Ορθώς ο Πρωθυπουργός και η κυβέρνηση συνολικότερα προτρέπουν τις επιχειρήσεις να αυξήσουν τους πραγματικούς μισθούς. Πρέπει να προσελκύσουν ικανοποιητικό αριθμό εργαζομένων με τα απαραίτητα προσόντα και να γίνουν ανταγωνιστικές. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει να έχουμε ικανοποιημένους εργαζομένους και οι αποδοχές να ακολουθούν το κόστος ζωής. Τελικός στόχος είναι η αύξηση του βιοτικού επιπέδου που προσφέρει ανάπτυξη και για τις ίδιες τις επιχειρήσεις. Η ικανοποίηση, όμως, δεν εξαρτάται μόνο από τις αποδοχές. Εξαρτάται και από το εργασιακό περιβάλλον, αλλά και από το γενικότερο νομοθετικό περιβάλλον και την καθημερινότητα. Εξαρτάται από την εργασιακή νομοθεσία, τη φορολογία, τις μεταφορές, τα ωράρια των σχολείων, το επίπεδο εκπαίδευσης των παιδιών, των εργαζομένων κ.ά.
Από την άλλη πλευρά, οι επιχειρήσεις για να προχωρήσουν σε αυξήσεις μισθών, στον βαθμό που δικαιολογούνται από τον ανταγωνισμό και την παραγωγικότητα (αλλιώς δημιουργούν πληθωρισμό), θα πρέπει να βγάζουν κέρδη. Χωρίς κέρδη, κανένας δεν μπορεί να δώσει αυξήσεις. Αντίθετα, προσπαθεί να επιβιώσει, όπως ένας κακοπληρωμένος εργαζόμενος.
Συνεπώς, η αύξηση των πραγματικών μισθών προϋποθέτει μεταρρύθμιση στο βάρος του μισθολογικού και μη μισθολογικού κόστους για τις επιχειρήσεις. Οσοι εργάζονται σε λογιστήρια γνωρίζουν ότι για κάθε ευρώ αύξηση πάνω από το επίπεδο των 2.800-3.000 ευρώ, φτάνουν μόνο μερικά σεντ στον εργαζόμενο. Δηλαδή, η επιχείρηση επιβαρύνεται και ο εργαζόμενος δεν παίρνει τίποτα, καθώς η αύξηση μετατρέπεται σε φόρους και κρατήσεις.
Αυτό είναι ένα μόνο παράδειγμα που θα μπορούσε να αλλάξει, ώστε οι προσλήψεις και οι αυξήσεις μισθών να μην έχουν τιμωρητικό χαρακτήρα.
