Επειδή υπάρχει οργανωμένη προσπάθεια οι ιθύνοντες να μετατοπίσουν την ευθύνη για τα κακά δάνεια, που ουδέποτε έπρεπε να δώσουν οι τράπεζες ζόμπι, αναγκάζομαι να επανέλθω για αποκατάσταση της αλήθειας στο θέμα.
Η ευθύνη ανήκει σχεδόν ολοκληρωτικά στην κάθε τράπεζα και την τραπεζική εποπτική αρχή. Ενδεικτικά, οκτώ στις δέκα περίπου αιτήσεις που είχαμε στην Κυπριακή Τράπεζα Αναπτύξεως κρίνονταν κατόπιν μελέτης ότι δεν ήταν βιώσιμες και δεν θα είχαν ικανότητα αποπληρωμής.
Είναι υποχρέωση της τράπεζας να δίνει μόνο βιώσιμα δάνεια. Αλλιώς καταστρέφει τα θεμέλια της οικονομίας, που είναι αυτό που κατάφεραν οι τράπεζες και αυτό που ζούμε σήμερα στην Κύπρο. Έναν νεοφεουδαλισμό διά μέσου μιας καλά οργανωμένης αρπαγής περιουσιών, που βασιζόταν σε ένα άρρωστο και παρασιτικό τραπεζικό σύστημα.
Στην Αμερική κάποτε έδιναν εξασφαλισμένα δάνεια, κυρίως σε γεωργούς (farmers), ενώ ήξεραν, και ακόμη ήλπιζαν, ότι δεν θα μπορούσαν να τα αποπληρώσουν για να τους κατάσχουν τη γη και τις περιουσίες τους. Γι’ αυτό θεσπίστηκε η νομοθεσία «Fraudulent Conveyance Law of New York».
Σύμφωνα με αυτόν τον νόμο, εάν ο δανειοδότης δεν μπορούσε να αποδείξει ότι μελέτησε το δάνειο και έκρινε ότι υπήρχε ικανότητα αποπληρωμής πριν το προσφέρει στον δανειολήπτη, ο τελευταίος δικαιούται να απαλλαγεί από αυτά που χρωστούσε (“walk away debt-free”, όπως το γράφει στη νομοθεσία που πέρασαν τότε και ισχύει μέχρι σήμερα).
Γι’ αυτό σε σας που ρωτάτε ή μιλάτε για ανάγκη τάχα «χρηματοοικονομικού αλφαβητισμού» των δανειοληπτών, απαντώ ξεκάθαρα. Ναι, η κυρίως ευθύνη πέφτει σε αυτούς που εκ καθήκοντος επιβάλλεται να δίνουν μόνο βιώσιμα δάνεια. Και ιδιαίτερα όταν δίνουν δάνεια με μοναδικό κριτήριο τις υποθήκες και άλλες εξασφαλίσεις που μπορεί να δεσμεύσουν τον δανειολήπτη (collateral only lending).
Στην Κύπρο, οι τράπεζες μάζεψαν βουνά “ύποπτα λεφτά“, με την Κεντρική Τράπεζα να σφυρίζει αδιάφορα και αργότερα, για να έχουν εισόδημα από αυτά, τα πάσαραν στους ανύποπτους Κύπριους πολίτες (νοικοκυριά και επιχειρήσεις), με μοναδικό κριτήριο τις εξασφαλίσεις που το θύμα τους διέθετε και που μπορούσαν να τον «ξεγελάσουν» να τους τα προσφέρει μέσω ενός δανειακού συμβολαίου (που στις πλείστες περιπτώσεις δεν ήξερε τι υπόγραφε!).
Επομένως, εδώ να κοιτάξετε να βρείτε το πρόβλημα και όχι στα θύματα των τραπεζών, οι οποίες ακόμα προστατεύονται από την Πολιτεία σαν «ιερές αγελάδες». Πολλοί λένε ακόμη και χωρίς το αζημίωτο γι’ αυτούς και τους συνεργάτες τους. Αυτούς που μεθοδικά και μάλιστα “νόμιμα”, βάσει νομοθεσιών που έχουν ψηφίσει εκ των υστέρων, και μέσω των οποίων πασάρουν τις περιουσίες του κόσμου σε ξένα ταμεία!
* Οικονομολόγος, πρώην ανώτερος διευθυντής στην Κυπριακή Τράπεζα Ανάπτυξης
Πηγή: philenews.com
