Πέρασαν 50 χρόνια από την εισβολή του Αττίλα…
Συνηθίζουμε να ευχόμαστε αυτές τις μέρες της Ανάστασης και να λέμε ο ένας στον άλλο: τούτο το Πάσχα να είναι το τελευταίο του κυπριακού δράματος, το τέλος τηςτουρκικής κατοχής.
Το λέμε και το φωνάζουμε τα τελευταία 50 χρόνια, αλλά οι ευχές μας για την Ανάσταση της Κύπρου, δεν πραγματοποιούνται ποτέ. Φανταστείτε ότι οι σημερινοί πενηντάρηδες γεννήθηκαν την τραγική χρονιά του 1974. Βεβαίως, για να είμαστε δίκαιοι, η πλειοψηφία όσων γεννήθηκαν μετά την εισβολή είναι απόλυτα ενημερωμένοι για τα γεγονότα εκείνου του μαύρου έτους, όταν η Χούντα των Αθηνών εκτέλεσε το προδοτικό πραξικόπημα ανοίγοντας διάπλατα τις πόρτες για να εισβάλουν οι Αττίλες.
Σε περιπτώσεις όπως της Κύπρου η λήθη δεν βοηθά, αντίθετα κάνει αυτούς που έβαψαν τα χέρια τους με αίμα, πιο θρασείς. Πρέπει να θυμόμαστε και να καταδικάζουμε αυτούς που μας πρόδωσαν, αλλά και τους συνεργάτες τους στην Κύπρο, αρκετοί εκ των οποίων αποτελούν την πολιτική και οικονομική ελίτ του τόπου. Με τις ευχές, λοιπόν, δεν γίνεται δουλειά, ούτε με τις παρακλήσεις των κληρικών, που έχουν καταντήσει κοροϊδία. Διότι κάποιος δικαιολογημένα θα γυρίσει να τους πει: Γιατί δεν βοηθά ο «Θεός της Κύπρου»; Έτσι δεν είναι;
Το λέμε πάντα και έχουμε καταντήσει να βάζουμε την ίδια κασέτα στο μαγνητόφωνο. Αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Η πολιτική ελίτ, από την άνανδρη τουρκική εισβολή μέχρι σήμερα γνωρίζει μόνο ένα άθλημα: Αυτό των υποχωρήσεων. Άλλοτε τις χαρακτηρίζουν πικρές, άλλοτε οδυνηρές, αλλά δεν παύουν να είναι υποχωρήσεις στον καταχτητή. Από που αρχίσαμε και που φτάσαμε.
Από πρόβλημα εισβολής και κατοχής το Κυπριακό, έχουμε φτάσει να απολογούμαστε για το δήθεν «εμπάργκο» εναντίον των Τουρκοκυπρίων, οι οποίοι απολαμβάνουν όλα τα καλά της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενώ αποδέχονται την κατοχή της χώρας των οποίων είναι πολίτες. Χρησιμοποιούν τα διαβατήρια της (υποτίθεται) πατρίδας τους, αλλά κατά τα άλλα επιδιώκουν να καταστρέψουν το κυπριακό κράτος.
Άλλες, σοβαρές, χώρες με την πραγματική δικαιολογία της εμπόλεμης κατάστασης, θα τους είχαν πάρει τα διαβατήρια. Αλλά που να καταλάβουν οι πολιτικοί μας το πραγματικό συμφέρον του τόπου. Αν ήταν για το προσωπικό συμφέρον ή το συμφέρον του κόμματος, θα έβρισκαν τον τρόπο…
Πέρασαν 50 χρόνια από την εισβολή του Αττίλα. Δεν μπόρεσε καμία κυβέρνηση να αποδείξει το αυτονόητο: ότι οι Τούρκοι είναι «απομονωμένοι» επειδή είναι και αυτοί θύματα της τουρκικής κατοχής. Οι Αττίλες τους εξανάγκασαν να ζουν σε ένα παράνομο καθεστώς, σε μία υπό κατοχή περιοχή της Κυπριακής Δημοκρατίας. Σε αντίθεση, η Κύπρος πάντα τους έχει ανοικτές τις πόρτες.
Βέβαια, σε αυτό το θέμα της δήθεν «απομόνωσης» ευθύνεται και η παράταξη της «όποιας λύσης», μίας ισχνής μειοψηφίας που φωνασκεί διότι έχει πλάτες στο εξωτερικό. Θα ξεχάσουμε ότι Κύπριοι πολιτικοί και επιχειρηματίες παίζουν μέχρι σήμερα το παιγνίδι των Εγγλέζων; Ποτέ. Αλλά δημιουργούν προβλήματα για το λαό μας και την εθνική μας υπόθεση. Δεν βρέθηκε μέχρι σήμερα ένας σοβαρός κυβερνήτης να τους καταγγείλει. Θεωρούν μάλιστα και μεγάλη υπόθεση ότι η πόρτα της Ύπατης Αρμοστείας είναι ανοικτή γι’ αυτούς.
Όλα τα μεγάλα κόμματα, λίγο-πολύ, κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο. Και οι «κομμουνιστές» του ΑΚΕΛ με τον μακαρίτη Δημήτρη Χριστόφια. Κάνουν, όταν το θυμηθούν -μία φορά την πενταετία(!)- διαδηλώσεις εναντίον των βρετανικών βάσεων, αλλά όταν είχαν την Προεδρία της Κύπρου, άφησαν ανεξέλεγκτα τους Εγγλέζους να βυσσοδομούν εναντίον της Μεγαλονήσου. Που άραγε είναι το … λάθος; Γιατί ο πολιτικός κόσμος διατηρεί αυτό το άνευ προηγουμένου κόμπλεξ απέναντι των Βρετανών; Γίνονται διάφορες υποθέσεις, που δεν είναι της παρούσης, βασικά επειδή δεν υπάρχουν τα στοιχεία για να στηριχθούν…
Όλα τα χρόνια της κατοχής, δεν ακούσαμε την απολογία κανενός πολιτικού, για το σημείο μηδέν στο οποίο οδήγησαν το εθνικό πρόβλημα του Κυπριακού. Όλοι δήθεν προσπαθούν την επιτύχουν την επίλυση του, σε σημείο που είναι τόσο έκδηλη η κοροϊδία, ώστε να έχουν αυτή την επιθυμία οι απλοί άνθρωποι ακόμα και να βιαιοπραγήσουν. Μα πόση κοροϊδία τέλος πάντων; Πόσα ψέματα; Σε κάθε προεκλογική περίοδο υπόσχονται τη λύση. Και όταν οι πολίτες τους ψηφίζουν για να επιλύσουν το εθνικό θέμα, όταν ανεβαίνουν στο λόφο του Προεδρικού Μεγάρου ξεχνάνε όλες τις υποσχέσεις. Και αναφέρομαι πρωτίστως στους λεγόμενους «Πρόεδρους της λύσης»: Γιώργος Βασιλείου, Γλαύκος Κληρίδης, Δημήτρης Χριστόφιας, Νίκος Αναστασιάδης. Υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι δεν ήθελαν τη λύση οι παραπάνω ηγέτες όταν έφτασαν να υποστηρίζουν τη φιλοτουρκική διευθέτηση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας (ΔΔΟ);
ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ: Γιατί απέτυχαν; Επειδή ήταν και αυτοί …«αδιάλλακτοι» όπως ο Σπύρος Κυπριανού και ο Τάσσος Παπαδόπουλος; Η απάντηση είναι άλλωστε γνωστή. Ακόμα και αν έδιναν στους Τούρκους και τη …Λεμεσό, αυτοί θα ζητούσαν και την Πάφο. Οπότε, το ΑΚΕΛ, ο ΔΗΣΥ και οι λοιπές δυνάμεις της «όποιας λύσης» ας σταματήσουν τα παραμύθια. Δεν πείθουν κανένα. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών πάλι δεν θα τους ακολουθήσει στο όποιο νέο δημοψήφισμα…
Από καρδιάς είναι το μήνυμα: Καλή Ανάσταση σε όλους με ευχές για υγεία, ευτυχία και χαρές. Με άσβεστη την ελπίδα της απελευθέρωσης…
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ Ι: Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο υπουργός Εξωτερικών πρέπει να δουν πάραυτα το θέμα του Επιτρόπου για τους Απόδημους μας που δίνουν τις μάχες για την Κύπρο στις χώρες που ζουν και δημιουργούν, στις Ηνωμένες Πολιτείες, στη Βρετανία, στην Αυστραλία, στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αλλού. Ήδη το πείραμα με την πρέσβειρα που ανέλαβε έχει αποτύχει. Ιδιαίτερα οι Απόδημοι μας της Αμερικής, δικαιολογημένα, την βλέπουν με καχυποψία. Πήγε επίσκεψη στη Νέα Υόρκη, για να συνομιλήσει με τους Κύπριους ομογενείς, και ακόμα οι άνθρωποι περιμένουν στο …ακουστικό τους. Το Προεδρικό Μέγαρο πρέπει να πείσει για την ευαισθησία του προς τους Απόδημους μας…
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΙΙ: Στο σχόλιο μου για τον φόβο των εθνικιστών του ΕΛΑΜ, της περασμένης Κυριακής, απάντησαν με ηλεκτρονικά μηνύματα οπαδοί του κόμματος, άλλοι με ύβρεις, αλλά και μερικοί, ομολογώ, με σοβαρό πολιτικό λόγο, κάτι που με εξέπληξε. Σίγουρα, η γνώμη του καθενός είναι σεβαστή, όμως πρέπει και αυτοί να παραδεχθούν πως πρέπει να γίνουν ένα κανονικό κόμμα, να αποδοκιμάσουν τη βία, ιδιαίτερα εναντίον των μεταναστών. Πιστεύω και εγώ ότι το Μεταναστευτικό είναι ένα σοβαρότατο ζήτημα, όχι μόνο για την Κύπρο, αλλά και πολλές άλλες χώρες. Η αμερικανική υπερδύναμη δυσκολεύεται να αντιμετωπίσει ορθά το πρόβλημα, θα το κάνει μόνη της η Κύπρος; Η σημερινή κυβέρνηση το κληρονόμησε και η αλήθεια είναι ότι προσπαθεί. Και ναι, παραδέχομαι, ότι ανάμεσα στους πραγματικούς, τους κατατρεγμένους μετανάστες, έχουν παρεισφρήσει εγκληματικά και τρομοκρατικά στοιχεία. Η κυπριακή αστυνομία, δυστυχώς, αποδεικνύεται κατώτερη των περιστάσεων. Θα έπρεπε να είχε ήδη συλλάβει και να είχε απελάσει τα κακοποιά στοιχεία, διότι η αναποτελεσματικότητα της δίνει τροφή σε εθνικιστικές πολιτικές, όπως αυτές του ΕΛΑΜ. Το εθνικιστικό κόμμα έχει εκμεταλλευθεί στο έπακρο το μεταναστευτικό και φαίνεται ότι πείθει τους ψηφοφόρους, ιδιαίτερα των «εθνικοφρόνων» του Δημοκρατικού Συναγερμού, ο οποίος «πρόδωσε» τις ρίζες του και στο Κυπριακό…
