Μετά από έναν μακρύ εκλογικό μαραθώνιο που έφερε αναταράξεις και αλλαγές στον πολιτικό χάρτη της Κύπρου, η απόσταση από την κάλπη αναμένεται να επαναφέρει μερικώς την ηρεμία στα κομματικά γραφεία και να δώσει χρόνο για ανασύνταξη δυνάμεων. Μπαίνοντας σε μια χρονιά χωρίς «εθνικές εκλογές» θα διαφανεί εάν τελικά τα πολιτικά κόμματα, κυρίως αυτά που τοποθετούνται στο χώρο της αντιπολίτευσης είναι σε θέση να κερδίσουν κάποιους πόντους από τα όποια ατοπήματα της κυβέρνησης.
Μια ματιά στα μέσα ενημέρωσης (έντυπα και ηλεκτρονικά) είναι αρκετή για να δει το πόσο αναδεικνύονται τα λάθη και οι παραλείψεις των κυβερνώντων, ενώ την ίδια ώρα σπανίζει η καταγραφή κάποιων επιτευγμάτων. Για τους κυβερνώντες αυτό έχει να κάνει με μια στοχευμένη προσπάθεια όπου επιχειρεί να υποβαθμίσει το έργο που επιτελείται ενώ την ίδια ώρα υπερτονίζονται κάποια ατυχή γεγονότα. Η άλλη πλευρά υποστηρίζει ότι τα όσα αποτυπώνονται στα μέσα ενημέρωσης είναι ένα δείγμα της «ανικανότητας των κυβερνώντων».
Ανεξαρτήτως του ποιος μπορεί να έχει δίκαιο ή άδικο, ή ποιος υπερβάλλει, ένα είναι το δεδομένο όπως καταγράφεται και μέσα από την κάλπη, αλλά και από τις μετρήσεις που έχουν γίνει εκτός κάλπης, όλο αυτό το διάστημα. Πως τα όποια λάθη και παραλείψεις των κυβερνώντων, όπως αυτά αναδεικνύονται από τις ίδιες τις πολιτικές δυνάμεις και όπως καταγράφονται από τα μέσα ενημέρωσης, τα κόμματα δεν έχουν καταφέρει μέχρι στιγμής να τα εκμεταλλευθούν και να κάνουν ταμείο.
Οι εκλογικές αναμετρήσεις του 2024, διεξήχθησαν ένα χρόνο μακριά από τις προεδρικές του 2023, χρονιά κατά την οποία τα δύο μεγάλα κόμματα είχαν υποστεί μια ιστορική ήττα, με το μεγαλύτερο πλήγμα να το δέχεται ο Δημοκρατικός Συναγερμός. Στον ένα χρόνο που μεσολάβησε και παρά τις σχεδόν καθημερινές επιθέσεις κατά των κυβερνώντων, όταν τελικά τα κόμματα πήγαν στην κάλπη δεν έδειξαν να κερδίζουν κάτι απ’ όλα αυτά. Δεν υπήρξε ανταμοιβή ούτε σε αντιπολιτευόμενους αλλά ούτε και σε συμπολιτευόμενους.
Στη νέα χρονιά δεν θα στηθούν κάλπες σε εθνικό επίπεδο και αυτό προσφέρει σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις την ευκαιρία να σχεδιάσουν τις επόμενες κινήσεις ενόψει ενός πολύ δύσκολου 2026. Με πολλούς να σπρώχνονται να στοιχηθούν στην πλευρά της αντιπολίτευσης, το ερώτημα είναι πόσους μπορεί να χωρέσει ο χώρος αυτός. Και κυρίως πόση είναι η πίττα της αντιπολίτευσης για να μπορέσουν να την μοιραστούν.
Δύο πόλοι αντιπολίτευσης: Στην μετά την εισβολή περίοδο στο πολιτικό σκηνικό είχαμε πάντα τους δύο πόλους να στέκονται είτε στην πλευρά της κυβέρνησης είτε στην πλευρά της αντιπολίτευσης. Έτσι μετά από μια 20ετία όπου το ΑΚΕΛ βρισκόταν δίπλα από τους Προέδρους που φρόντιζε να στηρίζει και να εκλέγει, βρέθηκε στη συνέχεια στην αντιπολίτευση, με τον ΔΗΣΥ να παίρνει τα ινία της εξουσίας. Αυτό το μοτίβο συνεχίστηκε μέχρι και το 2023, οπόταν τα δεδομένα άλλαξαν, και οι δύο ισχυροί πόλοι έμειναν για πρώτη φορά εκτός κάδρου εξουσίας.
Έκτοτε διεξάγεται ένας αγώνας δρόμου μεταξύ Πινδάρου και Εζεκία Παπαϊωάννου ως προς το ποιος είναι περισσότερη αντιπολίτευση. Το ΑΚΕΛ ξεκίνησε με ένα προβάδισμα ως προς τον αντιπολιτευτικό του ρόλο καθώς ούτε ο νυν Πρόεδρος ούτε και οποιοδήποτε μέλος της κυβέρνησης Χριστοδουλίδη προέρχεται από τις τάξεις του. Χωρίς καμιά σχέση με τους κυβερνώντες τοποθετείται στο χώρο της αντιπολίτευσης, αφού είναι και το κόμμα του οποίου ο υποψήφιος είχε χάσει στην τελική αναμέτρηση του Β’ γύρου των προεδρικών εκλογών.
Ο ΔΗΣΥ, στο μεταξύ μετά την τρικυμία της πανωλεθρίας και της ήττας Αβέρωφ Νεοφύτου από τον πρώτο γύρο των προεδρικών, επιχείρησε μέσα από μια σειρά αλλαγών στην ηγεσία να βρει ξανά τα πόδια του. Η νέα ηγεσία έκτοτε καταβάλλει προσπάθειες προκειμένου να στοιχηθεί και ο ΔΗΣΥ στο χώρο της αντιπολίτευσης, εφευρέθηκε το «σκιώδες υπουργικό», που ως όρος παραπέμπει μιας μορφής αντιπολίτευση, παρόλο που το πολιτειακό/πολιτικό σύστημα της Κύπρου δεν προσφέρεται για «αξιωματική αντιπολίτευση» όπως συμβαίνει σε κοινοβουλευτικά συστήματα.
Ήρεμα πολιτικά νερά: Στον ΔΗΣΥ η Αννίτα Δημητρίου ξεκίνησε μια έντονη προσπάθεια να φτιάξει τη δική της ομοιογενή ομάδα και να δείξει πως πλέον αυτή κάνει κουμάντο στην Πινδάρου. Εγχείρημα καθόλα δύσκολο γιατί είναι εμφανές ότι η προηγούμενη κατάσταση πραγμάτων δεν δείχνει πρόθεση να αφήσει τα πράγματα να ξεφύγουν. Ζητούμενο λοιπόν για την Αννίτα Δημητρίου είναι εάν θα καταφέρει να επαναφέρει το κόμμα σε ήρεμα νερά για να μπορέσει να διεκδικήσει με αξιώσεις τον αντιπολιτευτικό της ρόλο, προετοιμάζοντας το κόμμα για τη μάχη του 2026. Αν και οι ίδιοι δείχνει καθημερινά πως το μεγάλο της κίνητρο δεν είναι το ’26 αλλά το ’28.
Στην πλευρά του ΑΚΕΛ είναι πιο ήρεμα τα νερά και εσωκομματικά δεν φαίνονται να ταλανίζονται από ιδιαίτερα προβλήματα. Πιο εύκολα μπορούν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι είναι αντιπολίτευση, αλλά εκεί που φαίνεται να δυσκολεύονται είναι στο πείσουν την κοινωνία να τους εμπιστευθεί και πάλι ως κόμμα εξουσίας. Μια εσωκομματική ηρεμία και η απόσταση από την κάλπη προσφέρεται για το κόμμα της κυπριακής αριστεράς στο να σχεδιάσει στον καλύτερο δυνατό βαθμό τις επόμενες του κινήσεις.
Κεντρώοι και ακραίοι θα δείξουν εάν μπορούν να ελπίζουν και μετά το ’26
Οι άλλοτε ισχυροί δύο πόλοι που εκπροσωπούσαν τα δύο τρίτα (ή και περισσότερο) του εκλογικού σώματος της Κύπρου, σήμερα παλεύουν να κρατηθούν στο 50%+ αφήνοντας παράλληλα το άλλο μισό για τους υπόλοιπους. Οι κεντρώοι που είχαν αναζητήσει κατά καιρούς μια κοινή στέγη αλλά ο κομματικός τους πατριωτισμός (ή και εθνικισμός) δεν τους επέτρεψε να θυσιάσουν κεκτημένα, καταφέραν μεν να βρεθούν στο βάθρο του νικητή το ’23 αλλά το ’24 ήταν στους χαμένους.
Είναι εμφανές πως για τις δυνάμεις του λεγόμενου κεντρώου χώρου το 2024 ήταν ενδεχομένως η χειρότερη τους χρονιά, με αποτέλεσμα να αιωρείται πλέον ένα ερωτηματικό ως προς το εάν θα μπορέσουν να επιβιώσουν μελλοντικά και κυρίως εάν θα είναι στην πολιτική σκηνή και μετά το 2026. ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ και ΔΗΠΑ περνούν δύσκολα και το ξέρουν. Το ερώτημα είναι κατά πόσο μέσα σε μια χρονιά χωρίς κάλπες θα καταφέρουν να ανασυνταχθούν ή όχι.
Το ΕΛΑΜ είναι αυτή τη στιγμή ο μόνος πολιτικός σχηματισμός που βρίσκεται σε άνοδο. Παράλληλα η ηγεσία του βλέπει με ικανοποίηση ότι η κοινή γνώμη δεν επηρεάζεται αρνητικά από τις όποιες κατηγορίες του προσάπτουν είτε άλλοι πολιτικοί χώροι είτε το σύνολο των μέσων ενημέρωσης. Οι ευρωεκλογές δείχνουν πλέον πως το ΕΛΑΜ οδεύει στο να παγιωθεί ως η τρίτη πολιτική δύναμη του τόπου καθιερώνοντάς το ως το αντίπαλο δέος των δύο πόλων και βγάζοντας το λεγόμενο κέντρο εκτός εξίσωσης.
Το Volt μπαίνει συντεταγμένα στο πολιτικό σκηνικό του τόπου και είναι πλέον θέμα χρόνου να εκτοπίσει τους Οικολόγους ως μια εναλλακτική φωνή απέναντι, σ’ αυτό που ονομάζουν, κομματικό κατεστημένο. Από την μια (στο Volt) υπάρχει από μια η φρεσκάδα του κάτι διαφορετικού και νέου και από την άλλη (στους Οικολόγους) τα σημάδια της κούρασης κι ενός κύκλου που κλείνει.
Πηγή: Φilenews
