Table of Contents
Το μήνυμα που έφτασε στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο του «Βήματος» περιέγραφε σε πρώτο πρόσωπο τα προβλήματα και την αγανάκτηση μιας νέας κοπέλας απέναντι σε μια εχθρική καθημερινότητα. Η εφημερίδα της απάντησε και μοιράστηκε μαζί της μια βόλτα μετ’ εμποδίων. Ταυτόχρονα η ποιήτρια Αγγελική Κορρέ ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα να μεταφέρει μια ανάγνωση της σύγχρονης ζωή της πόλης, ενώ τρεις συντάκτες του «Βήματος» σκιαγράφησαν τα βιώματα της 25χρονης μέσα από το ρεπορτάζ.
Γιατί να ζούμε τόσο κουρασμένοι;
Της Αγγελικής Κορρέ*
Κάθε αίσθηση εκτίθεται στον θόρυβό της. Η ακοή στην τύρβη, η όραση στο ανυπόφορο νέον, η όσφρηση στη δυσωδία του δρόμου, η γεύση στην υπερεπεξεργασμένη τροφή, η αφή στα γαριασμένα ρούχα. Ο θόρυβος σκεπάζει την εσωτερική φωνή που ονομάζουμε σκέψη. Ενας άνθρωπος δεν μπορεί να σκεφτεί όταν εκτίθεται σε θόρυβο. Εξάλλου, και οι διανοητικές «αισθήσεις» εκτίθενται σε θόρυβο. Η μνήμη στον θόρυβο της υπερπληροφόρησης, η φαντασία στον θόρυβο της εξουθένωσης, η λογική στον θόρυβο της αντίφασης, το συναίσθημα στον θόρυβο της διάρκειας, η αντίληψη στον θόρυβο του Αλλου.
Το πρόβλημα είναι ότι ο θόρυβος δεν έχει μία συγκεκριμένη πηγή, στερώντας μας ακόμα και την ανακούφιση της διαμαρτυρίας. Θα υποθέταμε πως κάποιοι θόρυβοι έχουν συγκεκριμένη πηγή, μα είναι ψευδαίσθηση, αφού πίσω από αυτή την «πηγή» υπάρχει κάτι άλλο που την τροφοδοτεί. (Ποιος φταίει για το μηχανάκι χωρίς εξάτμιση που χαλάει τη γειτονιά; Εκείνος που το οδηγεί, εκείνος που του επέτρεψε να το οδηγεί, εκείνος που το πούλησε, εκείνος που το κατασκεύασε, εκείνος που το εφηύρε;) Ο θόρυβος είναι μια αλυσίδα που απλώς δημιουργείται, λες και είναι έμφυτος στα πράγματα – ή λες και είναι στη φύση της σκέψης να διακόπτεται.
Η σκέψη που διακόπτεται συχνότερα απ’ όλες είναι η σκέψη των φτωχών. Πρώτα οι φτωχοί είναι ο θόρυβος της οικουμένης· διακόπτουν τη σκέψη του κόσμου και καταλύουν την ηθική του κόσμου, απλώς υπάρχοντας, καταδικασμένοι να επιβιώνουν. Οπότε, για να περιορίσει τον θόρυβο των φτωχών, η ζωή θορυβεί ακόμα περισσότερο, με τη μορφή ξυπνητηριών, νυσταγμένων, φωνακλάδικων παιδιών, πορτών που χτυπούν, αυτοκινήτων που ζορίζονται στα στενά με τα διπλοπαρκαρισμένα, στα αιώνια έργα συντήρησης στη Λεωφόρο Κηφισίας ή στις αναπλάσεις του Φαληρικού Δέλτα, βροντερών ποδιών που τσακίζονται στα σπασμένα πεζοδρόμια του Κολωνού, τσιριχτών πλαστικών που αναβλύζουν από τους ανά χιλιόμετρο κάδους του Εμπορικού Τριγώνου. Η ζωή επιτίθεται στις έρημες από υπαλλήλους και καλυμμένες με περιττώματα πουλιών στάσεις του προαστιακού, όπου ο συρμός, χωρίς κανένα πρόγραμμα (ειδικά αν είναι Παρασκευή), γεμίζει ασφυκτικά με ανθρώπους τους οποίους, αν δεν σταματήσει κάπου στη μέση από βλάβη, θα κατεβάσει στις εκτάσεις του Κορωπίου, απ’ όπου θα πάρουν κάποιο από τα μεταχειρισμένα γερμανικά λεωφορεία – με σπασμένα κουμπιά στάσης και τρύπες στο δάπεδο – για να χτυπήσουν κάρτα στις γύρω βιομηχανίες.
Μπροστά στις δυσκολίες της βιωτής, κάποιοι λένε «υπάρχουν και χειρότερα». Αλλοι «υπάρχουν και καλύτερα». Κάποιοι εμμένουν σε διπολικά συστήματα: ποσότητα ή ποιότητα· ανάγκη ή πολυτέλεια. Αλλοι σε ολιστικά: ποσότητα και ποιότητα· ανάγκη και πολυτέλεια. Ανάλογα με τον τύπο της ηθικής που υπολανθάνει. Επειδή υπάρχει πάντα κάποια υπολανθάνουσα ηθική· η δυνατότητα να οδηγούμαστε σε σκέψεις περί «καλύτερου» ή «χειρότερου» είναι μια έκφανση ηθικής. Η ηθική, ο χάρτης του καταλληλότερου τρόπου για να ζεις, λειτουργεί σαν εκκολαπτήριο δυνατοτήτων. Γνωρίζεις τι οφείλεις, τι μπορείς ή τι επιθυμείς. Εφόσον γνωρίζεις κάτι, η σχέση σου μαζί του γίνεται αυτομάτως σχέση επιλογής. Επιλέγεις τι οφείλεις, τι μπορείς, τι επιθυμείς. Και όποιος έχει τη δυνατότητα επιλογής, δεν είναι φτωχός.
Ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε έχει έναν στίχο στο «Βιβλίο της φτώχειας και του θανάτου» για ανθρώπους τόσο φτωχούς, που είναι «γυμνωμένοι […] ακόμα και από το νόημα της φτώχειας». Το νόημα της φτώχειας είναι να αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι φτωχός. Να αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι φτωχός σημαίνει να αντιλαμβάνεσαι ότι δεν έχεις επιλογή. Οτι δεν υπάρχει για εσένα ούτε καλύτερο ούτε χειρότερο. Αρα, όταν δεν είσαι τόσο φτωχός, όταν δεν έχεις γυμνωθεί από «το νόημα της φτώχειας», δύνασαι να εικάσεις ότι υπάρχει «καλύτερο» ή «χειρότερο». Δύνασαι να φωνάξεις, να διαμαρτυρηθείς.
Ομως ο Αρθουρ Αντάμοβ έγραφε για τον Ρίλκε ότι η αξία του βιβλίου του έγκειται σε εκείνο που αντιγύρισε ο ποιητής στις πιέσεις της εποχής του για δια-μαρτυρίες. Ο «πνευματικός άνθρωπος» πρέπει να φωνάζει, να καταδικάζει κακώς κείμενα, να «φυλάει έρμα» μιλώντας για «χειρότερα» ή να τα «σώζει» μιλώντας για «καλύτερα». Αντίθετα, ο Ρίλκε έγραψε για το πόσο καθάρια είναι η ουσία του ανθρώπου μέσα σε εκείνον που σιγεί – σε εκείνον που αποδεσμεύεται από την τρομερή ανάγκη για σκέψη. Ενας τέτοιος άνθρωπος, προφανώς, δεν περιφέρεται έξαλλος σαν το ζώο· απλώς βρίσκει τον χώρο να συνδεθεί εκ νέου με την εμπειρία, βρίσκει τον χρόνο να αφήσει τον νου και να ασχοληθεί με την ψυχή. Ο άνθρωπος μετέωρος στο κενό θα καταλήξει είτε στο θείο μυστήριο είτε στην απελπισία. Θεός ή θηρίο.
Οι ιδέες αυτές μοιάζουν εκτός πραγματικότητας. Γίνεται μπροστά στο ατελέσφορο βάσανο του να επιβιώνεις σε μια χώρα σαν αυτή – ως πολίτης «γυμνωμένος» από πολιτική, ως φτωχός φασκιωμένος με την επίφαση του πλούτου, ως ομιλών που δεν προβληματίζεται για το τι θα πει, αλλά για το πού, σε ποιον – να προτείνει κανείς μια μακάρια στροφή στη μεταφυσική; Οχι. Αλλο είναι το νόημα τέτοιων στίχων: εάν το ζενίθ της ανθρώπινης διάνοιας είναι να κονταροχτυπιέται με τη σιωπή της ύπαρξης, μοιάζει παράδοξο να μας κάμπτει η βιωτή. Σαν reductio ad absurdum, η σιωπή γίνεται έτσι ύμνος στη φωνή· το ποίημα για τη φτώχεια και τον θάνατο μιλάει για την ελπίδα και λέει: μπορούμε να κάνουμε πολύ περισσότερα απ’ αυτό. Το δεύτερο πιο σημαντικό από το να ξεκινήσουμε είναι να μη σταματήσουμε. Να ξεκινάμε σημαίνει να φωνάζουμε από απελπισία. Να μη σταματάμε σημαίνει να φωνάζουμε από ελπίδα. Να φωνάζουμε από ελπίδα σημαίνει να φωνάζουμε για να πάψει κάτι που μας δυσαρεστεί όχι μόνο εδώ και τώρα (ο σαματάς του γείτονα, η αυθαιρεσία του εργοδότη, η καθυστέρηση του λεωφορείου, η έλλειψη του φαρμάκου), αλλά παντού και πάντα: για να πάψει να θεωρείται φυσιολογικό το να ζούμε τόσο κουρασμένοι.
*Η κυρία Αγγελική Κορρέ είναι ποιήτρια, μεταφράστρια, και επιμελήτρια εκδόσεων
Στη μέγγενη της καθημερινότητας
Εργασιακή πίεση και εξαντλητικά ωράρια
Κώστας Παπαδής
Υψηλή ανεργία. Απασχόληση με ελαστικές μορφές για όσους εργάζονται. Εξαντλητικά και άτακτα ωράρια. Χαμηλές αμοιβές που οδηγούν τη συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα κάτω από τα όρια της φτώχειας. Πρόκειται για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι νέοι ηλικίας έως 25 ή ακόμη και έως 30 ετών, οι οποίοι προσπαθούν να ενταχθούν στην αγορά εργασίας ή έχουν ενταχθεί σε προσωρινές και κακοπληρωμένες δουλειές.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας είναι η ανεργία των νέων, η οποία ξεπερνά το 20% (Ιούλιος 2024) – κατά τους θερινούς μήνες – καθιστώντας την Ελλάδα δεύτερη χώρα στην Ευρώπη μετά την Ισπανία. Το ποσοστό αυτό είναι υψηλότερο τους χειμερινούς μήνες, καθώς το καλοκαίρι ένα μεγάλο μέρος των νέων βρίσκουν δουλειά στον τουριστικό κλάδο. Πάντως είναι γεγονός ότι το ποσοστό της ανεργίας των νέων έχει μειωθεί τον τελευταίο χρόνο (από το 27% που ήταν τον Ιούλιο του 2023) ακολουθώντας τη γενικότερη πτωτική πορεία της ανεργίας.
Ωστόσο τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά ακόμη και για τους «τυχερούς» νέους που τελικώς καταφέρνουν και βρίσκουν εργασία. Χιλιάδες από αυτούς εργάζονται με καθεστώς μερικής απασχόλησης ή απασχολούνται με τη λεγόμενη «μαύρη» – αδήλωτη – εργασία, δηλαδή χωρίς ασφάλιση και εργασιακά δικαιώματα.
Από τις νέες θέσεις απασχόλησης που δημιουργούνται, οι επτά είναι μερικής απασχόλησης και μόλις οι τρεις είναι πλήρους και σταθερής απασχόλησης.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ελάχιστοι από αυτούς που εργάζονται να αμείβονται – έστω – και με τον κατώτατο μισθό των 830 ευρώ μεικτά, ενώ η πλειονότητα λαμβάνει ακόμη χαμηλότερες αμοιβές, δημιουργώντας στην πράξη τους λεγόμενους «νεόπτωχους», όπως παραδέχθηκε πρόσφατα η υπουργός Εργασίας Νίκη Κεραμέως σημειώνοντας ότι η κατάσταση αυτή οδηγεί τους νέους στο εξωτερικό.
Επανέλαβε δε την κυβερνητική πρόθεση για συνεχή αύξηση των κατώτατων αμοιβών, ενώ τόνισε ότι η εντατικοποίηση των ελέγχων στην αγορά εργασίας από την Επιθεώρηση Εργασίας και η επιβολή αυστηρών προστίμων αποτελούν τη «μόνη λύση» για την αυξημένη παραβατικότητα.
Ειδικά στο θέμα του ωραρίου εργασίας, τα στοιχεία της Επιθεώρησης Εργασίας δείχνουν ότι η υπέρβασή του αποτελεί την πλέον «προσφιλή» παράβαση της εργατικής νομοθεσίας.
Και στον τομέα αυτόν οι νέοι αποτελούν τα συνήθη θύματα. Σπάνια το ωράριό τους είναι συγκεκριμένο, ενώ πολλές φορές ξεπερνά κατά πολύ το «τυπικό 8ωρο». Και βεβαίως για υπερωρίες ούτε λόγος.
Αρκεί να σημειωθεί ότι στον τουρισμό – όπου απασχολούνται οι περισσότεροι νέοι – επιβλήθηκαν πρόστιμα σε έναν στους τρεις ελέγχους επιχειρήσεων που διενεργήθηκαν κατά τη φετινή περίοδο.
Ως προς τις αμοιβές, στο σύνολο των οικονομικών κλάδων μία στις τέσσερις επιχειρήσεις δεν προσάρμοσε τον κατώτατο μισθό στα νομοθετημένα όρια (δηλαδή χορηγούσε χαμηλότερα ποσά), ενώ δεν παρείχε και τις νόμιμες τριετίες.
Οταν η συγκοινωνία γίνεται συνώνυμο της καθυστέρησης
Κώστας Ντελέζος
Τα συνεχιζόμενα προβλήματα στις αστικές συγκοινωνίες της Αθήνας συνθέτουν τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν καθημερινά χιλιάδες πολίτες που αναγκάζονται να μετακινούνται στο Λεκανοπέδιο της Αττικής με λεωφορεία, τρόλεϊ, μετρό, τραμ και προαστιακό.
Με την επιστροφή των κατοίκων της πρωτεύουσας από τις διακοπές του καλοκαιριού επέστρεψαν και τα ήδη γνωστά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι συγκοινωνίες της Αθήνας από την περίοδο ακόμα της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων. Η μεγάλη ηλικία των οχημάτων μαζικής μεταφοράς, η μη επαρκής συντήρησή τους για αρκετά χρόνια μετά το 2012, η ελλιπής λειτουργία του κλιματισμού, αλλά και η «αναγκαστική» αραίωση των δρομολογίων, κυρίως λόγω των ελλείψεων σε τροχαίο υλικό, είναι οι κυριότερες πηγές της καθημερινής ταλαιπωρίας του επιβατικού κοινού.
Εμφανής είναι το τελευταίο διάστημα η προσπάθεια της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Υποδομών και Μεταφορών για την επίλυση των προβλημάτων αυτών, αν και γίνεται σαφές πως οι επιβάτες στα μέσα μαζικής μεταφοράς της πρωτεύουσας θα χρειαστεί να κάνουν υπομονή για άλλη μία τριετία μέχρις ότου η κατάσταση να ισορροπήσει.
Σήμερα, με τη δημόσια αστική συγκοινωνία μετακινούνται περίπου 1 εκατ. επιβάτες την ημέρα, ενώ οι περιστασιακοί χρήστες υπολογίζονται σε περίπου 50.000.
Η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Μεταφορών έχει δεσμευτεί για την κυκλοφορία στους δρόμους της πρωτεύουσας 951 νέων αστικών λεωφορείων έως τον Ιούνιο του 2025. Αλλωστε αυτό προβλέπει και το επιχειρησιακό πλάνο του Οργανισμού Αστικών Συγκοινωνιών της Αθήνας (ΟΑΣΑ), που ήδη βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Ωστόσο, η πλήρης ανανέωση του στόλου των οχημάτων, με την προσθήκη επιπλέον 550 ολοκαίνουργιων μπλε λεωφορείων, αναμένεται σε βάθος τριετίας, δηλαδή στο τέλος του 2027.
Στόχος της διοίκησης του ΟΑΣΑ είναι, στο διάστημα αυτό, οι αστικές συγκοινωνίες της Αθήνας να ξαναγίνουν πλήρως λειτουργικές, με νέες, ποιοτικές και «έξυπνες» υπηρεσίες, βασισμένες στην τεχνολογία.
Ειδικότερα, σε ό,τι αφορά τα μέσα σταθερής τροχιάς, το υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών αναζητεί χρηματοδότηση ύψους πολλών εκατομμυρίων ευρώ, αφενός για την προμήθεια νέων συρμών και αφετέρου για την αντιμετώπιση πιεστικών προβλημάτων, όπως είναι η εγκατάσταση κλιματισμού στους συρμούς πρώτης γενιάς του μετρό, που συνεχίζουν να κυκλοφορούν χωρίς κλιματιστικά ακόμα και τις ημέρες του καύσωνα και στις 3 γραμμές.
Δεν είναι τυχαίο πως εδώ και σχεδόν μία δεκαετία εκκρεμεί η προμήθεια νέων διρευματικών συρμών που θα πραγματοποιούν δρομολόγια από και προς το αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» στη γραμμή 3 του μετρό. Εκεί, η ταλαιπωρία των επιβατών (κυρίως των τουριστών) είναι δεδομένη, καθώς η ΣΤΑΣΥ δεν εφάρμοσε ποτέ τον έκτακτο σχεδιασμό της για πύκνωση των δρομολογίων αυτών μέσα στο καλοκαίρι λόγω έλλειψης συρμών.
Σπασμένα πεζοδρόμια, σκουπίδια και ποντίκια
Εύη Σαλτού
Οποιος έχει βρεθεί και έχει περπατήσει σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις μπορεί εύκολα να κάνει τη σύγκριση με τις ελληνικές, κυρίως στο κομμάτι των αστικών υποδομών. Η ελληνική πραγματικότητα, δε, καθιστά τις πόλεις αφιλόξενες τόσο για τους κατοίκους όσο και για τους επισκέπτες: σπασμένες πλάκες πεζοδρομίων, εγκαταλελειμμένα εδώ και καιρό έργα σε πολλές γωνίες του δρόμου, ογκώδη απορρίμματα που υπερχειλίζουν τους κάδους. Εικόνες που δυστυχώς, «ταξιδεύουν» και εκτός των συνόρων της χώρας. Σαν αυτές που πριν από κάποιες εβδομάδες θέλησε να μοιραστεί μια τουρίστρια από το Τέξας η οποία επισκέφθηκε την Αθήνα. Στο βίντεο που ανάρτησε στο TikTok – και το οποίο είχε μουσική υπόκρουση – δεν συμπεριέλαβε τις ομορφιές της πόλης αλλά, αντίθετα, όλα τα εμπόδια που συνάντησε περπατώντας στην πρωτεύουσα με τα κατεστραμμένα και βρώμικα πεζοδρόμια. Μάλιστα, στο βίντεο των λίγων δευτερολέπτων έδωσε τον τίτλο «Προσπαθώντας να περπατήσεις στα πεζοδρόμια της Αθήνας».
Οι δήμοι, από την άλλη, με τα περιορισμένα οικονομικά, προσπαθούν να βάλουν τάξη σε χαοτικές πολλές φορές καταστάσεις και να ξετυλίξουν τον… μίτο των αρμοδιοτήτων.
Οπως επισημαίνει μιλώντας στο «Βήμα» ο δήμαρχος Αργυρούπολης – Ελληνικού, Γιάννης Κωνσταντάτος, το ζήτημα με τα πεζοδρόμια είναι πολύπλοκο. «Οταν ένα σπασμένο πεζοδρόμιο βρίσκεται μπροστά από μία κατοικία, μία πολυκατοικία, τότε αρμόδιος να το επισκευάσει είναι ο ίδιος ο ιδιοκτήτης του ακινήτου. Ο δήμος είναι υπεύθυνος για τα πεζοδρόμια στους κοινόχρηστους χώρους, μπροστά από γήπεδα, εκκλησίες κ.λπ. Κατ’ εξαίρεση, ο δήμος αναλαμβάνει να αποκαταστήσει τα πεζοδρόμια που έχουν σπάσει από τις ρίζες των δέντρων, που για τους περισσότερους δήμους είναι μεγάλο πρόβλημα».
Αξίζει να σημειωθεί πως σύμφωνα με στοιχεία ερευνητικού προγράμματος του Δήμου Αθηναίων και του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου για τη βαδισιμότητα στην πόλη πάνω από το 57% του δικτύου των πεζοδρομίων της Αθήνας είναι σε κακή κατάσταση. Μάλιστα, αν αναλογιστεί κανείς πως το μήκος των πεζοδρομίων της πρωτεύουσας είναι 1.918 χλμ., προκύπτει πως τα 1.103 χλμ. πεζοδρομίων χρειάζονται βελτιώσεις και αποκατάσταση.
Αλλά και στο κομμάτι της καθαριότητας, στοιχεία του Δήμου Αθηναίων δείχνουν πως το πρώτο επτάμηνο του έτους έχουν αυξηθεί κατά 10% σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα του 2023 οι βεβαιωμένες παραβάσεις, που αφορούν ως επί το πλείστον επιχειρήσεις.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ήρθαν και τα ποντίκια που κάνουν βόλτες σε κεντρικά σημεία. Αυτό το διάστημα έχουν… επιλέξει την πλατεία Συντάγματος, δημιουργώντας φωλιές σε φρεάτια και στο γρασίδι και κυκλοφορώντας ανάμεσα σε περαστικούς. Ο Δήμος Αθηναίων με σχετικές παρεμβάσεις, με τοποθετήσεις δολωμάτων στα κλειστά καφέ και στα φρεάτια περιμετρικά της πλατείας, καθώς και με τον εντοπισμό και τη σφράγιση πιθανών φωλιών τρωκτικών εντός των παρτεριών, προσπαθεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα.
Χιλιάδες έλεγχοι για τα dB, μηδενικό αποτέλεσμα
Εύη Σαλτού
Γκάζι, Ψυρρή, Κολωνάκι αλλά και πολλές περιοχές σε διάφορους δήμους, γύρω από πλατείες, όπου βρίσκονται, συνήθως, συγκεντρωμένα μπαρ και καφετέριες. Η ηχορρύπανση μετατρέπει συχνά σε κόλαση τις μέρες και τις νύχτες των κατοίκων, με τις καταγγελίες να πέφτουν βροχή αλλά το πρόβλημα σε πολλές περιπτώσεις να παραμένει.
Κατά το πρώτο οκτάμηνο του 2024 η Δημοτική Αστυνομία στην Αθήνα πραγματοποίησε 1.035 ελέγχους ηχομέτρησης, στους οποίους διαπιστώθηκαν 240 παραβάσεις και υποβλήθηκαν ισάριθμες εκθέσεις προφορικής μήνυσης. Την ίδια στιγμή εκτελέστηκαν 77 αποφάσεις σφράγισης καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος για παραβάσεις που σχετίζονται με άδειες και μουσική.
Μάλιστα, από την Τρίτη και για όλον τον Οκτώβριο η Διεύθυνση Δημοτικής Αστυνομίας του Δήμου Αθηναίων αναμένεται να εντατικοποιήσει τους ελέγχους για τα επίπεδα της ηχορρύπανσης σε περιοχές ιδιαίτερα παραβατικές, όπως είναι για παράδειγμα το Γκάζι, σε συνεργασία με φορείς, όπως η ΕΛ.ΑΣ.
Ο γολγοθάς της ηχορρύπανσης όμως δεν είναι το μόνο ζήτημα που καθιστά τις ελληνικές πόλεις αφιλόξενες. Η κατάληψη δημόσιου χώρου αποτελεί ίσως τον μεγαλύτερο βραχνά για όσους θέλουν να μετακινηθούν πεζή στην περιοχή τους αλλά και για τις δημοτικές αρχές. Παρκαρισμένα ΙΧ, μηχανές και πατίνια πάνω σε πεζοδρόμια, διαφημιστικές σημαίες, αλλά κυρίως τραπεζοκαθίσματα που άναρχα επεκτείνονται, «κόβουν» τα πεζοδρόμια στη μέση.
Στον μεγαλύτερο δήμο της χώρας, τους πρώτους οκτώ μήνες του έτους οι έλεγχοι για την κατάληψη κοινόχρηστου χώρου αυξήθηκαν κατά 7,25%, με 3.949 ελέγχους, ενώ η έκδοση εντολών άρσης αντικειμένων από τον κοινόχρηστο χώρο αυξήθηκαν κατά 33,51%, φτάνοντας τις 1.960 το 2024 έναντι 1.468 το 2023. Και σε άλλους δήμους της Αττικής ωστόσο η ίδια κατάσταση επαναλαμβάνεται.
Πάντως ως λύση στο μεγάλο ζήτημα των πόλεων, νέο σχέδιο νόμου του υπουργείου Εσωτερικών επιβάλλει τριπλασιασμό των προστίμων για την αυθαίρετη χρήση κοινόχρηστων χώρων και αυστηροποίηση κυρώσεων για τη μη συμμόρφωση των παραβατών. Επιπλέον, σε περίπτωση που η αυθαίρετη χρήση αφορά οδεύσεις τυφλών ή ελεύθερη ζώνη σε πεζόδρομο, για τα οποία σήμερα προβλέπεται αυστηρότερο πρόστιμο, αυτό διπλασιάζεται σε σχέση με το ισχύον. Σε περίπτωση, δε, υποτροπής, αν επιβληθεί η σφράγιση του καταστήματος και παραβιαστεί, τότε αφαιρείται οριστικά η άδεια λειτουργίας του καταστήματος.
Αλλά η ασυδοσία δεν αφορά μόνο επιχειρήσεις: «Παρακαλούμε να σεβαστείτε τον οδηγό όδευσης τυφλών» γράφει η πινακίδα και εάν κοιτάξει κανείς προσεκτικά ένας οδηγός όχι μόνο δεν τη διάβασε αλλά θεώρησε πολύ σωστό να παρκάρει το αυτοκίνητό του πάνω στον οδηγό διέλευσης τυφλών, κάνοντας αδύνατο το περπάτημα πάνω στους ανάγλυφους διαδρόμους για όσους έχουν προβλήματα όρασης. Λίγο πιο κάτω δε, ένα μηχανάκι ακολούθησε το ίδιο ακριβώς παράδειγμα.
(Φωτογραφίες: Σίσσυ Μόρφη)
Πηγή: To Vima
