Η έκδοση διατάγματος εκκαθάρισης εταιρείας ή ο διορισμός προσωρινού εκκαθαριστή είναι συχνό φαινόμενο και δεν θα παύσει να παρουσιάζεται, εξαρτώμενο πάντοτε από την οικονομική ικανότητα εταιρείας στο πλαίσιο της επιχειρηματικής δραστηριότητας της.
Όταν εκδίδεται διάταγμα εκκαθάρισης ή διορίζεται προσωρινός εκκαθαριστής εταιρείας, καμιά αγωγή ή διαδικασία συνεχίζει ή αρχίζει εναντίον της εταιρείας, εκτός μετά από άδεια του Δικαστηρίου και με τέτοιους όρους που το Δικαστήριο δυνατό να επιβάλει.
Σκοπός της σχετικής πρόνοιας του άρθρου 220 του περίΕταιρειών Νόμου Κεφ.113, κατά τη νομολογία, είναι η προστασία των πιστωτών και της περιουσίας της εταιρείας που τίθεται υπό εκκαθάριση, ώστε οι πιστωτές της ίδιας τάξης να λάβουν ίση πληρωμή και να αποτραπεί τυχόν προώθηση διαδικασίας από πιστωτή προς απόκτηση ωφελήματος. Η σχετική άδεια απαιτείται μόνο στην περίπτωση που κινούνται διαδικασίες εναντίον της υπό εκκαθάριση εταιρείας και όχι από αυτήν.
Ζήτημα ηγέρθηκε ενώπιον του Εφετείου κατά πόσο η άδεια που παραχώρησε το Δικαστήριο εκκαθάρισης για έναρξη ή συνέχιση αγωγής εναντίον εταιρείας που τέθηκε υπό εκκαθάριση, ισχύει και για την έφεση. Το Εφετείο απάντησε το ερώτημα στα πλαίσια της απόφασης στην Π.Ε.223/2021, ημερ.27.6.2024, όπου η διαχειρίστρια της υπό εκκαθάριση εταιρείας ενίστατο ότι οι εφεσείοντες νομιμοποιούνταν να εφαρμόσουν διάταγμα που εκδόθηκε για συνέχιση της αγωγής στην εκδίκαση της έφεσης, ισχυριζόμενη ότι είναι εντελώς διαφορετική διαδικασία.
Απόφαση Εφετείου
Το Εφετείο δεν συμφώνησε με τη διαχειρίστρια και παραπέμποντας στο νόμο και σε αγγλικό σύγγραμμα, έκρινε ότι η διαδικασία που ξεκινά με την ειδοποίηση έφεσης δεν είναι άσχετη ούτε και μπορεί να διαχωριστεί πλήρως από την πρωτόδικη διαδικασία την οποία σκοπεί να ανατρέψει. Η διαδικασία της έφεσης θα πρέπει να θεωρείται μέρος της διαδικασίας, για την οποία δόθηκε σε αρχικό στάδιο άδεια για λήψη ή συνέχιση νομικών μέτρων εναντίον της υπό εκκαθάριση εταιρείας.
Τόνισε επίσης, ότι οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία που υποστηρίζει ότι η δοθείσα άδεια για λήψη νομικών μέτρων σε πρωτόδικο στάδιο καλύπτει μόνο την καταχώρηση και προώθηση της αγωγής, δεν είναι μόνο τυπολατρική αλλά μπορεί να οδηγήσει και σε παράλογα αποτελέσματα.
Σε αυτή την περίπτωση, πιθανό να ισχυριστεί κάποιος και για κάθε ενδιάμεση αίτηση ή οιανδήποτε άλλη διαδικασία ή βήμα εντός της αγωγής, θα χρειάζεται επίσης η άδεια του δικαστηρίου εκκαθάρισης. Αντιθέτως, η ορθή ερμηνεία είναι ότι η άδεια για συνέχιση της αγωγής, περιλαμβάνει και τη συνέχιση όλων των νομικών μέτρων εναντίον της υπό εκκαθάριση εταιρείας τα οποία λαμβάνονται σε σχέση με την αγωγή.
Κατάληξη Εφετείου
Το Εφετείο κατέληξε ότι η παροχή άδειας στους εφεσείοντες για συνέχιση της αγωγής δυνάμει του άρθρου 220, περιλαμβάνει και τη λήψη και συνέχιση μέτρων εναντίον της διαχειρίστριας και καλύπτει όχι μόνο την πρωτόδικη διαδικασία έγερσης της αγωγής, αλλά και τυχόν εφέσεις που καταχωρούνται είτε επί ενδιάμεσων αποφάσεων, όπως στην παρούσα που εκδόθηκε στο πλαίσιο της αγωγής, αλλά και εφέσεων επί της τελικής απόφασης του πρωτόδικου Δικαστηρίου.
Έκρινε επίσης ότι το Δικαστήριο εκκαθάρισης παραχώρησε την άδεια για τη συνέχιση της αγωγής, θεωρώντας ότι με τον τρόπο αυτό δεν επηρεάζονται δυσμενώς τα συμφέροντα του συνόλου των πιστωτών. Δεν θα εξυπηρετούσε καθόλου η επιβεβαίωση από το Δικαστήριο εκκαθάρισης της πιο πάνω διαπίστωσης του για το δικαιολογημένο της παραχώρησης άδειας και για την παρούσα έφεση. Αντιθέτως, αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα την καθυστέρηση της εκδίκασης της έφεσης για τυπολατρικούς και μόνο λόγους, αφού το Δικαστήριο εκκαθάρισης έχει ήδη κρίνει ότι δικαιολογείται η παραχώρηση άδειας και/ή εκδίκασης της αγωγής, χωρίς να θεωρήσει ότι αυτό θα επηρεάσει δυσμενώς το σύνολο των πιστωτών, πράγμα που περιλαμβάνει και τη λήψη νομικών μέτρων των εφεσειόντων εναντίον της διαχειρίστριας στο πλαίσιο της παρούσας έφεσης.
Αποδοχή της θέσης της διαχειρίστριας θα οδηγούσε στο παράδοξο αποτέλεσμα οι ενάγοντες να μην μπορούν, χωρίς επιπλέον άδεια, να αμφισβητήσουν μια ενδιάμεση απόφαση του Δικαστηρίου για την πρωτόδικη εκδίκαση της οποίας έχει ήδη δοθεί άδεια. Κατά την κρίση του Εφετείου δεν είναι αυτός ο σκοπός του άρθρου 220 του Κεφ.113, να εξετάζεται δηλαδή για κάθε νέο δικαστικό διάβημα της υπόθεσης κατά πόσο πληρούνται οι προϋποθέσεις για παραχώρηση άδειας.
Κατά συνέπεια, κατέληξε ότι η θέση της διαχειρίστριας της εταιρείας ότι θα έπρεπε να ληφθεί άδεια από το Δικαστήριο εκκαθάρισης, πλην της πρωτόδικης διαδικασίας και για συνέχιση της έφεσης, δεν ευσταθεί.
* Δικηγόρος στη Λάρνακα
Πηγή: philenews.com
