Σημείο αναφοράς και αντίστασης ο Γρηγόρης Αυξεντίου
Η 3η Μαρτίου εκάστου έτους δεν είναι μια τυχαία ημερομηνία. Ούτε μια τυχαία μέρα. Είναι ημέρα σύμβολο και αντίστασης. Είναι η κορυφαία μέρα που εκεί στο θυσιαστήριο του Μαχαιρά πέταξε στην αθανασία και στην αιωνιότητα ο Γρηγόρης Αυξεντίου. Ο 29χρονος έφεδρος ανθυπολοχαγός από την ηρωοτόκο Λύση, οδηγός ταξί στο επάγγελμα.
Στις 3 του Μάρτη αναπόφευκτα η μνήμη, η σκέψη και η συνείδηση γυροφέρνουν στις αρχές και τις πανανθρώπινες αξίες της φυλής, οι οποίες δυστυχώς σήμερα δεν τυγχάνουν του μέγιστου σεβασμού. Ούτε της μέγιστης προστασίας.
Η Ελλάδα, την οποίανο Γρηγόρης ερωτεύθηκε και λάτρεψε, βρίσκεται ενώπιον μεγάλων κινδύνων και φοβερών αδιεξόδων. Απειλείται οικονομικά, πολιτικά και άλλως πως, ενώ καλείται να συνυπάρξει αμυνόμενη διαρκώς, δίπλα από έναν αδίστακτο γείτονα. Ομοίως και η Κύπρος, η οποία σήμερα προδομένη από εχθρούς και φίλους διάγει το 50ο έτος της τουρκικής κατοχής. Μιας κατοχής που πληγώνει τη γενιά του Γρηγόρη, του Βαγορή, του Μάτση, του Λένα, του Καραολή. Μιας κατοχής που τορπιλίζει την ανάπτυξη και περιορίζει την πρόοδο, την ειρήνη, την ευημερία.
Αυτές τις δίσεκτες, ύποπτες και πονηρές ώρες οφείλουμε να παραδειγματισθούμε από τις αρχές και τις αξίες που υπηρέτησε ο Σταυραετός του Μαχαιρά, τον οποίο πρέπει να θυμούμαστε κάθε μέρα και όχι μόνο στιγμιαία κάθε Μάρτη. Γιατί, δυστυχώς, αυτό συμβαίνει. Το «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ», το ξεχνούμε εύκολα.
Αν θέλουμε να παραμείνουμε και να επιβιώσουμε σ’ αυτό το ακριτικό κομμάτι ελληνικής γης, πρέπει καθημερινά να βιώνουμε το μυστήριο της θυσίας του Αυξεντίου. Αν όχι, τότε έχουμε ημερομηνία λήξης. Και αυτό είναι άδικο για τις επόμενες γενιές. Για τα παιδιά και τα εγγόνια μας.
Για λόγους διατήρησης της ιστορικής μνήμης και διάδοσης της ιστορικής κληρονομιάς, η σημερινή αρθρογραφία αναφέρεται στο γάμο του Γρηγόρη Αυξεντίου, όπως τον έζησε η πρεσβυτέρα Γιαννούλα Παπασταύρου, σύζυγος του φλογερού ρασοφόρου της ΕΟΚΑ, Παπάσταυρου Παπαγαθαγγέλου, που πάντρεψε τον αιώνιο Γρηγόρη το βράδυ της 10ης Ιουνίου 1955 στον Καραβά. Η μαρτυρία της πρεσβυτέρας δημοσιεύεται στο βιβλίο μου, με τίτλο «Με τη δύναμη της θύμησης» που κυκλοφόρησε το 2011. Στο κεφάλαιο για το γάμο του Αυξεντίου αναφέρονται, (όπως τα περιγράφει η πρεσβυτέρα), τα εξής:
Μπορεί η πρεσβυτέρα να μη γνώριζε για την έναρξη του αγώνα, όμως στο γάμο του Αυξεντίου το βράδυ της 10ης Ιουνίου 1955 ήταν παρούσα. Ο Παπάσταυρος με τα εκατοντάδες πνευματικοπαίδια έκαμε εκατοντάδες γάμους. Όμως ο γάμος του Γρηγόρη, που έγινε στο μοναστήρι της Αχεροποιήτου κοντά στον Καραβά, ήταν πάντα χαραγμένος στη μνήμη του. Ήταν γάμος αξέχαστος όπως έλεγε αργότερα.
«Μου είπε», λέει η πρεσβυτέρα, όταν άρχισε να δειλινιάζει για καλά, «να ετοιμαστώ και θα πάμε μαζί σε μια δύσκολη αποστολή».
Ο γάμος στο μοναστήρι της Αχεροποιήτου
«Πήγαμε στο μοναστήρι της Αχεροποιήτου, παραλιακά για να μην κινήσουμε καμιά υποψία. Έπρεπε το μυστικό να φυλαχτεί καλά. Με τη βοήθεια του Θεού και οδηγό τον Ανδρέα Μαλέκο, φθάσαμε στο μοναστήρι. Όπως έλεγε αργότερα ο παπάς μου, προτιμήθηκε το μέρος αυτό για το γάμο, γιατί, πρώτα απ’ όλα αυτή την εποχή ο Γρηγόρης βρισκόταν στα μέρη του Καραβά κι έτσι η μεταφορά του στο μοναστήρι δεν θα είχε πολλές δυσκολίες, κι ύστερα, γιατί η μονή αυτό τον καιρό δεν είχε ξένους και έτσι δεν θα υπήρχε ο κίνδυνος να βρεθούμε υπό την παρακολούθηση περιέργων».
Φθάσαμε, λοιπόν εκεί, μπήκαμε στην εκκλησία και λίγο αργότερα έφθασε ο Γρηγόρης. Η αρραβωνιαστικιά του, η Βασιλική, ήταν ήδη εκεί. Για την ασφαλή μεταφορά της μερίμνησαν αγωνιστές της ΕΟΚΑ, φίλοι και σύντροφοι του Γρηγόρη.
Μπήκε ο Αυξεντίου στην εκκλησία με τα ρούχα του αντάρτη. Έβαλε το σταυρό του και φίλησε το χέρι του πατρός. Στη μέση του επιβλητικό το όπλο του, το εργαλείο της δουλειάς του.
«Γρηγόρη», του λέει ο πάτερ, «βγάλε το όπλο σου και βάλτο στο πεζούλι, εκεί στο παράθυρο». Έτσι και έγινε. Βγήκε το όπλο, πήρε τη θέση του στο πεζούλι και άρχισε το μυστήριο.
«Με στεφάνια από ελιά που τα φτιάξαμε εμείς», λέει η πρεσβυτέρα και στην παρουσία 5 -6 ατόμων παντρεύτηκε ο αιώνιος Γρηγόρης. Ήταν ένας γαμπρός λεβέντης. Στάθηκε κολώνα καθ’ όλην τη διάρκεια του μυστηρίου. Ο παπάς μου είχε συγκινηθεί. Αργότερα κάθε φορά που θυμόταν αυτό το γάμο μου έλεγε:
– Γιαννούλα, θυμάσαι και εσύ το Γρηγόρη που στο γάμο του στεκόταν σαν κολώνα Πεντελικού, λες και είχεν απολιθωθεί!
«Ξεχνιέται αυτός ο Γρηγόρης», μονολογεί η πρεσβυτέρα… και συνεχίζει: Τελείωσε ο γάμος, ο πάτερ φιλά το νιόγαμπρο και εύχεται στο ζευγάρι λέγοντας: «Γρηγόρη μου να ζήσετε» και εκείνος απαντά: «Πάτερ, να μου ευχηθείς καλό βόλι».
Και εγώ, λέει αργότερα ο Παπάσταυρος του είπα: «Ε, καλό βόλι και ζήτω η Ένωση». Ήταν η τελευταία φορά που ο Παπάσταυρος και η πρεσβυτέρα τον είδαν ζωντανό.
Ο αείμνηστος «αετός του Μαχαιρά» ήταν μια βαθιά θρησκευτική προσωπικότητα. Κάθε μέρα έπρεπε η ομάδα του να έχει κοινή προσευχή και κοινή μελέτη της Αγίας Γραφής. Αυτή η προσωπικότητα στις 3 του Μάρτη το 1957, προδομένη έφυγε. Πέταξε μέσα από τις φλόγες, στην αιωνιότητα και στην αθανασία.
* Οικονομολόγος – Δημοσιογράφος
