Το να γυρίσετε την ισλανδική ύπαιθρο φαντάζει σαν άπιαστο όνειρο. Αν και είναι εξαιρετικά δύσκολο και επικίνδυνο να πάρετε ένα αυτοκίνητο και να ξεκινήσετε να περιηγείστε στην ύπαιθρο της Ισλανδίας και αυτό γιατί, εξαιτίας της μονοτονίας του τοπίου, είναι πολύ εύκολο να χάσετε τον προσανατολισμό σας και να οι αρμόδιες αρχές να μην μπορούν να σας βοηθήσουν. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι η ανακάλυψη της ισλανδικής υπαίθρου δεν αξίζει τον κόπο. Κάθε άλλο. Ίσως, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στην Ισλανδία, αυτό που αξίζει περισσότερο είναι η αλλόκοτη φυσική ομορφιά που δεν συναντάται σε άλλες περιοχές του πλανήτη.

Ξεκινώντας από τα περίχωρα του Ρέικιαβικ και ακολουθώντας τον λεγόμενο Χρυσό Κύκλο, μια ημικυκλική περιήγηση λίγη ώρα μακριά από την πρωτεύουσα του νησιωτικού κράτους, συναντάτε ένα από τα πιο περίεργα -και ανατριχιαστικά- μέρη που μπορεί να βρεθείτε στην Γη. Ο λόγος για το Thingvellir. Ένα quasi σεληνιακό τοπίο που δεν είναι τίποτα άλλο από ένα επίγειο ανενεργό κομμάτι του τεράστιου ρήγματος που διαχωρίζει την Ευρασιατική από την Αμερικανική τεκτονική πλάκα. Αμέσως εδώ σας διακατέχει μια αλλιώτικη αίσθηση. Κάπως ανατριχιαστική θα έλεγα.

Μάλιστα, λέγεται πως κατά την περίοδο της πρώιμης αποίκισης της Ισλανδίας, οι πρώτοι Βίκινγκ κάτοικοι του νησιού συγκεντρώνονταν στο κέντρο του τρομακτικού ρήγματος, για να λάβουν σημαντικές αποφάσεις για το μέλλον των οικισμών που είχαν ιδρύσει στο νησί. Λίγο η ενέργεια του χώρου, λίγο οι θεόρατες κατάμαυρες πέτρες (απότοκα της ηφαιστειακής λάβας που γέννησε την Ισλανδία) είναι αρκετά για να σαγηνεύσουν την φαντασία και να δημιουργήσουν αλλόκοτες δοξασίες και πιστεύω. Ίσως, αυτό να εξηγεί και τη δημιουργία των ισλανδικών saga. Άλλωστε, και μόνο το αίσθημα να βαδίζεις ανάμεσα σ’ ένα ρήγμα που χωρίζει δύο ηπείρους είναι από μόνο του εξωπραγματικό και ασύλληπτο.