Η συνάντηση των κεντρικών τραπεζιτών στο Jackson Hole ήταν κάτι σαν θρίαμβος για τη Fed. Μπορεί επίσης να σηματοδότησε το αποκορύφωμα της δύναμής της.
Οι πρόσφατες επιτυχίες της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ είναι αδιαμφισβήτητες: Ο πληθωρισμός φαίνεται να είναι υπό έλεγχο και οι φόβοι για ύφεση εξασθενούν, επιτρέποντας στην τράπεζα να αρχίσει να ομαλοποιεί τα επιτόκια. Ωστόσο, μια ερευνητική εργασία που παρουσιάστηκε την περασμένη εβδομάδα υποδηλώνει ότι αυτό μπορεί να είναι το “κύκνειο άσμα” της Fed. Τα επόμενα χρόνια είναι πιθανό να αποδυναμωθεί, ως αποτέλεσμα δύο ξεχωριστών, αλλά σχετιζόμενων εξελίξεων – μιας θετικής και μιας αρνητικής.
Τις τελευταίες δεκαετίες, η Fed απέκτησε εξαιρετική δύναμη στην οικονομία των ΗΠΑ. Αυτό οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση θεωρήθηκε αναποτελεσματική. Η προσέγγιση του να αφήνει τα πράγματα ως έχουν ήταν εν μέρει σκόπιμη. Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής ήταν επιφυλακτικοί να διαχειριστούν την οικονομία και έδωσαν το κύριο βάρος στο ελεύθερο εμπόριο.
Ως αποτέλεσμα, πολλοί άνθρωποι στράφηκαν στη Fed για να διευρύνουν το πεδίο δράσης της πέρα από την παραδοσιακή διπλή εντολή της για τον έλεγχο του πληθωρισμού και της ανεργίας. Ήθελαν η τράπεζα να αναλάβει προκλήσεις όπως η μείωση του δομικού ποσοστού ανεργίας, η ανισότητα και ακόμη και η κλιματική αλλαγή.
Αυτή η εποχή τελειώνει τώρα. Σε μια εργασία τους, τρεις οικονομολόγοι από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, το Στάνφορντ και το London Business School υποστηρίζουν ότι οι ΗΠΑ μεταβαίνουν από ένα καθεστώς “νομισματικής κυριαρχίας” σε ένα καθεστώς “δημοσιονομικής κυριαρχίας”. Στο πρώτο, η Fed ελέγχει τον πληθωρισμό ρυθμίζοντας τα βραχυπρόθεσμα ονομαστικά επιτόκια. Η κυβέρνηση στηρίζει αυτές τις προσπάθειες δεσμευόμενη να αυξήσει τους μελλοντικούς φόρους, διασφαλίζοντας ότι τα άλλα επιτόκια δεν αλλάζουν πολύ και ότι το χρέος δεν κατακλύζει τις αγορές. Σε ένα καθεστώς νομισματικής κυριαρχίας, τα επιτόκια και ο πληθωρισμός είναι χαμηλά και σχετικά σταθερά.
Το καθεστώς άλλαξε από την πανδημία και έπειτα, όταν εκδόθηκε χρέος σε μέγεθος πολέμου χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η αποπληρωμή του. Ως αποτέλεσμα, τα επιτόκια αυξήθηκαν και έγιναν πολύ πιο ευμετάβλητα, οι συσχετισμοί μεταξύ μετοχών και ομολόγων αντιστράφηκαν, και ο πληθωρισμός επέστρεψε – όλα χαρακτηριστικά ενός καθεστώτος δημοσιονομικής κυριαρχίας.
Σε ένα τέτοιο καθεστώς,η Fed είναι λιγότερο ισχυρή. Πρέπει να διαχειρίζεται τακτικά φαινόμενα πληθωρισμού και να αντιμετωπίζει πραγματικά διλήμματα μεταξύ της διαχείρισης της αγοράς εργασίας και του πληθωρισμού. Όχι μόνο η δουλειά της είναι πιο δύσκολη, αλλά τα εργαλεία της είναι λιγότερο ισχυρά. Τώρα, η πορεία του χρέους της χώρας κινδυνεύει να οδηγήσει σε επιστροφή στη δημοσιονομική κυριαρχία.
Κι όμως, δεν είναι όλα άσχημα νέα για τη Fed. Ναι, το τεράστιο μέγεθος της δημοσιονομικής πολιτικής υπονομεύει τη δύναμη που θα έπρεπε να έχει η τράπεζα. Ωστόσο, η δημοσιονομική πολιτική αλλάζει προς το καλύτερο. Και τα δύο κόμματα έχουν εκφραστεί υπέρ πολιτικών που στοχεύουν στη μεταφορά της παραγωγής από τις υπηρεσίες στη βιομηχανία και μέσω των δασμών. Υπάρχουν επίσης στόχοι που σχετίζονται με τη βελτίωση των υποδομών, τη μείωση του κόστους στέγασης και τη μεταρρύθμιση του μεταναστευτικού συστήματος. Αυτές οι πολιτικές αλλάζουν την πλευρά της προσφοράς στην οικονομία, η οποία θα επηρεάσει τον ρυθμό ανάπτυξης, τον πληθωρισμό και το δομικό ποσοστό ανεργίας, όλους τους στόχους που, μόλις πριν από λίγα χρόνια, η Fed αναμενόταν να αναλάβει.
Κατά κάποιο τρόπο, αυτό είναι ένα καλύτερο μοντέλο. Η καλύτερη επιλογή είναι ένα καθεστώς νομισματικής κυριαρχίας και μια κυβέρνηση που στοχεύει να διευρύνει την πλευρά της προσφοράς της οικονομίας με πολιτικές που προωθούν την ανάπτυξη και δεν απαιτούν τόσο πολύ χρέος.
Παρόλα αυτά, ανεξαρτήτως από τις διαφωνίες για το σωστό μέγεθος και ρόλο της κυβέρνησης, ένα πράγμα που θα πρέπει να κάνει είναι να αντιμετωπίσει την πλευρά της προσφοράς, να διευκολύνει την ανάπτυξη και να θεσπίσει πολιτικές που επηρεάζουν την κατανομή των πόρων. Όχι μόνο έχει καλύτερα εργαλεία για να το κάνει αυτό, αλλά η κυβέρνηση —σε αντίθεση με τη Fed— λογοδοτεί στους ψηφοφόρους.
Δεν είναι ούτε σοφό ούτε βιώσιμο να τα κάνει όλα η Fed. Μπορεί να εξομαλύνει τις ανωμαλίες του οικονομικού κύκλου και να διαχειριστεί τις προσδοκίες για τον πληθωρισμό, αλλά μακροπρόθεσμα, πρέπει να διατηρήσει την ανεξαρτησία της. Όταν αναλαμβάνει μεγαλύτερο ρόλο στην οικονομία, θέτει σε κίνδυνο αυτή την ανεξαρτησία. Ταυτόχρονα, οι πολιτικές υψηλού χρέους που διακινδυνεύουν την επιστροφή σε ένα καθεστώς δημοσιονομικής κυριαρχίας επίσης υπονομεύουν την ανεξαρτησία της Fed.
Είναι καλό που η κυβέρνηση δίνει έμφαση στην πλευρά της προσφοράς της οικονομίας – και τουλάχιστον προσπαθεί να τονώσει την παραγωγή. Η επιτυχία της θα κριθεί από τους ψηφοφόρους. Όμως, πρέπει επίσης να επικεντρωθεί στη διαχείριση του χρέους.
BloombergOpinion
Πηγή: philenews.com
