Το συνταξιοδοτικό σύστημα της Αμερικής δεν λειτουργεί για τους ηλικιωμένους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους και τους επίδοξους συνταξιούχους και αν δεν το διορθώσουμε σύντομα θα αποτύχει και για τις επόμενες γενιές, μειώνοντας το βιοτικό επίπεδο και αυξάνοντας τον κίνδυνο φτώχειας. Αυτό είναι κυρίως θέμα κακού σχεδιασμού.
Δεκάδες εκατομμύρια μεγαλύτεροι εργαζόμενοι (ηλικίας 55 ετών και άνω) – στην πραγματικότητα, το 80%-90% όλων των εργαζόμενων Αμερικανών – θα πρέπει να συνεχίσουν να εργάζονται μέχρι τα βαθιά γεράματα εάν θέλουν να διατηρήσουν το επίπεδο ζωής που είχαν πριν από τη συνταξιοδότηση.
Η σκληρή αλήθεια είναι ότι αν είσαι εργαζόμενος μεσαίας τάξης στις ΗΠΑ σήμερα, είναι απίθανο να γίνεις συνταξιούχος της μεσαίας τάξης. Ηδη, οι ηλικιωμένοι της Αμερικής υποφέρουν από πολύ υψηλότερο ποσοστό φτώχειας. Οπως εξήγησα σε πρόσφατη κατάθεση ενώπιον της Επιτροπής της Γερουσίας των ΗΠΑ για την υγεία, την εκπαίδευση, την εργασία και τις συντάξεις, το ποσοστό φτώχειας ηλικιωμένων στις ΗΠΑ είναι 23%, σε σύγκριση με περίπου 15% στη Βρετανία, 12% στον Καναδά, 4,4 % στη Γαλλία και μόλις 3,1% στην Ολλανδία.
Οι ΗΠΑ διαθέτουν ένα υβριδικό σύστημα, που περιλαμβάνει την Κοινωνική Ασφάλιση που χρηματοδοτείται από την κυβέρνηση, τις προσωπικές συντάξεις που χρηματοδοτούνται από τον εργοδότη, γνωστές ως 401(k) και ατομικούς λογαριασμούς συνταξιοδότησης. Ωστόσο πολλοί δεν έχουν επί του παρόντος τέτοια κάλυψη.
Στην πραγματικότητα, το συνταξιοδοτικό σύστημα των ΗΠΑ αντανακλά και διαιωνίζει τις οικονομικές ανισότητες, συμπεριλαμβανομένων της εκπαίδευσης, των μισθών, των συνθηκών εργασίας και της οικογενειακής περιουσίας.
Η ιστορία του 40χρονου πειράματος της Αμερικής με εθελοντικό, ατομικά προσαρμοσμένο σύστημα, δείχνει τις προκλήσεις. Αυτό που είναι σημαντικό είναι ότι τα ίδια τα χαρακτηριστικά που το καθιστούν εθελοντικό επιτρέπουν στο μισό εργατικό δυναμικό να μείνει έξω από αυτό. Για τους συμμετέχοντες, η προσέγγιση τύπου «κάν’ το μόνος σου» οδηγεί σε κακή διαχείριση χαρτοφυλακίων και οφέλη που εξαντλούνται. Και η εμπορευματοποίηση των συντάξεων οδηγεί σε υψηλές αμοιβές και ελάχιστα κίνητρα για την κάλυψη εργαζομένων χαμηλού και μέτριου εισοδήματος.
Τα αποτελέσματα είναι εξαιρετικά άδικα. Οι διαφορές στην οικονομική ετοιμότητα για συνταξιοδότηση και στη θνησιμότητα και τη μακροζωία σημαίνουν ότι οι πλούσιοι απολαμβάνουν περισσότερα υγιή έτη συνταξιοδότησης από όσους έχουν χαμηλότερο εισόδημα. Η νέα λευκή βίβλος που προτείνουμε (Retirement Savings for Americans Act – RSAA) προσφέρει σημαντική ευκαιρία για τη μείωση αυτών των ανισοτήτων κλείνοντας τα κενά στο συνταξιοδοτικό σύστημα. Για τους Αμερικανούς, η ευημερία στην τρίτη ηλικία εξαρτάται από την κοινωνική ασφάλιση και την καθολική συνταξιοδοτική κάλυψη.
Η Τερέζα Γκιλαρντούτσι είναι καθηγήτρια Οικονομικών στο The New School for Social Research
