν νομίζετε πως είναι απλό, κλείστε τα μάτια και επιδιώξτε νοερά να έρθετε στη θέση του…
«Ο πατέρας μου πούλησε τα παγοπέδιλά μου γιατί δεν είχαμε λεφτά»!
Πόσο δε όταν επί της ουσίας η οικογένειά του δεν είχε που να πάει, καθώς στο Κράλιεβα ήταν αδύνατον να επιστρέψει.
Ετσι εγκαταστάθηκε στο Κάρλοβατς, μία μικρή πόλη κοντά στο Ζάγκρεμπ όπου όλοι τους κλήθηκαν να ξεκινήσουν εκ νέου από το «μηδέν».
Μάλιστα αυτή τη φορά οι συνθήκες ήταν πιο δύσκολες από ότι η μετάβαση στη Γερμανία και ο ίδιος μίλησε στο βίντεο των «Reds» για τα προβλήματα που προέκυψαν σε όλους τους τομείς.
«Δεν είχα καλή προφορά στα κροατικά και ήταν δύσκολο να γράψω. Βρέθηκα 10 ετών εκεί και μου πήρε δύο χρόνια να μάθω ξανά τα πάντα για τη χώρα μου. Ξέρεις πώς γίνεται. Οταν είσαι παιδί στο σχολείο τα άλλα σε κοροϊδεύουν για διάφορα πράγματα, όπως η προφορά σου», σχολίασε.
Την ίδια στιγμή η φαμίλια του αντιμετώπιζε οικονομικά θέματα, καθώς κλήθηκαν να «χτίσουν» από την αρχή το σπιτικό τους.
Ο πατέρας του εργάζονταν ως ελαιοχρωματιστής, η μητέρα του σε αλυσίδα καταστημάτων λιανικού εμπορίου με μηνιαίο μισθό λιγότερα από 400 ευρώ και βήμα-βήμα επεδίωκαν να εγκλιματιστούν στις νέες συνθήκες.
Ο Λόβρεν θυμάται το τότε, τα όσα λέει είναι γροθιά στο στομάχι και… καθηλώνουν.
«Η μητέρα μου έλεγε συχνά πως δεν είχαμε χρήματα για να πληρώσουμε τους λογαριασμούς. Θυμάμαι μου είχαν πάρει κάτι παγοπέδιλα που μου άρεσαν πολύ και έπαιζα τον χειμώνα στον πάγο. Μία ημέρα τα έψαχνα και ρώτησα τη μητέρα μου που είναι. Εκείνη δακρυσμένη μου απάντησε ότι τα πουλήσαμε γιατί δεν είχαμε χρήματα. Πήραμε 40 αγγλικές λίρες (σ.σ. 48 ευρώ). Ηταν πολύ δύσκολο για τους γονείς μου».
«Δώστε μία ευκαιρία στους πρόσφυγες. Μία»!
Αυτά ήταν λοιπόν τα παιδικά του χρόνια, γεμάτα κακουχίες, δυσκολίες και τον θάνατο να αιωρείται σαν «Δαμόκλειος σπάθη» πάνω από εκείνον και τους δικούς του.
Οποιος έχει βιώσει ανάλογες καταστάσεις δύναται να αντιληφθεί το πώς νιώθουν όσοι καλούνται να ανταπεξέλθουν απέναντι στη δίνη του πολέμου και της καταστροφής.
Ας τον… ακούσουμε.
«Ελπίζω για τις επόμενες γενιές τα πράγματα να είναι καλύτερα. Για τα παιδιά μου. Δεν ξέρω αν ποτέ θα καταλάβουν τι πέρασα, γιατί ζουν μία διαφορετική ζωή. Καμιά φορά όταν η κόρη μου ζητά ένα παιχνίδι της λέω ‘Δεν έχω λεφτά’ και δεν μπορεί να το καταλάβει. Πρέπει όμως να μάθει πως στη ζωή τίποτα δεν έρχεται εύκολα. Δεν χρειάζεται να έχει 20 παιχνίδια, μπορεί και με ένα ή δύο να είναι χαρούμενη».
Μάλιστα με τη «δύναμη» που του παρέχει η αναγνωρισιμότητα που έχει κερδίσει μέσω του ποδοσφαίρου, στέλνει ένα ηχηρό «μήνυμα» προς πάσα κατεύθυνση.
«Οταν βλέπω τι γίνεται τώρα στον κόσμο με τους τόσους πολλούς πρόσφυγες, θυμάμαι εμένα και την οικογένειά μου. Δεν φταίνε εκείνοι, καθώς δεν έχουν σπίτια και δεν τους θέλουν στις πατρίδες τους. Αναζητούν ένα ασφαλές μέρος για τα παιδιά τους. Πέρασα ότι περνούν. Δώστε τους μία ευκαιρία. Μία ευκαιρία. Μπορείτε να καταλάβετε ποιοι είναι καλοί άνθρωποι και ποιοι κακοί!».
Για την ιστορία το 2018 επέστρεψε στο Κράλιεβα, εκεί όπου μεγάλωσε και έφυγε μόλις τριών ετών.
Τότε το επισκέφθηκε μαζί με τον πατέρα του υπό άλλες συνθήκες, αφού τα κανόνια έχουν σταματήσει να ηχούν και εκείνος ως δευτεραθλητής κόσμου μετέβη στη γενέτειρά του με σκοπό να θυμηθεί τα μέρη που έκανε τα πρώτα του βήματα και να συναντήσει ορισμένους συγγενείς του που μένουν εκεί.
Οι Κροάτες της περιοχής του επεφύλαξαν θερμή υποδοχή και ο διεθνής στόπερ έδειχνε ευχάριστα σαστισμένος. Δεν το περίμενε και ευχαρίστησε όλους για τον τρόπο που τον φιλοξένησαν. Μάλιστα διάφορα ρεπορτάζ τονίζουν πως στηρίζει το χωριό του και βοηθά στην κατασκευή κοινωφελών κτιρίων!
Ντεμπουτάρισε με την Ντιναμό Ζάγκρεμπ πριν «κλείσει» τα 17 του
Από τα παραπάνω γίνεται εύκολα αντιληπτό πως το ποδόσφαιρο αποτελούσε για εκείνον μία διέξοδο και έτσι ξεκίνησε να παίζει από μικρός.
Οταν εγκαταστάθηκε στην Κροατία βρέθηκε σε τοπικές ομάδες και το όνομά του άρχισε να γίνεται γνωστό στην ΝΚ Κάρλοβατς. Ετσι τα… νέα για τον πιτσιρικά που ξεχώριζε δεν άργησαν να φτάσουν στους «μεγάλους» και το 2004 πήγε στο κοντινό Ζάγκρεμπ για χάρη της Ντιναμό.
Παράλληλα άρχισε να καλείται στις Under της Κροατίας και η ζωή του πήρε μία νέα προς το καλύτερο τροχιά.
Το 2006 ανέβηκε στην «πρώτη ομάδα», ντεμπουτάρισε κόντρα στην Ιντερ Ζάπρεσιτς όταν ήταν «σκάρτα» 17 ετών και κάπου εκεί παραχωρήθηκε σε εκείνη δανεικός ώστε να κάνει το «αγροτικό» του.
Στο Ivan Laljak-Ivić Stadium ανδρώθηκε και το 2008 επέστρεψε στο Maksimir για να γράψει τη δική του ιστορία.
Με το «καλημέρα» έγινε εντός και εκτός των συνόρων βασικός, πανηγύρισε τίτλους και συν τοις άλλοις το 2009 έπαιξε και με την Εθνική του ομάδα σε επίπεδο ανδρών.
Αυτόματα στα 20 του χρόνια συγκαταλέγονταν στις μεγάλες ποδοσφαιρικές ελπίδες της πατρίδας του και η HNL (σ.σ. εκεί πρώτη κατηγορία) φάνταζε μικρή για να τον νεαρό κεντρικό αμυντικό που ήταν έτοιμος να… ανοίξει τα φτερά του.
Ο ίδιος για τα πρώτα του βήματα σχολίασε μεταγενέστερα: «Ποτέ δεν περίμενα πως θα γίνω κάποιος. Οταν η Ντιναμό Ζάγκρεμπ είπε πως θέλει να υπογράψουμε σκέφτηκα: ‘Ισως μπορώ να πετύχω κάτι’».
Τόσο απλά…
Εκανε το δρομολόγιο Maksimir- Gerland- St. Mary’s έναντι 18,5 εκατομμυρίων ευρώ, plus μπόνους
Σταδιακά το όνομά του άρχισε να φιγουράρει στα ρεπορτάζ αρκετών ευρωπαϊκών ομάδων και τελικά εκείνη που πλειοδότησε για χάρη του ήταν η Λιόν.
Το γαλλικό club κατέβαλε τον Γενάρη του 2010 ένα fix ποσό της τάξης των 8,5 εκατομμυρίων ευρώ plus 1,5 σε μορφή μπόνους και έτσι πήρε το «ok» της Ντιναμό ώστε να τον αποκτήσει, ενώ ο παίκτης υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας 4,5 ετών.
Στο δεύτερο μισό του 2010/11 δεν ήταν βασικός καθώς μεταξύ άλλων δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής στο Champions League, όμως από την επόμενη σεζόν – ελέω και της αποχώρησης του Ζαν Αλέν Μπουμσόνγκ που συνέχισε τότε στον Παναθηναϊκό – πήρε τη φανέλα… στο σπίτι του.
Το 2011/12 και το 2012/13 ήταν starter και κάπου εκεί έλαβε μία κλήση από τον Μουρίτσιο Ποκετίνο, τότε κόουτς της Σαουθάμπτον που τον ήθελε σαν «τρελός».
Το deal έκλεισε στα 10 «χαρτιά» καθώς τόσα πήραν στο Stade de Gerland (σ.σ.τότε έδρα της Λιόν) για τα δικαιώματά του, έφτασε στο St. Mary’s Stadium και αυτόματα εισήλθε στον «μαγικό κόσμο» της Premier League.
Εκανε το δρομολόγιο Maksimir- Gerland- St. Mary’s έναντι 18,5 εκατομμυρίων ευρώ, plus μπόνους
Στη Σαουθάμπτον «έτρεξε» εξαιρετική σεζόν, η εξαετία στη Λίβερπουλ όπου καθιερώθηκε ως word class κεντρικός αμυντικός. Κολλητός με τον Σαλάχ, η «εκδίκηση» στον Ράμος και το ιστορικό γκολ της 14ης Απριλίου του 2016
Ευρύτερα εκεί συνεργάστηκε με τεράστια ονόματα του παγκόσμιου football, ανάλογου διαμετρήματος προπονητές και κατέκτησε τίτλους, όπου κορωνίδα όλων είναι το Champions League της σεζόν 2019/20.
Μεταξύ άλλων έγινε κολλητός με τον Μοχάμεντ Σαλάχ και σε ένα ματς Κροατία-Ισπανία για το Nations League του 2018 «πρωταγωνίστησε» σε ένα επεισόδιο με τον Σέρχιο Ράμος, όταν και του «έσκασε» μία «αγκωνιά».
Μέχρι εδώ όλα καλά αφού ανάλογα συμβάντα παρατηρούνται πολλάκις πάνω στην ένταση ενός αγώνα, όμως το περιστατικό συνέβη μερικούς μήνες μετά τον τελικό του Champions League μεταξύ Ρεάλ Μαδρίτης και Λίβερπουλ, όπου επικράτησαν οι «μερένγκες» και σημαδεύτηκε από τον τραυματισμό του Αιγύπτιου μεσοεπιθετικού της δεύτερης ύστερα από μαρκάρισμα του Ιβηρα στόπερ, το οποίο στην Αγγλία θεώρησαν εσκεμμένο.
Αυτόματα όλοι υποστήριξαν πως η ένταση μεταξύ τους ήταν τρόπο τινά η «εκδίκηση» του Λόβρεν για τα όσα έκανε ο Ράμος στον «αδερφό» του και μάλιστα ο ίδιος ουσιαστικά το παραδέχθηκε.
«Χτύπησα εσκεμμένα τον Ράμος αφού τραυμάτισε τον Σαλάχ; Ναι, αυτό είναι πιθανό. Δεν θέλω να κάνω μια μεγάλη ιστορία, αλλά νομίζω ότι αυτό που έκανε ο Ράμος ήταν σκόπιμο, Ηθελε να τραυματίσει τον φίλο μου, οπότε ήρθε η ώρα να πληρώσει γι’ αυτό. Ο Λούκα (σ.σ. Μόντριτς) προσπάθησε να μειώσει την ένταση μεταξύ μας. Στον τελικό παίζαμε πολύ καλύτερα από τη Ρεάλ Μαδρίτης, μέχρι που χτύπησε ο Σαλάχ. Η έξοδός του ήταν ένα μεγάλο πλήγμα για εμάς και μετά άρχισε να κυριαρχεί η Ρεάλ. Σέβομαι τον Ράμος ως παίκτη και αυτά που κάνει για την ομάδα του. Εχει κερδίσει πολλούς τίτλους, αλλά από την άλλη, έχει κάποιες συμπεριφορές που δεν μου αρέσουν γιατί βλάπτει τους παίκτες», είπε χαρακτηριστικά.
Το συγκινητικό «αντίο» του Κλοπ, η διετία της Ζενίτ όπου συνυπήρξε με τον Οζντόεφ και η επιστροφή στη Λιόν
Σε μία ποδοσφαιρική ομάδα όμως ξεκινούν μόνο 11 και το 2020 ενημερώθηκε πως δεν υπολογίζεται για βασικός. Θα έβρισκε μεν χρόνο από τον Γιούργκεν Κλοπ, αλλά ο Λόβρεν κλήθηκε να πάρει μία σκληρή απόφαση.
Ή θα συνέχισε στη Λίβερπουλ ως μέλος του rotation ή θα αναζητούσε την τύχη του κάπου αλλού, αφού ας μην ξεχνάμε πως είναι ένας στόπερ πρώτης γραμμής.
Επέλεξε το δεύτερο, οι ενδιαφερόμενοι δεν… άργησαν να φανούν και εκείνη που «κέρδισε» τη σχετική κούρσα για την απόκτησή του ήταν η Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης, η οποία κατέβαλε 14 εκατομμύρια ευρώ στο βρετανικό club και παράλληλα απέσπασε την υπογραφή του.
Το πόσο επιδραστικός ήταν για τους «Reds» αποτυπώνεται στα λόγια του τότε προπονητή του, όταν ο Γερμανός κόουτς τον αποχαιρέτησε και του ευχήθηκε καλή συνέχεια.
«Είναι ένας ακόμη legend της Λίβερπουλ. Από την πρώτη στιγμή που ήρθα υπήρξε ένα πολύ σημαντικό κομμάτι αυτής της ομάδας. Εκανε πάρα πολλά καλά παιχνίδια. Είναι ένας σπουδαίος παίκτης και σπουδαίος άνθρωπος. Οταν έφυγε του είπαμε: ‘Ποιος θα είναι τώρα ο καλύτερος φίλος του Μο (σ.σ. Σαλάχ);’ γιατί ήταν πραγματικά κολλητοί. Ηταν πολύ κοντά και αυτό είναι το θέμα, Θα μας λείψει. Είναι πρότυπο αθλητή, έχει όλα όσα χρειάζεσαι. Θα είναι πάντα ευπρόσδεκτος εδώ γιατί είναι ένας πολύ ωραίος τύπος».
Ετσι βρέθηκε στη Ρωσία, όπου προσέθεσε και άλλους τίτλους στο… τεφτέρι του, ενώ την πρώτη του σεζόν ήταν «κολώνα» στο αρχικό της σχήμα.
Μαζί μάλιστα με τον Μαγκόμεντ Οζντόεφ, με τον οποίο θα γίνει εκ νέου συμπαίκτης στη Θεσσαλονίκη και ήδη γνωρίζονται πολύ καλά, αφού στο το κοντέρ τους «έγραψε» 32 κοινές παρουσίες ως κάτοικοι του Krestovsky Stadium.
Το 2022 όμως ταλαιπωρήθηκε από έναν τραυματισμό στον αστράγαλο και έμεινε για μεγάλο χρονικό διάστημα εκτός, ενώ μετά την αποθεραπεία του σα να ένιωσε πως δεν μπορούσε να συνεχίσει εκεί.
Ετσι τον Ιανουάριο του 2023 πήρε τη μεγάλη απόφαση της επιστροφής του στη Λίον και ύστερα από περίπου 1,5 έτος στα γνώριμα λημέρια της Γαλλίας, θα δηλώνει τη Θεσσαλονίκη ως μόνιμο τόπο διαμονής του.
Πήρε το όνομά του από τον Σαβίσεβιτς, ο αδερφός του από τον Σούκερ!
Τώρα θα σταθούμε σε κάτι άλλο που αποτυπώνει ανάγλυφα πως ο Λόβρεν γεννήθηκε και μεγάλωσε σε άκρως ποδοσφαιρικό περιβάλλον.
Το όνομα που φέρει, το Ντέγιαν δηλαδή, ήταν απόφαση της γιαγιάς του Ιβάνκα, προς τιμήν του Ντέγιαν Σαβίσεβιτς που μεσουρανούσε εκείνα τα χρόνια με τη φανέλα της Μίλαν και του Ερυθρού Αστέρα.
Δεν είναι τυχαίο μάλιστα που ο μικρότερος αδερφός του Νταβόρ, 26 ετών σήμερα που είναι επίσης ποδοσφαιριστής και αγωνίζεται ως φορ στην Κουστόσιγια της χώρας τους – στο παρελθόν ήταν διεθνής με τις Under της Κροατίας και έχει περάσει από την Ντιναμό Ζάγκρεμπ και τη Φορτούνα Ντίσελντορφ – πήρε το δικό του ελέω Σούκερ!
Ο συμπατριώτης τους στράικερ είναι ένας εκ των κορυφαίων παικτών που έχει αναδείξει το κροατικό ποδόσφαιρο και εκείνα τα έτη – στα τέλη της δεκαετίας του ‘90 δηλαδή – μεσουρανούσε στο ευρωπαϊκό football καθώς ήταν στη Σεβίλλη, τη Ρεάλ Μαδρίτης και την Αρσεναλ.
Εφτιαξε τετράστερο ξενοδοχείο, το ονόμασε με τα αρχικά ονόματα των παιδιών του και φιλοξένησε σεισμόπληκτους! Παλαιότερα ασχολήθηκε και με τη μόδα!
Την ίδια στιγμή το 2018 έγινε ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου «Joel», που πήρε το όνομά του από τα παιδιά του Γιόσιπ (σ.σ. Josip) και Ελενα (σ.σ. Elena).
Πρόκειται για ένα πολυτελές συγκρότημα τεσσάρων αστέρων που κατασκευάστηκε στην πόλη Νοβάγια του νησιού Παγκ, το οποίο βρίσκεται στην Αδριατική και σε απόσταση αναπνοής από τις ακτές της Κροατίας.
Το μέρος είναι από τα πλέον τουριστικά της πατρίδας του και ο νέος στόπερ του ΠΑΟΚ ασχολείται πάρα πολύ με το συγκεκριμένο projekt, στο οποίο εύλογα επένδυσε πολλά χρήματα.
Μάλιστα το 2020 χειροκροτήθηκε από όλους στη χώρα του, όταν το διέθεσε για την παραμονή 16 σεισμόπληκτων οικογενειών από την πόλη Πετρίνια που επλήγη στα τέλη εκείνου του έτους από έναν ισχυρό σεισμό.
Οι καταστροφές που υπέστη η περιοχή ήταν σημαντικές και ο διεθνής κεντρικός αμυντικός ανακοίνωσε τότε πως το ξενοδοχείο βρίσκεται στη διάθεση όσων έχουν ανάγκη.
Το 2018 έπαιξε μαζί με τον Ματέο Κόβασιτς σε αντί-Ναζί ταινία
Βρισκόμασταν στα 2018 και η Χρβάτσκα μετρούσε αντίστροφα για τη συμμετοχή της στο τότε Μουντιάλ της Ρωσίας, όπου και αποτέλεσε την ευχάριστη έκπληξη του τουρνουά και έφτασε μέχρι τον τελικό.
Κάπου εκεί όμως «έσκασαν» τα νέα για δύο σούπερ σταρ της, που ήταν ο ήρωας της ιστορίας μας και ο Ματέο Κόβασιτς που πλέον αγωνίζεται στη Μάντσεστερ Σίτι και εκείνο το διάστημα φορούσε τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης.
Βλέπετε αμφότεροι ολοκλήρωσαν τα γυρίσματα για το μετέπειτα κινηματογραφικό τους ντεμπούτο, καθώς συμμετείχαν στην ταινία «The Match»!
Το φιλμ – μέρος τριλογίας – μετέφερε στη μεγάλη οθόνη την αληθινή ιστορία φυλακισμένων από τους Ναζί ποδοσφαιριστών, οι οποίοι αψήφησαν τα γενέθλια του Χίτλερ και ταπείνωσαν τους δυνάστες τους.
Η πλοκή της διαδραματίστηκε στα 1944, όταν μία ομάδα που ηγούνταν ένας Ούγγρος κρατούμενος διατάχθηκε να παίξει και να χάσει έναν αγώνα κόντρα σε επίλεκτα μέλη της γερμανικής φασιστικής ελίτ, την ημέρα που γιόρταζε ο τύραννος δικτάτορας που οραματίστηκε πως θα γίνει κυρίαρχος του κόσμου.
Παρόλα αυτά όμως δεν δείλιασαν και η ανάπαυλα τους βρήκε μπροστά στο σκορ. Παρότι δε στο ημίχρονο τους δόθηκαν υποσχέσεις πως θα αφήνονταν ελεύθεροι εάν ητώνταν (σ.σ. εκτός του αρχηγού τους), εκείνοι ύψωσαν το ανάστημά τους και δεν «λύγισαν», καταβάλλοντας όμως βαρύ τίμημα.
Οι Λόβρεν και Κόβασιτς είχαν από έναν μικρό ρόλο καθώς υποδύθηκαν – με μεγάλη επιτυχία πάντως – δύο παίκτες και έτσι έκαναν entrance στην 7η τέχνη.
«Αν δεν ήξερες πως είναι ποδοσφαιριστές θα μπορούσες πολύ εύκολα να υποθέσεις πως πρόκειται για ηθοποιούς», σχολίασε για αμφότερους ο Αντρέι Ντόικιτς, πρωταγωνιστής του «The Match».
Βαθιά θρησκευόμενος, έχει τατουάζ τον Ιησού, τη στιγμή της Σταύρωσης και πολλά άλλα
Κάτι που διακρίνει τον 35χρονο είναι η βαθιά του πίστη στον Θεό, η οποία αποτυπώνεται και μέσω των πολλών τατουάζ που έχει κάνει σε πολλά σημεία του σώματός του.
Ξέχωρα από ορισμένα 100% προσωπικής υφής όπως ιδιαίτερες ημερομηνίες ή αποφθέγματα, παρατηρεί κάποιος και μία μεγάλη προσωπογραφία του Ιησού, όπως τουλάχιστον φανταζόμαστε εμείς την εικόνα του Θεανθρώπου.
Παράλληλα υπάρχει μία αντίστοιχη που απεικονίζει την Παναγία, ενώ ένα άλλο θυμίζει τη συγκλονιστική στιγμή της Σταύρωσης, όπου ένα χέρι καρφώνει ένα άλλο χέρι που είναι δεμένο στον Σταυρό και από κάτω είναι γραμμένο το όνομα του Ιησού στα εβραϊκά.
Κάπου αλλού δεσπόζει ένα χέρι που αγκαλιάζει κάποιο άλλο παιδικό και υπάρχει η λεζάντα «Δεν θα σε αφήσουμε ποτέ».
Τα περισσότερα εξ’ αυτών του τα έχει «χτυπήσει» ένας συμπατριώτης του που πολλάκις τον επισκέπτονταν στην Αγγλία ή όπου αλλού έπαιζε αποκλειστικά για τον συγκεκριμένο σκοπό!
Παίζει τένις, πινγκ-πονγκ, ασχολείται με το ΜΜΑ (Mixed Martial Arts) και η έκπληξη που ετοίμασε μαζί με τον Κριστιάνο Ρονάλντο στον γιο του
Για φινάλε, πριν το «καθαρά» στατιστικό κομμάτι του, κατά τη διάρκεια της παρουσίας του στη Θεσσαλονίκη είναι πολύ πιθανό να τον δούμε σε κάποιο γήπεδο τένις.
Βλέπετε λατρεύει το συγκεκριμένο άθλημα και του αρέσει να παίζει με φίλους του, όπως και το πινγκ πονγκ.
Την ίδια στιγμή ασχολείται και με την πολεμική τέχνη ΜΜA (σ.σ. Mixed Martial Arts) και μάλιστα το 2021 ανέβασε στο διαδίκτυο ένα βίντεο όπου παλεύει με τον επαγγελματία πρωταθλητή της χώρας του Cro Cop.
Για την ιστορία ο αγώνας τους που ήταν φιλικός, πρέπει να το τονίσουμε αυτό, κράτησε 50 δευτερόλεπτα, αφού ο αντίπαλός του ήταν, μεταξύ άλλων, παλαιό μέλος των επίλεκτων κροατικών ειδικών δυνάμεων! Ωστόσο ο Λοβρέν το «είχε» και η παραπάνω άθληση τον βοηθά πολύ στα μαρκαρίσματα και στις επαφές που γίνονται στην μπάλα.
Πάντως και λογικά η Νο1 έννοια του είναι η οικογένειά του και με τη σύζυγό του Ανίτα είναι μαζί από την εφηβική τους ηλικία.
Μεταγενέστερα παντρεύτηκαν και πλέον στη φαμίλια τους υπάρχουν δύο «άγγελοι», η Ελενα που γεννήθηκε το 2012 και ο Γιόσιπ που ήρθε στη ζωή το 2015.
Για την ιστορία ο μικρός λατρεύει τον Κριστιάνο Ρονάλντο και ο Λόβρεν φρόντισε σε παλαιότερα γενέθλιά του να του κάνει μία πολύ μεγάλη έκπληξη, όταν ο CR7 του είπε διαδικτυακά τα «χρόνια πολλά».
Ο Ντέγιαν Λόβρεν με αριθμούς, τα 59 ματς πλάι-πλάι με τον Βίντα και η φιλοσοφία του: «Να με θυμούνται οι φίλαθλοι σαν έναν παίκτη που δίνει το 100%»
Αυτός είναι λοιπόν ο 35χρονος κεντρικός αμυντικός που θα παίζει πλέον στα μέρη μας για λογαριασμό του ΠΑΟΚ. Με τεράστια καριέρα σε top επίπεδο, συλλογικό και εθνικό, οι αριθμοί του «μιλάνε» από μόνοι τους.
Εχει πάρει Champions League, Premier League, τίτλους σε Κροατία, Ρωσία, Γαλλία και παράλληλα το… κοντέρ του «γράφει» 16 συμμετοχές σε Μουντιάλ, όπου μεταξύ άλλων ήταν βασικός στον τελικό του 2018 όπου η Χρβάτσκα ηττήθηκε από τη Γαλλία.
Στο αντιπροσωπευτικό του συγκρότημα δε ήταν πολλάκις πλάι-πλάι στα στόπερ με τον Ντομαγκόι Βίντα της ΑΕΚ που θα συναντήσει τώρα αντίπαλο στη Stoiximan Super League και αθροιστικά έπαιξαν μαζί σε 59 ματς με το εθνόσημο στο στήθος. Οι δυο τους φαίνεται πως διατηρούν πολύ καλές σχέσεις, ενώ τα τρία εξ’ αυτών ήταν απέναντι στην Ελλάδα, το 4-3 για την πατρίδα του στη Νέα Σμύρνη σε επίπεδο Under 21, το 2-0 υπέρ της «γαλανόλευκης» το 2011 στο «Γ. Καραϊσκάκης» και το 0-0 του 2017 εκ νέου στο Φάληρο.
Παράλληλα «μετρά» 83 παρουσίες σε Champions League και Europa League και έχει παίξει κόντρα με τους ανά την υφήλιο κορυφαίους φορ των τελευταίων ετών.
Οι μεταγραφές που έκανε ως τώρα στην καριέρα του ανέρχονται σε μίνιμουμ 56 εκατομμύρια ευρώ και πλέον θα φορά τον Δικέφαλο.
Σε ανύποπτη στιγμή, όταν ήταν στην Αγία Πετρούπολη, μίλησε και για το πώς θέλει να σκέφτονται για εκείνον οι φίλαθλοι.
«Με θετικό τρόπο. Να θυμούνται ότι δίνω το 100%. Θέλω σε μία πόλη που έπαιξα, να με υποδέχονται θερμά μετά από 10 ή 15 χρόνια. Δεν ήρθα για τα χρήματα. Θέλω να με θυμούνται με καλό τρόπο, σαν ένα παίκτη που δουλεύει σκληρά, έχει εμπειρία και βοήθησε τα νέα παιδιά. Πάντα το κάνω αυτό, γιατί θυμάμαι πώς και εγώ έμαθα ως νέος από τους παλιότερους».
Λίβερπουλ: 185 ματς/8 γκολ/4 ασίστ
Λιόν: 134 ματς/4 γκολ/3 ασίστ
Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης: 63 ματς/3 γκολ/3 ασίστ
Ντιναμό Ζάγκρεμπ: 57 ματς/3 γκολ/1 ασίστ
Σαουθάμπτον: 31 ματς/2 γκολ/1 ασίστ
Ιντερ Ζάπρισιτς: 29 ματς/1 γκολ/1 ασίστ
Εθνική Κροατίας: 78 ματς/5 γκολ/1 ασίστ
Τίτλοι
Champions League: 1 (2018/19-Λίβερπουλ)
Premier League: 1 (2019/20-Λίβερπουλ)
Πρωταθλήματα Ρωσίας: 3 (2021, 2022, 2023-Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης)
Πρωταθλήματα Κροατίας: 2 (2008/09, 2009/10-Ντιναμό Ζάγκρεμπ)
Κύπελλα Γαλλίας: 1 (2011/12-Λιόν)
Κύπελλα Ρωσίας: 3 (2021, 2022, 2023-Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης)
Κύπελλα Κροατίας: 1 (2008/09-Ντιναμό Ζάγκρεμπ)
Ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ: 1 (2019/20-Λίβερπουλ)
Πρωταθλήματα Β’ Κροατίας: 1 (2006/07-Ιντερ Ζάπρισιτς)
Φιναλίστ Μουντιάλ: 1 (2018)
3η θέση σε Μουντιάλ: 1 (2022)
Πηγή: Goal News
