Σε μια κοινωνία που το κυρίαρχο αφήγημα καθαγιάζει το entrepreneurship και αναπαράγει την αντίληψη ότι ο παραγόμενος πλούτος και το κέρδος είναι αποτέλεσμα της οριακής απόδοσης του κεφαλαίου, η απεργία είναι η στιγμή που, έστω και προσωρινά, υπενθυμίζει την στυγνή πραγματικότητα… ότι χωρίς τους εργαζόμενους παραγωγή και πλούτος δεν δημιουργούνται.
Είναι εκείνη η στιγμή που οι εργαζόμενοι δεν διατίθενται πλέον να εργάζονται με τους ίδιους όρους και συνθήκες, συνειδητοποιούν και αξιοποιούν μέρος της δύναμης τους και σταματούν να κινούν τα «γρανάζια» της παραγωγής.
Η απεργία είναι εκείνη η στιγμή που επανεπιβεβαιώνεται ότι το κεφάλαιο χωρίς τους εργαζόμενους δεν μπορεί να παράξει τίποτα εκτός από απειλές.
Είναι η στιγμή που αυτοί που ονομάζονται «εργοδότες» κατανοούν στην πράξη πως είναι οι ίδιοι που μένουν άνευ έργου και άνευ εισοδήματος χωρίς τους εργαζόμενους. Για να το διατυπώσουμε πιο «ξύλινα», η ζωντανή εργασία είναι ο μόνος συντελεστής παραγωγής που δημιουργεί υπερ-προϊόν, ο μόνος παραγωγικός συντελεστής που δημιουργεί νέα επιπρόσθετη αξία και το μέρος αυτής της επιπρόσθετης αξίας, η υπεραξία, είναι η μόνη πηγή του κέρδους.
Δεν είναι τυχαίο ότι το δικαίωμα στην απεργία σε όλο τον κόσμο έχει εμποτιστεί με το αίμα και έχει σφυρηλατηθεί με τους αγώνες των πρωτοπόρων του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος. Αυτός είναι και ο λόγος που ακόμα και σήμερα, εντός των πολιτισμένων σαλονιών της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας, στη Γενεύη, οι εργοδότες «ανακάλυψαν», επτά δεκαετίες μετά, ότι το Δικαίωμα στην Απεργία δεν καλύπτεται από τις συμβάσεις, με την υπόθεση πλέον να βρίσκεται για εκδίκαση στο Διεθνές Δικαστήριο.
Στην Κύπρο, το τέλος του 2024 σημαδεύτηκε από τον σκληρό απεργιακό αγώνα των εργαζομένων στο έτοιμο σκυρόδεμα, κατά τον οποίο καταγράφηκαν περισσότερα από ένα περιστατικά απεργών που παρασύρθηκαν από μπετονιέρα, και ο οποίος αγώνας για ένα μήνα παρέλυσε κυριολεκτικά έναν ολόκληρο κλάδο, οι απεργοί δικαιώθηκαν. Τα αιτήματα των εργαζομένων έχουν ικανοποιηθεί και η συντριπτική τους πλειοψηφία στη βιομηχανία, που ήταν και οι απεργοί, έχουν υπογράψει με τους εργοδότες τη νέα σύμβαση εργασίας και επέστρεψαν στη δουλειά.
Ο θρίαμβος της απεργίας καθομολογείται από μια σειρά από γεγονότα:
Το πρώτο και καθοριστικό είναι η υλοποίηση του βασικού αντικειμενικού στόχου κάθε απεργίας, που είναι η ικανοποίηση των αιτημάτων και η ρύθμιση των όρων και συνθηκών απασχόλησης, γεγονός που δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί αν οι εργαζόμενοι δεν ήταν αποφασισμένοι και ενωμένοι.
Δεύτερο ζήτημα είναι ο βαθμός οργάνωσης και η καθολικότητα της απεργίας, που αποτελεί μια ακόμη νίκη από μόνο του, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της απεργίας καθ’ εαυτό. Τόσο η διάρκεια όσο και η καθολική συμμετοχή για μια απεργία που κράτησε ένα ολόκληρο μήνα σε ένα ολόκληρο κλάδο την καθιστούν ένα αξιοσημείωτο αγώνα τόσο για τα δεδομένα της Κύπρου αλλά και διεθνώς.
Τέλος, ένας άλλος παράγοντας, εξίσου σημαντικός ήταν, για ακόμα μια φορά, το τεράστιο κύμα αλληλεγγύης προς τους απεργούς από τους εργαζόμενους άλλων κλάδων, γεγονός που αποτελεί κορυφαία πράξη ταξικής ζύμωσης και συνειδητοποίησης ανάμεσα σε εργαζομένους, τους οποίους δεν τους συνδέει τίποτα άλλο εκτός από το ότι ανήκουν στην ίδια κοινωνική τάξη.
Τα διαφορετικά ταξικά συμφέροντα πάντοτε θα οδηγούν σε σύγκρουση μεταξύ της εργασίας και του κεφαλαίου, έως ότου από αυτήν την πάλη των αντιθέτων προκύψει διαλεκτικά η κατάργηση του συγκεκριμένου δίπολου, με την ανάδυση μιας ποιοτικά ανώτερης κοινωνίας.
Ως εκ τούτου, το σύνθημα της Εργασιακής Ειρήνης είναι εγγενώς ανέφικτο. Ωστόσο, ακόμα και στο πλαίσιο της προσωρινής ισορροπίας της προαναφερθείσας πάλης, η οποία μεταφράζεται σε ρύθμιση των σχέσεων απασχόλησης μέσω συλλογικών συμβάσεων, υπάρχουν δύο βασικές διευκρινίσεις που καλά θα κάνουν να χωνέψουν οι κυβερνώντες και η εργοδοτική πλευρά:
Α) Οι συλλογικές συμβάσεις και ειδικά οι κλαδικές συλλογικές συμβάσεις αφορούν όλους τους εργαζόμενους του κλάδου, ανεξάρτητα από το αν είναι μέλη συντεχνίας.
Β) Όσοι μιλούν για εργασιακή ειρήνη, υπονοώντας ότι οι εργαζόμενοι θα πρέπει να αποδέχονται την παραβίαση των συλλογικών συμβάσεων και να μην αντιδρούν, πάντοτε θα διαπιστώνουν με τον δύσκολο τρόπο ότι χωρίς τους εργαζόμενους γρανάζι δεν γυρνά.
Όσοι ονειροπολούν ότι θα καταργήσουν την ταξική πάλη και το δικαίωμα στην απεργία, ίσως θα πρέπει να διδαχθούν λίγο από την ιστορία του εργατικού κινήματος και να συνειδητοποιήσουν ότι όσο υπάρχει εργοδοτική ασυδοσία η απεργία πάντοτε θα αποτελεί το ύστατο καταφύγιο και την υπέρτατη πράξη αξιοπρέπειας των εργαζομένων. Το δικαίωμα στην απεργία δεν μπορούν να μας το πάρουν, για τον πολύ απλό λόγο ότι δεν μας το έδωσαν ποτέ, το κέρδισαν οι εργαζόμενοι, επιβάλλοντάς το στην πράξη και αυτό θα συνεχίσουμε να κάνουμε.
* Μέλος Γενικού Συμβουλίου ΠΕΟ
Πηγή: philenews.com
