Η απόφαση του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου για την παύση του Γενικού Ελεγκτή Οδυσσέα Μιχαηλίδη δεν είναι υπεράνω κριτικής όπως προσπαθούν κάποιοι να μας πείσουν. Στις μέρες μας, σε όλο τον κόσμο οι αποφάσεις των δικαστηρίων κρίνονται και επικρίνονται διότι δεν είναι στενά νομικίστικες αποφάσεις αλλά τις περισσότερες φορές κρύβουν και μια πολιτική διάσταση με συνέπειες για το κοινωνικό σύνολο. Στις ΗΠΑ για παράδειγμα όταν κρίνονται αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου γίνεται ταυτόχρονα και ανάλυση των πολιτικο-ιδεολογικών θέσεων των δικαστών που το συνθέτουν. Και συνήθως αναφέρονται ως «συντηρητικοί» ή ως «προοδευτικοί». Αναλύεται επίσης και ποιος Πρόεδρος τους διόρισε και με ποια πολιτικά κριτήρια έγινε η επιλογή τους. Δεν είναι λοιπόν ιερές αγελάδες οι δικαστές, ούτε οι θεοί του Ολύμπου.
Αυτά για όσους στα καθ’ ημάς θεωρούν ότι η απόφαση για τον Γενικό Ελεγκτή δεν έχει πολιτικές διαστάσεις. Διότι ακόμη και το λεξιλόγιο που χρησιμοποιείται στην απόφαση αυτή είναι ενδεικτικό της ισοπεδωτικής διάστασής της αφού εν ολίγοις ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης κρίνεται ως ένας από τους χειρότερους κρατικούς λειτουργούς που γνώρισε αυτός ο τόπος. Οι αναφορές στο πρόσωπο του είναι εξοντωτικές. Γλώσσα εμπαθής για νομικό κείμενο. Η δε ομοφωνία των δικαστών σε ένα τόσο σοβαρό θέμα δεν είναι μόνο κάτι τραγικό, είναι και ένδειξη βαθιάς νοσηρότητας της δικαιοσύνης. Σε χώρες με κάποια δημοκρατική παράδοση, σπάνια, πολύ σπάνια, υπάρχουν ομόφωνες αποφάσεις των Ανωτάτων Δικαστηρίων τους σε σοβαρά θέματα. Ακόμη και στις ΗΠΑ που με τους διορισμούς του Τραμπ το Ανώτατο Δικαστήριο ελεγχόταν από συντηρητικούς δικαστές, δεν του έκαναν το χατήρι στις αποφάσεις τους. Ούτε στον Καναδά που παρακολουθώ χρόνια τις αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου, οι αποφάσεις αυτές εξυπηρετούσαν τις βλέψεις της πολιτικής εξουσίας.
Εντυπωσιάζει η ακραία γλώσσα που χρησιμοποίησαν οι δικαστές στους χαρακτηρισμούς τους για τον Οδυσσέα Μιχαηλίδη. Δεν βρήκαν τίποτε το καλό να πουν για ένα άνθρωπο που αποκάλυψε δεκάδες σκάνδαλα και υπηρέτησε το δημόσιο συμφέρον με ανιδιοτέλεια. Δεν τον έπαυσαν μόνο, προσπάθησαν να τον αποδομήσουν και στη συνείδηση του λαού ως «ανίκανο» και «ακατάλληλο». Στόχευσαν την πλήρη εξόντωση του. Και πολλές αναφορές τους δεν στηρίζονται σε καμιά νομολογία, είναι κρίσεις πολιτικές. Αν είχα το χώρο θα παράθετα και θα ανάλυα πολλαπλές τέτοιες κρίσεις. Η πολιτική διάσταση της απόφασης αυτής μας αποκαλύπτει ένα συνασπισμό των δυνάμεων του συστήματος που είναι αντίθετες προς τη διαφάνεια και την αποκάλυψη των σκανδάλων και της διαφθοράς. Και που εκθέτουν και αμαυρώνουν διεθνώς την Κύπρο. Η δικαστική απόφαση θα εκθέσει ακόμη περισσότερο διεθνώς αυτό τον άμοιρο τόπο. Με την ελπίδα ότι κάποιο ευρωπαϊκό όργανο δικαιοσύνης, θα ρίξει φως σε αυτή την υπόθεση, όπως συνέβη και σε άλλες περιπτώσεις ολιγωρίας της Κυπριακής Δικαιοσύνης.
Καρατομείται ο Γενικός Ελεγκτής της Δημοκρατίας την ίδια στιγμή που μας πνίγουν τα σκάνδαλα που έχει αποκαλύψει, την ίδια στιγμή που η Ευρωπαϊκή Ένωση μας ζητά την επιστροφή 600 εκατομμυρίων διαφόρων χρηματοδοτήσεων για το τερματικό του Βασιλικού λόγω του σκανδάλου σε αυτό και ο ίδιος ο υπουργός Οικονομικών εκφράζει τις ανησυχίες του για τις συνέπειες που θα έχει κάτι τέτοιο για την οικονομία του τόπου, μιλώντας για μαύρη τρύπα. Λίγη αμφιβολία υπάρχει ότι το σύστημα ήθελε να απαλλαχτεί με κάθε τρόπο από έναν ενοχλητικό λειτουργό του δημοσίου που δεν συμβιβαζόταν με τη διαφθορά και του χαλούσε μια προσοδοφόρα διαπλοκή. Ο ίδιος ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης έχει δηλώσει:«Είναι ξεκάθαρο σε μένα ότι ήρθα σε αντιπαράθεση με το σύστημα και σήμερα το σύστημα πέτυχε την καρατόμησή μου παρουσιάζοντας με ως τον χειρότερο κρατικό αξιωματούχο που πέρασε από την Κύπρο από το 1960».
Ταυτόχρονα αποστέλλεται και το μήνυμα σε κάθε αξιωματούχο του κράτους ότι πρέπει να σιωπά για τη λαίλαπα της διαφθοράς που καταβροχθίζει τις σάρκες του τόπου. Είναι ένα μήνυμα φίμωσης διότι ποιος θα τολμήσει να αντιταχθεί στις βουλές του κατεστημένου όταν θα έχει πάνω από το κεφάλι του την δαμόκλειο σπάθη της καρατόμησης;
Η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου είναι ισοπεδωτική χωρίς να κρατά ούτε καν τα προσχήματα της «νομικοφάνειας». Επί της ουσίας υιοθετήθηκαν οι κατηγορίες του Γενικού Εισαγγελέα περί ανάρμοστης συμπεριφοράς και επιπλέον χαρακτηρίζεται ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης ως «ανίκανος» κάτι που προσομοιάζει με ηθική δολοφονία. Τον κυνήγησαν όλοι! Το μεταπρατικό κατεστημένο της διαφθοράς και των μεγάλων συμφερόντων, οι πολιτικοί αντιπρόσωποι του, οι δικαστές που συντάχθηκαν μαζί τους. Είναι μια απόφαση που μαγείρεψαν όλοι μαζί. Προετοίμαζαν το κλίμα από καιρό. Και χωρίς ασφαλώς το πράσινο φως του Νίκου Χριστοδουλίδη δεν θα υπήρχε δίωξη. Ο ίδιος ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης θεωρεί «ότι υπήρξε συντονισμένη προσπάθεια φαγώματος του η οποία ξεκίνησε από τον προηγούμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας Νίκο Αναστασιάδη και συνεχίστηκε από τον νυν Πρόεδρο Νίκο Χριστοδουλίδη».
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας παρομοίασε πρόσφατα την Κύπρο, στο θέμα της διαφθοράς, με το Μεξικό! Ποιος την μετέτρεψε όμως σε Μεξικό; Ήταν και ο ίδιος υπουργός της κυβέρνησης Αναστασιάδη. Δεν έβλεπε, δεν άκουε; Και τώρα τι μήνυμα αποστέλλεται στον έξω κόσμο, διεθνώς, με την καρατόμηση αυτού που αποκάλυπτε τα σκάνδαλα και τις λαμογιές; Η μπόχα της διαφθοράς μπορεί να μη έφτασε ως το Ανώτατο Δικαστήριο αλλά φτάνει μακριά, εκτός κυπριακών συνόρων.
Συμπερασματικά, η Κύπρος διασύρεται διεθνώς λόγω διαφθοράς και σκανδάλων και ο μόνος που τιμωρείται είναι αυτός που πολεμούσε τη διαφθορά!
*Πανεπιστημιακός, συγγραφέας, ποιητής.[email protected]
Από τις Εκδόσεις «ΒΑΚΧΙΚΟΝ» κυκλοφορεί η ποιητική του συλλογή «μετα-ΛΕΞΗΜΑΤΑ»
και από τις εκδόσεις «ΓΕΡΜΑΝΟΣ» το μυθιστόρημα του, «Εγώ, ο Αλέξης Λάμαρης».
Τα βιβλία παρουσιάζονται στη Θεσσαλονίκη στις 26 Σεπτεμβρίου και στην Αθήνα στις 30 Σεπτεμβρίου.
Πηγή: Φilenews
