Σίγουρα η ιστορία της Κάλιας δεν ανταποκρίνεται στις λεγόμενες ανθρωποκεντρικές πολιτικές που δήθεν εφαρμόζει η πολιτεία.
Η Κάλια γεννήθηκε πρόωρα και λόγω επιπλοκών αντιμετωπίζει από παιδί κινητικά προβλήματα. Εδώ και δύο χρόνια της έχει αποκοπεί το επίδομα από το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα χωρίς καμία προειδοποίηση με την ίδια να προσπαθεί δια τηλεφώνου να ανακαλύψει τι έγινε. Δύο χρόνια μετά και με τη μια αίτηση της να διαδέχεται την άλλη ακόμη δεν έχει πάρει καμία απάντηση.
Μιλώντας στην εκπομπή Πρωτοσέλιδο του Σίγμα, δήλωσε ότι «Τον Φεβρουάριο του 2021 είχε αποκοπεί το επίδομα μου χωρίς καμία προειδοποίηση από το κράτος και τότε μπήκα στη διαδικασία να ξεκινήσω μια προσωπική έρευνα και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο λόγος αποκοπής του επιδόματος ήταν κάποιες καταθέσεις που είχα εγώ στη τράπεζα τις οποίες αποταμίευα για κάποια συγκεκριμένα έξοδα που είχα όπως ήταν η αγορά του αυτοκινήτου που ήταν πολλά σημαντικό για μένα για τις μεταφορές μου, η αγορά του κρεβατιού που ήταν άλλο ένα αναγκαίο μέσο που χρειαζόμουν και του τροχοκαθισματος μου.
Κατά τη διάρκεια αυτή η ένσταση που έκανα για την αποκοπή του επιδόματος είχε απορριφθεί για το λόγο ότι καθυστερήσαμε να βάλουμε τα έγγραφα που μας ζητούσαν η υπηρεσία γιατί ήταν ο κορονοϊός, νοσήσαμε κι εμείς, οπότε ήταν δύσκολο να βγω εκτός του σπιτιού για να προσκομίσω τα έγγραφα που χρειάζονται και καταλήγουμε σήμερα στο ότι με ξανά έβαλαν τον Αύγουστο του 2022 να κάνω ξανά αίτηση εκ νέου, πάλι προσκομίζοντας όλα τα απαιτούμενα έγγραφα. Έκτοτε μέχρι και σήμερα ένα χρόνο μετά δεν έχω πάρει καμία απάντηση όσον αφορά την συγκεκριμένη αίτηση αν θα εγκριθεί η όχι. Έκανα ότι με καθοδήγησαν οι λειτουργοί της υπηρεσίας»
Ερωτηθείσα ποια επιδόματα παίρνει από το κράτος, ανάφερε «σήμερα το μοναδικό επίδομα που παίρνω είναι του Τμήματος κοινωνικής ενσωμάτωσης που ονομάζεται επίδομα βαριάς κινητικής αναπηρίας. Το οποίο ανέρχεται στα 386.27 ευρώ. Είναι ένα πενιχρό ποσό το οποίο πιστεύω ότι ούτε ένας συνταξιούχος σήμερα δεν παίρνω».
Απαντώντας για την καθημερινότητα της η Κάλια ανέφερε ότι «υποβάλλομαι 3 φορές την εβδομάδα φυσιοθεραπεία η οποία κοστίζει κάθε συνεδρία γύρω στα 25 ευρώ. Συνολικά 9 φυσιοθεραπείες το μήνα».
Η Κάλια, κατοικεί στο πατρικό της μαζί με την μητέρα της λόγω της οικονομικής ανάγκης που έχει για τις φυσιοθεραπείες αλλά και άλλα έξοδα, δέχεται υποστήριξη από την μητέρα της καθώς είναι ακατόρθωτο να επιβιώσει οικονομικά από μόνη της δηλώνοντας ότι «με τη στήριξη της οικογένειας μου και ειδικότερα της μητέρας μου. Αν δεν είχες δηλαδή σήμερα τη μητέρα σου δεν θα είχες κάποιο να σε στηρίξει. Τα αδέρφια μου έχουν τις δικές τους οικογένειες και τις δικές τους υποχρεώσεις.
Όσο αφορά την φαρμακευτική αγωγή την οποία ακολουθεί είπε ότι «Ορισμένα φάρμακα καλύπτονται από το ΓΕΣΥ και ορισμένα όχι. Αναγκάζομαι να πληρώνω τα αντιβιοτικά φάρμακα που παίρνω κάθε 3 μήνες τα οποία είναι περίπου 50 ευρώ το μήνα».
Σε ερώτηση τι είναι εκείνο που ζητά η Κάλια από τους αρμόδιους, απάντησε «να βλέπουμε τις αιτήσεις των ατόμων με αναπηρία εξατομικευμένα και να κάνουν μια πιο εμπεριστατωμένη έρευνα».
Εκτός από τα θέματα υγείας της η Κάλια μοιράστηκε μαζί μας τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει με το θέμα της κοινωνικοποίησης. Συγκεκριμένα ανάφερε ότι «είναι πάρα πολύ δύσκολο γιατί πρώτον όπου και να θες να πας σήμερα είναι πολύ δύσκολο να βρεις ένα χώρο που να είναι πλήρως προσβάσιμος. Οπότε καταλήγεις σε συγκεκριμένους χώρους που έχουν μια ας το πούμε καλή πρόσβαση και μόνο εκεί πας».
Προσθέτοντας, ότι «στο να γνωρίσεις νέους ανθρώπους, να κοινωνικοποιηθείς, τα όνειρα σου να πραγματοποιηθούν είναι πάρα πολύ δύσκολο σήμερα, ιδιαίτερα από τους νέους να μας προσεγγίσουν γιατί ακούγοντας τη λέξη αναπηρία νομίζουν ότι εν κάτι σαν ασθένεια, κάτι πολλά δύσκολο, ενώ αν κάποιος γνωρίσει τη Καλια πως λειτουργεί στην καθημερινότητα της, θα δει ότι η Καλια δεν έχει καμία διαφορά με κανένα, απλά διαφέρει ο τρόπος λειτουργίας της στη καθημερινότητα».
Ένας ακόμα λόγος που δυσκολεύει την Κάλια να κοινωνικοποιηθεί είναι το οικονομικό, όπως ανέφερε «Ας πούμε παλιά που έπαιρνα το επίδομα μου μπορεί να πήγαινα και 2 φορές το μήνα έξω και τρεις, τώρα πάω μια φορά το μήνα. Κι αν πάω. Κάνω καφέ από σπίτι μου ας πούμε και σταμάτησα να βλέπω τις φίλες μου γιατί ντρέπομαι να τους λέω δεν κρατώ λεφτά πληρώστε μου καφέ».
Αναφερθείσα στο όνειρο ζωής της να φτιάξει τη δική της οικογένειας, ανέφερε ότι «ξέρω ότι εν δύσκολο και λίγο εξωπραγματικό που ακούγεται αλλά ναι θέλω κι εγώ τα δικά μου παιδιά. Είναι πάρα πολύ δύσκολο. Ακόμα κι αρτιμελής παιδιά να φτιάξουν την οικογένεια τους, όχι εγώ που έχω και ένα κινητικό πρόβλημα πίσω στην πλάτη μου. Αλλά δεν σταματώ να το ονειρεύομαι».
Μια άλλη πτυχή από την ζωή της Κάλια είναι οι σπουδές που επέλεξε να κάνει.
Μιλώντας επί του θέματος, είπε πως «έχω σπουδάσει γραμματειακές σπουδές πριν 15 χρόνια αλλά ωστόσο η εξεύρεση εργασίας είναι πάρα πολύ δύσκολο διότι είμαστε αμόρφωτος λαός. Με το άκουσμα της λέξης αναπηρίας βάζουμε δίπλα την λέξη ανικανότητα ενώ ένας άνθρωπος με αναπηρία πιστέψετε με είναι πολύ πιο παραγωγικός που ένα αρτιμελή. Γιατί εκείνο που κάνει το κάνει με αγάπη και συνείδηση».
Έχεις βίωση την απόρριψη θα από τη προσπάθεια σου να βρεις εργασία και να μην έχεις και την ανάγκη κανενός επιδόματος.
Στον εργασιακό χώρο η Κάλια βίωση μεγάλη απόρριψη, αναφέροντας ότι «βίωσα την απόρριψη και δυστυχώς ακόμα τη βιώνω. Όποια πόρτα κι αν χτύπησα μέχρι σήμερα στο άκουσμα της λέξης αναπηρία απορρίπτετε και οι περισσότεροι εργοδότες δεν μπαίνουν καν στη διαδικασία να μου κάνουν ένα interview.
Ένιωσα ο τελευταίος άνθρωπος της γης. Ενώ αν μου έδιναν την ευκαιρία να κάνω το interview και να μην το παίρνουν θα έλεγα, εντάξει Κάλια μου εν μια άλλη αποτυχία προχωρούμε παρακάτω.»
Ερωτηθείσα για τον πως πιστεύει ότι θα ήταν η ζωή της χωρίς την μητέρα της, είπε πως «Δεν ξέρω, αλήθεια δεν ξέρω. Και αυτός είναι ο μεγαλύτερος μου φόβος. Το να χάσεις τη μητέρα σου γιατί είναι το μοναδικό σου στήριγμα. Εντάξει μπορούν να με στηρίξουν τα αδέρφια μου αλλά αντιλαμβάνεστε ότι από τη στιγμή που ο καθένας έκανε τη ζωή του πλέον, θα κοιτάξει την οικογένεια του. Προτεραιότητα του είναι η οικογένεια του και μετά εγώ. Αν μίκακο πάθει οτιδήποτε η μαμά μου που θα πάω και προφανώς δεν θέλω τη λύση της κυβέρνησης που είναι να πάω σε κάποιο ίδρυμα. Δεν μου αξίζει».
Αν η Κάλια είχε μπροστά της κάποιο από τους αρμόδιους που παίρνουν τις αποφάσεις, θα του έλεγε «Να κάνουν μια πιο ενδελεχή έρευνα για τις αιτήσεις και αν δεν έχουν επαρκή προσωπικό για να καλύψει τον όγκο εργασίας να προσλάβουν προσωπικό. Δεν γίνεται να περιμένουμε 6 μήνες και ένα χρόνο για μια αίτηση. Είναι πάρα πολύ δύσκολο, είναι πάρα πολύ ψυχοφθόρο»
Μιλώντας για τα καθημερινά εμπόδια που αντιμετωπίζει η Κάλια, ανέφερε ότι «η νοοτροπία μας που δεν μας αφήνει να δούμε καθαρά ότι μπορεί και η Κάλια να εργαστεί, μπορεί και η Κάλια να προσφέρει με ένα δικό της τρόπο σε τούτη κοινωνία, να συμβάλει αν θέλεις προς μια καλύτερη κοινωνία.Επίσης, πρέπει να έχουμε κάποια λεφτά στην άκρη γιατί θεωρούν ότι αυτά που μας δίνουν είναι αρκετά για να επιβιώσουμε, αλλά εν τεράστιες οι ανάγκες μας. Για όλο τον εξοπλισμό που έχω πλήρωσα ένα ποσό και για το κρεβάτι, και για το τροχοκάθισμα και για το αυτοκίνητο. Δηλαδή αν σκεφτόμουν αυτά τα έξοδα προηγουμένως και δεν αποταμίευα δεν θα μπορούσα καν να τα εγκαταστήσω. Τίποτα δεν θα μπορούσα να πιάσω».
Στην εκπομπή Πρωτοσέλιδο μίλησε και η μητέρα της Κάλιας η οποία δήλωσε ότι «για να μπορώ να ανταπεξέλθω στα θέματα του σπιτιού μου, της οικογένειας μου, να στηρίξω τα παιδιά μου, έχω αλλά τέσσερα παιδιά και 7 εγγονάκια. Αναγκάζομαι να δουλεύω μόνο το βράδυ για να μπορώ να διαχειρίζομαι την Κάλια και οτιδήποτε άλλο χρειαστούν τα άλλα μου παιδιά με τα εγγονάκια μου. Με όλα αυτά και για το λόγο της ηλικίας μου και για όλα. Έχω περάσει δύσκολα. Αλλά προσπαθώ να αντιμετωπίζω όλες τις κατάστασης όσο καλύτερα μπορώ.
Το μεγαλύτερο μου άγχος, εν όσο είμαι ακόμα στη ζωή και μπορώ να προσφέρω θα το κάνω, φεύγοντας όμως από τη ζωή τι θα απογίνει η Κάλια. Πρέπει να τη στηρίξω, ότι και να μου συμβαίνει, ότι θέματα προσωπικά, θα πρέπει με το ξημέρωμα της ημέρα να βγάλω το πρόγραμμα της ημέρας να τη στηρίξω να τη βοηθήσω όσο χρειάζεται.
Ενώ απευθυνόμενη στις αρμόδιες αρχές, είπε «να κοιτάξουν τη νομοθεσία πρώτα κι αρχικά να τη βελτιώσουν, όπου υπάρχουν κενά να τα συμπληρώσουν και να δουν με μια άλλη ματιά τα άτομα με αναπηρία. Δεν είναι απλά τους δίνουμε ένα επίδομα και για αυτούς είναι ένα τέλος».
Δείτε το απόσπασμα:
https://www.sigmalive.com
