Η «πολιτική ορθότητα» το τοτέμ του 20ού αιώνα που έγινε αντικείμενο λατρείας στον αιώνα μας. «Γεννημένη» και αυτή στις ΗΠΑ, γίνεται γρήγορα σύμβολο των δυτικών κοινωνιών, είτε από αργοπορημένη αντίληψη της άδικης αντιμετώπισης συγκεκριμένων ομάδων ανθρώπων (γυναίκες, ομοφυλόφιλοι, ΑμεΑ, έγχρωμοι κ.λπ.), είτε ως εργαλείο εφαρμογής κανόνων στον τρόπο που πρέπει να εκφραζόμαστε.
Του Μανώλη Καλατζή
Η αντίδραση στην ελευθεριότητα του λόγου δεν είναι πάντα ο ασφυκτικός περιορισμός του. Ωστόσο, αυτό δεν μπορεί να αποφευχθεί, τουλάχιστον στα πρώτα στάδια υιοθέτησης κάποιων «κανόνων» από τις κοινωνίες που αποφασίζουν να αναστρέψουν στρεβλώσεις οι οποίες επηρεάζουν δυσμενώς μέλη ή ομάδες μελών τους.
Advertisement
Είναι εύκολο να βρεθούμε από το ένα άκρο στο άλλο, μέχρι να επέλθει ισορροπία, η οποία δεν είναι πάντα εύκολη, καθώς τα άκρα έχουν την τάση να είναι ανισόρροπα.
Η πολιτική ορθότητα, δεν είναι εφεύρημα, αλλά ανάγκη ακύρωσης αρνητικών στερεοτύπων που στο πέρασμα των αιώνων λειτουργούσαν ως μια μορφή κανονικότητας που ποδοπατούσε αυτονόητα δικαιώματα ανθρώπων, επειδή τύγχανε να είναι αδύναμοι, λίγοι, περιθωριοποιημένοι και κοινωνικά ευάλωτοι.
Δυστυχώς, στο κύμα της αναστροφής καβάλησαν – όπως συμβαίνει συνήθως – «επαγγελματίες διαμαρτυρόμενοι», οι οποίοι για να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους άρχισαν να θέτουν όρους, οι οποίοι οδηγούν στη δικτατορία της «πολιτικής ορθότητας». Δικτατορία που σε αρκετές περιπτώσεις θίγει τον ίδιο των πυρήνα βασικών δικαιωμάτων, όπως είναι η ελευθερία έκφρασης.
Μη αυτό, μη το άλλο, μη, μη, μη… γιατί η αστυνομία των λέξεων μετατρέπεται σε αστυνομία των σκέψεων και η λογοκρισία ασκείται προληπτικά με την επιβολή αυτολογοκρισίας.
Η προσπάθεια ρύθμισης των σχέσεων των ανθρώπων με νόμους που ποινικοποιούν τις συμπεριφορές, θα μπορούσε να είναι και επικίνδυνη και συνάμα γραφική. Το ίδιο επικίνδυνη και καθόλου γραφική είναι η παραβίαση των κανόνων του σεβασμού. Αυτή τη χρυσή τομή θα πρέπει να αναζητήσουμε και να τερματίσουμε τον πόλεμο, με όπλα τις νέες ορολογίες που απλώς υποκαθιστούν τις παλιές, χωρίς να αλλάζουν το περιεχόμενό τους.
Το ζητούμενο είναι η αλλαγή νοοτροπιών και όχι η αλλαγή των λέξεων. Το ζητούμενο είναι η περισσότερη ελευθερία, η οποία δεν θα υπερβαίνει τα όρια του σεβασμού, αλλά και δεν θα στραγγαλίζει τη σκέψη.
Πηγή: Cyprus Times
