Εξάλλου, σύμφωνα με τους ανθρώπους του πρωτογενούς τομέα, η απουσία τοπικών εφοδιαστικών κέντρων είναι αυτή που αναγκάζει τα προϊόντα να… ταξιδεύουν από πόλη σε πόλη ακόμα και όταν πρόκειται τελικά να γυρίσουν πίσω στον τόπο προέλευσής τους, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για το κόστος μεταφοράς και την επιβάρυνση του καταναλωτή. «Φεύγουν τα πορτοκάλια από τη Σκάλα Λακωνίας, πάνε στο Αργος, πάνε στο Μεσολόγγι και μετά ξαναγυρίζουν στα σουπερμάρκετ στη Σκάλα κ.ο.κ.», περιγράφει ο πρόεδρος του Αγροτικού Συλλόγου Δήμου Ευρώτα, Χρήστος Αναγνωστάκης.
Οπως εξηγεί, τα αχρείαστα αυτά δρομολόγια οφείλονται κυρίως στην αδυναμία των τοπικών οργανώσεων να συγκεντρώσουν τον αναγκαίο όγκο προϊόντων για τις μεγάλες αλυσίδες σουπερμάρκετ: «Εχουμε, για παράδειγμα, μια αλυσίδα σουπερμάρκετ, με έδρα τη Σπάρτη. Τα καταστήματα χρειάζονται ντομάτες, αγγουράκια, πιπεριές, μελιτζάνες, πορτοκάλια, μανταρίνια, λεμόνια κ.ά. Ποια συνεταιριστική οργάνωση στη Λακωνία μπορεί να προμηθεύσει αυτά τα είδη που είναι απαραίτητα για τα καταστήματα της Σπάρτης; Καμία. Ερχεται, λοιπόν, η αλυσίδα της Σπάρτης αλλά και άλλων περιοχών και κάνει μια συμφωνία με έναν μεγάλο εισαγωγέα και διανομέα που μπορεί να του φέρει και πορτοκάλια και μανταρίνια και λεμόνια και σταφύλια και ντομάτες και αγγουράκια… Δηλαδή, αυτός ο εισαγωγέας θα πάει στη Σπάρτη θα φέρει πορτοκάλια, θα πάει στην Ηλεία για καρπούζια, θα τα μεταφέρει κάπου σε ένα δικό του κέντρο συγκέντρωσης και διανομής και στη συνέχεια θα τροφοδοτεί καταστήματα της αλυσίδας σουπερμάρκετ στη Σπάρτη, στον Πύργο και σε οποιαδήποτε άλλη πόλη. Επομένως, η αδυναμία του παραγωγικού μηχανισμού να οργανώσει ένα καλάθι προϊόντων με διάφορα είδη και να συγκεντρώσει την απαιτούμενη ποσότητα, είναι αυτή η οποία οδηγεί στο να υπάρχουν ενδιάμεσοι εμπορικοί φορείς, οι οποίοι κερδοσκοπούν. Οχι πάντα, αλλά σε σημαντικό βαθμό».
