Ένα θέμα για το οποίο έχει αναλωθεί πολύ μελάνι τα τελευταία χρόνια, ειδικά μετά την περίοδο της εφαρμογής της εν λόγω μείωσης, η οποία στην καθομιλουμένη έχει μεταφραστεί ως πέναλτι. Είναι εύλογο το ερώτημα: Γιατί ο Κύπριος εργαζόμενος το έχει ονομάσει πέναλτι; Οι απαντήσεις είναι απλές και οι λόγοι συγκεκριμένοι και δεν είναι απόψεις του υποφαινόμενου αλλά των εργαζομένων:
- Εφαρμόστηκε σε μια περίοδο κρίσης, της οποίας μεγάλο μερίδιο επιπτώσεων επωμίστηκαν οι εργαζόμενοι και η αναλογιστική μείωση ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Η λέξη αναλογιστική μπροστά από την μείωση δεν είναι τυχαία, εφόσον σχετίζεται με τις αναλογιστικές μελέτες για τη βιωσιμότητα του ταμείου κοινωνικών ασφαλίσεων και ουσιαστικά αποτελεί το «άλλοθι» της εφαρμογής της.
- Η μεγαλύτερη κατάκτηση των εργαζομένων, που είναι η κοινωνική ασφάλιση, δεν αποτελεί πλέον θεμέλιο αξιοπρεπούς διαβίωσης μετά την συνταξιοδότηση, καθώς η αναλογικότητα επηρεάζεται από την κακή διαχείριση των αποθεματικών του Τ.Κ.Α. των εκάστοτε Κυβερνήσεων. Το συσσωρευμένο χρέος της Κυβέρνησης προς το Ταμείο δεν αποτελεί μόνο την απόδειξη γι’ αυτό, αλλά είναι και μια τεράστια πρόκληση, εφόσον η δανειοδότηση της Κυβέρνησης γινόταν από τα λεφτά των εργαζομένων, τα οποία εισφέρουν καθ’ όλη την διάρκεια της επαγγελματικής τους καριέρας.
Όπως ακριβώς ένας πολίτης θα πρέπει να αποπληρώνει ένα δάνειο που έχει συνάψει με μια τράπεζα, έτσι θα έπρεπε και η Κυβέρνηση να αποπληρώνει το χρέος της προς το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Συνεπώς, δεν είναι απλά οξύμωρο το γεγονός, αλλά φθάνει στα όρια του παραλογισμού: «Ενώ μου χρωστάς λεφτά, μου επιβάλλεις και πέναλτι στα λεφτά μου». - Θεωρείται πέναλτι από τους εργαζόμενους γιατί τους επιβλήθηκε ουσιαστικά χωρίς διαβούλευση, σε μια εποχή που ήταν ιδιαίτερα δύσκολη και εφόσον είχαμε την Τρόικα στην Κύπρο, η οποία εντελώς ψυχρά, δεν ενδιαφέρεται για το γεγονός ότι επί σειρά ετών ένας άνθρωπος εισφέρει σε αυτό το ταμείο για να είναι σε θέση να επιβιώσει όταν θα σταματήσει να εργάζεται.
- Το χειρότερο όμως απ’ όλα είναι ότι το πέναλτι έχει διάρκεια «εφ’ όρου ζωής», γεγονός το οποίο δεν είναι απλά άδικο αλλά και προκλητικό. Τι σημαίνει δηλαδή εφ’ όρου ζωής; Μπορεί ένας πολίτης να έχει χρέος σε μια τράπεζα για όλη του τη ζωή; Εφόσον είχαμε αναβαθμίσεις της οικονομίας από τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης, γιατί δεν έχουμε διορθώσει αυτή την αδικία σε βάρος των εργαζομένων;
Η στάση, ωστόσο, του Υπουργού Εργασίας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων αφενός είναι διπλωματική και αναδεικνύει πρόθεση βελτίωσης, αφετέρου όμως είναι παραπλανητική και στα όρια της κοροϊδίας, καθώς η τεράστια πλειοψηφία των εργαζομένων δεν επωφελείται, εφόσον δεν έχει τις απαιτούμενες πιστώσεις και αυτοί οι λίγοι που επωφελούνται κερδίζουν ένα πολύ μικρό ποσό βελτίωσης της σύνταξης.
Η πιο σοβαρή θέση για το συγκεκριμένο ζήτημα είναι αυτή της ΣΕΚ, λαμβάνοντας υπόψη ότι οποιαδήποτε νέα διαρρύθμιση θα πρέπει να έχει καθολικό χαρακτήρα, από τον οποίο θα ωφεληθούν όλοι οι συνταξιούχοι.
Συμπερασματικά, οι μέχρι στιγμής εισηγήσεις της Κυβέρνησης όχι μόνο δεν σταθμίζουν πρακτικά, ηθικά και δίκαια τη διαχρονική ανισορροπία, αλλά διευρύνουν τις ασάφειες και τις αδικίες για την ευαίσθητη τρίτη ηλικία.
Οφείλει, λοιπόν, η Κυβέρνηση του Νίκου Χριστοδουλίδη να εξετάσει το όλο θέμα με περισσότερη σοβαρότητα και πιο επισταμένα και να μην ξεχνά επίσης ποιες ήταν οι προεκλογικές της δεσμεύσεις.
* Επαρχιακός Οργανωτικός ΕΕΚ-ΣΕΚ Λευκωσίας-Κερύνειας
Πηγή: philenews.com
