Για την ακαδημαϊκή πορεία του Σημίτη, αλλά και για τον «Κωνταντίνο», όπως είπε χαρακτηριστικά και τη σχέση που είχαν, μίλησε ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, κατευοδώνοντας τον πρώην πρωθυπουργό και υπογράμμισε ότι αποχαιρετά μια ολόκληρη εποχή.
«Ένα θυμάμαι με ακρίβεια, πως όταν σε πρωτογνώρισα Κωνσταντίνε, επέτρεψέ μου να σε αποκαλώ Κώστα όπως σε γνώρισα, ο αδελφικός μου φίλος Κωνσταντίνος Πουλαντζάς ήρθε και με βρήκε και μου είπε «έλα θα παίξουμε ποδόσφαιρο και θα γνωρίσεις ένα εξαιρετικό παιδί, τον Κώστα Σημίτη». Και παίξαμε ποδόσφαιρο στην πλατεία Δεξαμενής και έτσι άρχισα να συναγελάζομαι με τον Κώστα Σημίτη.
Αυτό ήταν μια αρχή που δεν οδηγούσε πουθενά. Κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι η υπό δημιουργία παρέα θα διαλυόταν κατά έναν περίεργο τρόπο.
Ο μεν Πουλαντζάς αυτοκτόνησε από το σπίτι μου, ο Σημίτης έγινε πρωθυπουργός κι εγώ βρίσκομαι μετά από 50-60 χρόνια να τον αποχαιρετήσω αλλά μαζί και μια ολόκληρη εποχή και έναν κόσμο που δεν υπάρχει πια», είπε μεταξύ άλλων ο ομότιμος καθηγητής Κοινωνιολογίας.
«Σε μια εποχή που όλα στο τέλος καταλήγουν σε μια εικόνα ή ένα ολόγραμμα, εσύ ήσουν αλλού», είπε συγκινημένος ο επί 60 χρόνια επιστήθιος φίλος του πρώην πρωθυπουργού.
«Μαζί φτιάχναμε αυτοσχέδιες προκηρύξεις, μαζί οργανωθήκαμε στην Δημοκρατική Άμυνα. Μαζί εγκαταλείψαμε την Ελλάδα. Εσύ για την Γερμανία, εγώ για τη Γαλλία. Δεν αρκέστηκες να γίνεις επιστήμονας. Αμέσως μετά την πτώση της Δικτατορίας, επέστρεψες στην Ελλάδα και ασχολήθηκες με την πολιτική. Δεν έκανες ποτέ πολιτική καριέρα. Δεν είδες την πολιτική ως επάγγελμα.
Ο εκλιπών δεν ταυτίζεται με κάνεναν τρόπο με την πλημμυρίδα δημοσιευμάτων, εγκωμιαστικών ή μη, των τελευταίων ημερών. Παρέμεινε ένα ιδιωτικός, τρυφερός, συναισθηματικός άνθρωπος, που ασχολούνταν με τον περίγυρο του χωρίς να φαίνεται δημόσια αυτό που έκανε».
Ιδαίτερη αναφορά έκανε ο κ. Τσουκαλάς στη Δάφνη Σημίτη και υπογράμμισε: «Ο Κώστας Σημίτης άρχιζε πάντα απο τις αμετακίνητες αξιακές καταβολές του. Η δημοκρατική Ελλάδα πρέπει να λειτουργεί μέσα στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Δεν μπορούσε να φανταστεί ποτέ ότι στους Αγίους Θεοδώρους θα άφηνε την τελευταία του πνοή. Το τελευταίο πράγμα που αντίκρυσε (σ.σ. ο Κώστας Σημίτης) ήταν η θάλασσα που αγάπησε. Ο ψυχρός Σημίτης επέστρεφε στην αδρή αγκαλιά της παιδικής του αισθαντικότητας».
Στο τέλος του επικηδείου του ανέφερε ένα χαρακτηριστικό περιστατικό: «Βρισκόμασταν στην Αίγινα, ενώ ήταν πρωθυπουργός και αναζητούσαμε ένα καΐκι για να κάνουμε τον γύρο της Μονής. Ο βαρκάρης ήταν μεθυσμένος και κορόιδευε. Όταν ο Σημίτης ήρθε στη βάρκα, ο βαρκάρης γέλαγε. Θυμάμαι ότι εσύ μπροστά στην πλώρη ήσουν πολύ ευτυχής. Έβρεξες τα γυμνά σου πόδια στο νερό και εξέπεμπες μια γαλήνια χαρά, απολαμβάνοντας την πρόσκαιρη ανωνυμία σου.
Φίλε μου Κώστα, αυτή είναι μια από τις εικόνες που κρατώ για να σε αποχαιρετήσω για τελευταία φορά. Δάφνη, Φιόνα, Μαριλένα, να είστε ευτυχισμένες για να ζείτε και να τον θυμάστε κάθε μέρα».
Πηγή: To Vima
