Το στεγαστικό πρόβλημα είναι πιο περίπλοκο από ό,τι φαίνεται και δεν είναι μόνο ελληνικό. Η ΕΚΤ σε έκθεσή της έχει αναφερθεί εκτενώς στο πρόβλημα στέγης, ειδικά για τους νέους. Οι αιτίες είναι πολλές και οι λύσεις για κάθε αιτία ξεχωριστά μπορεί να δημιουργούν συνδυαστικά άλλα προβλήματα. Τα κοινά χαρακτηριστικά είναι το δημογραφικό πρόβλημα και οι αλλαγές στην αγορά εργασίας τις τελευταίες δεκαετίες. Για παράδειγμα, στη δεκαετία του ’50, οι εισαγωγικοί μισθοί ήταν μικρότεροι, αλλά η μισθολογική αύξηση και επαγγελματική αναβάθμιση ταχύτερη. Επίσης, οι νέοι έβρισκαν ευκολότερα δουλειές. Eτσι, ξεκινούσαν οικογένεια, σταδιακά βελτιώνονταν τα οικονομικά, υπήρχε μεγαλύτερη επαγγελματική βεβαιότητα, έπαιρναν δάνειο και έφτιαχναν το σπίτι.
Oσο περνούν οι δεκαετίες, η εύρεση εργασίαw γίνεται δυσκολότερη, οι μισθοί είναι μικρότεροι και το κυριότερο δεν αυξάνονται με την ίδια ταχύτητα που αυξάνονται οι τιμές ακινήτων. Eτσι, όσο οι νέοι περιμένουν να αποκατασταθούν οικονομικά, τόσο πιο πολύ έχουν απομακρυνθεί (προς τα άνω) οι τιμές ακινήτων. Και όλα αυτά, όταν σήμερα υπάρχουν πιο πολλές και πιο ελκυστικές πηγές χρηματοδότησης. Αλλά οι εναλλακτικές και ευνοϊκές χρηματοδοτήσεις, μάλλον ευνοούν όσους έχουν χρήματα, δηλαδή ίδια κεφάλαια, οι οποίοι με τις αγορές τους διατηρούν τη ζήτηση και κάνουν το όνειρο της στέγης πιο άπιαστο για τους υπόλοιπους.
Είναι χαρακτηριστικό ότι σχεδόν το 70% των αγοραπωλησιών ακινήτων γίνεται με μετρητά, δηλαδή με αποταμιεύσεις στην τράπεζα. Οι υπόλοιποι δεν μπορούν να πάρουν δάνειο, διότι δεν έχουν ίδια συμμετοχή. Και όσοι πήραν μέρος στο πρόγραμμα Σπίτι μου, πήραν την έγκριση, αλλά δεν βρήκαν εύκολα σπίτι. Υπολογίζεται έλλειμμα 212.000 κατοικιών. Από την άλλη, υπάρχουν 700.000 κλειστά ακίνητα. Οπότε, ορθώς η πολιτεία δίνει κίνητρα για ανακαινίσεις και δημιουργία κτιρίων, ώστε να αυξηθεί η προσφορά, παρά να «τρέξει» π.χ. ένα ακόμα πρόγραμμα Σπίτι-2.
