«Ταξιδεύει ακόμα ο κόσμος με το τρένο;» ρωτάει ο οδηγός ταξί στο άκουσμα του προορισμού «Σταθμό Λαρίσης». Η απάντηση θα ακολουθούσε λίγα λεπτά αργότερα στο εκδοτήριο των εισιτηρίων. Πλησιάζοντας την κεντρική είσοδο ένα περίεργο συναίσθημα σε κυριεύει.
Η περιοχή δεν ήταν ποτέ ελκυστική, τα τελευταία δύο χρόνια όμως, μπαίνοντας στον σταθμό, σκόρπιες εικόνες περνούν από το μυαλό του ταξιδιώτη, εικόνες που δύσκολα μπορεί κάποιος να απωθήσει.
Στο εκδοτήριο έτσι, εκεί όπου άλλοτε περίμενες στην ουρά, μια υπάλληλος κάθεται μόνη και κοιτάζει τον υπολογιστή της. Γύρω ερημιά. «Είναι πάντα τόσο λίγοι οι επιβάτες από Αθήνα για Θεσσαλονίκη;» είναι η πρώτη φυσική ερώτηση. «Ναι» απαντάει. «Ειδικά αυτές τις ημέρες της επετείου η κίνηση είναι μειωμένη». Εξω από τον σταθμό, σβησμένα κεριά, σβησμένα συνθήματα, φθαρμένα πλακάτ, έχουν μείνει πιθανά από την ημέρα του μεγάλου συλλαλητηρίου. Θυμίζουν τα αιτήματα για δικαιοσύνη.
Μια μητέρα αποχαιρετά την κόρη της, ήρθε για λίγες ημέρες στην Αθήνα και επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη. Σπουδάζει στο Αριστοτέλειο. Τη ρωτάμε αν φοβάται. «Τρέμω!» απαντάει ακαριαία. «Τη φιλάω και σκέφτομαι εκείνους τους γονείς που χαιρέτησαν τα παιδιά τους και τους είπαν «στείλε όταν φτάσεις» και ακόμα περιμένουν αυτό το μήνυμα που δεν θα έρθει ποτέ! Δεν υπάρχουν λόγια, τι να πεις σε αυτούς τους γονείς; Να πούμε ότι τους καταλαβαίνουμε; Οχι, δεν τους καταλαβαίνουμε, δεν μπορούμε να μπούμε στη θέση τους».
Η κυρία Βούλα μιλάει με ηρεμία, η κόρη της όμως, η Μαρία, έχει τον θυμό και την οργή της νιότης. Τα παιδιά που «δεν είχαν οξυγόνο» μέσα στο τρένο ήταν συμφοιτητές της, συνομήλικα παιδιά που επέστρεφαν, όπως και αυτή, από την πόλη τους για να γυρίσουν στη σχολή ύστερα από ένα τριήμερο.
«Δύο παιδιά από τη σχολή μου ήταν στο τρένο. Εγώ δεν τα ήξερα, αλλά οι φίλοι μου τα γνώριζαν καλά. Θα μπορούσαμε να ήμασταν εμείς μέσα στο τρένο. Δυο χρόνια τώρα δεν κάνουν τίποτα από το να καλύπτουν όσους ευθύνονται για αυτή την τραγωδία».
Η Μαρία ήταν στο μεγάλο συλλαλητήριο, φώναξε συνθήματα ζητώντας την τιμωρία των ενόχων. Περιγράφει με τον δικό της τρόπο τις σκηνές που έζησε. «Ακόμα και στο Σύνταγμα μας έριξαν χημικά για να διαλύσουν τη διαμαρτυρία, χωρίς να κάνουμε τίποτα. Καθόμασταν κάτω, εκεί όπου έχουν γραφτεί τα ονόματα των νεκρών με κόκκινη μπογιά, και μας απομάκρυναν με χημικά και νερά».
Ξορκίζοντας το κακό με τη στατιστική
Στον σταθμό μοιάζει να μην υπάρχει ούτε ένας επιβάτης που να κόβει εισιτήριο χωρίς να σκέφτεται το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου του 2023. Ενας κύριος ωστόσο απαντάει με κυνισμό «και στατιστικά να το δεις, δεν υπάρχουν πιθανότητες να ξανασυμβεί κάτι τέτοιο, οπότε δεν φοβάμαι, νιώθω ασφαλής». «Μάλλον θέλει να ξορκίσει το κακό…» σχολιάζει ένας ηλικιωμένος πολίτης δίπλα του.
Τα στοιχεία που αποκαλύπτει το ρεπορτάζ αποδεικνύουν την εικόνα που οι απρόθυμοι επιβάτες του τρένου αποτυπώνουν με το βλέμμα ή τις αντιδράσεις τους. Το 2023 η Ελλάδα ήταν η χώρα που κατέγραψε τη μεγαλύτερη μείωση στον αριθμό των επιβατών των τρένων (-17%), λόγω της αναστολής των δρομολογίων για μεγάλο χρονικό διάστημα εξαιτίας του τραγικού δυστυχήματος των Τεμπών και της κακοκαιρίας Ντάνιελ. Για το 2024 δεν υπάρχουν ακόμη επίσημα στοιχεία. Ωστόσο, εκτιμάται ότι η επιβατική κίνηση της Hellenic Train ήταν λίγο πάνω από τα 14 εκατομμύρια άτομα (το 2019 διακίνησε 19,6 εκατομμύρια επιβάτες).
«Το Βέλος ήταν τα καλοκαίρια μας» λέει μια μητέρα που ετοιμάζεται να ταξιδέψει με το αγοράκι της.
«Πηγαίναμε στο εξοχικό μας στον Πλαταμώνα και ήμασταν χαρούμενοι γιατί το τρένο ήταν γρήγορο και έφτανε πάντα στην ώρα του, χωρίς καθυστερήσεις. Μόλις είχε γεννηθεί και ο μικρός και τα Σαββατοκύριακα που δούλευε ο άντρας μου έπαιρνα τον μικρό, φόρτωνα και τα πράματα και πήγαινα στους δικούς μου, στο πατρικό μου. Οταν έγινε το δυστύχημα, πάγωσα! Είχα μόλις γεννήσει… Δεν μπορούσα να κοιμηθώ τα βράδια. Από τότε, σήμερα θα μπω στο τρένο για πρώτη φορά. Σχεδόν με το ζόρι. Για δύο χρόνια πήγαινα Αθήνα – Θεσσαλονίκη με αεροπλάνο και από εκεί ερχόταν να με πάρει ο πατέρας μου. Σήμερα θα μπω για πρώτη φορά. Δεν ξέρω αν κάνω καλά. Φοβάμαι τη στιγμή που το τρένο θα περάσει από το σημείο του δυστυχήματος. Το σκέφτομαι και ανατριχιάζω!».
«Δύο χρόνια δεν έγινε τίποτα»
Σύντομα, η συζήτηση στην πλατφόρμα του τρένου προκαλεί ένταση. «Δύο χρόνια δεν έγινε τίποτα» φωνάζει μια κυρία και αμέσως απομακρύνεται οργισμένη. Μια άλλη υποψήφια επιβάτρια παρεμβαίνει: «Ολοι κόβουν πια εισιτήρια για τα πίσω βαγόνια! Τα μπροστινά είναι άδεια! Ο κόσμος φοβάται!».
Η γρήγορη έρευνα που κάνουμε αποδεικνύει την ακρίβεια της δήλωσης. Πράγματι, τα μπροστινά βαγόνια της συγκεκριμένης διαδρομής που ξεκινάει σε λίγα λεπτά είναι άδεια. Η γυναίκα που ετοιμάζεται να μπει στο τρένο συνεχίζει με την ερμηνεία της: Οι άδειες θέσεις είναι και αυτές μια πράξη διαμαρτυρίας.
Στα μεγάφωνα ακούγεται η τελική αναγγελία. Το τρένο σε λίγο φεύγει για Θεσσαλονίκη. Συνομιλούμε με έναν γιατρό που πηγαινοέρχεται Αθήνα – Θεσσαλονίκη για δουλειές εδώ και μία δεκαετία. «Εγώ ταξιδεύω κανονικά, τα παιδιά μου όμως δεν τα αφήνω να μπουν! Και να σκεφτείτε ότι κάποτε τους προέτρεπα να ταξιδέψουν με το τρένο… «Πού θα πάτε με το λεωφορείο;» τους έλεγα! «Θα ταλαιπωρηθείτε…»».
Ο συρμός είναι έτοιμος για αναχώρηση. Οι επιβάτες σέρνουν τις βαλίτσες τους αργά και κατευθύνονται απρόθυμα και σκεπτικά προς τα τελευταία βαγόνια. Το τρένο φεύγει και ένα περίεργο συναίσθημα κυριεύει αυτούς που μπήκαν μέσα κι αυτούς που έμειναν έξω να περιμένουν ένα μήνυμα: «Εχω φτάσει»…
Πηγή: To Vima
