Η συζήτηση για την αύξηση του κατώτατου μισθού στον ιδιωτικό τομέα ίσως θα πρέπει να πραγματοποιηθεί σε νέα βάση και με διαφορετική οπτική γωνία. Σήμερα, αναγνωρίζεται η ανάγκη αύξησης των εισοδημάτων, αλλά αυτή η αύξηση θα πρέπει να δικαιολογείται από την παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητα, ώστε να μη δημιουργούνται πληθωριστικές πιέσεις. Διότι, τότε, ο πληθωρισμός θα εξαφανίσει τις όποιες αυξήσεις. Ομως, στην πράξη, αυξήσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα έχουν πραγματοποιηθεί, πέραν αυτών που προβλέπονται για τον κατώτατο. Ο βασικός λόγος είναι η αδυναμία προσέλκυσης κατάλληλου εργατικού δυναμικού. Παραδείγματα αποτελούν ο τομέας του τουρισμού και της πληροφορικής.
Παράλληλα, υπάρχουν κι άλλα δεδομένα, τα οποία δεν μπορούν να μη ληφθούν υπόψη. Πρώτον, ο μισθός ή το εισόδημα που λαμβάνουμε είναι ανάλογο με τα εισοδήματα που παράγει η επιχείρηση στην οποία εργαζόμαστε και η οικονομία στην οποία δραστηριοποιείται η επιχείρηση. Δηλαδή, δεν μπορούμε να λάβουμε πέρα από αυτά που βγάζει η ελληνική οικονομία. Δεύτερον, αυτά που βγάζει η ελληνική οικονομία, λαμβάνοντας υπόψη τον πληθωρισμό, είναι λιγότερα από εκείνα 17 χρόνια πριν. Οπως αναφέρεται σε προηγούμενες σελίδες, το πραγματικό ΑΕΠ βρίσκεται χαμηλότερα από τα επίπεδα του 2007. Στην πραγματικότητα έχει ανακτηθεί μόνο το 30% των απωλειών από την περίοδο της κρίσης και των Μνημονίων.
Συνεπώς, η οικονομία μας παράγει ακόμα περίπου 70% λιγότερα, εάν λάβουμε υπόψη την αύξηση του διαθέσιμου εισοδήματος των τελευταίων ετών αλλά και τον μεγάλο πληθωρισμό, ο οποίος, αν και μειώνεται, έχει δημιουργήσει ένα επίπεδο τιμών ίσο ή υψηλότερο από την προ κρίσης εποχή για αρκετά προϊόντα. Για παράδειγμα, οι τιμές ακινήτων πλέον έφτασαν στα επίπεδα του 2007, ενώ τα τρόφιμα σε υψηλότερα.
