Είμαστε μια κοινωνία εγκλωβισμένη σε ένα κράτος οργανωμένο στις ανάγκες της Δημόσιας Υπηρεσίας. Αυτή είναι η πηγή πολλών δεινών και στραβών στον τρόπο λειτουργίας αυτού του κράτους και η αιτία της δύσκολης καθημερινότητας των πολιτών του, όσων δεν τυγχάνει να είναι δημόσιοι υπάλληλοι, ή τέλος πάντων να έχουν εργοδότη τους το δημόσιο.
Συζητούμε εδώ και μερικές μέρες που άνοιξαν τα σχολεία, τη δραματική κατάσταση στους δρόμους των πόλεων. Πραγματικά, είτε είμαστε μαζόχες ως λαός, είτε απλά η νοοτροπία του «σίκκιμε» έχει εισχωρήσει τόσο βαθιά στο υποσυνείδητο μας που πλέον τα αφήνουμε όλα στην τύχη. Είναι απίστευτη η καθημερινή ταλαιπωρία των ανθρώπων, αλλά είναι απίστευτος και ακατανόητος ο τρόπος με τον οποίο η πολιτεία προσεγγίζει το ζήτημα.
Ποια είναι η κύρια πηγή του κυκλοφοριακού προβλήματος; Το αυτοκίνητο είναι το κυρίαρχο μέσο διακίνησης. Είναι επίσης γεγονός ότι ο αριθμός των αυτοκινήτων στους δρόμους , αυξάνεται δραματικά την περίοδο που είναι ανοικτά τα σχολεία. Γιατί; Διότι απλά ο κόσμος πάει το πρωί να πάρει τα παιδιά του σχολείο, το μεσημέρι να τα πάρει σπίτι και όλο το απόγευμα κάνει κούρσες για τα φροντιστήρια και τις άλλες δραστηριότητες που πρέπει να κάνει το παιδί.
Πόσες χιλιάδες περισσότερα αυτοκίνητα διακινούνται στο δρόμο για αυτούς ακριβώς του σκοπούς; Γιατί λοιπόν να μην υπάρχουνσχολικά λεωφορεία σε όλα τα σχολεία στα οποία να υπάρχει συνοδός, να περνά απ΄όλα τα σπίτια και να παίρνει τα παιδιά και μετά να τα επιστρέφει κατ’ ανάλογο τρόπο πίσω στα σπίτια τους;
Αλλά μέχρι να γίνει αυτό και να μπορέσει να σχεδιαστεί και να λειτουργήσει ένα σχέδιο μεταφοράς των μαθητών από και προς τα σχολεία, θα μπορούσε να αλλάξει το ωράριο λειτουργίας των σχολείων. Ποιος ο λόγος για παράδειγμα τα παιδιά του δημοτικού να πρέπει να είναι στο σχολείο στις 7:45 το πρωί και οι μαθητές των γυμνασίων και λυκείων από τις 7:30; Τη ίδια περίπου ώρα δηλαδή και ταυτόχρονα, την ώρα που και οι πλείστοι δημόσιοι υπάλληλοι πάνε στη δουλειά τους. Είναι κοινή λογική ότι όταν ο όλος κόσμος βγαίνει στο δρόμο την ίδια περίπου ώρα θα ακολουθήσει κυκλοφοριακό χάος.
Η ιδέα του κλιμακωτού ωραρίου δεν είναι καινούρια. Είναι χαρακτηριστικό το ρεπορτάζ του με τον δημοσιογράφο του ΡΙΚ Θέμη Θεμιστοκλέους τη δεκαετία του 1980 για το κυκλοφοριακό και την πρόταση του τότε Υπουργού για την εφαρμογή του κλιμακωτού ωραρίου,. Τέσσερις δεκαετίες μετά όμως ακόμα συζητούμε την ιδέα. Το μόνο που άλλαξε από τότε, είναι η ευελιξία μιας ώρας στο ωράριο των δημοσίων υπαλλήλων την ώρα που θα προσέρχονται στην εργασία τους και η κατάργηση του απογεύματος της Πέμπτης. Καμία κυβέρνηση δεν τόλμησε να τα βάλει με τη συντεχνία των δημοσίων υπάλληλων και πολύ περισσότερο, με τις συντεχνίες των εκπαιδευτικών. Διότι το βαθύ κράτος στην Κύπρο, δεν είναι οι εκάστοτε κυβερνήσεις, αλλά οι συντεχνίες του δημοσίου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα, που έχουν την δύναμη να ανεβάζουν και να κατεβάζουν κυβερνήσεις.
Πέραν του κλιμακωτού ωραρίου όμως, γιατί δεν εφαρμόζεται ο θεσμός του ολοήμερου σχολείου παγκύπρια σε όλα τα σχολεία με απογευματινές δραστηριότητες των παιδιών και μελέτη των μαθημάτων τους; Τόσοι και τόσοι είναι οι αδιόριστοι καθηγητές και οι δάσκαλοι, γιατί δεν αξιοποιούνται από το Υπουργείο Παιδείας;
Συζητούμε για το αν θα έχουμε τρίμηνα ή τετράμηνα και το πώς θα μπαίνουν οι μαθητές στα πανεπιστήμια και διάφορα άλλα, αλλά δεν ασχολούμαστε με το πώς θα κάνουμε πιο παραγωγικά και δημιουργικά τα σχολεία μας να πιέσει για αλλαγή του ωραρίου λειτουργίας των σχολείων όπως και καμία κυβέρνηση δεν είχε το θάρρος και την βούληση να πατάξει αποτελεσματικά την παραπαιδεία.
Ε, μετά λέμε ότι δεν χρησιμοποιεί ο κόσμος τα λεωφορεία. Μα όταν ένα γονιός, έχει να πάρει τα παιδιά του σχολείο και να τα πάρει και ολόκληρο το απόγευμα να είναι στους δρόμους από το ένα φροντιστήριο στο άλλο και από την μια δραστηριότητα στην άλλη, πώς θα πάει με λεωφορείο στη δουλειά του; Ε δεν είμαστε και καμιά χώρα με ιδανικό σύστημα δημόσιων συγκοινωνιών…
Πηγή: Φilenews
