>Ζούμε στιγμές αποκαλύψεως. Όλα πάνε στραβά σε αυτόν τον δύσμοιρο τόπο. Ήρθαν τα ύστερα του κόσμου. Εκεί που λες «τα είδαμε όλα» κάτι νέο εμφανίζεται, και όπως θα έλεγε και ο αξιωματικός Μάρκελλος στον «Άμλετ» του Σαίξπηρ, «υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας». Βεβαίως, για να είμαστε δίκαιοι, ο Μάρκελλος με την φράση αυτή παρέπεμπε (όπως διαβάζουμε) στην απάτη, στη διαφθορά και στο κακό, φαινόμενα τα οποία δεν υπάρχουν στο βασίλειο της Μπανανίας, η οποία θεωρείτο (μια φορά και έναν καιρό) νήσος των αγίων. Και καλά κάνουμε να ακολουθήσουμε την παλαιά προτροπή του αγίου Μόρφου και να προμηθευτούμε τρόφιμα και να τα κατεβάσουμε στο κελάρι (τώρα ποιος έχει είναι άλλου παπά ευαγγέλιο) αφού είναι εμφανές ότι εσήμανε η δωδεκάτη. Διότι, όταν βλέπεις τον Νίκο Αναστασιάδη να δίνει (ας μου επιτραπεί) ξιστρεφτές και σκαμπίλια (απότομο χτύπημα στο μάγουλο με την παλάμη) στον Νίκο Χριστοδουλίδη, στο πνευματικό του παιδί (αν υπάρχει οτιδήποτε που αν σχετίζεται με το πνεύμα σε αυτό που βιώνουμε) αποτελεί ένα από τα σημάδια της αποκαλύψεως.
>Αλλά τι να πω; Δεν ήθελε τον Αβέρωφ, τον οποίο φοβόταν μπας και τον αφήσει εκτεθειμένο ή ότι ακόμη θα τον έστελνε εκεί που οι «θαμώνες» βλέπουν τον κόσμο ριγέ, και τα βρίσκει από τον άνθρωπο τον οποίο στήριξε όσο κανείς άλλος. Διότι, ο Νίκος Χριστοδουλίδης, αυτό που ήταν να πάρει από τον Νίκο Αναστασιάδη (την εξουσία) το πήρε και τώρα συνειδητοποιεί, πως το να κουβαλά στην πλάτη του τον πνευματικό του πατέρα, αποτελεί βάρος ασήκωτο γι’ αυτό επιθυμεί να τον ξεφορτωθεί. Έτσι αποστασιοποιείται για να περισώσει ό,τι περισώζεται αλλά και να επιπλεύσει και ο ίδιος (το κάνουν και οι φελλοί) πολιτικά.
>Αλλά ο Νίκος Αναστασιάδης είναι μεν υποστηρικτής του Μωσαϊκού νόμου (οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος) αλλά ταυτοχρόνως ασπάζεται και τη ρήση του Χριστού (Θεέ μου συγχώρα με) «μάχαιραν έδωσες και μάχαιραν θα λάβεις» (Ματθ., κστ΄, 51-52). Όμως, φαίνεται, πως επιβεβαιώνεται η ρήση, πως «όλα εδώ πληρώνονται». Ο Νίκος Αναστασιάδης φοβόταν τον Αβέρωφ στον οποίο έμεινε η τάτσα όλων των πράξεων και παραλείψεων της κυβέρνησης και τα βρήκε από τον άνθρωπο που ευεργέτησε, για να επαληθευτεί η άλλη γνωστή ρήση «φοβού την εκδίκηση των υπό σου ευεργετηθέντων».
>Όμως, ας αφήσουμε τον ίδιο τον Νίκο Αναστασιάδη να περιγράψει τον Νίκο Χριστοδουλίδη, όπως θα είπε στον Χρύσανθο Τσουρούλη: «Να μην ακούω εκείνο το για πρώτη φορά. Αυτά λέγονται από κάποιον, ο οποίος δεν συμμετείχε στην προηγούμενη κυβέρνηση. Όταν εγκαινιάζεις έργα της κυβέρνησης, που ήσουν μέτοχος και τώρα έχουν αποπερατωθεί, δεν τα διαφημίζεις για δικά σου. Ε, λυπούμαι που μιλάω έτσι, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να επικρατήσει, επαναλαμβάνω, το ήθος».
«Δεν ήταν υπουργός της κυβέρνησης ο κ. Χριστοδουλίδης; Εάν διαφωνούσε οπουδήποτε, δεν έπρεπε να καταθέσει τη διαφωνία του; Τι σημαίνει τούτα που εκκρεμούν, εκείνα τα άλλα, που έγιναν ή τελειώνουν τώρα; Είναι μόνο για κορδέλες;». «Όταν ο λαός σου δίδει την εντολή, δεν σου λέει να την αναθέσεις τη διακυβέρνηση στη δημόσια υπηρεσία. Αναλαμβάνεις την ευθύνη υλοποίησης του προγράμματός σου, με προσωπική εποπτεία και αποφάσεις». Αυτό για το ήθος έσπαζε κόκκαλα ενώ του είπε πως είναι για τις κορδέλες και ότι περίπου η Κύπρος είναι ακυβέρνητη πολιτεία. Κοντός ψαλμός αλληλούια.
Πηγή: Φilenews
