Κιμπούτς Μπε’έρι, δρόμος 232, το δασύλλιο του Νόβα, μόλις τρία με πέντε χιλιόμετρα από τη Γάζα. Εκεί που τα ξημερώματα της 7ης Οκτωβρίου 2023 οι τρομοκράτες της Χαμάς έσπειραν το θάνατο.
Ένα χρόνο μετά, περπατάμε στα ίδια αυτά σημεία που 1200 άνθρωποι βρήκαν φρικτό θάνατο στα χέρια των τρομοκρατών παίρνοντας μαζί τους ως «λάφυρο» 100 αθώους ανθρώπους από βρέφη μέχρι και ηλικιωμένους.
Κι αυτοί που επέζησαν από το θάνατο, που είδαν δικούς τους ανθρώπους να πέφτουν νεκροί δίπλα τους, βρίσκουν τη ψυχική δύναμη να μιλήσουν. Έχουν τη δύναμη να κοιτάξουν μπροστά χωρίς να έχουν χάσει την ελπίδα τους.
Ο Ταμίρ Λέσιετς στα 25 του χρόνια έχει ήδη ζήσει γεγονότα που κανείς άλλος δεν θα ήθελε να βιώσει. Ο Ταμίρ είναι ένας εκ των «πρωταγωνιστών» της ταινίας «We shall dance again» (Θα χορέψουμε ξανά) η οποία καταγράφει μαρτυρίες όσων επέζησαν από τις σφαγές της Χαμάς στο Nova Festival.
Συναντηθήκαμε στο Τελ Αβίβ πριν από λίγες ημέρες και τον ακούω να περιγράφει με αξιοθαύμαστη ηρεμία μια τόσο τραυματική εμπειρία. Ο Ταμίρ μαζί με τους δύο κολλητούς του, τον Ρον και τον Γιουβάλ διασκέδαζαν στο Nova Festival. Καθώς ξημερώνει η 7η Οκτωβρίου η διασκέδαση φτάνει στο αποκορύφωμά της και τότε… ακούγονται εκρήξεις και η μουσική σταματά.
Τρέχουν στο αυτοκίνητό του, μέσα σε μια κατάσταση πανικού που κανένας δεν ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Όλοι έψαχναν κάποιο τρόπο να σωθούν. Εν τέλει καταφέρνει να βγει στο δρόμο 232. Αριστερά κατευθύνεσαι βόρεια προς το Τελ Αβίβ και δεξιά νότια. Οι αστυνομικοί που βρίσκονται εκεί τους υποδεικνύουν πως πρέπει να πάνε νότια. Αρχίζει να κατευθύνεται προς τα νότια, αλλά μετά από 10-15 λεπτά αποφασίζει να γυρίσει πίσω και να κατευθυνθεί βόρεια:
«Καθώς προχωρούμε, υπάρχει ένα αστυνομικό όχημα που υποδεικνύει να ελαττώσω ταχύτητα και ο αστυνομικός αρχίζει να μου φωνάζει ότι υπάρχουν τρομοκράτες και πρέπει να απομακρυνθώ… και καθώς κοιτάζω προς τα βόρεια τους βλέπω να έρχονται προς τα πάνω μου με αυτοκίνητα, μοτοσυκλέτες, με κάθε μέσο…».
Επιχειρεί να γυρίσει προς τα πίσω… «μόλις μας βλέπουν αρχίζουν να μας πυροβολούν… σκύβω προς κάτω και συνεχίζω να οδηγώ, με τον Γιουβάλ που είναι δίπλα μου να είναι επίσης σκυφτός κάτω»…
«Πυροβολισμοί, πυροβολισμοί, πυροβολισμό, από παντού, σπάνε τα γυαλιά, τα λάστιχα και η μηχανή του αυτοκινήτου σταματά»
«Ο Ρον που βρίσκεται στο πίσω κάθισμα μου λέει… έχω κτυπηθεί, θα πεθάνω… γυρίζω πίσω και τον βλέπω να κάθεται ακίνητος στο μέσο… η σφαίρα πέρασα από τον μπροστινό ανεμοθώρακα και τον κτύπησε σε κοιλιακή χώρα». 
Ο Ταμίρ πίστευε ότι κάπου εκεί έφτανε το τέλος, και όλα όσα ονειρευόταν στη ζωή του δεν πρόκειται να πραγματοποιηθούν. Καταφέρνει να ακινητοποιήσει το αυτοκίνητο, κατεβαίνουν με το Γιουβάλ και αρχίζουν να τρέχουν για να γλυτώσουν.
Σήμερα, ένα χρόνο μετά, βλέπει τη ζωή εντελώς διαφορετικά: «Τα όσα συνέβαιναν στη ζωή που πριν την 7η Οκτωβρίου, πραγματικά, δεν μετράνε».
Η κουβέντα μας κράτησε πολύ περισσότερο απ’ όσα μπορούσαν να χωρέσουν μέσα σε ένα κείμενο. Αυτό που θα κρατήσω όμως ως δικό του δυνατό μήνυμα, το οποίο ακούσαμε και από τους άλλους που επέζησαν του τρομοκρατικού κτυπήματος: «Δεν έχω χάσει την ελπίδα μου, συνεχίζω να ελπίζω, γιατί εάν χάσουμε την ελπίδα μας τότε θα είναι η απόλυτη ήττα».
Ο Αμίτ Μουσάι μας συνάντησε λίγο έξω από το κιμπούτς Μπε’έρι, στο δρόμο 232 για να μας οδηγήσει στο χώρο της μεγάλης σφαγής. Το δασύλλιο του Μπε’έρι, εκεί που πάνω από 4 χιλιάδες νέοι, μεταξύ των οποίων και ο Αμίτ είχαν συγκεντρωθεί στις 6 Οκτωβρίου 2023 για το «Nova Festival». Πλέον ο χώρος έχει αλλάξει όνομα… «Nova Massacre site», για να θυμίζει τη σφαγή πέραν των 350 νέων μέσα σε μερικά λεπτά.
Μαζί με τους φίλους τους είχαν φτάσει στο χώρο του φεστιβάλ στις 1.30 π.μ. της 7ης Οκτωβρίου. Όλο το υπόλοιπο βράδυ απολάμβαναν τη μουσική που απλωνόταν παντού. Καθώς ξημερώνει ακούγονται οι πρώτες εκρήξεις στον αέρα, η μουσική διακόπτεται και προσπαθούν όλοι να καλυφθούν κάτω από τα κέντρα για να προστατευθούν από τυχόν θραύσματα που θα πέσουν στη γη. 
Δίνεται εντολή εκκένωσης του χάρου και ακολουθεί πανικός. Κόσμος τρέχει προς κάθε κατεύθυνση. Ο Αμίτ και οι φίλοι του καταφέρνουν να βγουν από τη περίφραξη του χώρου όπου διεξαγόταν και φεστιβάλ και τρέχουν προς το αυτοκίνητό του. Παρά το γεγονός ότι αυτό δεν έπαιρνε εύκολα μπρος ο Αμίτ δεν έχασε την εμπιστοσύνη του και καταφέρνει το ξεκινήσει. Ο μοναδικός χωματόδρομος που οδηγούσε προς τον 232 είχε φρακάρει από τα εκατοντάδες οχήματα που προσπαθούσαν να διαφύγουν. Αποφασίζει να κινηθεί προς την αντίθετη κατεύθυνση αδιαφορώντας για τη μορφολογία του εδάφους και τη ζημιά που θα μπορούσε να προκληθεί στο όχημα.
Καθώς απομακρύνονται από την περιοχή προς τα ανατολικά βλέπουν ένα όχημα στην άκρη του δρόμου και καθώς περνούν από το δίπλα του διακρίνουν ένα νεκρό στη θέση του συνοδηγού. Κάτι περίεργο συμβαίνει… αυτό που βλέπουν δεν μπορεί να προήλθε από τα θραύσματα πυραύλου.
Φτάνουν σε ένα εστιατόριο και εκεί αρχίζουν να δέχονται πυρά από πολυβόλο. Θα τα καταφέρουν να γλυτώσουν από την επίθεση των τρομοκρατών. Όχι όμως και οι τρεις άλλοι φίλοι τους ο Αντίρ, η Σιράζ και η Σελίμ που είχαν αναζητήσει προστασία σ’ ένα από τα καταφύγια στο δρόμο 232. Η τελευταία τους επικοινωνία ήταν γύρω στις 7 το πρωί, λίγα λεπτά πριν τους βρουν οι τρομοκράτες. 
«Προσπάθησαν να μας κάψουν ζωντανούς»
Η Μίρι Γκάντ συνοδεύει μια ομάδα δημοσιογράφων στο Μπε’έρι, σε μια γειτονιά που βρίσκεται δίπλα στην περίφραξη η οποία δεν στάθηκε ικανή να προστατέψει τους κατοίκους στο κιμπούτς. Η Γάζα είναι ορατή απ’ εδώ, 3-4 χιλιόμετρα πιο κάτω.
Κάπου 102 άνθρωποι σφαγιάστηκαν μέσα σε μερικά λεπτά. Η Μίρι κατάφερε να γλυτώσει και στεκόταν σήμερα εδώ για να μας πει τη δική της τραυματικής εμπειρία:
«Εμείς μέναμε σ’ ένα κτίριο με τέσσερα διαμερίσματα. Βρισκόμαστε στο «δωμάτιο προστασίας» όταν ήρθαν οι τρομοκράτες, οι οποίο προσπάθησαν να ανατινάξουν τις πόρτες . Όπου δεν κατάφερναν να τις ανοίξουν, έβαζαν φωτιά στο σπίτι ή στο διαμέρισμα…
Όταν έφτασαν στο διαμέρισμά μας προσπάθησαν να ανοίξουν την πόρτα, ευτυχώς χωρίς επιτυχία γιατί ο σύζυγός μου την είχε ασφαλίσει καλά…
Και τότε άρχισαν να βάζουν φωτιά… άναβαν φωτιά σε κάθε δωμάτιο χωριστά… η βαριά πόρτα ασφαλείας άρχισε να ζεσταίνεται και ο καπνός άρχισε να γεμίζει το δωμάτιο.
Με το κινητό μου προσπαθούσα να δω που βρίσκονται οι τρομοκράτες… κάποια στιγμή πρόσεξα ότι είχαν φύγει και αποφασίζουμε να βγούμε έξω με τα τρία μας παιδιά. Πέφτοντας ο γιος μου έσπασε το πόδι του…
Εκεί που σκεφτόμαστε πως θα απομακρυνθούμε, βλέπω την Αγιέλετ και τον Εϊτάν σαν δύο αγγέλους, να έρχονται προς το μέρος μας… είχαν βγει από το καταφύγιό τους για να πάρουν νερό για το άρρωστο παιδί τους, μας είδαν που πηδούσαμε, μας έγνεφαν και επειδή δεν τους βλέπαμε ρίσκαραν τη ζωή του για να έρθουν να μας βοηθήσουν. Τους χρωστάμε τη ζωή μας…».
Κρατούσαν χάρτες, ήξεραν που να κτυπήσουν
Στεκόμαστε με τη Μάζι Ντέρι και το Ντάνιελ Ρόγιεμ Ούρι, μπροστά από ένα μνημείο στο Οφακίμ, σ’ ένα δρόμο που την 7η Οκτωβρίου είχαν καταγραφεί στιγμές ηρωισμού σε μια προσπάθεια να αντιμετωπίσουν τους τρομοκράτες που μπήκαν στο κιμπούτς με δύο φορτηγά. Χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες και άρχισαν να σπέρνουν το θάνατο. Κρατούσαν χάρτες και ήξεραν που θα κτυπήσουν. Σ’ αυτή τη γειτονιά ήξεραν πως υπήρχε μόνο ένα κοινοτικό καταφύγιο… και περίμεναν τους κατοίκους την ώρα που θα έτρεχαν προς το καταφύγιο για να τους σκοτώσουν.
Καθώς μας αφηγούνται τα γεγονότα εκείνης της ημέρα δύο ηλικιωμένες προσεγγίζουν το μνημείο και κοντοστέκονται, μας χαιρετούν και μιλούν για λίγο με τη Μάζι και τον Ντάνιελ. Είναι οι θείες των «ξυπόλητων στρατιωτών» όπως έγιναν γνωστοί, οι οποίοι έτρεξαν να αντιμετωπίσουν τους τρομοκράτες με δύο όπλα. Ήταν όμως παντού και πολυάριθμοι και δεν τα κατάφεραν…
Το Οφακίμ είναι μια μικρή κοινότητα στην περιμετρική Γάζα, αλλά πλήρωσε πολύ μεγάλο τίμημα, την 7η Οκτωβρίου. Μετρά γύρω στους 50 νεκρούς, οι περισσότεροι στη γειτονιά που είχαμε βρεθεί.
Μαζεύουν και πάλι τα κομμάτια τους κοιτάζοντας προς τα εμπρός γιατί θέλουν να ζήσουν. Θα επιβιώσουν και πάλι. Δεν θα επιτρέψουν στον τρόμο να τους νικήσει. Το λένε, το πιστεύουν, το δείχνουν…
Πηγή: Φilenews
