Την τελευταία της πνοή άφησε σε ηλικία 80 ετών από λοίμωξη του αναπνευστικού η Μαριάννα Βαρδινογιάννη.
Να σημειωθεί πως τον τελευταίο καιρό νοσηλευόταν σε ιδιωτικό νοσοκομείο και σύμφωνα με τις πληροφορίες, η κατάσταση της υγείας είχε επιδεινωθεί σε ακραίο βαθμό με την ίδια να βρίσκεται σε μηχανική υποστήριξη.
Η Μαριάννα Βαρδινογιάννη, γνωστή για το μεγάλο φιλανθρωπικό της έργο, γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στην Ερμιόνη, τόπο καταγωγής της μητέρας της Ευαγγελίας. Ο πατέρας της Γιώργος Μπουρνάκης καταγόταν από τη Σαμπατική Αρκαδίας.
Ήταν παντρεμένη με τον γνωστό μεγαλοεπιχειρηματία Βαρδή Ι. Βαρδινογιάννη, πρόεδρο της Motor Oil και εφοπλιστή, με τον οποίο απέκτησαν 5 παιδιά το Γιάννη, τη Χριστιάνα, το Γιώργο, το Νίκο και τη Βαρδιάννα.
Η Μ.Βαρδινογιάννη, ήταν πρόεδρος και ιδρύτρια του «Ιδρύματος για το Παιδί και την Οικογένεια», το οποίο μετονομάστηκε σε «Ίδρυμα Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη», και του Συλλόγου Φίλων Παιδιών με καρκίνο «ΕΛΠΙΔΑ».
Από το 1999, ήταν Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως της UNESCO σε θέματα που αφορούν τα δικαιώματα και την προστασία των παιδιών καθώς και την πολιτιστική κληρονομιά.
Παράλληλα υπήρξε μέλος Δ.Σ. της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, της Διεθνούς Κίνησης Γυναικών για την Ειρήνη, του Διεθνούς Κέντρου για τα χαμένα και κακοποιημένα παιδιά (ICMEC), του Ιδρύματος Mentor κατά των ναρκωτικών. Μάλιστα ήταν ιδρυτικό μέλος του Ιδρύματος «Φως της Αφρικής» με επικεφαλής τον Μακαριώτατο Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεόδωρο Β΄, Μέλος του Προεδρικού Συμβουλίου των «Special Olympics Europe-Eurasia».
Η Μ.Βαρδινογιάννη τιμήθηκε από την Γαλλική Προεδρία ως Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής και το 2015 προήχθη στη τάξη των Αξιωματικών της Λεγεώνος Τιμής. Το 2020 βραβεύτηκε με το βραβείο Νέλσον Μαντέλα.
«Αυτή η εξαιρετικά σημαντική διάκριση αποτελεί αναγνώριση του αγώνα μου κατά του παιδικού καρκίνου και του έργου του Ιδρύματός μου για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην εκπαίδευση και την κοινωνία. Πραγματική τιμή για μένα, αλλά και για την πατρίδα μου, την Ελλάδα, και τον ελληνικό λαό, που στήριξαν το έργο και τις ανθρωπιστικές μου προσπάθειες.
Αυτό το βραβείο ανήκει στα χιλιάδες παιδιά που έγιναν η πηγή δύναμής μας σε όλους τους αγώνες μας ενάντια στον παιδικό καρκίνο για περισσότερα από 30 χρόνια. Παιδιά από την Ελλάδα, τα Βαλκάνια, τη Μεσόγειο, την Αφρική και όχι μόνο, είναι οι καθημερινοί μας ήρωες» είχε δηλώσει.
«Ο Βαρδής ήταν και παραμένει το στήριγμά μου»
Σε πρόσφατη συνέντευξη στο περιοδικό Gala, η Μ.Βαρδινογιάννη, η οποία διατηρούσε πάντα χαμηλό προφίλ, μίλησε για την προσωπική της ζωή, περιγράφοντας πώς γνώρισε τον σύζυγό της που παρέμενε στήριγμά της όλα αυτά τα χρόνια.
«Είναι η σημαντικότερη στιγμή της ζωής μου μαζί με τη στιγμή της γέννησης των παιδιών μου. Γνωριστήκαμε σε ένα συγγενικό σπίτι στον Πειραιά, όταν εγώ ήμουν ακόμα μαθήτρια κι εκείνος αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού. Κατάλαβα από την πρώτη στιγμή ότι είναι ο άνθρωπος της ζωής μου.
Από εκείνη την πρώτη συνάντηση δεν σταματήσαμε στιγμή να σκεφτόμαστε ο ένας τον άλλο. Ούτε το γεγονός ότι εγώ έφυγα για την Αμερική για να συνεχίσω τις σπουδές μου μπόρεσε να σταθεί εμπόδιο ανάμεσά μας. Ήμουν στην Αμερική και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πότε θα έρθει ένα γράμμα από τον Βαρδή.
Έχουμε περάσει πολλά στην κοινή μας ζωή. Αγώνες και αγωνίες, χαρές και λύπες, αλλά πάντα μαζί» είχε δηλώσει προσθέτοντας: «Ο Βαρδής ήταν και παραμένει το στήριγμά μου. Είναι ο άνθρωπός μου και έχω την ευλογία να μοιράζομαι μαζί του λύπες και χαρές. Υπήρξε πάντα όχι μόνο απόλυτα υποστηρικτικός αλλά η πηγή της δύναμής μου και τον ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου».
Για τις συγκινητικές ιστορίες των παιδιών στην «Ελπίδα», η ιδρύτρια του Συλλόγου Μ.Βαρδινογιάννη ανέφερε:
«Είναι χιλιάδες οι ιστορίες, γιατί είναι χιλιάδες και τα παιδιά της «Ελπίδας», τα οποία γνωρίζω κάθε ένα ξεχωριστά με τα μικρά τους ονόματα. Είναι σαν παιδιά μου όλα τους και γι’ αυτό δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω και να πω μόνο μία ιστορία.
Ποια μητέρα μπορεί να ξεχωρίσει ένα παιδί της; Οι στιγμές μαζί τους και τα όσα με έχουν διδάξει είναι ο θησαυρός της ζωής μου. Χάρη σε αυτά τα παιδιά, χάρη στην «Ελπίδα» έμαθα να μην το βάζω ποτέ κάτω.
Το πρόσωπο κάθε αποθεραπευμένου παιδιού μας, το χαμόγελό του και η πορεία του στη ζωή αποτελούν μια δικαίωση και την πηγή της δύναμης για να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε.
