Η μαζικότητα, η πολυμορφία και η ένταση του κόσμου χαρακτήρισε τη συγκέντρωση για τα Τέμπη στην πλατεία Συντάγματος, αλλά και σε ολόκληρη τη χώρα.
Ο κόσμος σπεύδει από παντού να πλησιάσει στην πλατεία Συντάγματος. Οι δρόμοι γύρω από την πλατεία γεμίζουν ασφυκτικά λίγα λεπτά μετά τις 7 η ώρα.
Αναγγέλεται ενός λεπτού σιγή πριν τις ομιλίες συγγενών-θυμάτων της τραγωδίας και εκπροσώπων εργατικών σωματείων.
Σιγή στην πλημμυρισμένη από κόσμο πλατεία Συντάγματος. Μάτια βουρκωμένα, βλέμματα που κοιτάζουν με επιμονή στο κενό είτε με αμηχανία δεξιά αριστερά. Το συλλογικό πένθος κυριαρχεί εκπεφρασμένο διαφορετικά για τον καθένα και την καθεμιά.
Στη συνέχεια το πλήθος φωνάζει βροντερά συνθήματα μέσα σε ένα κλίμα ειρηνικού συλλαλητηρίου. Τα συναισθήματα είναι διάχυτα. Δεν πρόκειται πλεόν για ένα βουβό θρήνο, αλλά για μια ηχηρή οργή που απαιτεί δικαίωση.
«Στέρεψαν τα δάκρυα και έγιναν οργή, Η νέα γενιά δεν σας συγχωρεί» είναι το σύνθημα που επικρατεί μεταξύ των πολλών φοιτητών και μαθητών που διαδηλώνουν.
Πρόκειται για ένα πλήθος ετερόκλητο γεμάτο μικρά στιγμιότυπα και ιστορίες. Αυτές οι μικρές ιστορίες συνθέτουν το μωσαϊκό των κινητοποιήσεων.
«Το πρωί είμαστε στα μνήματα, το μεσημέρι και το βράδυ στους δρόμους για να βρούμε το δίκιο μας»
Διάλογος μαθητριών «θα καταφέρουμε να φτάσουμε κοντά στη σκηνή;». Παππούδες και γιαγιάδες που δακρύζουν στο άκουσμα των ονομάτων των θυμάτων της σιδηροδρομικής τραγωδίας. Φοιτητής που υψώνει ζωγραφιά της θεάς της δικαιοσύνης Θέμιδος με φιμωμένο το στόμα.
Η αγωνία δύο φοιτητριών για το σε ποια γωνία της πλατείας θα ξεκινήσουν -τα αναμενόμενα- επεισόδια. «Να μην σπάσουμε με τα επεισόδια που θα γίνουν» αναφωνεί μια κοπέλα στην παρέα της. Φαίνεται να υπάρχει η συνείδηση για το τι θα επακολουθήσει και η επιμονή να μην διαλυθεί ο κεντρικός κορμός της συγκέντρωσης.
Υψώνονται στον ουρανό φαναράκια στην μνήμη των θυμάτων της σιδηροδρομικής τραγωδίας. Ο συγκεντρωμένος κόσμος τα κοιτάζει έκπληκτος και με συγκίνηση.
Ανεβαίνουν στο βήμα συγγενείς των θυμάτων. Το βήμα είναι στραμμένο προς τη Βουλή δίνοντας και μια συμβολική διάσταση στην απεύθυνση των ομιλιών.
Κάθε λόγος αποτίει φόρο τιμής στη μνήμη των θυμάτων και δίνει το στίγμα για την συλλογική διεκδίκηση δικαιοσύνης.
«Το πρωί είμαστε στα μνήματα, το μεσημέρι και το βράδυ στους δρόμους για να βρούμε το δίκιο μας» αναφέρει σπαρακτικά συγγενής θύματος.
Ανεβαίνει επί σκηνής το συγκρότημα Κοινοί Θνητοί. «Μέχρι η δικαίωση να ρθει εδώ θα μείνουμε, Όλοι μαζί μια φωνή ένα θα γίνουμε» και «Δεν έχω οξυγόνο μου το χουνε στερήσει, Όλοι αυτοί μαζί με αυτούς που έχουνε ψηφίσει» είναι οι στίχοι που επαναλαμβάνονται και τραγουδούν οι συγκεντρωμενοι.
Μετά το πέρας των ομιλιών παρατηρείται κινητικότητα στο περιστύλιο της βουλής. Ξαφνικά γυρίζει το πλήθος προς την οδό Μητροπόλεως, όπου ακούγονται κρότοι και φωτίζονται τα κτίρια από φωτιές που προέρχονται από βόμβες μολότοφ. Ο κόσμος αρχίζει να μετακινείται βιαστικά για να αποφύγει την εμπλοκή στα επεισόδια.
Το πλήθος πάνω στην πλατεία Συντάγματος κάθεται κάτω, ώστε να περιφρουρήσει τον ειρηνικό χαρακτήρα της συγκέντρωσης. Η χρήση χημικών γίνεται σε μεγάλη κλίμακα από την αστυνομία και έτσι -τραγική ειρωνεία- το πλήθος των συγκεντρωμένων δυσκολεύεται να ανασάνει.
Κινητοποιήσεις συστηματικές και μαζικές
Οι κινητοποιήσεις για τα Τέμπη αποτελούν ένα ιστορικό ορόσημο της Μεταπολίτευσης.
Ο κόσμος εκφράζει μαζικά, συστηματικά και σθεναρά το αίτημα για λογοδοσία αλλά και την ζωτική ανάγκη να αναπνεύσει στην καθημερινότητά του.
Ο αγώνας στα συλλαλητήρια για τα Τέμπη έχει διάρκεια. Κάθε συγκέντρωση αποτελεί ένα οδόσημο για το μέλλον.
Το πένθος που εκφράζεται μέσα από το συστηματικό αγώνα για την αλήθεια συγκροτείένα οργανωμένο πλήθος με όρους συλλογικής μνήμης και συλλογικών διεκδικήσεων.
Ο βασιλιάς είναι γυμνός
Ο κόσμος είναι πλέον πεπεισμένος. Η απεύθυνση των συνθημάτων συγκεκριμένη. Δεν είναι η τραγωδία των Τεμπών μια μεμονωμένη περίπτωση μονάχα ενός «ανθρώπινου λάθους».
Ο βασιλιάς είναι γυμνός. Δεν έχουν διαφωτιστεί ολιστικά και πειστικά τα αίτια του δυστυχήματος και δεν έχουν αποδοθεί ευθύνες σε όλους τους εμπλεκόμενους.
Η κυβερνητική επικοινωνιακή στρατηγική έχει αλλάξει πάμπολλες φορές το τελευταίο διάστημα. Στον πυρήνα της όμως έχει έναν επιθετικό χαρακτήρα απέναντι στις συγκεντρώσεις επικαλούμενη διάφορα «φόβητρα», όπως η αποσταθεροποίηση της χώρα και ούτω καθεξής.
Αναρωτιέται εύλογα κανείς. Υπάρχει ουσιαστική ενσυναίσθηση στην κυβέρνηση για τα θύματα της σιδηροδρομικής τραγωδίας;
Στην επιστήμη της επικοινωνίας λέγεται πως έχει κερδηθεί η μάχη αν καταφέρεις να καθορίσεις την ατζέντα της δημόσιας συζήτησης.
Το «ανθρώπινο λάθος του σταθμάρχη» είναι το κεντρικό αφήγημα που επιχειρείται να εγκαθιδρυθεί από την κυβέρνηση στην δημόσια σφαίρα, αποσιωπόντας τις διαχρονικές ευθύνες για την κατάσταση στους σιδηροδρόμους και τις επιχειρησιακές αστοχίες στον τόπο της τραγωδίας.
Και ταυτόχρονα αφηγήματα -έστω κατ’ επίφαση- ελπιδοφόρα. Καταφανής προσπάθεια να στραφεί η συζήτηση αλλού. Για παράδειγμα, ο πρωθυπουργός προσπαθεί να στρέψει τη συζήτηση στο μέλλον, μιλώντας για ασφαλή τρένα το 2027 (;).
Το προεκλογικό σύνθημα της Νέας Δημοκρατίας ήταν «Σταθερά Τολμηρά Μπροστά». Συστηματικά γίνεται προσπάθεια να επικοινωνηθεί αυτό ακόμα και τώρα, ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει στην καθημερινότητα των πολιτών.
Ακόμα κι αν το κυρίαρχο πολιτικό αφήγημα της κυβέρνησης μιλά για σταθερότητα.
Ακόμα κι αν το κυρίαρχο πολιτικό αφήγημα της κυβέρνησης μιλά για ανάπτυξη.
Ακόμα κι αν το κυρίαρχο πολιτικό αφήγημα της κυβέρνησης μιλά για ασφάλεια.
Αναρωτιέται εύλογα κανείς. Σταθερότητα που; Ανάπτυξη πότε; Ασφάλεια για ποιους;
Η επικοινωνία – όσο καλά σχεδιασμένη και να είναι- μπορεί να υποκαταστήσει την πραγματική ζωή;
Οι κοινωνικές ζυμώσεις γίνονται στους χώρους που βρισκόμαστε καθημερινά και όχι στα μέσα επικοινωνίας που επιστρατεύεται η εκάστοτε εξουσία. Η οργή που μετουσιώνεται σε μαζική διεκδίκηση καλλιεργείται καιρό με όλα όσα συμβαίνουν.
Οικονομικές δυσκολίες, κρατικές παθογένειες, έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς συνθέτουν την κοινωνική πραγματικότητα. Η αίσθηση ανασφάλειας στην καθημερινή ζωή είναι διάχυτη.
Αναρωτιέται εύλογα κανείς. Υπάρχει πιθανότητα γείωσης της κυβέρνησης με την κοινωνική πραγματικότητα των πολλών;
Στο δια ταύτα, η ευρεία κυβερνητική πλειοψηφία είναι απίθανο να διαταραχθεί με την πρόταση δυσπιστίας.
Ο κοινοβουλευτικός έλεγχος -δυστυχώς- φαίνεται να έχει συγκεκριμένο ταβάνι λόγω του κατακερματισμού των κομμάτων της αντιπολίτευσης.
Καίριο ερώτημα. Οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις της Μεταπολίτευσης τι πολιτικά αποτελέσματα μπορούν να επιφέρουν;
Η μαζικότητα των συγκεντρώσεων θέτει ένα πραγματικό ζήτημα λαϊκής νομιμοποίησης για την κυβέρνηση.
Πηγή: To Vima
