Η Ινδία φαίνεται να είναι η αγαπημένη ιστορία ανάπτυξης όλων στις μέρες μας. Ενώ παραμένει μια χώρα χαμηλότερου μεσαίου εισοδήματος με κατά κεφαλήν εισόδημα κάτω των 3.000 δολαρίων (σε συναλλαγματικές ισοτιμίες της αγοράς), η ταχεία ανάπτυξη της Ινδίας υποδηλώνει ότι το οικονομικό της δυναμικό μπορεί να είναι μεγαλύτερο από το αναμενόμενο.
Αλλά οποιαδήποτε αισιοδοξία για τις οικονομικές προοπτικές της Ινδίας πρέπει να μετριαστεί από την αδυναμία της να αντιμετωπίσει δύο σχετικές προκλήσεις. Πρώτον, η άνιση κατανομή των πλεονεκτημάτων της ταχείας οικονομικής ανάπτυξης, τα οποία έχουν συσσωρευτεί κυρίως στο 10%-20% των κορυφαίων εισοδηματιών. Δεύτερον, η ταχεία αύξηση του ΑΕΠ δεν έχει δημιουργήσει αρκετές θέσεις εργασίας για να φιλοξενήσει τον πληθυσμό της.
Η Ινδία αντιμετωπίζει εδώ και πολύ καιρό χαμηλή δημιουργία θέσεων εργασίας. Αλλά ο αριθμός των εργαζομένων είναι διογκωμένος, καθώς η κυβέρνηση περιλαμβάνει «μη αμειβόμενους βοηθούς σε οικογενειακές επιχειρήσεις» στον ορισμό των εργαζομένων.
Η εξαίρεση των απλήρωτων εργαζομένων αποκαλύπτει πολύ χαμηλότερο ποσοστό συμμετοχής στο εργατικό δυναμικό από ό,τι υποδηλώνουν τα επίσημα στοιχεία. Το 2022-23, το 48% των ανδρών στην Ινδία απασχολούνταν σε αμειβόμενη εργασία, σε σύγκριση με μόλις 13% των ινδών γυναικών, με αποτέλεσμα ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά συμμετοχής γυναικών στο εργατικό δυναμικό στον κόσμο.
Αυτό υπογραμμίζει το μεγαλύτερο μειονέκτημα του πολυδιαφημισμένου μοντέλου ανάπτυξης της Ινδίας: την αδυναμία της να δημιουργήσει ευκαιρίες απασχόλησης, ακόμη και σχετικά χαμηλά αμειβόμενες και κακής ποιότητας θέσεις εργασίας, παρά τις ραγδαίες αυξήσεις του συνολικού ΑΕΠ. Οι πραγματικοί μισθοί παρέμειναν σε μεγάλο βαθμό στάσιμοι την τελευταία δεκαετία.
Κατά συνέπεια, η μαζική κατανάλωση παρέμεινε περιορισμένη, γεγονός που μπορεί να εξηγήσει την απροθυμία της κυβέρνησης να διεξαγάγει έρευνες για τις καταναλωτικές δαπάνες. Επιπλέον, οι βασικοί δείκτες ανθρώπινης ανάπτυξης, ιδιαίτερα εκείνοι που σχετίζονται με τη διατροφή, επιδεινώθηκαν τα τελευταία χρόνια λόγω των χαμηλών δημόσιων δαπανών για την υγεία, την εκπαίδευση και την κοινωνική προστασία.
Δυστυχώς, η δημιουργία περισσότερων θέσεων εργασίας υψηλής ποιότητας δεν φαίνεται να είναι μία από τις κορυφαίες προτεραιότητες της κυβέρνησης Μόντι. Αντίθετα, η οικονομική στρατηγική της κυβέρνησης έχει επικεντρωθεί στην «παροχή κινήτρων» σε επιλεγμένη ομάδα εταιρικών επενδυτών μέσω επιδοτήσεων που χρηματοδοτούνται από τους φορολογούμενους και σε ρυθμιστικές αλλαγές.
Χωρίς εκτεταμένες μεταρρυθμίσεις με στόχο την τόνωση της απασχόλησης και τη διασφάλιση ικανών μισθών για διαβίωση, η Ινδία θα δυσκολευτεί να επιτύχει πραγματική οικονομική επιτυχία. Οι γενικές εκλογές που θα διεξαχθούν τον Απρίλιο και τον Μάιο προσφέρουν στους ινδούς ψηφοφόρους την ευκαιρία να επαναπροσανατολίσουν την οικονομία προς μια πιο βιώσιμη, δίκαιη πορεία. Δεν πρέπει να τη χάσουν.
