Για πολλοστή φορά στους 19 μήνες διακυβέρνησης του Νίκου Χριστοδουλίδη ο υπουργός Οικονομικών και το επιτελείο του «μελετούν, αξιολογούν, κοστολογούν»νέα μέτρα στήριξης της κοινωνίας, καθώς η ακρίβεια -σε όλα!- δεν υποχωρεί, ό,τι κι αν πίστευαν το 2022 Ευρωπαίοι και Κύπριοι αξιωματούχοι και αναλυτές.
Η επανάληψη κάθε μήνα -εδώ και σχεδόν τρία χρόνια– των πιέσεων από μεγάλο τμήμα της κοινωνίας και τα κόμματα για παράταση της ισχύος υφιστάμενων μέτρων και παροχών ή για ανακοίνωση νέων είναι από μόνη της άλλη μια ισχυρή απόδειξη ότι δεν έχουμε να κάνουμε με μια παροδική έξαρση στις τιμές, μια σύντομη ανωμαλία στις εφοδιαστικές αλυσίδες και την ελεύθερη αγορά. Ούτε στην Κύπρο, ούτε στην υπόλοιπη Ευρωπαϊκή Ένωση.
Έχουμε να κάνουμε με μια μεγάλης έκτασης αύξηση του κόστους διαβίωσης, η οποία φέρνει χιλιάδες νοικοκυριά (εκατομμύρια στην Ευρώπη) στα όρια της επιβίωσης. Έχουμε επίσης να κάνουμε με επαναλαμβανόμενα φαινόμενα κερδοσκοπίας από πολυεθνικές, ευρωπαϊκές και κυπριακές επιχειρήσεις, από το στάδιο της πώλησης πρώτων υλών, της παραγωγής, της μεταφοράς και της τελικής εμπορίας.
Και δεν είναι μόνο τα προϊόντα λιανικής πώλησης. Δεν είναι μόνο τα «βασικά αγαθά». Είναι και οι υπηρεσίες. Από εταιρείες και (εν πολλοίς αφορολόγητους) αυτοεργοδοτούμενους. Πάσης φύσεως υπηρεσίες. Ακόμα και οι υπηρεσίες κοινωνικής προστασίας, όπως καταγγέλλει εδώ και εβδομάδες ο πρόεδρος του Δημοσιονομικού Συμβουλίου.
Και δεν είναι μόνο το αυξημένο κόστος διαβίωσης που απλά μειώνει το μηνιαίο πλεόνασμα των νοικοκυριών. Έχουμε να κάνουμε, σε ό,τι αφορά χιλιάδες νοικοκυριά -ευάλωτα, μικρομεσαία, μεσαία- που υποχρεώνονται σε μόνιμη βάση πλέον να περιορίσουν την κατανάλωση και τη ζήτηση υπηρεσιών, ελλείψει χρημάτων. Ελλείψει εισοδήματος, ελλείψει καταθέσεων, ελλείψει δανειοδότησης.
Υπάρχουν βέβαια και χιλιάδες νοικοκυριά που αντέχουν, τα καταφέρνουν και ευημερούν. Και καταναλώνουν. Και αποταμιεύουν. Ευτυχώς.
Αυτή η παρατεταμένη κρίση στο κόστος διαβίωσης και στην υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου, ακόμα και μαζών που συνηθίσαμε να τοποθετούμε στη μεσαία τάξη, επαναφέρει στον δημόσιο διάλογο τις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες. Που γίνονται, στην Κύπρο και παντού, όλο και μεγαλύτερες και ευδιάκριτες. Και ενοχλητικές.
Από την άλλη, ο κ. Κεραυνός κραδαίνει στους επικριτές της Κυβέρνησης τις οικονομικές εκθέσεις της Κομισιόν, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Eurostat, των οίκων αξιολόγησης, όλων όσων έχουν λόγο στην αποτίμηση των δημοσιονομικών και αναπτυξιακών δεδομένων κάθε χώρας. Η Κύπρος τα πάει περίφημα! Με τόσα φορολογικά έσοδα, πώς να μην πηγαίνει περίφημα… το κρατικό ταμείο. Μόλις την περασμένη Τρίτη αναθεωρήθηκε προς τα πάνω η πρόβλεψη για το τελικό ποσοστό ανάπτυξης της κυπριακής οικονομίας μέσα στο 2024.
Ε τότε;
Προφανώς, η ανάπτυξη δεν ισοδυναμεί με ευημερία για όλους. Ούτε καν για ανεκτές συνθήκες διαβίωσης. Και δεν υπολείπονται ευημερίας μόνο οι εκ των νόμων και των κρατικών πολιτικών καθορισθείσες «ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού».Είναι ξεκάθαρο τώρα πια για όλους αυτό.
Αυτό που αναμένει η κυπριακή κοινωνία από την Κυβέρνηση και τη Βουλή δεν είναι ένα άλλο πακέτο προσωρινών ανακουφιστικών μέτρων. Και ναι, όχι άλλα 2-3 εύηχα μέτρα, που ευνοούν όλους και είναι αποτελεσματικά και ουσιαστικά για λίγους.
Χρειάζονται νέες πολιτικές, που θα μεταφέρουν πόρους στη σφαίρα της κοινωνίας που «δεν πιάνει ήλιος». Πολιτικές που θα περιορίζουν τους κρατικούς πόρους που καταλήγουν «σε όλους» ή σε αυτούς (φυσικά και νομικά πρόσωπα) που έχουν σταθερά, σοβαρά εισοδήματα και επαναλαμβανόμενα κέρδη και θα τα κατευθύνει στοχευμένα -και γενναιόδωρα- στα νοικοκυριά και τους μονήρεις που ζουν στο όριο της φτώχειας ή με τον καθημερινό τρόμο της διολίσθησης σε αυτήν.
Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι επάναγκες Κυβέρνηση, Βουλή, κοινωνικοί εταίροι να σημάνουν συναγερμό και να επισπεύσουν -πραγματικά- και τη φορολογική μεταρρύθμιση και τη μεταρρύθμιση στο συνταξιοδοτικό. Δεν έχουμε χρόνο να ξοδεύουμε αμέριμνα μέχρι το ’26, ’27, ’28.
Κι ας λένε ό,τι θέλουν «οι οίκοι».
Πηγή: philenews.com
