Το επόμενο έτος σηματοδοτεί την 110η επέτειο μιας παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης που διαμόρφωσε τον κόσμο. Το κραχ του 1914 ήταν η μεγαλύτερη συστημική κρίση που είχε αντιμετωπίσει το Σίτι του Λονδίνου. Αυτό που κάνει το επεισόδιο ιστορικά σημαντικό είναι η άνευ προηγουμένου κλίμακα δαπανών της κυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου για τη διάσωση του Σίτι. Το 1914, η Τράπεζα της Αγγλίας προχώρησε σε ποσοτική χαλάρωση αγοράζοντας επισφαλή δάνεια από τις τράπεζες για να στηρίξει την οικονομία. Η κήρυξη πολέμου της Βρετανίας στη Γερμανία ουσιαστικά κατέστρεψε τις τράπεζες. Οι απώλειες άρχισαν να συσσωρεύονται στους χρηματοοικονομικούς οίκους του City. Κάτι έπρεπε να γίνει. Ο Richard Roberts, στο βιβλίο του «Saving the City», υπολογίζει ότι περίπου 200 εκατομμύρια λίρες – 9% του ΑΕΠ – παρασχέθηκαν στις τράπεζες από το κράτος.
Ο κόσμος έχει μεταμορφωθεί από τότε. Μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Αμερική και η Βρετανία ανταγωνίστηκαν για τον έλεγχο των βασικών βιομηχανιών και υπηρεσιών – και, κυρίως, για την παγκόσμια προσφορά πετρελαίου. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος εδραίωσε την αμερικανική ηγεμονία. Οι ΗΠΑ ηγούνται πλέον ενός παγκόσμιου συστήματος που κυριαρχείται από το δολάριο.
Το σημερινό σύστημα φαίνεται να σπέρνει τους σπόρους της δικής του καταστροφής. Από τη δεκαετία του 1980, η στροφή προς την κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού κλάδου υπό την ηγεσία των ΗΠΑ έχει φέρει αυξανόμενες ανισότητες. Ο ΟΗΕ είχε δίκιο φέτος που ανησυχούσε για το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών και είπε ότι η μείωσή του πρέπει να είναι προτεραιότητα. Οι αυξανόμενες ανισότητες στις χώρες εντείνουν τις εμπορικές συγκρούσεις μεταξύ τους. Σε πολλά έθνη, η υποκείμενη πολιτική πάλη είναι μεταξύ των κατόχων χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων και των απλών νοικοκυριών – μεταξύ των πολύ πλουσίων και όλων των άλλων. Οι απλοί εργαζόμενοι, λέει ο ΟΗΕ, χάνουν συνεχώς από το 2000. Τους στερούν την αγοραστική δύναμη και τους κουκουλώνουν δεξιοί οπορτουνιστές στρέφοντάς τους ο ένας εναντίον του άλλου. Οι εμπορικοί πόλεμοι, όπως και οι εδαφικές διαφορές, έχουν μια άσχημη συνήθεια να οδηγούν σε ένοπλες διαμάχες.
Οι δεκαετίες μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο είδαν τη διεθνή οικονομική τάξη να καταρρέει, οδηγώντας σε σύγκρουση, επανάσταση και γενοκτονία. Ο κόσμος δεν βιώνει ακόμη κάτι παρόμοιο. Αλλά αυτός δεν είναι λόγος για εφησυχασμό.
