Με αφορμή την επίσκεψη Ζελένσκι, αλλά και σε πολλες άλλες περιστάσεις, διακινείται μία ανακρίβεια: «Η στάση του διεθνούς παράγοντα είναι υποκριτική στο ζήτημα της Ουκρανίας γιατί δεν βοήθησε την Κύπρο όταν έπρεπε».
Να πούμε εξαρχής πως όταν λένε «ο διεθνής παράγοντας», εννοούν πάντα τους Αμερικάνους και την ΕΕ, τον δυτικό παράγοντα μόνο. Η Ρωσία, που αυτή τη στιγμή διαπράττει φρικιαστικά εγκλήματα πολέμου και είναι μία τρομοκρατική δικτατορία, μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας, δεν θεωρείται «διεθνής παράγοντας». Μένει εκτός κριτικής λες και δεν συμβαίνει τίποτε, λες και οι Ουκρανοί δεν είναι άνθρωποι που αξίζουν τη συμπόνια και τη στήριξή μας. Είναι, βλέπετε, ξανθοί, ψηλοί και χριστιανοί, άρα οι επαγγελματίες προοδευτικοί δεν μπορούν να ταυτιστούν μαζί τους. Εντωμεταξύ, ωραία λογική, επειδή δήθεν δεν βοήθησαν εμάς, να αφήσουν και τους Ουκρανούς στο έλεος των Ρώσων.
Επιπλέον, υπάρχουν πολλές ανακρίβειες έως γελοιότητες στη σύγκριση βοήθειας προς Κύπρο – βοήθειας προς Ουκρανία. Ο διεθνής παράγοντας πάντα ήταν παρών στην Κύπρο. Ο δυτικός με θετικό ή ουδέτερο πρόσημο, και ο ρωσικός πάντα για να μας βάζει τρικλοποδιές σε κάθε σχέδιο λύσης ή για να ξεπλένει ρούβλια.
Λίγα δεδομένα για χάρη της αλήθειας που η γνώση της σε τόσο σημαντικά θέματα είναι απαραίτητη:
Το αμερικάνικο εμπάργκο στην πώληση όπλων στην Τουρκία επιβλήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1974, εβδομάδες μόνο μετά την εισβολή. Η απόφαση του Κογκρέσου είχε τότε αιφνιδιάσει και συνταράξει την τουρκική κυβέρνηση, η οποία έκαμε κινήσεις προς την ΕΣΣΔ, όπου βρήκε ανταπόκριση, γεγονός που χρησιμοποίησε σαν μοχλό πίεσης προς τις ΗΠΑ. Άρα επιβλήθηκαν κυρώσεις στην Τουρκία. Επιτέλους ας σταματήσει αυτό το παραμύθι των μη κυρώσεων.
Τον Ιούλιο του 1978 ο Ντενκτάς πρότεινε επιστροφή των Βαρωσίων με μόνο αντάλλαγμα την επανέναρξη των συνομιλιών. Η ε/κ πλευρά απέρριψε την πρόταση ως μια προσπάθεια δημιουργίας εντυπώσεων! Βάσει του αμερικανοβρετανοκαναδικού σχεδίου, η επιστροφή της Αμμοχώστου θα γινόταν αμέσως και ανεξαρτήτως της εξέλιξης που θα είχαν οι συνομιλίες. Αλλά σύμφωνα με τους «έξυπνους» Κυπραίους, ο «διεθνής παράγοντας» ήταν απών από την Κύπρο και πάντα ήθελε το κακό μας.
Οι ΗΠΑ σταμάτησαν την Τουρκία από το να εισβάλει στην Κύπρο δύο φορές (1964 και 1967). Μετά την εισβολή, από το 1974 έως το 1978, έδωσαν €131 εκατομμύρια σε βοήθεια (η μεγαλύτερη κατά κεφαλή ανθρωπιστική βοήθειά τους ποτέ σε χώρα). Ως κράτος δεν τα έχουμε ανακοινώσει επίσημα και ως κοινωνία δεν τα έχουμε αναγνωρίσει.
Ο διεθνής παράγοντας επίσης αποδέχτηκε την ένταξή μας στην ΕΕ με άλυτο το πρόβλημά μας. Είναι παρών στην Πράσινη Γραμμή με την ειρηνευτική δύναμη των ΗΕ. Χρηματοδοτεί έργα ανοικοδόμησης και συντήρησης των μνημείων και των εκκλησιών μας στα κατεχόμενα. Χρηματοδοτεί εκπαιδευτικά προγράμματα που φέρνουν σε επαφή τους νέους των δύο κοινοτήτων, όπως το «Imagine».
Ο κατάλογος είναι μακρύς. Είμαι πρόσφυγας από την Κυθρέα. Κουράστηκα να ακούω το παραμύθι ότι η διεθνής κοινότητα δεν έκανε τίποτε για την Κύπρο. Επίσης, εμάς ευτυχώς το 1974 ήταν πόλεμος ολίγων ημερών, καμία σχέση με αυτό που συμβαίνει εδώ και έναν χρόνο στην Ουκρανία που τρέχει αίμα αθώων και γίνονται εγκλήματα πολέμου εναντίον αμάχων από τους Ρώσους κάθε μέρα.
Παραφράζοντας τη γνωστή κυπριακή παροιμία, μια χαρά μας ταιριάζει το «εδώκαν του Κυπραίου αγγούριν τζιαι είπεν εν ζαβό».
https://politis.com.cy/
