Το ρολόι έδειχνε 13:07, μεσημέρι του Σαββάτου (29/3). Ο Σωκράτης Φάμελλος είχε μόλις ολοκληρώσει την ομιλία του, δημοσιογράφοι, κάμερες και φωτορεπόρτερ αποχωρούσαν υποχρεωτικά από την αίθουσα που θα συνεχιζόταν η κεκλεισμένων των θυρών συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ και το προεδρείο ζητούσε από τα μέλη που ήθελαν να μιλήσουν να υποβάλουν το σχετικό αίτημα εγγραφής στη λίστα.
Αμ’ έπος αμ’ έργον ο Παύλος Πολάκης ανέβηκε στο βήμα. Δεν ήθελε να ξοδέψει χρόνο, αλλά να δώσει το στίγμα. Είχε ακούσει προσεκτικά τον πρόεδρο να στέλνει μια σειρά από εσωκομματικά μηνύματα, ζητώντας «να μην κάνουμε ξανά τα λάθη του παρελθόντος». Και μαζί να αφεθούν στη λήθη «όλα αυτά που μας πλήγωσαν και μας αδυνάτισαν, τους εσωκομματικούς συσχετισμούς, την εσωστρέφεια, τις προσωπικές διαδρομές». Διότι, όπως ομολόγησε μιλώντας για τον εαυτό του, «δεν με αφορά και δεν απασχολεί ο έλεγχος των οργάνων, αλλά να είναι ξεκάθαρο το μήνυμα και ότι θα υπερβούμε τις διαφορές».
Ο Πολάκης ήταν έτοιμος από καιρό
Αυτά τα 57 λεπτά της πυκνής εισήγησης του Σωκρ. Φάμελλου αποδείχθηκε πως δεν επηρέασαν στο ελάχιστο τη κατασταλαγμένη σκέψη του Χανιώτη βουλευτή. Ούτε άλλαξε κάποιες από τις φράσεις του, ούτε μαλάκωσε την αυστηρή κριτική που είχε κατά νου. Είχε προετοιμαστεί κι από νωρίς κυκλοφορούσε στον χώρο με αρκετές σελίδες γραπτού ανά χείρας, ανταλλάσσοντας «καλημέρες» με άλλους παριστάμενους.
Η ιστορική στήλη του Βήματος στο inbox σου
Γίνε μέλος του καθημερινού newsletter που αποκαλύπτει όσα συμβαίνουν στο πολιτικό παρασκήνιο και απόκτησε πρόσβαση σε αποκλειστικό περιεχόμενο. ΕΓΓΡΑΦΗ
Η περίοδος χάριτος των τεσσάρων μηνών που είχε προσφέρει από το βράδυ των εσωκομματικών εκλογών στον συνδιεκδικητή της αρχηγίας είχε λήξει. «Δεν πάμε καλά» ομολόγησε, με πόνο όπως είπε. Και συμβούλεψε «ν’ αλλάξουμε πολύ γρήγορα ρότα», διότι το παιχνίδι θα χαθεί οριστικά. Ήταν η πρώτη από τις διαδοχικές «μπαλωθιές» που θα έριχνε στον αέρα. Ακολούθησαν κι άλλες.
Τέτοιες που και κρότο έκαναν και το εορταστικό κλίμα των δύο προηγούμενων συνεδριάσεων της ΚΕ (αρχές Δεκεμβρίου, τέλη Ιανουαρίου) είχε διασαλευτεί. «Διαβολικό» το περιέγραφε χαρακτηριστικά αυτόπτης μάρτυρας που είχε βγει από την αίθουσα για ένα μικρό διάλειμμα.
Ίσως έφταιγε το γεγονός πως η ΚΕ είχε επιστρέψει στο ξενοδοχείο του Μεταξουργείου που πριν από πέντε μήνες είχε λάβει χώρα η άκρως επεισοδιακή (και εκ των πραγμάτων ιστορική) συνεδρίαση αποκλεισμού του Στέφανου Κασσελάκη από την προεδρική κούρσα. Σε κάθε περίπτωση ο Π. Πολάκης φρόντισε να αφήσει το σημάδι του επαναδιατυπώνοντας το πρόγραμμα της προεκλογικής καμπάνιας του με τους έξι πυλώνες κι εκφράζοντας ανοικτά τις ενστάσεις του για την κατεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ.
«Όπως το βλέπει κανείς» περιέγραφε ένα άλλο μέλος της ΚΕ με μακρά εμπειρία στα πράγματα ερωτηθείς για το ύφος του αψύ Σφακιανού που είχε αμφισβητήσει την οργανική λειτουργία του κόμματος (ΚΕ, Οργανωτικό Γραφείο, Ίδρυμα Πουλαντζάς), την επιμονή της ηγεσίας στη θεσμικότητα, που «παραπάει μερικές φορές» όπως συμφωνούσε σε πηγαδάκι πρώην βουλευτής, τις επανεντάξεις παλαιών στελεχών άνευ έγκρισης και την πρόταση για κοινό εκλογικό ψηφοδέλτιο με το ΠαΣοΚ του Νίκου Ανδρουλάκη.
«Πρόκειται για κίνηση πραγματικά χωρίς προηγούμενο στην ιστορία του κόμματος» υποστήριξε για το τελευταίο. Casus belli, θα έλεγε άλλος.
Ο Τεμπονέρας σήκωσε το γάντι που του πέταξε ο Πολάκης
Ορισμένοι θίχτηκαν από τα λεγόμενά του τομεάρχη Διαφάνειας. Από τη μία ο Διονύσης Τεμπονέρας απάντησε φωναχτά. «Γύρισα γιατί έδωσα μάχη έντεκα μήνες να φύγει ο Κασσελάκης. Στον δικό μου αξιακό κώδικα έπρεπε να κάνει πίσω και να μην κάνει και κριτική τώρα όποιος στήριζε για έντεκα μήνες τον Κασσελάκη» είπε. Αργότερα δε, σε ανάρτησή του, έγραφε με νόημα για το «άγχος των μεγαλομετόχων της εσωκομματικής γραφειοκρατίας» που δεν τον αφορά.
«Δείχνεις κατωτερότητα, χαμηλό πολιτικό ανάστημα και κόμπλεξ» αντέτεινε εκείνη τη στιγμή ο Π. Πολάκης, ακριβώς πριν επέμβει ο Διονύσης Καλαματιανός από το προεδρείο και καλμάρει τα πνεύματα για να συνεχιστεί η διαδικασία.
Από την άλλη ο Στέφανος Τζουμάκας μοίρασε ως αντίδραση την επιστολή παραίτησης που είχε καταθέσει τον Νοέμβριο του 2023 για να απαντήσει δια της πλαγίου οδού σε όσους αμφέβαλαν για την εκλογή του στα όργανα. Είχε κυκλώσει με μπλε μελάνι κι όσα για τον ίδιο ήταν σημαντικό να τονιστούν.
«Καλό θα είναι να δούμε και μια μάχη με τους απέναντι» σιγοψιθύριζε κεντρικό στέλεχος σε ολιγομελές «πηγαδάκι». Προσδοκούσε ανάλογη ένταση συνολικά σε μάχες με εκπροσώπους των υπόλοιπων κομμάτων έτσι ώστε να πιάσει τόπο. Η θερμοκρασία είχε, μοιραία, ανέβει αρκετά εντός κι εκτός αίθουσας.
Παππάς – Γεροβασίλη μείωσαν την απόσταση
Σε βαθμό που τόσο ο Νίκος Παππάς όσο και η Όλγα Γεροβασίλη, φωνές πιο ψύχραιμες, ανέλαβαν να ρίξουν τους τόνους. Και, ει δυνατόν, να καλύψουν το αναπόφευκτο κενό που είχε προκύψει μεταξύ του ηγετικού σχήματος και του μπλοκ Πολάκη. «Ήταν γεφυρωτικός» περιέγραψε τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο συμμετέχων στη συνεδρίαση, μεταφέροντας τη συνολική προσπάθειά του να εξηγήσει ότι «λέμε πάνω κάτω τα ίδια, δεν διαφωνούμε επί της ουσίας».
Ο ίδιος ο Ν. Παππάς είχε συμφωνήσει στην πρόταση συνεργασιών, γιατί είναι ψηφισμένη κι εγκεκριμένη, αλλά την ίδια στιγμή είχε λάβει αποστάσεις από το ενδεχόμενο «νέου φορέα». Τον οποίο εκ των προτέρων συνεργάτες του Σωκράτη Φάμελλου εξηγούσαν όχι ως άλλο κόμμα, αλλά περισσότερο ένα αναγκαστικό σχήμα-ομπρέλα που θα σχηματοποιούσε την προοδευτική συμμαχία. Αυτό το φόρουμ συνεννόησης.
Η αντιπρόεδρος της Βουλής θέλησε να υπενθυμίσει σ’ όσους το ‘χουν αμελήσει ή έχουν ασθενή μνήμη πως «διαφορετικότητες πάντα είχαμε και θα έχουμε». Όπως επίσης «κριτική». Αλλά και «συνθέσεις». Γι’ αυτό και πρότεινε «επιμονή, υπομονή και σταθερότητα».
Για την ίδια άλλος είναι ο πραγματικός αντίπαλος. Το σύστημα που «όταν το συμφέρει ενδύεται αντισυστημικότητα με ύφος εχθροπαθές, με χυδαιότητα, λαϊκισμό, τον απαιτούμενο αντικοινοβουλευτισμό και όσα ψέματα απαιτούνται».
Η Ζωή και η ζωή χωρίς ΠαΣοΚ
Ξεκάθαρη αιχμή για τη Ζωή Κωνσταντοπούλου κι όσα πρεσβεύει την ερμήνευσαν όσοι γνωρίζουν καλά την Όλγα Γεροβασίλη και μπορούν να διαβάσουν πίσω από τις λέξεις της. Πράγματι, η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας δεν χαίρει ιδιαίτερης εκτιμήσεως στην Κουμουνδούρου. Και δεν είναι μόνο όσα ξεστόμισε προ ημερών για τον Αλέξη Τσίπρα. Και τα οποία κρίθηκαν απ’ όλους προσβλητικά. Της τα ‘χουν από καιρό μαζεμένα, της τα ‘παν και τσουβαλάτα.
Σημείο ταύτισης αυτή τη φορά (κι όχι τριβής) που δεν αμφισβητήθηκε. Όπως εν τέλει και η δυνητική σύμπραξη με το ΠαΣοΚ που δεν ευδοκιμεί με τις παρούσες συνθήκες. Περισσότερο πιθανό μοιάζει μεμονωμένα στελέχη της εξίσου σπαρασσόμενης Χαριλάου Τρικούπη, που αποχωρούν διαφωνώντας με την κεντρική στρατηγική του Νίκου Ανδρουλάκη, να ενταχθούν στο οργανόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ παρά να προκύψει οτιδήποτε άλλο.
Η Μαριζέτα Αντωνοπούλου (υποψήφια ευρωβουλεύτρια) και ο Δημήτρης Μελίδης (πρώην αναπληρωτής τομεάρχης) έκαναν ήδη πρεμιέρα ως μέλη της διευρυμένης Επιτροπής Επανεκκίνησης. Ανήκαν παλαιότερα στον ΣΥΡΙΖΑ, έφυγαν και επέστρεψαν. Θα επιδιωχθούν κι άλλες τέτοιες «μεταγραφές» ως τις αρχές Απριλίου που θα παρουσιαστεί σε ειδική εκδήλωση η «Ομάδα Κρούσης» έτσι ώστε το σχήμα να αντανακλά την επιδίωξη της εξωστρέφειας και της ανανέωσης. Που είχε προκύψει κι από την προ ημερών αλλαγή σκυτάλης στη Νεολαία. «Καλορίζικος» και «καλή αρχή» άκουγε ο νέος γραμματέας Πάνος Λαμπρινίδη-Στάχτος.
Αμέσως μετά την εκδήλωση αυτή θ’ αρχίσει να διαφαίνεται κι αν όντως στελέχη και μέλη της Νέας Αριστεράς, η ΚΕ της οποίας θα συνεδριάσει επίσης, θα έρθουν ακόμη πιο κοντά. Ανταποκρινόμενα δηλαδή στο επικαιροποιημένο και ανέκαθεν ευρύ κάλεσμα του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, έστω κι αν «διαφωνήσαμε στο παρελθόν», υπερβαίνοντας «αγκυλώσεις και διαχωρισμούς». Ευπρόσδεκτοι είναι και για τον Π. Πολάκη, «αν μιλάμε για μια ανιδιοτελή και χωρίς προϋποθέσεις» και όχι για επιστροφή «ενός μηχανισμού μέσα στο κόμμα».
Το Συνέδριο ως το «σημείο μηδέν»
Τι, σε κάθε περίπτωση, βρήκε τους πάντες σύμφωνους, καθώς ψηφίστηκε ομόφωνα πριν από τη λήξη των εργασιών της ΚΕ; Το χρονοδιάγραμμα του καταστατικού Συνεδρίου που είχε εισηγηθεί στο όλον του η Πολιτική Γραμματεία. Με έγκριση προσυνεδριακών κειμένων, ημερομηνίες, εκλογή συνέδρων, σύγκληση του ανώτατου οργάνου και τέλος ανάδειξη νέας Κεντρικής Επιτροπής.
Ένα Συνέδριο που θα ορίζεται, εφεξής, ως το «zero point» για τον μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ συνολικά, αλλά και ατομικά. Για τον Σωκράτη Φάμελλο είναι η αφετηρία της αναγέννησης, για τον Παύλο Πολάκη η πιθανόν τελευταία ευκαιρία «επιβίωσης». Οι δυο τους περπατούν παράλληλα στην ίδια διαδρομή, αλλά να συναντηθούν στην πορεία μοιάζει αρκετά δύσκολο – αν όχι ακατόρθωτο. Είτε για το ζήτημα της σύνθεσης του Οργανωτικού Γραφείου είτε για πολύ πιο θεμελιώδη.
Πηγή: To Vima
