Δεν ασχολείται κανείς με το πώς και ποιος έχει κάνει τις εγκληματικές συμφωνίες του Δημοσίου με ιδιώτες, που καταδικάζουν -ερήμην του- τον Κύπριο φορολογούμενο πολίτη να πληρώνει για απαράδεκτα σχέδια και όρους που εξυπηρετούν ειδικά συμφέροντα των ιδιωτών που συμμετέχουν και αναλαμβάνουν αυτά τα έργα και ίσως και πολύ πιθανόν κατά την γνώμη μου και αυτούς που τα δέχονται εκ μέρους του πολίτη που θυματοποιείται.
Μερικά μόνο παραδείγματα
Λιμάνι Λεμεσού: Όρος με τον οποίο το κράτος αναλαμβάνει να πληρώνει “αποζημίωση” πολλών εκατομμυρίων εάν κάποιο άλλο λιμάνι (αυτό της Λάρνακας) ξεπεράσει κάποιο επίπεδο εσόδων! Ρίσκο που παρεμπιπτόντως δεν έχει καμία σχέση με το έργο το ίδιο και ακόμη μπορεί να κριθεί παράνομο.
Όμως, δεχόμενοι τέτοιο όρο, ακόμη και εάν κριθεί ότι δεν θα πρέπει να ισχύει, για λόγους ελεύθερης ανταγωνιστικότητας, η εταιρεία θεωρώ ότι θα μπορεί να απαιτήσει κάτι ανάλογο εφόσον μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν θα αναλάμβανε αυτό το έργο χωρίς την ανάληψη από το κράτος αυτού του ρίσκου. Παρόλα αυτά, μας λέει ο αρμόδιος υπουργός ότι έχουμε αιτηθεί από την επιτροπή ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης να ακυρώσει αυτόν τον όρο. Ούτε καν διανοούνται ότι η εταιρεία ανεξάρτητα από αυτό θα δικαιούται και θα απαιτεί ανάλογη αποζημίωση! Διότι απλά, και νομικά σωστά κατά την άποψη μου, θα ισχυριστεί ότι χωρίς τέτοιο ή ανάλογο όρο δεν θα αναλάμβανε το έργο.
Αερολιμένες Λάρνακας και Πάφου: Όρος ότι για όσα χρόνια λειτουργεί το αεροδρόμιο στην Τύμπου το κράτος θα αποζημιώνει την ανάδοχο εταιρεία με πολλά εκατομμύρια!
Υπάρχουν πληθώρα τέτοιες συμφωνίες Δημοσίου με ιδιώτες που απλά γραφειοκράτες και πολιτικοί καταδικάζουν το σύνηθες θύμα τους, στην απουσία του, τον φορολογούμενο πολίτη. Μερικοί από αυτούς που κάνουν αυτές τις απαράδεκτες και εγκληματικές συμφωνίες του Δημοσίου με ιδιώτες τους βρίσκουμε μετά παρέλευση κάποιου χρόνου και σε θέσεις και συμβούλια εταιρειών που έχουν εξυπηρετήσει.
Ανεπίδεκτοι μαθήσεως
Και αντί να κοιτάξουν το πρόβλημα στα μάτια και να αναζητήσουν λύσεις (όπως η δημιουργία ενός ανεξάρτητου οργανισμού για να μελετά την οικονομική βιωσιμότητα και τα ρίσκα των έργων που εμπλέκεται το Δημόσιο), παρουσιάζονται στα ΜΜΕ με δηλώσεις όπως «θα ήταν χειρότερα αν δεν γινόταν το έργο…» ή «το έργο πρέπει να γίνει με όποιο κόστος γιατί είναι εθνική ανάγκη» ή «δεν χρειάζεται να είναι οικονομικά βιώσιμο, γιατί το κάνουμε για λόγους ισόρροπης ανάπτυξης» – Πρόεδρος Αναστασιάδης για τον δρόμο Πάφου – Πόλις).
Αγνοώντας φυσικά ότι αν ένα έργο δεν είναι οικονομικά βιώσιμο τότε ΔΕΝ είναι ανάπτυξη και απλά κάνει τον κόσμο φτωχότερο.
Είναι τραγικό που δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Δεν γίνονται αυτά τα μέγα-έργα διαλέγοντας μεταξύ κακού και χειρότερου. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι σε αρκετές χώρες στην Ευρώπη αυτά μελετώνται εις βάθος και αξιολογούνται από ανεξάρτητη Αρχή. Δεν δεσμεύουν το Δημόσιο βάσει του τι γουστάρει ή «φαίνεται σωστό» του ενός ή του άλλου πολιτικού και γραφειοκράτη.
Όλα τα έργα του Δημοσίου πρέπει να αξιολογούνται και να είναι οικονομικά βιώσιμα και τα ρίσκα να επιμετρούνται. Χωρίς αυτό, όπως είπε και ο γάτος Cheshire της Αλίκης των Θαυμάτων, “…άμα δεν ξέρεις που πας όλοι οι δρόμοι σε οδηγούν στον προορισμό σου“.
Να σημειωθεί ότι είχαμε τέτοιο οργανισμό, την τότε Κυπριακή Τράπεζα Αναπτύξεως, που ήταν ειδική σε αυτά και κάποιοι «πολιτικάντηδες» κατά την ταπεινή μου γνώμη φρόντισαν να την ιδιωτικοποιήσουν και να την εξαφανίσουν από το προσκήνιο για να μπορούν να κάνουν «τα δικά τους» ανενόχλητοι.
Το πρόβλημα είναι πολύ πιο βαθύ και αρχίζει πολύ νωρίτερα από τη διαδικασία ανάθεσης του έργου στον ιδιωτικό τομέα, όπου τώρα επικεντρώνεται σχεδόν αποκλειστικά η όποια κριτική για τα μέγα-έργα του Δημοσίου τομέα. Έχω αναφερθεί εκτενώς, όπως και άλλοι, συχνά στο θέμα αυτό.
- Οικονομολόγος
Πηγή: philenews.com
