Η προσβασιμότητα των ΑΜΕΑ, η ενσωμάτωση των μεταναστών, ο σεξισμός και το ζήτημα των γυναικοκτονιών ήταν προτεραιότητες στο κεφάλαιο της «συμπεριληπτικής κοινωνίας» υποστηρίζει στο Βήμα ο νομικός Γιάννης Δεληγιώργης.
*Σε συνέχεια της γνώμης του κ. Βαγγέλη Μάλλιου για το νομοσχέδιο που αφορά τα ομόφυλα ζευγάρια, ο νομικός Γιάννης Δεληγιώργος καταγράφει τις αμφιβολίες του.
Η ΕΣΔΑ στο άρθρο 12 ορίζει ότι με την συμπλήρωση ηλικίας γάμου ο άνδρας και η γυναίκα έχουν το δικαίωμα να συνάπτουν γάμο και να ιδρύουν οικογένεια, ωστόσο ο ελληνικός Αστικός Κώδικας δεν περιλαμβάνει την διαφορά φύλου ανάμεσα στις προϋποθέσεις για την νόμιμη σύναψή του.
Εκ πρώτης όψεως αντιφατικό αλλά αν ανατρέξουμε στην πρόσφατη νομολογία του ΕΔΔΑ θα διαπιστώσουμε ότι το Κράτος δεν μπορεί να αγνοεί την κατάσταση των ομόφυλων ζευγαριών και είναι υποχρεωμένο να τους παρέχει τα κατάλληλα μέσα για την διασφάλιση της σχέσης μεταξύ των οποίων είναι και η αναγνώριση και καταχώριση του γάμου τους στα ληξιαρχικά βιβλία.
Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που το τελευταίο διάστημα μονοπωλεί την επικαιρότητα η επικείμενη νομοθετική πρωτοβουλία της Κυβέρνησης για την κατοχύρωση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός μέσω τηλεοπτικής συνέντευξης μάς ενημέρωσε ότι η νομοθετική ρύθμιση θα καλύπτει παιδιά ομόφυλων γονέων που έχουν ήδη γεννηθεί με παρένθετη μητέρα, αλλά η παρένθετη μητρότητα δεν θα επιτρέπεται και ότι δεν θα τεθεί θέμα κομματικής πειθαρχίας στους βουλευτές της πλειοψηφίας, ενώ απέφυγε να δώσει σαφές χρονοδιάγραμμα για το πότε θα έρθει στην Βουλή προς ψήφιση η νέα ρύθμιση.
Στο κεφάλαιο της συμπεριληπτικής κοινωνίας υπήρχαν άλλες σελίδες που έχρηζαν παρέμβασης πριν τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών.
Οι δυνατότητες προσβασιμότητας των ΑΜΕΑ βρίσκονται σε εμβρυακό στάδιο, η ουσιαστική ενσωμάτωση των μεταναστών καρκινοβατεί, ειδικές πληθυσμιακές ομάδες αφήνονται στην τύχη τους, οι γυναικοκτονίες αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο και οι διακρίσεις με βάση τον σεξουαλικό προσανατολισμό δεν έχουν εξαλειφθεί απολύτως από την ελληνική έννομη τάξη. Σε μια χώρα που πριν μερικές δεκαετίες τιμωρούσαν όσα παιδιά ήταν αριστερόχειρες θα ήταν μια πρωτοβουλία μεταρρυθμιστικού χαρακτήρα στο πλαίσιο του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είναι όμως;
Δεν έχουμε δει το τελικό κείμενο, αλλά διατηρούμε ζωηρές αμφιβολίες. Η κυβέρνηση επιδιώκει να εμφανίσει τον εαυτό της ως μεταρρυθμιστική δύναμη αλλά ως συνήθως δημιουργεί ένα επαναστατικό σύννεφο άνευ ουσίας. Και τούτο διότι αφενός μεν τέτοιες πρωτοβουλίες την απομακρύνουν από τις παραδοσιακές αρχές και αξίες της ελληνικής κοινωνίας, αφετέρου δε απογοητεύουν τους άμεσα ενδιαφερομένους εισάγοντας ρυθμίσεις με κενά και ασάφειες.
Δυστυχώς, για μια ακόμα φορά η κυβέρνηση επιλέγει την επικοινωνία και όχι την ουσία. Δεν νοείται ρύθμιση γάμου ομοφύλων ζευγαριών χωρίς να ρυθμίζονται και παρεπόμενα ζητήματα, όπως η νομική αναγνώριση γονεϊκότητας του συζύγου του βιολογικού ή μεμονωμένου θετού γονέα, η τροποποίηση του προτύπου της ληξιαρχικής πράξης γέννησης, ώστε να προβλέπονται και οι ιδιότητες των ομόφυλων γονέων και η άρση της απαγόρευσης διόρθωσης ονόματος διεμφυλικού γονέα στην ληξιαρχική πράξη γέννησης υφιστάμενου τέκνου.
Μετά το «καμπανάκι» των δημοτικών εκλογών: Νέα διάκριση
Επιχειρείται να εισαχθεί μια ρύθμιση χωρίς να έχει προετοιμαστεί κατάλληλα η κοινή γνώμη μόνο και μόνο για να ενισχυθεί το μεταρρυθμιστικό προφίλ της κυβέρνησης εμφανίζοντας πυγμή μετά το καμπανάκι των δημοτικών εκλογών. Γίνεται λόγος για την ισότητα στον γάμο αλλά μόνο στον πολιτικό γάμο εισάγοντας εκ νέου μια διάκριση. Η νομική φύση των νόμιμων θρησκευτικών γάμων ομόφυλων ζευγαριών στο εξωτερικό παραμένει μετέωρη και αυτά τα άτομα εξακολουθούν για την ελληνική έννομη τάξη να είναι αόρατα. Ξεχνούμε πως αν έστω και ένας άνθρωπος στερείται κάποιο δικαίωμα, αυτό το δικαίωμα δεν υπάρχει για κανέναν. Με κόλουρες λύσεις και επικοινωνιακές φούσκες δεν πάει μια κοινωνία μπροστά…
Ποια είναι σήμερα τα κλασικότερα ομοφοβικά κλισέ; «Εγώ δεν έχω πρόβλημα με τους gay αλλά….», «Δεν με νοιάζει τί κάνει ο άλλος στο κρεβάτι του… », «Οι gay προσπαθούν να μάς επιβάλλουν με το ζόρι να τους αποδεχθούμε», «Δέχομαι την επιλογή τους αλλά….» και φυσικά «Έχω πολλούς φίλους που είναι gay». Τα πάντα τελικά είναι ζήτημα παιδείας. Όσο δεν συνειδητοποιούμε ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι επιλογή, οι gay δεν ζουν μόνο για να βρίσκονται στην κρεβατοκάμαρά τους αλλά δραστηριοποιούνται στην κοινωνία απαιτώντας ίσα δικαιώματα, τόσο τα άτομα με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό θα στερούνται προστασίας νομοθετικής ή ανθρώπινης.
Ας αποσυρθεί, λοιπόν, αυτό το νομοσχέδιο πριν είναι αργά. Η συμπεριληπτική κοινωνία δεν είναι έννοια κενή περιεχομένου και απαιτεί πολλή προσπάθεια για να επιτευχθεί. Είτε μας
αρέσει, είτε όχι η οικογένεια προκύπτει από δύο ανθρώπους διαφορετικού φύλου που διαμορφώνουν τον πρώτο και δομικό λίθο της κοινωνίας και οι νέες μορφές οικογένειας, οι οποίες μάς απασχολούν, θα είναι απλά το υποκατάστατο μιας χαμένης ευτυχίας όσων τις επιλέξουν επειδή ακριβώς αδυνατούν να πράξουν ζωή μη δυνάμενες να προσφέρουν στην κοινωνική πραγματικότητα.
*Ο Γιάννης Δεληγιώργης είναι Δικηγόρος Αθηνών, τ. Συμβούλος ΔΣΑ.
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
