Το σκέφτηκα διαβάζοντας στον Φ. το ενδιαφέρον άρθρο του Μιχάλη Χατζηβασίλη: Από τους οκτώ τελευταίους Αρχηγούς Αστυνομίας, οι πέντε παύθηκαν ή υποχρεώθηκαν να παραιτηθούν και μόνο τρεις αφυπηρέτησαν κανονικά.
Όπως συμβαίνει με τους προπονητές ποδοσφαίρου στην Κύπρο και την Ελλάδα, που είναι οι πρώτοι αναλώσιμοι, όταν η ομάδα δεν πάει καλά. Δεκτό, βέβαια, ότι ο επικεφαλής αναλαμβάνει την ευθύνη και πληρώνει το…μάρμαρο. Μήπως όμως και σε αυτό το θέμα, ως αποτέλεσμα άκρατου λαϊκισμού, φθάσαμε στα όρια της υπερβολής, της ανθρωποφαγίας και του μηδενισμού;
Διερωτώμαι ακόμη, πώς και πόσο μπορεί να αποδώσει κάποιος σε ένα τέτοιο δημόσιο αξίωμα, όταν βρίσκεται διαρκώς υπ’ ατμόν και υπό αμφισβήτηση; Ουσιαστικά μονίμως υπό παραίτηση! Σκεφτείτε και τούτο: Ηγέτες που απέτυχαν και αμφισβητήθηκαν, είχαν δεύτερη και τρίτη ευκαιρία και, σοφότεροι από τις αποτυχίες τους, καταξιώθηκαν, κερδίζοντας καθολική αναγνώριση και σεβασμό.
Στη Βρετανία ο Τσιέρτσιλ (ο αποτυχημένος στη Μάχη της Καλλίπολης), και στη μικρή μας νήσο ο Γλαύκος Κληρίδης, με αποτυχημένες εκλογικές αναμετρήσεις και πολλές φωνές (έσωθεν) να αποσυρθεί. Και πόσοι αποτυχημένοι, αναθεματισθέντες προπονητές ποδοσφαίρου, δεν δοξάστηκαν στη συνέχεια; Δέστε κι αυτήν την πτυχή.
Π.Κ.Π.
Πηγή: Φilenews
