Μια τολμηρή πρωτοετής φοιτήτρια σηκώνεται όρθια σε εκδήλωση των «Ανεξάρτητων Φοιτητών Νομικής» που εξελίσσεται στον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών, απευθύνεται στονΕυάγγελο Βενιζέλο, του θέτει ερωτήσεις για το κράτος δικαίου και διαμαρτύρεται για τις εφέσεις που ασκεί το Δημόσιο κατά των πρωτόδικων αποφάσεων που εκδικάζουν αποζημιώσεις σε περιπτώσεις μεγάλων καταστροφών.
Είναι η Αναστασία Αρκαδιανού, η 18χρονη πλέον φοιτήτρια της Νομικής, που στις 23 Ιουλίου 2018 έχασε στη φωτιά στο Μάτι τη γιαγιά, τη θεία, τον θείο και τον εξάδελφό της.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, με την ιδιότητά του ως καθηγητή Πανεπιστημίου του Συνταγματικού Δικαίου, της απαντά ακαριαία χαρακτηρίζοντας τη συμπεριφορά του Ελληνικού Δημοσίου, «στο σκέλος της αστικής ευθύνης», «άθλια» και συμπληρώνοντας ότι «επειδή το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους δεν λειτουργεί μόνο του και επειδή εκπροσωπεί τον υπουργό Οικονομικών ως Δημόσιο» νιώθει ντροπή για αυτό που συμβαίνει.
Λίγες ώρες αργότερα το υπουργείο Οικονομικών αντιδρά και ανακοινώνει πως καταθέτει διάταξη με την οποία το Δημόσιο θα παραιτείται από όλα τα ένδικα μέσα στις εφέσεις, στο Μάτι και στη Μάνδρα, για ψυχική οδύνη και ηθική βλάβη. Ο σχετικός νόμος θα αλλάξει.
Η Αναστασία, προτού ακόμη πάρει το πτυχίο της, πέτυχε την πρώτη της νίκη, άλλαξε έναν νόμο, διευκολύνοντας δεκάδες οικογένειες πληγέντων. Ο δρόμος όμως για τη Νομική Σχολή δεν ήταν ένας δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα. Είχε πόνο, εφιάλτες, θυμό και οργή. «Οταν τα υπόλοιπα παιδιά έλεγαν ότι είναι άδικο να χάνουν σε ένα παιχνίδι, εγώ σκεφτόμουν ότι είναι άδικο να χάνεις τους δικούς σου ανθρώπους χωρίς να φταίνε σε τίποτα» λέει η Αναστασία στο «Βήμα». Μεγάλωσε ακούγοντας τις λέξεις «δικαίωση» και «δικαιοσύνη», και έτσι, όπως λέει, «δεν επέλεξα εγώ τη Νομική, αυτή με επέλεξε».
Η τελευταία επικοινωνία
Το 2018 η Αναστασία ήταν 11 χρόνων. Μόλις είχε τελειώσει τη ΣΤ’ Δημοτικού και από Σεπτέμβρη θα πήγαινε στο Γυμνάσιο. Εκείνο το απόγευμα του Ιουλίου η Αναστασία σχεδόν γκρίνιαζε, ήθελε να μείνει λίγο ακόμα στο εξοχικό τους, δίπλα στη θάλασσα, μαζί με τη γιαγιά και τον εξάδελφό της. Η μητέρα της όμως, η κυρία Μαρία, είχε δουλειές στην Αθήνα και επέμενε να φύγουν μαζί. Παρά τις γκρίνιες, δεν πέρασε το δικό της… μπήκαν στο αυτοκίνητο και ξεκίνησαν για τη Νέα Ιωνία. Το αυτοκίνητό τους κινούνταν σχεδόν μόνο του στη λεωφόρο Μαραθώνος. Δεξιά τους έβλεπαν τον καπνό στο ύψος της πρώτης εισόδου. Δεν ακούγονταν σειρήνες, δεν υπήρχαν περιπολικά ούτε πυροσβεστικά οχήματα. «Πάρε τηλέφωνο τη γιαγιά! Πες της να φύγουν!» της είπε η μητέρα της και η Αναστασία αμέσως τηλεφώνησε…
Σήμερα, απέναντί μας, η Αναστασία φέρνει από το δωμάτιό της το παλιό της κινητό τηλέφωνο. Το βάζει να φορτίσει. Εχει καταγράψει τις τελευταίες της κλήσεις με τη γιαγιά της από τη στιγμή που άφησαν πίσω τους το Μάτι μέχρι τη στιγμή που το τηλέφωνο της γιαγιάς της έκλεισε για πάντα.
Η Κάτια (η αδελφή της μητέρας της Αναστασίας), ο Μάκης, ο σύζυγός της, και η γιαγιά Λίτσα εγκατέλειψαν το σπίτι στην οδό Χρυσανθέμων με τα αυτοκίνητα όταν η φωτιά άρχισε να πλησιάζει ανησυχητικά. Φεύγοντας πήραν από τον Ναυτικό Ομιλο τον εξάδελφό της τον Πάρη και μια γειτόνισσα. Προσπάθησαν να κατευθυνθούν προς τη θάλασσα. Στη οδό Δημοκρατίας όμως το μποτιλιάρισμα ήταν αφόρητο και αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τα αυτοκίνητα και να συνεχίσουν πεζοί.
«Στις 18.35 ήταν η τελευταία φορά που μίλησα με τη γιαγιά μου από το δικό μου τηλέφωνο. Ηταν σε κατάσταση πανικού! Στις 18.50 την πήρα από το τηλέφωνο της μητέρας μου» θυμάται η Αναστασία. «»Τι είναι αυτό; Φλόγα;», αυτή ήταν η τελευταία φράση που άκουσα από τη γιαγιά μου. Μετά, το κινητό της έκλεισε και δεν ξανάνοιξε ποτέ» λέει η 18χρονη φοιτήτρια.
«Κάθε βράδυ ο ίδιος εφιάλτης»
«Μου έκλεψαν τα παιδικά μου χρόνια» συνεχίζει σήμερα η Αναστασία, τα διαπεραστικά της μάτια είναι έτοιμα να δακρύσουν αλλά δεν τα αφήνει. «Για πολύ καιρό είχα τύψεις και ενοχές. Πίστευα ότι εγώ φταίω που δεν κατάφεραν να σωθούν. Το μυαλό μου έφτιαχνε διαρκώς σενάρια… Το σπίτι μας κάηκε, η οικογένειά μου κάηκε. Εγώ με τη μητέρα μου φύγαμε από άγνοια κινδύνου. Από τύχη ζούμε. Για κάποιον λόγο έπρεπε να ζήσουμε. Εβλεπα κάθε βράδυ τον ίδιο εφιάλτη. Ακουγα τη φωνή της γιαγιάς. Τους έβλεπα να καίγονται και δίπλα τους να καίγομαι και εγώ! Ημουν 11 χρόνων και βρέθηκα ξαφνικά μπροστά σε τέσσερα φέρετρα! Δίπλα μου, ο εξάδελφός μου, ο Δημήτρης, ήταν 17 ετών και είχε χάσει τον αδελφό του, τη μητέρα του, τον πατέρα του και τη γιαγιά του! Για ένα διάστημα φοβόμουν να πω τη λέξη «μαμά» γιατί δεν ήθελα να στεναχωρήσω τον Δημήτρη που μόλις είχε χάσει τη δική του μαμά».
Η Αναστασία, από τις πρώτες τάξεις του Λυκείου, πήγαινε μαζί με τη μητέρα της, την κυρία Μαίρη Αβραμίδου, στις δικαστικές αίθουσες. Εκεί, ο πόνος άρχισε να μετατρέπεται σε θυμό και οργή.
«Σχεδόν μας είπαν ότι φταίμε που καήκαμε» λέει η φοιτήτρια της Νομικής. «Νιώθω ότι δεν αντιμετωπιστήκαμε ισότιμα από την Πολιτεία. Παραβιάστηκαν θεμελιώδη δικαιώματά μας. Είναι αυτό κοινωνικό κράτος δικαίου; Εχουμε σταθεί με αξιοπρέπεια, την οποία καταπατούν. Καταπάτηση των δικαιωμάτων μας είναι το γεγονός ότι αυτό το έγκλημα με τους 104 νεκρούς και τους 57 εγκαυματίες δεν είναι για αυτούς κακούργημα αλλά πλημμέλημα. «Εκθεση σε θανατηφόρο κίνδυνο με ενδεχόμενο δόλο…», δεν θα έπρεπε να είναι κακούργημα; Δεν έχει αναγνωριστεί το Μάτι. Δεν υπάρχει ουσιώδης στήριξη. Πρόκειται για ένα κοινωνικοπολιτικό σύστημα το οποίο συνεχίζει να μας κακοποιεί, συνεχίζει και μας καίει κάθε μέρα. Η απόφαση του δικαστηρίου είτε θα δικαιώσει είτε θα αμαυρώσει τη μνήμη των νεκρών μας. Κι εγώ θέλω να μας δικαιώσει, γιατί θέλω να ζω σε μια χώρα όπου θα νιώθω ασφάλεια, και θέλω να ζω σε μια χώρα για την οποία θα είμαι περήφανη».
Η Αναστασία θα είναι παρούσα σε όλες τις δικάσιμες για το Μάτι και μαζί με όλες τις οικογένειες των πληγέντων ζητούν να είμαστε δίπλα τους.
Πηγή: To Vima
