Ο μη εκτελεστικός πρόεδρος των ομίλων τεχνολογίας κανονιστικής συμμόρφωσης MAP S.PLATIS και COMPLY MAP GROUP στο Ηνωμένο Βασίλειο, Στέλιος Πλατής, μίλα στο INSIDER για την απόκλιση που δημιουργείται μεταξύ ενός ικανοποιητικού –Για τα σημερινά πολύ χαμηλά επίπεδα άλλων χωρών της ΕΕ- ποσοστού ανάπτυξης της κυπριακής οικονομίας (με πολύ αυξημένα κρατικά έσοδα σε περίοδο παρατεταμένου πληθωρισμού) και της υποβάθμισης του βιοτικού επίπεδου μιας μεγάλης μερίδας ευάλωτων, χαμηλόμισθων και μεσαίων νοικοκυριών.
ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΚΑΙ ΔΥΣΠΡΑΓΙΑΣ
Σε μια πρόσφατη συνέντευξή του στον Φιλελεύθερο, ο υπουργός Οικονομικών είχε πει τα ακόλουθα: «Για τα έτη 2024 και 2025, η οικονομική ανάπτυξη στην Κύπρο προβλέπεται να ενισχυθεί σε σχέση με το 2023 και να ανέλθει στο 2,8% και 2,9%. Η ανεργία προβλέπεται να παραμείνει σε πτωτική τροχιά, ενώ ο πληθωρισμός θα συνεχίσει να επιβραδύνεται. Ταυτόχρονα, η Κύπρος και η Πορτογαλία προβλέπεται να έχουν τις καλύτερες δημοσιονομικές επιδόσεις ανάμεσα στα κράτη μέλη της Ε.Ε. το 2025». Αυτές οι επιδόσεις, κ. Πλατή, δεν αμφισβητούνται. Ωστόσο, είναι διάχυτη σε μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης η δυσφορία για τις οικονομικές δυσχέρειες μιας σημαντικής μερίδας του λαού. Πώς εξηγείτε το φαινόμενο να συνυπάρχουν ανάπτυξη και οικονομική δυσπραγία για χιλιάδες νοικοκυριά; Γιατί όλοι οι αριθμοί που συνθέτουν τη δημοσιονομική εικόνα της χώρας είναι μια χαρά αλλά τόσος πολύς κόσμος νιώθει ότι γίνεται δυσκολότερη η ζωή του;
Κατ’ αρχάς να πω ότι εδώ συμφωνώ με τον Υπουργό Οικονομικών. Ήταν άλλωστε και η δική μου πρόβλεψη για το 2024, σε άρθρο μου στον Φιλελεύθερο, στις αρχές του χρόνου.
Η Κύπρος, βλέπετε, έχει όλα τα εχέγγυα να αναπτύσσεται πιο γοργά από όλους τους ευρωπαϊκούς μας εταίρους. Για δεκαετίες. Αρκεί να τεθεί επιτέλους μια στρατηγική. Κατ’ εμένα είναι κρίμα απλά να καταγράφουμε ανάλογους – σχετικά μικρούς – ρυθμούς ανάπτυξης. Αδικούμε τους εαυτούς μας όταν αρκούμαστε με αυτά. Και πόσο μάλλον, όταν το θεωρούμε και επιτυχία.
Από εκεί και πέρα όμως, το πώς αντιλαμβάνεται η κοινωνία αυτή την ανάπτυξη και ιδιαίτερα τις δημοσιονομικές μας επιτυχίες είναι άλλο θέμα. Ξεκινώ από τα δημοσιονομικά. Τα πλεονάσματα στα δημόσια ταμεία που παρατηρούμε σήμερα είναι αποτέλεσμα των αυξημένων εσόδων, κυρίως από τη φορολογία που καταβάλλει η κοινωνία επί ακριβότερων αγαθών και υπηρεσιών.
Ενδεικτικά, τα τελευταία δύο χρόνια το κράτος είχε έκτακτα έσοδα πέριξ των δύο δισεκατομμυρίων ευρώ, λόγω του κύματος ακρίβειας. Γι’ αυτό και τα πλεονάσματα αυτά δεν αντικατοπτρίζονται στην κοινωνία. Τουναντίον, στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτά έχουν σημαντικές και έντονα αρνητικές επιπτώσεις στην κοινωνία.
Αν τα πλεονάσματα αυτά απέρρεαν από εξοικονομήσεις και λιγότερη σπατάλη στο δημόσιο, θα ήταν άλλο θέμα. Η ανάπτυξη, τώρα, είναι κάτι διαφορετικό. Αφορά στον κύκλο εργασιών όλης της οικονομίας. Ιδιωτικός τομέας και δημόσιο. Όλοι μας συμβάλλουμε στην ανάπτυξη. Είναι ένα άθροισμα της παραγωγής όλων μας. Αυτό, κανονικά, θα έπρεπε να διαχεόταν σε όλους μας. Ανάπτυξη θα έπρεπε να σημαίνει λιγότερες οικονομικές δυσφορίες για όλη την κοινωνία. Δεν συμβαίνει όμως αυτό. Δεν συμβαίνει επειδή μερίδιο στην ανάπτυξη δεν έχουν όλοι οι πολίτες ισότιμα. Δείτε την ανάπτυξη ως μια επένδυση. Αν κάποιος έχει επενδύσει εκατομμύρια, λαμβάνει εκατομμύρια. Αν κάποιος έχει μόνο να επενδύσει μερικά ευρώ, παίρνει μερικά ευρώ.
Αφαιρέστε τώρα τη διαπλοκή και τη διαφθορά, δηλαδή τα επιπλέον εκατομμύρια τα οποία καταλήγουν σε όσους είναι (διαχρονικά) κοντύτερα στο σύστημα. Αφαιρέστε και τις άνισες επιπτώσεις της ακρίβειας προς τα χαμηλότερα στρώματα και τι μας μένει; Έχουμε μια επικίνδυνη και ασταθή ανισορροπία στην οικονομία.
Με το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών να διευρύνεται και αυτή η κατάσταση να αποτυπώνεται στο αποτέλεσμα που αναφέρετε στην ερώτησή σας. Αυτό είναι που νιώθει η κοινωνία. Και εδώ ακριβώς απαιτείται η παρέμβαση της Κυβέρνησης. Δεν μπορεί να συνεχίσει να κινείται στον αυτόματο πιλότο. Εδώ είναι που απαιτούνται σύγχρονες πολιτικές αναδιανομής και ανακατανομής πλούτου και πολιτικές εκδημοκρατισμού της οικονομίας, μέσα από ουσιαστική συμμετοχή μεγαλύτερης μερίδας της κοινωνίας σε αυτό που ονομάζουμε ανάπτυξη.
ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΙΣΟΡΡΟΠΗΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Ποια μέτρα θα μπορούσε να πάρει η Κυβέρνηση για να ανα- κόψει την υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των χαμηλο-εισοδηματιών και των μικρομεσαίων, χωρίς να επηρεαστούν ουσιαστικά οι δημοσιονομικοί της στόχοι;
Ποτέ μου δεν θα εισηγούμουν τον όποιο δημοσιονομικό εκτροχιασμό. Ασκώ κριτική στον τρόπο διαχείρισης των δημοσίων οικονομικών εδώ και 20 χρόνια για ακριβώς αυτό τον λόγο. Την ίδια στιγμή, όμως, με βάση τα σημερινά δεδομένα, είναι τουλάχιστον ανειλικρινές να επικαλούμαστε δημοσιονομικούς στόχους για να δικαιολογήσουμε τη μη ουσιαστική στήριξη της κοινωνίας. Τέτοιες λογικές είναι απόρροια μιας αναχρονιστικής οικονομικής πολιτικής. Μιας οικονομικής πολιτικής του 1960 και όχι του 2024.
Αντί να διοχετεύσουμε την έκτακτη ρευστότητα του κράτους -υπενθυμίζω τα περίπου 2 δισεκατομμύρια σε δυο χρόνια- με συνετό και σωστό τρόπο, τόσο στα χιλιάδες νοικοκυριά που υποφέρουν από την παρατεταμένη ακρίβεια και τη δραματική αύξηση στο κόστος δανεισμού, αλλά και σε ένα σωστά δομημένο ολοκληρωμένο αναπτυξιακό πλάνο, τι κάνουμε;
Ασκούμε μια πολιτική που ομοιάζει με το μαρτύριο της σταγόνας: πακέτα ελλιπών μέτρων, δίχως ολοκληρωμένη στόχευση και τίποτα για επανατοποθέτηση της αναπτυξιακής μας στρατηγικής με βάση τα νέα δεδομένα.
Την ίδια ώρα, χαρίζονται φόροι σε μεγαλοκαταθέτες (μειώνοντας την εισφορά για την άμυνα), παραχωρείται αστόχευτα ΑΤΑ σε υπαλλήλους των πέντε και έξι χιλιάδων μηνιαίως, δημιουργούνται αχρείαστες επιπρόσθετες δομές στα ρετιρέ της δημόσιας ζωής με νέα υφυπουργεία, συντηρούμε παρωχημένα ψηλά επιδόματα σε κρατικούς αξιωματούχους και πολυσυνταξιούχους και εγκλωβιζόμαστε σε μεγάλα έργα ανάπτυξης (όπως το τερματικό στο Βασιλικό και η ανάπτυξης της μαρίνας Λάρνακας). Γενικά, δίνουμε μια εικόνα προχειρότητας και έλλειψη στρατηγικής. Έτσι όμως, δεν πάμε πουθενά. Επικρατεί μια, εν πολλοίς, διαχειριστική λογική, η οποία δεν έχει σχέση με τις σύγχρονες ανάγκες της κοινωνίας και της οικονομίας.
Αν την περίοδο που έχουμε τόσο αυξημένα έκτακτα έσοδα, δεν μπορούμε να ασκήσουμε λελογισμένη κοινωνική και αναπτυξιακή πολιτική, πότε θα το κάνουμε;
Απαιτείται μια σωστή και ισορροπημένη κοινωνική πολιτική, με δραστικό νοικοκύρεμα των δημόσιων οικονομικών και αναπτυξιακή-εμπροσθοβαρή φιλοσοφία. Ας κοιτάξουμε τι κάνουν άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αλλά δυστυχώς, κινούμαστε προς στην αντίθετη κατεύθυνση, δημιουργώντας μια νέα γενιά φτωχών, διαλύοντας τη μεσαία τάξη και κλονίζοντας τον κοινωνικό ιστό.
Εκ του αποτελέσματος, η Κυβέρνηση σήμερα σε αυτό τον τομέα αποτυγχάνει. Χάνεται μια καλή ευκαιρία για εκδημοκρατισμό του μοντέλου οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής.
ΤΟ ΚΡΑΤΙΚΟ ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΟ
Θεωρείτε και εσείς ως δομικό πρόβλημα το υψηλό επίπεδο του κρατικού μισθολογίου και το χάσμα μισθών/απολαβών που υπάρχει μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα; Είναι συζητήσιμη, πιστεύετε, η εισήγηση του ΔΝΤ να γίνουν μειώσεις μισθών ή ωφελημάτων στον δημόσιο τομέα, ώστε να γεφυρωθεί αυτό το χάσμα; Μπορεί να γεφυρωθεί με άλλους τρόπους;
Μαδεν χρειαζόμασταν το ΔΝΤ για να μας πει ότι ο δημόσιος τομέας στην Κύπρο είναι υπερδιογκωμένος και χρειάζεται διόρθωση. Δεν συμφωνώ κατ’ ανάγκη με όλα όσα λέει το Ταμείο. Ιδιαίτερα όσον αφορά στην κατάργηση της ΑΤΑ – η κυπριακή οικονομία έχει πολλές και χρήσιμες ιδιαιτερότητες. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση, όλοι μας γνωρίζουμε ποιο είναι το πρόβλημα.
Για δεκαετίες διογκώναμε το ευρύτερο δημόσιο αλόγιστα και αστόχευτα με αποτέλεσμα σήμερα να έχουμε φτάσει στο σημείο που δεν αρκεί απλά να συγκρατήσουμε το κόστος, αλλά πρέπει να το μειώσουμε δραστικά. Χρειάζεται σοβαρό νοικοκύρεμα. Ξεκινώντας από τα απλά, που αφορούν στα εξωφρενικά επιδόματα δημόσιων αξιωματούχων, μέχρι πιο σύνθετα ζητήματα, τα οποία καλύπτουν την παραγωγικότητα του δημοσίου τομέα και το σύστημα αξιολόγησης – ένα, ουσιαστικά, σύστημα αντικειμενικής αναξιοκρατίας.
Εκτός του βαρύτατου κόστους, το κράτος καταλήγει να είναι δυσλειτουργικό και να μην επιτελεί τους σκοπούς για τους οποίους απαραίτητα είναι αναγκαίο. Μιλούμε για θέματα ασφάλειας, εξωτερικής πολιτικής, δίκαιης ανακατανομής του πλούτου, αναπτυξιακής στρατηγικής, υποστήριξη της δημόσιας υγείας, ορθολογική οικονομική εποπτεία και άλλα.
Άρα, το ζήτημα δεν είναι να γεφυρώσουμε το μισθολογικό χάσμα μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, αλλά να νοικοκυρέψουμε το κράτος και μέσα από τις εξοικονομήσεις, να δομήσουμε ένα ισχυρό κοινωνικό κράτος, δημιουργώντας έτσι καλύτερες συνθήκες υγιούς ανταγωνισμού και δίκαια κατανεμημένης ανάπτυξης. Δεν εισηγούμαι φυσικά ότι είναι εύκολο. Τουναντίον. Απαιτείται ισχυρότατη πολιτική βούληση. Γιατί όλοι μας γνωρίζουμε ότι είναι το κομματικό και πολιτικό κατεστημένο που γιγάντωσε το δημόσιο, δεκαετίες τώρα. Άρα η ρήξη μαζί του σε αυτή την προσπάθεια θα είναι αναπόφευκτη.
Οφείλουμε όμως να το κάνουμε, εάν θέλουμε να έχουμε ένα σύγχρονο και αποτελεσματικό κράτος στο οποίο επικρατούν συνθήκες δικαίου, κοινωνικής προόδου και ισότιμης ανάπτυξης.
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΤΗΣ ΕΕ
Ασκείται από οικονομολόγους, αναλυτές αλλά και επιχειρηματίες κριτική στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή για σοβαρή υστέρηση της Ένωσης σε επενδύσεις στην τεχνολογία και την ψηφιοποίηση, με συνέπεια η ΕΕ να μην μπορεί να αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό από ΗΠΑ και Κίνα. Συμμερίζεστε αυτή την κριτική; Προλαβαίνει η ΕΕ να πάρει αποφάσεις που θα την ενισχύσουν σε αυτό που αποκαλείται εμπορικός πόλεμος;
Είναι, δυστυχώς, πολλά τα σοβαρά ελλείμματα της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και η υστέρηση στην τεχνολογία, στην ψηφιοποίηση, στην τεχνητή νοημοσύνη και γενικότερα στην ανταγωνιστικότητα, θεωρώ είναι συμπτώματα, παρά η ασθένεια.
Σε περιόδους κρίσεων απαιτούνται δραστικές αποφάσεις. Και στην ΕΕ των κοινών παρονομαστών συγκρουόμενων εθνικών συμφερόντων, ανάλογες δραστικές αποφάσεις δεν είναι εύκολες. Πόσο μάλλον όταν στους μεγάλους της Ένωσης ανεφύησαν, πρόσφατα, φαινόμενα εθνικισμού και φυγόκεντρων τάσεων.
Οι ευρωπαϊκές αρχές και αξίες, όσο και οι ευρωπαϊκές συνθήκες, καταπατήθηκαν τόσο βάναυσα στον βωμό των εθνικών συμφερόντων τα τελευταία χρόνια, που λίγοι απέμειναν πραγματικοί και ουσιαστικοί υπέρμαχοι του ευρωπαϊκού οράματος.
Ως αποτέλεσμα, οι ελίτ της Ευρώπης, αντί να επενδύουν στην ολοκλήρωση και στο μέλλον της Ένωσης, κατάντησαν να λειτουργούν αποσπασματικά και να ασχολούνται με το μέγεθος των αγγουριών… Σημαντικά και αυτά, αλλά τι είναι πιο σημαντικό; Οι πόροι δεν είναι ατέλειωτοι και έχει σημασία ποιες τελικά είναι οι προτεραιότητες της Ευρώπης, η οποία εξελίσσεται σε οικονομική αποικία αμερικανικών και κινέζικων συμφερόντων.
Γι’ αυτό, αν δεν προχωρήσει η Ένωση σε περαιτέρω πολιτική ολοκλήρωση και κυρίως εκδημοκρατισμό των κέντρων λήψεως αποφάσεων εντός, όσο και ενδο-ενωσιακή αλληλεγγύη, αναμένω ότι θα δοκιμαστεί η συνοχή της σε ένα εμπορικό πόλεμο και πολιτικές προστατευτισμού στο υπό διαμόρφωση πολυ-πολικό παγκόσμιο οικονομικό μοντέλο.
ΤΡΑΜΠ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΕ
Αν επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις και τον Νοέμβριο ανακτήσει την προεδρία των ΗΠΑ ο Ντόναλντ Τραμπ, τι πιστεύετε πως θα ακολουθήσει στις σχέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών με τον έξω κόσμο και ιδιαίτερα με την ΕΕ, την Κίνα και τη Ρωσία;
Απαντώ στο σενάριο σας, αν και ποτέ δεν μπορεί και ούτε και πρέπει κάποιος να προκαταλάβει μια τόσο σημαντική εκλογική αναμέτρηση. Θεωρώ ότι μια δεύτερη θητεία θα είναι διαφορετική από την πρώτη. Ενδεχομένως λιγότερο συγκρουσιακή, αν και ο Πρόεδρος Τραμπ ήταν και παραμένει απρόβλεπτος.
Εκείνο που δεν γνωρίζουμε, ακόμα, είναι σε ποιο βαθμό επηρεάστηκε από την απόπειρα δολοφονίας του και πώς αυτό θα μπορούσε να τον οδηγήσει σε πιο ήπιες ή πιο ακραίες συμπεριφορές. Σε κάθε περίπτωση, η φιλοσοφία Τραμπ, όπως την είχαμε δει, στηρίζεται περισσότερο στον οικονομικό προστατευτισμό των ΗΠΑ και λιγότερο σε γεωπολιτική επέκταση ή σε ενίσχυση περιφερειακών συνεργασιών.
Στο πλαίσιο αυτό, πιστεύω ότι θα επιδιώξει μερική αποκλιμάκωση του ουκρανικού και βελτίωση των σχέσεων των ΗΠΑ με το καθεστώς Πούτιν, ενώ αναμένεται ελεγχόμενη ένταση με το Πεκίνο, κυρίως με επιβολή δασμών στα κινέζικα προϊόντα και ενδεχομένως, εμπορικό πόλεμο σε διάφορα επίπεδα. Όσον αφορά στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι πιθανόν να υπάρξει υποβάθμιση του ρόλου της Ένωσης εκ μέρους της Αμερικής και ενδεχομένως να επιδιωχθούν επιλεκτικές διμερείς συνεργασίες με κράτη μέλη.
Η ΗΛΕΚΤΡΙΚΗ ΔΙΑΣΥΝΔΕΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΟΛΙΓΟΠΩΛΙΟ ΤΩΝ ΑΠΕ
Θεωρείτε ωφέλιμη για την οικονομία και την κοινωνία της Κύπρου την ηλεκτρική διασύνδεση με το ελληνικό ηλεκτρικό σύστημα; Σας απασχολούν το μεγάλο κόστος και η γεωπολιτική αβεβαιότητα ή είναι μία επένδυση που πρέπει να γίνει ως η μόνη δυνατότητα για φθηνότερο και καθαρότερο ηλεκτρισμό;
Η ιδέα διασύνδεσής μας με το ευρωπαϊκό ηπειρωτικό δίκτυο ηλεκτροδότησης έχει μια βάση. Αλλά με τα όσα γνωρίσουμε μέχρι σήμερα, δεν έχω πειστεί ότι αυτή η ιδέα μπορεί να υλοποιηθεί εύκολα. Θεωρώ ότι οι κίνδυνοι μη υλοποίησης ή/και αδυναμίας τελικής χρηματοδότησης του έργου είναι σημαντικοί. Ενδεχομένως και γι’ αυτό να πιεζόμαστε από τους εταίρους μας στον έργο (την ελληνική ΑΔΜΗΕ) για έναρξη των χρεώσεων στους Κύπριους καταναλωτές με το που θα ξεκινήσουν οι εργασίες και όχι η λειτουργία του καλωδίου – κάτι το οποίο δεν μπορώ να διανοηθώ ότι η Κυβέρνησή μας θα ήταν δυνατό να αποδεχθεί.
Γενικά, προτού παρθεί η όποια απόφαση, επιβάλλεται η πρόταση να αναλυθεί και με οικονομικούς όρους. Με όλα τα σενάρια στο τραπέζι. Στη βάση μιας εμπεριστατωμένης μελέτης για το πραγματικό κόστος και όφελος για την Κύπρο, όταν και εφόσον έχουμε ενώπιον μας όλα τα τεχνοοικονομικά δεδομένα. Και όλες τις εναλλακτικές επιλογές.
Για παράδειγμα, γιατί να επενδύσουν οι Κύπριοι φορολογούμενοι μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια σε ένα έργο αμφιβόλου βιωσιμότητας αντί αξιοποίησης αυτών των κεφαλαίων για ενίσχυση του δικτύου παραγωγής φωτοβολταϊκών ή άλλων τρόπων ανανεώσιμων πηγών ενέργειας;
Είναι πολλά τα ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν προτού προχωρήσουμε καν σε εξέταση ενός τόσο μεγάλου ιδιωτικού έργου, στο οποίο το κράτος θα είναι χρηματοδότης και μέτοχος. Και μέχρι να απαντηθούν, η ηλεκτρική διασύνδεση μας με το ελληνικό ηλεκτρικό σύστημα παραμένει απλά μια ιδέα και τίποτα παραπάνω.
Θα μπορούσαν να γίνουν από το κυπριακό κράτος άλλες επιλογές ώστε το ολιγοπώλιο της εισαγωγής και εμπορίας πετρελαιοειδών να μην αντικατασταθεί ή συμπληρωθεί από ένα ολιγοπώλιο στην αξιοποίηση των ΑΠΕ, με διασφαλισμένα υψηλά κέρδη για παραγωγούς και προμηθευτές και αμφισβητούμενα οικονομικά οφέλη για τα νοικοκυριά; Συμφωνείτε μήπως με τις βασικές επιλογές των τελευταίων κυβερνήσεων στα μεγάλα ενεργειακά κεφάλαια;
Μα σήμερα υπάρχει ήδη ολιγοπώλιο στον τομέα των ΑΠΕ. Δεν θα έπρεπε, αλλά έχει δημιουργηθεί και είναι ισχυρό. Εξ’ ου και η διαφορά στην τιμή πώλησης του ρεύματος που παράγεται από μαζούτ ή από ΑΠΕ είναι μικρή, ενώ θα έπρεπε να ήταν πολύ μεγαλύτερη. Και γι’ αυτό ευθύνεται η προχειρότητα της διαχείρισης του όλου ζητήματος, από τις κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων. Όπως έγινε και με το Φυσικό Αέριο. Και με το τερματικό. Και με τόσα άλλα στο κεφάλαιο ενέργεια.
Στην προκειμένη –στον τομέα ΑΠΕ– το ζητούμενο ασφαλώς δεν ήταν ποτέ να μεταβούμε από το ένα ολιγοπώλιο σε ένα άλλο, αλλά να δημιουργήσουμε ένα δικαιότερο σύστημα παραγωγής φθηνής ενέργειας για όλους. Το δίκτυο της ΑΗΚ, το οποίο χρησιμοποιείται σήμερα για τη μεταφορά της παραγόμενης ενέργειας, είναι δημόσιο αγαθό και αποτελεί κτήμα των πολιτών. Ασφαλώς και πρέπει να υπάρχει ένα λελογισμένο περιθώριο κέρδους για τους παραγωγούς και τους προμηθευτές φθηνότερων μορφών ενέργειας, αλλά αυτό δεν σημαίνει μετάβαση σε ένα νέο ολιγοπώλιο, το οποίο θα εγκλωβίσει τους καταναλωτές εσαεί σε ακριβή ενέργεια οποιασδήποτε μορφής.
Από το περιοδικό Insider Αυγούστου
Πηγή: philenews.com
