Ο ισχύων νόμος σχετικά με την εκλογή του πρύτανη φάνηκε εξαρχής ότι ήταν αδύνατον να εφαρμοστεί, και παρά τις ποικίλες αντιδράσεις, δεν έγινε καμία προσπάθεια αλλαγής ή έστω βελτίωσής του.
Διαβάζοντας στο ΒΗΜΑ το άρθρο της Μ. Παπαματθαίου για την εκλογή πρύτανη στα πανεπιστήμια αισθάνθηκα ικανοποίηση γιατί ένα τόσο σοβαρό θέμα που έχει ολίγον ατονίσει επανέρχεται στη δημοσιότητα με την δέουσα ερμηνεία του. Είναι γεγονός ότι τα πανεπιστήμια προσπαθούν να βρουν εκ των ενόντων λύση για την εκλογή αυτή, άλλα τα κατάφεραν με συμβιβασμούς και συνεννοήσεις μακράς διαρκείας, άλλα με «εξ ημισείας» πρύτανη, και άλλα προσπαθούν ακόμη να βρουν λύση…
Ο ισχύων νόμος σχετικά με την εκλογή του πρύτανη φάνηκε εξαρχής ότι ήταν αδύνατον να εφαρμοστεί, και παρά τις ποικίλες αντιδράσεις, δεν έγινε καμία προσπάθεια αλλαγής ή έστω βελτίωσής του. Εξάλλου η διάταξη, που ακολούθησε για να ορίσει την σύγκλητο «διαιτητή», όχι μόνον ολοκλήρωσε τον εξευτελισμό του αξιώματος του πρύτανη, αλλά και ακύρωσε την δημοκρατική διαδικασία της εκλογής.
Ως πανεπιστημιακός χρόνων πολλών αντιμετώπισα επανειλημμένα τα προβλήματα που δημιουργούσαν οι εκάστοτε αλλαγές στο μοντέλο διοίκησης των ΑΕΙ, όμως δεν υπήρξε μέχρι σήμερα νόμος ικανός να παραλύσει διοικητικά τα ιδρύματα.
Είμαι αισιόδοξη ότι το πρόβλημα θα αντιμετωπιστεί πλέον από τον υπουργό Παιδείας. Η αισιοδοξία μου, οφείλεται στο γεγονός ότι ο ίδιος αντιμετώπισε αποτελεσματικά το δισεπίλυτο επί χρόνια πρόβλημα λειτουργίας ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα, με τη λειτουργία παραρτημάτων διεθνών πανεπιστημίων μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα και με κριτήρια λειτουργίας αυστηρά που θα τεθούν από την Εθνική Αρχή Ανώτατης Εκπαίδευσης, ενώ παράλληλα εξήγγειλε και την ενδυνάμωση των ελληνικών δημόσιων πανεπιστημίων.
Η ενδυνάμωση αυτή προϋποθέτει και την αποκατάσταση, του κύρους του πρύτανη, η οποία θα συμβάλει παράλληλα και στον εκσυγχρονιστικό σχεδιασμό που επιχειρείται.
Είχα και στο παρελθόν αναφέρει από την στήλη αυτή ότι στην εποχή της προόδου και της ανάπτυξης, στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία και τον πολιτισμό, και που φιλοδοξεί να πρωτοστατεί στις διεθνείς εξελίξεις, η ανάγκη σωστού εκσυγχρονισμού της Παιδείας είναι καθήκον όλων, διδασκόντων, διδασκομένων και πρωταρχικά της πολιτείας. Dum spiramus speramus.
Η κυρία Στέλλα Πριόβολου είναι ομότιμη καθηγήτρια, πρόεδρος Σώματος Ομοτίμων Καθηγητών ΕΚΠΑ, κοσμήτορας Δημοτικού Λαϊκού Πανεπιστημίου Αγίας Παρασκευής.
