Η εντός των τειχών πόλη της Λευκωσίας πεθαίνει με δόσεις, όπως υποστηρίζουν καταστηματάρχες και για του λόγου το αληθές επικαλούνται το γεγονός ότι το 1994 στην περιοχή υπήρχαν 680 επιχειρήσεις σε σχέση με περίπου 130 που λειτουργούν σήμερα. Από αυτές, τις 80 επιχειρήσεις διαχειρίζονται ντόπιοι ενώ οι υπόλοιπες περίπου 40 τυγχάνουν διαχείρισης από αλλοδαπούς.
Τους πιο πάνω αριθμούς επικαλείται ο κ. Λάκης Ζωίδης εκ μέρους του Συνδέσμου Καταστηματαρχών Πεζοδρόμων ενώ ο εκπρόσωπος των Οργανωμένων Καταστηματαρχών, Κατοίκων και Επιχειρηματιών Περιοχής Πεζόδρομων του Ιστορικού Κέντρου της Λευκωσίας Αντώνης Κουππαρής θεωρεί πως η κατάσταση δεν μπορούσε να ήταν χειρότερη.
Κατεβαίνουμε στους πεζόδρομους με σκοπό να διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι τι συμβαίνει. Μετράμε στα κενά/κλειστά καταστήματα και τα καταστήματα τα οποία έχουν πινακίδες ενοικίασης. Συνολικά 26 στη Λήδρας και άλλα τόσα στην Ονασαγόρου. Σε αυτά πρέπει να προστεθούν και τα κλειστά καταστήματα στις παρόδους των δύο πεζοδρόμων.
Σου δημιουργείται η εντύπωση της εγκατάλειψης. Προσεγγίζουμε έναν καταστηματάρχη ο οποίος δραστηριοποιείται στην Ονασαγόρου περίπου 30 χρόνια. Τον ρωτάμε για την κατάσταση και λέει πως έφθασε η ώρα να τα παρατήσει. Όχι λόγω ηλικίας. Λέει νοιώθει ότι μπορεί ακόμη να εργαστεί. Το ερώτημα είναι αν αξίζει τον κόπο να αναλώνει τις ώρες του για ένα μεροκάματο. Άλλοτε υπήρχε κίνηση, υπήρχε πελατεία, υπήρχε ζωή. Λέει πως ακόμη και αυτοί που από συνήθεια κατέβαιναν στην πόλη, διαπιστώνουν ότι δεν μπορούν να βρουν μαζεμένα όσα αναζητούν. Βλέπουν τα κλειστά καταστήματα και το μήνυμα που λαμβάνουν είναι ότι «η πόλη επιβιώνει και δεν επιβιώνει».
Πάμε λίγο πιο κάτω και διαπιστώνομε ότι η απογοήτευση είναι η ίδια. Και όσοι νοικιάζουν από παλιά, έχουν υποφερτά ενοίκια. Όσοι δεν είναι θέσμιοι ενοικιαστές πολλές φορές ρωτάνε «πόσα το ενοίκιο» και όταν ακούσουν τι ζητούν ορισμένοι ιδιοκτήτες, απλώς φεύγουν. Κάποιοι από αυτούς που θέλουν να δοκιμάσουν την τύχη τους, επενδύουν αρκετές χιλιάδες για ανακαινίσεις και διακοσμήσεις και πολλές φορές τα παρατάνε και έρχονται άλλοι και ύστερα άλλοι και τελικά απομένουν τα χρέη και οι απλήρωτοι λογαριασμοί.
Σταδιακά τα καταστήματα πώλησης ρούχων και υποδημάτων μετατρέπονται σε καφενεία και εστιατόρια αλλά και αυτά αυξήθηκαν αριθμητικά και όποιος αντέξει.
Ο κόσμος στους πεζοδρόμους λιγοστός. Ίσως το έχει και η μέρα και η ώρα. Από Παρασκευή μέχρι Κυριακή η κατάσταση από πλευράς κίνησης είναι καλύτερη αλλά το θέμα είναι κατά πόσον επιβιώνει κανείς όταν δουλέψει υποφερτά 2-3 μέρες τη βδομάδα.
Κάποιοι θεωρούν πως η λειτουργία τηςαρχιτεκτονικής σχολής του Πανεπιστημίου Κύπρου, των φοιτητικών εστιών και κάποιων υποστηρικτικών χρήσεων, σε συνδυασμό με έργα που υλοποιούνται, θα συμβάλουν στην αναζωογόνηση της περιοχής. Ακόμη και αν ισχύει αυτό, το ερώτημα που επαναλαμβάνουν καταστηματάρχες είναι «ποιος ζει και ποιος πεθαίνει μέχρι τότε»;
Ο κ. Ζωίδης μιλώντας εκ μέρους του Συνδέσμου Καταστηματαρχών Πεζοδρόμων υποστηρίζει πως η αντίστροφη μέτρηση για την εντός των τειχών πόλη άρχισε αφότου πεζοδρομοποιήθηκαν οι δύο βασικοί εμπορικοί δρόμοι Λήδρας και Ονασαγόρου.
Άλλοι καταστηματάρχες θεωρούν, πως και με τους πεζόδρομους το εμπορικό κέντρο μπορούσε να σωθεί, αν ακολουθείτο διαχρονικά πολιτική «φιλική» προ το ιστορικό κέντρο και όχι πολιτική η οποία συνειδητά ή ασυνείδητα οδηγούσε τους κατοίκους και τους καταναλωτές να εγκαταλείψουν την περιοχή, πλήττοντας παράλληλα τους καταστηματάρχες με την πολιτική της δημιουργίας δορυφορικών εμπορικών κέντρων (εκτός Λευκωσίας).
Ειδικά όσον αφορά τον αριθμό των κατοίκων, όπως υπέδειξε ο κ. Ζωίδης, από περίπου 12.000 που ήταν άλλοτε, απέμειναν μερικές δεκάδες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ο ίδιος αναφέρει, πως η αγορά της εντός των τειχών πόλης, αν δεν ήταν η πιο εύρωστη της Μέσης Ανατολής ήταν η πιο εύρωστη της Κύπρου για να καταντήσει εδώ που κατάντησε.
Ένα άλλο ζήτημα το οποίο απασχολεί τους καταστηματάρχες παρά τις πιθανές μελλοντικές θετικές επιδράσεις που θα έχει, αφορά τη διαμόρφωση υφιστάμενων δρόμων είτε αυτοί οδηγούν στο κέντρο είτε βρίσκονται εντός του κέντρου. Κάποια από τα έργα αυτά αποκλείουν την πρόσβαση οχημάτων σε σημεία της πόλης και εμμέσως και τους πολίτες/καταναλωτές.
Όταν ζητάμε να μας αναφέρουν ένα παράδειγμα, υποδεικνύουν, πως όταν η οδός Τρικούπη, μήκους 800 μέτρων χρειάστηκε σχεδόν 2-3 χρόνια να ολοκληρωθεί, τότε τρομάζει τι θα συμβεί με την ανάπλαση της οδού Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, αν παραμείνει κλειστή για 1-2 χρόνια. Καταστηματάρχες διερωτώνται, πώς θα μπορέσουν να επιβιώσουν, όχι μόνο τα καταστήματα επί της οδού αλλά και τα υπόλοιπα καταστήματα, με δεδομένο ότι ο συγκεκριμένος δρόμος χρησιμοποιείται από πολλούς προκειμένου να εισέλθουν στην πόλη.
Όσον αφορά την οδό Βουλγαροκτόνου, η οποία επίσης χρησιμοποιείται για πρόσβαση στην πόλη, μας υπεδείχθη, πως αρκετά Σαββατοκύριακα (κατά τα οποία οι καταναλωτές επιλέγουν να κατέρχονται στην πόλη) είναι κλειστή, είτε λόγω έργων είτε επειδή κάποιος την κλείνει για δικούς του σκοπούς.
Δεν θα μείνουμε με σταυρωμένα χέρια προειδοποιεί από πλευράς του ο εκπρόσωπος των Οργανωμένων Καταστηματαρχών, Κατοίκων και Επιχειρηματιών Περιοχής Πεζόδρομων του Ιστορικού Κέντρου της Λευκωσίας κ. Αντώνης Κουππαρής.
Πηγή: philenews.com
