Το νέο έτος βρίσκει τις πολιτικές δυνάμεις σε μια συνθήκη συμβατική. Η εκπνοή του 2024 αφήνει πίσω της μια ηρεμία, κάτι σαν ήσυχη πολιτική θάλασσα, που κλείνει μια παρατεταμένη φάση άγονη και άκαρπη.
Θα μπορούσε να αποτελεί την εισαγωγή σε μια νέα ενδιαφέρουσα περίοδο, ως τον τυπικό εκλογικό ορίζοντα του 2027, με τον χρόνο επαρκή και διαθέσιμο για πολιτική περισυλλογή, ακόμη και ανασύνταξη, αν ένας μικρός άνεμος πολιτικής αναζήτησης και δημιουργίας συνόδευε κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Δεν μοιάζει να υπάρχει ενδιαφέρον για παρόμοιες επιλογές.
Η συμβατικότητα για την ώρα κερδίζει χωρίς αντίπαλο. Συχνά η μηχανική εξέλιξη των πραγμάτων παρουσιάζεται μπροστά μας ως η μόνη νοητή και με τη δύναμη του αυτονόητου καταλαμβάνει τον δημόσιο χώρο, απορροφά τον χρόνο και στρέφει την ενέργεια στα τρέχοντα, που πάντα η σημασία τους είναι μικρότερη από το πρόσκαιρο δημοσιογραφικό ενδιαφέρον, όσο και αν αυτό δίκαια καμιά φορά τους αναλογεί.
Διαχειριστικό σχήμα η κυβέρνηση, βρίσκεται σε αντιστοιχία με τη συμβατική αυτή συνθήκη. Και όσο και αν προσπαθεί να την υπερβεί με πρωτοβουλίες και δράσεις που έχουν αναφορά στις καθημερινές ανάγκες, είναι εγκλωβισμένη στην αντίληψη της εύκολης κυριαρχίας και της αποφυγής συνακόλουθα κάθε απόφασης που θα έθετε σε κίνδυνο τη θέση της μέσα στο εξωτερικά ασφαλές για αυτήν περιβάλλον της σταθερότητας, που το σωστό όνομά της είναι ακινησία και στασιμότητα.
Ο χρόνος εύκολα καλύπτεται και η εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας προσφέρεται ιδανικά, με τον ανασχηματισμό ως πιθανότητα να παρατείνει τη συμβατική συνθήκη, με μια πρόσοψη δραστηριότητας και πολιτικού έργου. Ο έλεγχος της συνθήκης είναι πλήρης.
Δεν θα ήταν τα πράγματα έτσι αν τις ημέρες αυτές, πάνω στη δημόσια σκηνή, οι συμπρωταγωνιστές του κυβερνητικού σχήματος, οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης, το ΠαΣοΚ κυρίως και ο ΣΥΡΙΖΑ ακολούθως, δεν προσχωρούσαν, από πολιτική αδυναμία, στην αποδοχή του αυτονόητου αυτής της εγκατεστημένης συμβατικότητας.
Η εναντίωση στο πολιτικό σχέδιο της κυβέρνησης προϋποθέτει την πειθαρχημένη αμφισβήτηση αυτής της ατμόσφαιρας συμβατικότητας. Αυτή η αμφισβήτηση προϋποθέτει με τη σειρά της μια τολμηρή νέα ματιά της αντιπολίτευσης στον εαυτό της, αρχίζοντας από τις μεθόδους και καταλήγοντας σε μια επιλογή σύγκρουσης, που επεξεργάζεται, επεξηγεί, μορφοποιεί και υποστηρίζει πειστικά μια εναλλακτική πρόταση συνολικού προσανατολισμού και νέας κίνησης της χώρας προς μια κατεύθυνση ανασύνταξης και επαναπροσδιορισμού των θεμελιωδών.
Σε κάθε περίπτωση, όπως η σημερινή, μιας συμβατικής πολιτικής συνθήκης, υποχωρεί συνολικά η πολιτική ενέργεια ως ζωοποιός δύναμη, που από τη φύση της εμπνέει το πολιτικό σώμα και το αφυπνίζει. Η ψυχολογικοκοινωνική ατμόσφαιρα που προκύπτει γεννάει ακινησία, με έναν άρρητο φόβο πάντα να συνοδεύει κάθε εκδοχή ή ανάγκη αλλαγής.
Μια περίσταση συμβατική είναι μια συνθήκη συμβιβασμού στην κατώτερη γραμμή. Είναι μια διαρκής περιώδυνη για τους ανθρώπους επίκληση να αποδεχθούν την ανάγκη της εποχής, χωρίς ελπίδα μεταβολής. Να χαμηλώσουν τις αξιώσεις. Είναι μια ψυχολογική αποθάρρυνση διαρκείας.
Καμιά συμβατική συνθήκη δεν είναι ανέκκλητη. Αυτό το βάρος και η ευθύνη πέφτουν σήμερα στις δυνάμεις της αντιπολίτευσης. Διαφορετικά έχουν άπλετο χρόνο μπροστά τους να μετρούν και να σχολιάζουν αμέριμνα τις δημοσκοπήσεις από μήνα σε μήνα.
Ο κ. Λευτέρης Κουσούλης είναι πολιτικός επιστήμονας.
Πηγή: To Vima
