«Σήμερα επέστρεψα από τη δουλειά μου στις 5 το απόγευμα έχοντας χειρουργήσει το τελευταίο έκτακτο περιστατικό της προχθεσινής εφημερίας. Υπήρχαν πέντε χειρουργεία που έπρεπε να γίνουν και τα οποία τελείωσα χθες το βράδυ στις 00.30. Από την έναρξη της εφημερίας της Δευτέρας χειρουργούσα μέχρι την Τετάρτη το απόγευμα, έχοντας κοιμηθεί κατά μέσο όρο 9 ώρες σε τρεις ημέρες και έχοντας χειρουργήσει 10 παιδιά».
Ετσι περιγράφει η Αγγελική Κρικρή, παιδοχειρουργός στο Νοσοκομείο Παίδων «Η Αγία Σοφία» και μέλος του ΔΣ της ΕΙΝΑΠ, τις αντίξοες συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι γιατροί του ΕΣΥ στα Παιδιατρικά Νοσοκομεία. Με τις λίστες αναμονής των χειρουργικών περιστατικών να μεγαλώνουν, γιατροί και νοσηλευτές ξεπερνούν τα όριά τους.
«Η λίστα αναμονής στο Νοσοκομείο Παίδων Πεντέλης είναι γύρω στα 600 παιδιά, στο Γενικό Νοσοκομείο Παίδων Αθηνών «Παναγιώτη και Αγλαΐας Κυριακού» περίπου στα 1.100 και σχεδόν τα διπλάσια στο Νοσοκομείο Παίδων «Η Αγία Σοφία»» αποκαλύπτει η Ελεάνα Γαρίνη, αναισθησιολόγος, επιμελήτρια Α’ στο Νοσοκομείο Παίδων «Η Αγία Σοφία» και πρόεδρος της Ελληνικής Αναισθησιολογικής Εταιρείας.
Ομως, ορισμένα περιστατικά δεν επιδέχονται αναμονή: «Βγήκα σε άδεια 3 με 12 Ιουλίου κι ένα παιδί διαγνωσμένο 20 μέρες με όγκο νεφρού, με έτοιμες τις εξετάσεις του, περίμενε να βρεθεί μέρα χειρουργείου. Διαθέσιμη ημέρα βρέθηκε στις 11 Ιουλίου, οπότε και διέκοψα την άδειά μου για να έρθω τη μία μέρα στο ογκολογικό συμβούλιο και την άλλη στο νοσοκομείο για να το χειρουργήσω. Τα ογκολογικά περιστατικά δεν μπορούν να περιμένουν» αφηγείται η Αγγελική Κρικρή.
Ταέκτακτα σοβαρά περιστατικά που απαιτούν άμεση αντιμετώπιση έχουν ως αποτέλεσμα να «αδικούνται» παιδιά που χάνουν τη σειρά τους:
«Τα περισσότερα τακτικά περιστατικά είναι μικρής βαρύτητας. Οταν έχεις μόνο τρεις με τέσσερις αίθουσες και πρέπει να διαχειριστείς έναν τεράστιο όγκο περιστατικών, κάποια μένουν πίσω».
Την αγωνία τους για τη βιωσιμότητα των τμημάτων τους και τη συνακόλουθη έκπτωση της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών τους είχαν εκφράσει οι αναισθησιολόγοι από τα νοσοκομεία Παίδων «Αγία Σοφία» και «Αγλαΐα Κυριακού» σε ανοιχτή επιστολή τους:
«Οι πρόσφατες συνταξιοδοτήσεις στο Παίδων «Αγλαΐα Κυριακού» μείωσαν τη δύναμη του αναισθησιολογικού τμήματος από 11 σε 7 αναισθησιολόγους, μια εξέλιξη για την οποία είχε προειδοποιηθεί η Διοίκηση ήδη από τον Ιούνιο του 2023. Το Παίδων «Αγία Σοφία» λειτουργεί τα τελευταία χρόνια με 12 αναισθησιολόγους, αντί για 17, όπως προβλέπεται από το οργανόγραμμά του».
Απαρχαιωμένες υποδομές
Κατά τηνΕλεάνα Γαρίνη η έλλειψη των θέσεων σε αναισθησιολόγους καλύπτεται πρόχειρα «μέσα από εσωτερικές μετακινήσεις αναισθησιολόγων από το Παίδων Πεντέλης και τα νοσοκομεία ενηλίκων, αν και οι αναισθησιολόγοι ενηλίκων δεν μπορούν να αναλάβουν παιδιά χωρίς εκπαίδευση, είναι ένα ειδικό αντικείμενο».
Οπως εξηγεί, τα δημόσια νοσοκομεία αποτελούν πλέον έναν αφιλόξενο εργασιακό τόπο με αποτέλεσμα «άγονες» προκηρύξεις θέσεων που δεν καλύπτονται: «Παλιά το Δημόσιο δεν είχε πολλά χρήματα αλλά προσέφερε καλές συνθήκες εργασίας. Τώρα δεν έχει τίποτα από τα δύο. Οι θέσεις που προκηρύσσονται καλύπτονται μόλις κατά το 25%».
Τις αντίξοες εργασιακές συνθήκες υπογραμμίζουν στην επιστολή τους οι αναισθησιολόγοι των δύο νοσοκομείων: «Βιώνουμε τα προβλήματα της καθημερινής λειτουργίας και της αφόρητης πίεσης των ελλείψεων προσωπικού – ιατρικού και νοσηλευτικού – και προσπαθούμε να βρούμε λύσεις δουλεύοντας με ένταση, με υπέρβαση των ωραρίων, με χρωστούμενα ρεπό και άδειες».
Η Αγγελική Κρικρή εστιάζει και στις απαρχαιωμένες υποδομές: «Πέφτουν οι σοφάδες από παντού και είναι όλα σάπια. Οι υποδομές του ΕΣΥ έχουν να φτιαχτούν από τότε που ο Ανδρέας Παπανδρέου έπαιρνε το ελικόπτερο και επιτηρούσε τα νοσοκομεία που έχτιζε. Στο Παίδων «Αγία Σοφία» έχουμε έναν λαπαροσκοπικό πύργο που είναι 30 ετών από τότε που ήμουν εγώ ειδικευόμενη».
H απουσία υποδομών «παροπλίζει» τις χειρουργικές αίθουσες. «Στο «Αγία Σοφία» μόλις το 30% των χειρουργικών αιθουσών είναι διαθέσιμες για χειρουργικές πράξεις και αναγκαζόμαστε να κάνουμε χειρουργεία 7-8 ημέρες τον μήνα αντί για 24 ημέρες που θα έπρεπε» συμπληρώνει η κυρία Κρικρή.
Ο αγώνας των γονιών
«Χρειάστηκε να περιμένουμε δύο μήνες για να χειρουργηθεί το παιδί μου για ατροφία στον οισοφάγο, και όσο περνούσε ο καιρός η επέμβαση γινόταν όλο και πιο δύσκολη. Υπήρχε ένα κενό στον οισοφάγο και όσο μεγάλωνε το παιδί μεγάλωνε μαζί του και το κενό» αναφέρει στο «Βήμα» ο Ευάγγελος Λεόντιος, εξηγώντας τι πέρασε από τον Μάρτιο του 2024 μέχρι τον Μάιο που τελικά αντιμετωπίστηκε χειρουργικά το πρόβλημα που ταλαιπωρούσε το επτά μηνών παιδί του.
Ενα πρόβλημα που μόνο στο δημόσιο νοσοκομείο αντιμετωπίστηκε: «Από όταν γεννήθηκε μας πληροφόρησαν ότι πρέπει να γίνει χειρουργείο άμεσα, οπότε κάναμε το πρώτο και το δεύτερο και το τρίτο χειρουργείο στον ιδιωτικό τομέα. Δυστυχώς, δεν βρήκαμε άκρη και μπήκαμε στο δημόσιο. Εκεί έκαναν το παιδί μας καλά, αλλά με μεγάλη καθυστέρηση».
Καθώς οι ελλείψεις στα νοσοκομεία αφορούν και τα αναλώσιμα, οι γονείς αναλαμβάνουν το κόστος: «Χρειάστηκε να βάλουμε πολλά χρήματα από την τσέπη μας για αναλώσιμα τα οποία δεν είχε το νοσοκομείο. Υπάρχουν κάποια επιθέματα που τοποθετούνται στη γαστροστομία, σαν αυτοκόλλητα. Τα 10 κοστίζουν 100 ευρώ, και εμείς χρησιμοποιούσαμε ένα πακέτο την ημέρα».
Ο Ευάγγελος Λεόντιος επισημαίνει την εξουθένωση του προσωπικού: «Οι άνθρωποι δεν έπαιρναν άδειες, δεν ξεκουράζονταν, δούλευαν καθημερινά. Εμείς μέναμε στο νοσοκομείο γιατί έπρεπε πάντα να είναι κάποιος με το μωρό και οι άνθρωποι αυτοί ήταν συνέχεια εκεί. Πολλές φορές εκνευριζόμουν και είχε τύχει να τσακωθώ μαζί τους. Αφού βγήκα από το νοσοκομείο και αντιλήφθηκα ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι κάθε μέρα εκεί χωρίς να ξεκουράζονται κατάλαβα ότι ήταν άδικο που είχα αυτή τη συμπεριφορά».
Συντονισμός: Αγγελος Σκορδάς
Γράφουν: Ηλιάνα Δανέζη – Χρήστος Λογαράς
Επιμέλεια: Παναγιώτης Σωτήρης
Πηγή: To Vima
