Μιλώντας στα «ΝΕΑ» ο καθηγητής Πολιτικής της Υγείας στο London School of Economics, Ηλίας Μόσιαλος, αναφέρθηκε στις προκλήσεις που αντιμετωπίζει το Εθνικό Σύστημα Υγείας, σημειώνοντας με νόημα πως το ερώτημα δεν πρέπει να είναι για το «πού νοσεί το ΕΣΥ» αλλά για το «πού δεν νοσεί». Σύμφωνα με τον ίδιο, δεν υπήρχε στρατηγική και στόχος για βελτίωση της υγείας των πολιτών μέσω του συστήματος υγείας.
«Το Εθνικό Σύστημα Υγείας βρίσκεται στον αυτόματο πιλότο. Μπορεί να αποτέλεσε σημαντική θεμελιώδη παρέμβαση στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όμως δημιουργήθηκε με βάση τις προδιαγραφές που αντανακλούσαν την προηγούμενη δεκαετία και έκτοτε έχει ξεπεράσει τις δυνατότητές του», υπογραμμίζει χαρακτηριστικά.
Οπως τονίζει ο Ηλίας Μόσιαλος, βασική προτεραιότητα αποτελεί τοθέμα της χρηματοδότησης του συστήματος, η οποία μειώθηκε σημαντικά τα τελευταία χρόνια λόγω οικονομικής κρίσης, ενώ αναφέρει ότι διαθέτουμε για την υγεία πολύ χαμηλότερο ποσοστό του ΑΕΠ από τον μέσο όρο των χωρών του ΟΟΣΑ και πολύ κάτω από τον μέσο όρο των χωρών της Δυτικής Ευρώπης. «Και παρότι οι ιδιωτικές δαπάνες είναι το 35-40% του συνόλου, εντούτοις η ιδιωτική ασφάλιση υστερεί σε σχέση με άλλες χώρες. Αντίθετα, οι ασφαλιστικές θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν καλύτερες υπηρεσίες στον ιδιωτικό τομέα υγείας, περισσότερο ποιοτικές, μέσω ανταγωνισμού».
Παθητικός πληρωτής. Επιπλέον, σύμφωνα με τον καθηγητή του LSE, ο ΕΟΠΥΥ δεν λειτουργεί σαν ασφαλιστική εταιρεία όπως θα έπρεπε, θέτοντας κανόνες στην αγορά, αλλά ως παθητικός πληρωτής που ελέγχει αν οι λογαριασμοί είναι αξιόπιστοι. «Ο ΕΟΠΥΥ πρέπει να γίνει πραγματικό ασφαλιστικό ταμείο με αντίκτυπο στην παροχή υπηρεσιών υγείας», προσθέτει.
Τέλος, μεταξύ των άλλων ζητημάτων που απασχολούν το σύστημα υγείας, ο καθηγητής επισημαίνει τις δυσλειτουργίες σε ό,τι αφορά τις παρεχόμενες υπηρεσίες υγείας στον δημόσιο τομέα, ο οποίος δεν στηρίζεται καθόλου στην πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας (ΠΦΥ), την ανάγκη η χώρα να δημιουργήσει έναν καινούργιο νοσοκομειακό χάρτη σύγχρονης εποχής, τον προγραμματισμό της συνεχιζόμενης εκπαίδευσης για τους επαγγελματίες υγείας και τηστοχευμένη αύξηση μισθών, η οποία –όπως λέει– θα πρέπει να είναι συνδεδεμένη με κριτήρια ποιότητας και όχι παραγωγικότητας.
