53 OFF THE RECORD ιστορίες αθλητικού ρεπορτάζ από τον Πέτρο Χατζηχριστοδούλου
Αν δεν ήταν αθλητικός συντάκτης και πάλι θα βρισκόταν στο δημοσιογραφικό κουρμπέτι. Είτε θα ήταν συντάκτης διεθνών θεμάτων, είτε πολεμικός ανταποκριτής. Γνωστός για την ωραία «τρέλα» που κουβαλά, την ευρυμάθεια του και τις ανεξάντλητες βιωματικές ιστορίες του, ο Πέτρος Χατζηχριστοδούλου, αυτές τις μέρες παρέδωσε στο αναγνωστικό κοινό τις δικές του, τις OFF THE RECORD ιστορίες, από τις εκδόσεις ΑΙΓΑΙΟΝ, γιορτάζοντας τα 53 του χρόνια στο αθλητικό ρεπορτάζ. Την εκκίνηση.
Τα ανέκδοτα περιστατικά ήταν πολλά. Τα ανέσυρε από το αρχείο της μνήμης, απ όλο το φάσμα του αθλητικού ρεπορτάζ που κάλυψε και τον ονειρεμένο δρόμο που διέσχισε, από τους αγώνες των πιτσιρικάδων της πόλης του, του διαμαντιού της μεσογείου, την Κερύνεια του, μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου. Έζησε, είδε, άκουσε, απομυθοποίησε θρύλους, θαύμασε αθλητές, γεύτηκε τις χαρές του αθλητισμού, άσκησε κριτική και υλοποίησε σχεδόν όλα όσα ονειρεύτηκε. Αν κι όπως λέει είναι βαριά λέξη τ’ όνειρο. Μια πορεία που θα ζήλευε ο κάθε δημοσιογράφος. Και με ένα δημοσιογραφικό αρχείο σήμερα που θα ζήλευαν και τα μεγαλύτερα πρακτορεία αθλητικού ρεπορτάζ στην υδρόγειο.
Από την Κερύνεια στα μεγαλύτερα «σαλόνια» του αθλητισμού στον κόσμο
Ένας δρόμος μακρύς, 53 χρόνων που άρχισε από την αγαπημένη του Κερύνεια. Ξεκίνησε γύρω στα 10-11 αλλά δεν το λογαριάζει ως αρχή της δημοσιογραφικής πορείας. Τότε μαζί με τους παιδικούς του φίλους, επηρεασμένοι από τις ιστορίες των αργοναυτών που διάβαζαν στη μυθολογία, σε συνδυασμό με την γειτονιά τους, δημιούργησαν τον ΠΑΟΚ. Τον Παναθλητικό Αργοναυτικό Όμιλο Κάστρου.
Συνοδοιπόροι, οι φίλοι του Κώστας Μορφάκης, Σωτήρης Χαραλαμπίδης, Σταύρος Νικολάου, ο Πανίκος Βιολεττής, ο Νίκος Τσαγκαρίδης. Αργότερα για να γίνει περισσότερο οικουμενική η ονομασία στο αρκτικόλεξο προστέθηκε η Κερύνεια. Ο ίδιος έχρισε τον εαυτό του, στατιστικολόγο αφού κρατούσε τα στατιστικά δεδομένα των αγώνων και τα αποτελέσματα της ομάδας.
Κάπου στα 14, ο Πέτρος Χατζηχριστοδούλου, με το… σπρώξιμο από τους φίλους και συμπαίχτες του, άρχισε να στέλνει τα γραφτά του στις εφημερίδες. Τους αγώνες, την περιγραφή, τ΄ αποτελέσματα. Αναπολεί τον ΠΑΟΚ και σκέφτεται πως μ’ αυτή την ομάδα μεγάλωσαν παρέα. Και μέσα απ’ αυτή τη συνεργασία με τις εφημερίδες, άρχισε να καλύπτει και ορισμένα άλλα αθλητικά γεγονότα στην Κερύνεια. Από σχολικά πρωταθλήματα, τους αγώνες των πιτσιρικάδων . Μάλιστα τότε άρχισε να καλύπτει και το πρωτάθλημα καλαθόσφαιρας που διοργάνωνε ο Αλέκος Ιακωβίδης, ο ιδρυτής, προπονητής και παίχτης της ΠΑΕΕΚ. «Ήταν η καλύτερη ομάδα στην Κύπρο η ΠΑΕΕΚ» μας λέει. Από κει ξεκίνησαν και οι ακαδημίες, τα τσικό. Δωρεάν τότε. Σήμερα, τίποτα δεν γίνεται δωρεάν.
Και κάπως έτσι… μπήκε αμισθί στο «τριπάκι» της αθλητικής δημοσιογραφίας αλλά με πολύ μεγάλο ζήλο. Κάλυπτε σχεδόν τα πάντα και διαπίστωσε ότι μπορεί να κάνει πολύ καλά αυτό το χόμπι επάγγελμα. Έβλεπε τι έγραφαν οι μεγαλύτεροι στις εφημερίδες και έλεγε «μα ξέρω τουλάχιστον όσα ξέρουν αυτοί». Και χωρίς να το συνειδητοποιήσει καλά – καλά εκείνος ο σπόρος, το ερέθισμα να μεγαλώσει και να τον οδηγήσει σχεδόν σε κάθε γωνιά του κόσμου να καλύπτει τα μεγαλύτερα αθλητικά γεγονότα που μπορεί να σκεφτεί.. κάθε φιλάθλου νους.
53 off the recordιστορίες… πίσω από τις ιστορίες
Χρόνια τον «κούρδιζαν» συνάδελφοι και φίλοι, να καταγράψει σ’ ένα βιβλίο όλα όσα είδε, έζησε και άκουσε όλα αυτά τα χρόνια έξω στο αθλητικό ρεπορτάζ. Όσοι τον γνωρίζουν ξέρουν καλά πως είναι ανεξάντλητη πηγή ιστοριών που δεν γράφτηκαν ποτέ στον Τύπο. Εκείνες τις ιστορίες… που δεν διάβασαν ποτέ οι αναγνώστες στα ρεπορτάζ του. Εκείνες τις ιστορίες που μοιράζονταν με ανθρώπους του «σιναφιού» που μιλάνε την ίδια «γλώσσα» και καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλο.
Ξεκίνησε λοιπόν να γράφει και έφτασε τις 72 ιστορίες. Και εκεί μπήκε το… φρένο. Διάλεξε τις 53 για να τιμήσει εκείνη την αρχή πίσω στην Κερύνεια, στα 14 και να σκιαγραφήσει εκείνη την μεγάλη πορεία που διέγραψε για να φτάσει αισίως 67 ετών με μια 53χρονη διαδρομή στον μαγικό και ονειρεμένο δρόμο της αθλητικής δημοσιογραφίας.
Τι θα βρει κανείς στο βιβλίο; Πολλά και ενδιαφέροντα! Γνωστές και άγνωστες ιστορίες αλλά και άλλες… πίσω από τις ιστορίες οι οποίες με έναν τρόπο διακλαδώνονται μέσα από ιστορική και κοινωνική πλαισίωση της εποχής που διαδραματίστηκαν. «Παίρνει» τον αναγνώστη από το χέρι και τον τοποθετεί εκεί μαζί του, στις δημοσιογραφικές αποστολές στο εξωτερικό, μέσα από προσωπικές περιπέτειες, φάσεις, γκάφες, πλάκες με τους συναδέλφους, απ ‘ όλο το φάσμα των αθλητικών γεγονότων. Δημοσιογραφικές επιτυχίες των δημοσιογράφων του «Φιλελευθέρου» όπως αυτήν του 2004 στους Ολυμπιακούς της Αθήνας, που όλοι οι δημοσιογράφοι Μέσων διεθνούς εμβέλειας έψαχναν τον μέτρ της αριστουργηματικής τελετής έναρξης, τον «Δία των Ολυμπιακών σκηνοθετών», τον πιο περιζήτητο άνθρωπο εκείνες τις μέρες στην Αθήνα, Δημήτρη Παπαϊωάννου και μέσα από συνέργειες και… συμπτώσεις, οι δημοσιογράφοι του «Φ» έκοψαν πρώτοι το νήμα.
Μέσα από το βιβλίο, ο Πέτρος Χατζηχριστοδούλου, φροντίζει να δείξει πως ο κόσμος των μεγάλων ομοσπονδιών, δεν είναι αγγελικά πλασμένος όπως φανταζόταν μικρός με τους φίλους του ή και έχει στο μυαλό του ο μέσος φίλαθλος. Είναι όπως λέει, εν πολλαίς αμαρτίες περιπεσούσες… με πολλές πολιτικές προεκτάσεις και τεράστια υποκρισία.
Ένα σημαντικό παράδειγμα παρασκηνίου που περιγράφει, με τη δική του κριτική ματιά, είναι το μελανό σημείο των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας 2004 με την «περιπέτεια» των Κώστα Κεντέρη και Κατερίνας Θάνου, για τον έλεγχο ντόπινγκ που δεν έγινε ποτέ.
Ευρωμπάσκετ 1987 και πρώτη ανταπόκριση… από τη Λάρνακα
Εκείνο το ιστορικό Ευρωμπάσκετ του 1987, ορόσημο για τον ελληνικό αθλητισμό με την τεράστια επιτυχία της Ελλάδας, το θυμάται με νοσταλγία αλλά και με γέλιο για το πάθημα του. Νεαρός τότε αθλητικός ρεπόρτερ ετοιμαζόταν να πάει στην Ελλάδα για να το καλύψει. Το ξενύχτι όμως της προηγούμενης βραδιάς, στάθηκε ικανό για να χάσει την πτήση για 10 λεπτά. Για τις επόμενες πτήσεις, ούτε λόγος να βρεθεί θέση την ίδια μέρα. Έτσι έμεινε στη Λάρνακα και έπρεπε να βρει τρόπο να δει το παιχνίδι που θα κάλυπτε, έστω και τηλεοπτικά. Το ΡΙΚ δεν τα μετέδιδε τότε, άλλοι σταθμοί δεν υπήρχαν. Σκέφτηκε μήπως το δείξουν οι ισραηλινοί σταθμοί που έπιαναν σε κάποιες περιοχές της Λάρνακας για να μπορέσει να παρακολουθήσει. Τίποτα….
Τελικά, βρήκε έναν φίλο του, τον Ντίνο Μιτσικουρίδη, καλαθοσφαιριστή του Πεζοπορικού που παρακολουθούσε τα παιχνίδια μπάσκετ. Είχε και καλό ραδιόφωνο που «έπιανε» ΕΡΤ και μετέδιδε τους αγώνες. Έτσι, πήρε όλα όσα χρειαζόταν από εκεί! Τις θέσεις, τους πόντους, τις διακυμάνσεις, την ατμόσφαιρα στο γήπεδο. Άλλωστε… οι συνάδελφοι έκαναν μια πλήρη περιγραφή! Το ρεπορτάζ το έδωσε τηλεφωνικώς για να μην αποκαλυφθεί το πάθημα του και με την επιστροφή ενημέρωσε τον αρχισυντάκτη της εφημερίδας Τάκη Κουνναφή για να πάρει τα εύσημα ότι ενήργησε με ευφυή τρόπο για να καλύψει και τον αγώνα… και το πάθημα.
«Παντού μέσα» στο αθλητικό ρεπορτάζ
Πώς ζήσατε κ. Πέτρο το αθλητικό ρεπορτάζ σε κάθε λογής διοργάνωση από τα αθλητικά, τα ομαδικά σημαντικά και λιγότερο σημαντικά; Ήταν ένας κόσμος μαγικός, μας λέει. Όνειρο; Πολύ βαριά λέξη το όνειρο. Ήθελε να καλύψει Ολυμπιακούς Αγώνες; Το έζησε! Ήθελε να καλύψει Παγκόσμια Πρωταθλήματα; Μουντιάλ; Ευρωπαϊκά; Παγκόσμια Πρωταθλήματα; Τα έζησε και αυτά! Ήθελε να γνωρίσει και να πάρει συνεντεύξεις από μεγάλα αστέρια του αθλητικού στερεώματος και το έκανε.
Στις αρχές της καριέρας του δεν το πίστευε ότι συνέβη στ’ αλήθεια. Ήταν όμως ένα μαγικό ταξίδι. Όπως ταυτόχρονα έκανε και τον δικό του απολογισμό και την δική του «απομυθοποίηση» για τα μεγάλα αστέρια του αθλητισμού και τους επιφανείς και πολυδιαφημισμένους παράγοντες όταν τα είδε από μέσα. Άλλο να τα βλέπεις τα φώτα, τη λάμψη μέσα στο στάδιο από τηλεοράσεως κι άλλο να είσαι εκεί παρόν. Μοιραία κάποιοι… απομυθοποιούνται.
«Ένιωσα κάποιες φορές εκείνες τις μικρές απογοητεύσεις. Φανταζόμουν αλλιώς τους διεθνείς σουπερ σταρ τους λαμπερούς. Αρκετούς όταν τους συνάντησα από κοντά, σκέφτηκα… μα αυτοί είναι;» μας λέει. Αυτό όμως τον βοήθησε να διαχωρίσει πως άλλο το ταλέντο στον αθλητισμό και άλλο το πώς θα συμπεριφερθεί ο αθλητής εκτός γηπέδου στην καθημερινή του ζωή. Και επί προσωπικού… τον βοήθησε να βλέπει πίσω από τα πρόσωπα και τα γεγονότα κι όπως λέει «δεν έμεινε ένας βαρεμένος οπαδός».
Περιγράφοντας δημοσιογραφικά, κορυφαίες στιγμές μερικών από τους θρύλους του αθλητισμού
«Εκείνη τη στιγμή που, περιγράφεις, που γράφεις ένα ρεπορτάζ δεν το καταλαβαίνεις γιατί σε παίρνει η ροή της ιστορίας. Ίσως το συνειδητοποιείς μετά ότι γράφεις ιστορία την ώρα που κάνεις το ρεπορτάζ, παίρνεις μια δήλωση, μια συνέντευξη…» μας λέει για να θυμηθεί την τεράστια επιτυχία της Βούλας Πατουλίδου στην Βαρκελώνη το 1992 που ήταν εκεί. Η συγκίνηση τεράστια γιατί η Πατουλίδου πέτυχε να κατακτήσει το πρώτο χρυσό μετάλλιο του στίβου μετά από 80 χρόνια και το Χρυσό του Κωνσταντίνου Τσικλητήρα.
Ήθελε να δει την Ελλάδα και την Κύπρο να παίρνει ένα μετάλλιο, ειδικά στον στίβο τον βασιλιά των σπορ στους Ολυμπιακούς Αγώνες και όχι μόνο. Συνειδητοποίησε ότι το έζησε αφού ετοίμασε και έστειλε το ρεπορτάζ του στην Κύπρο ότι ήταν… αυτόπτης μάρτυρας του επιτεύγματος και αυτήκοος μάρτυρας των πανηγυρισμών! Έζησε από κοντά και την απρόσμενη επιτυχία της Ελλάδας στο Ευρωμπάσκετ του 1987. Αν και την περίμενε φοβήθηκε να το γράψει για να γλιτώσει τότε όπως λέει…. τους πετροβολισμούς.
Αργότερα ήρθαν οι μεγάλες επιτυχίες μαζεμένες και φάνηκε τυχερός. Ικανοποίησε με τον πιο πανηγυρικό τρόπο το απωθημένο να δει την Ελλάδα και την Κύπρο να παίρνουν μετάλλια. Μετά την Ατλάντα, το Σίδνευ την Αθήνα ήρθε το 2012 το μετάλλιο του Κοντίδη το 2012 αλλά πια οι αγώνες καλύπτονταν από το γραφείο. Όπως μας λέει, η συγκίνηση και η φόρτιση φεύγει αλλά μένει το αίσθημα της ικανοποίησης ως μια σφραγίδα, ένα αποτύπωμα.
Η λατρεία για το «εθνικό σπορ» της Κερύνειας
Όσοι γνωρίζουν προσωπικά τον Πέτρο Χατζηχριστοδούλου ή παρακολουθούσαν όλα αυτά τα χρόνια τα γραφόμενα του γνωρίζουν καλά την τεράστια αγάπη του για την καλαθόσφαιρα. Το «εθνικό σπορ» της αγαπημένης του Κερύνειας. Παρακολουθούσε από μωρό. Από πέντε χρονών Αν και υπήρχαν κι άλλα ομαδικά αθλήματα στην Κερύνεια, εντούτοις τον τράβηξε η καλαθόσφαιρα που έπαιζαν φίλοι. Ε και με τις χαρές που τους «κέρασε» το άθλημα, κόλλησε!
Μετά από την τουρκική εισβολή η ΠΑΕΕΚ διαλύθηκε και ο Πέτρος Χατζηχριστοδούλου αρχίζει να ασχολείται επαγγελματικά και σε βάθος με την αθλητική δημοσιογραφία και θεώρησε ως ένα ηθικό χρέος να προβάλει το μπάσκετ, το άθλημα της πόλης του, των φίλων του που χάθηκαν. Για τον Γιώργο Μουστάκα, τον Χρίστο Καρεφυλίδη, τον Ανδρέα Χαραλάμπους, τους Ντίνο και Λούη Τσαγκαρίδη, τον Φοίβο Φιέρο, τον Γιώργο Τρίγγη. Κάποιοι θα απολύονταν την 20η Ιουλίου και εν τέλει… πήραν απόλυση από τη ζωή. Στη μνήμη λοιπόν, όλων αυτών που χάθηκαν άδικα και προδομένα, όλα αυτά τα χρόνια ο ίδοος προέβαλε σε όλη την καριέρα του με τον καλύτερο τρόπο το μπάσκετ.
Η σκοτεινή πλευρά του αθλητισμού
Υπάρχει η σκοτεινή πλευρά του αθλητισμού πίσω από τη λάμψη; Βεβαίως και υπάρχει, μας απαντάει μέσα από την εμπειρία δεκαετιών. Εσχάτως τα τελευταία χρόνια οι έντονες στοιχηματικές κομπίνες. Υπάρχουν τα αναβολικά, τα ντοπαρίσματα, οι διάφορες παράνομες ουσίες κ.α. Υπάρχουν κομπίνες, αδικίες… Όμως μέσα στον αθλητισμό υπάρχουν άνθρωποι με αδυναμίες που πάντα θα κινηθούν και με αρνητικό τρόπο.
Ωστόσο δεν θα πρέπει να ισοπεδώσουμε, λέει, τον αθλητισμό, το μεγαλύτερο κίνημα παγκοσμίως. Δεν πρέπει όμως να κάνουμε πως δεν βλέπουμε ότι έχουν παρεισφρήσει οικονομικά και το ποδόσφαιρο για παράδειγμα, έχει γίνει σε μεγάλο βαθμό, ένα μεγάλο «πλυντήριο» χρημάτων. Κάποτε έλεγε ο παλιός ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ Αχιλλέας Ασλανίδης πως το ποδόσφαιρο ήταν το μπαλέτο της εργατικής τάξης. Σήμερα έχει γίνει ένα είδος πολυτελείας και τα γήπεδα έχουν γίνει… θέατρα.
Η μεταστροφή της αθλητικής δημοσιογραφίας
Μετά από 53 χρόνια στο «σινάφι» τον στεναχωρεί πολύ η μεταστροφή του επαγγέλματος. Οι νεότεροι αθλητικοί συντάκτες έπεσαν σε περίοδο ισχνών αγελάδων. Ενδεχομένως και μπροστά στην κατάρρεση της δημοσιογραφίας όπως την γνώριζαν οι παλαιότεροι, ειδικότερα τις δεκαετίας 80-90 και πριν. Υπήρχαν μεγάλες ευκαιρίες για αποστολές στο εξωτερικό, από τις μικρότερες διοργανώσεις μέχρι τις μεγαλύτερες του κόσμου, να γνωρίσουν μεγάλους αθλητές, να γίνουν μάρτυρες σε σπουδαίους αγώνες. Σήμερα ούτε λόγος για τη νέα γενιά. Μπορεί να πάνε σε καμιά διοργάνωση που συμμετέχουν κυπριακές ομάδες στο εξωτερικό.
«Είναι και η τεχνολογία που έκλεισε τους δημοσιογράφους στα «καβούκια» τους, να καλύπτουν γεγονότα εκ του μακρόθεν αφού μπορούν να τα δουν από το γραφείο, μέσω live streaming. Άλλο όμως η ατμόσφαιρα του γηπέδου. Στην οθόνη από το γραφείο χάνεις την μεγάλη εικόνα. Μπορεί να γίνουν επεισόδια πχ και ούτε που θα το πάρεις πρέφα γιατί δεν τα δείχνουν. Για να μην παίρνουν παράδειγμα λέει, οι χούλιγκανς. Θέλουν οι χούλιγκανς παράδειγμα;» διερωτάται.
Μαζί με τους άλλους συναδέλφους του αθλητικού τμήματος του Φιλελεύθερου, τον Ιάκωβο Κακουρή, τον Γιώργο Κυριάκου, τον Μιχάλη Γαβριηλίδη αλλά κα συναδέλφους άλλων ΜΜΕ, ταξίδεψαν, έζησαν στιγμές, έκαναν φίλους δημοσιογράφους σε όλο τον κόσμο. Ευκαιρίες που σήμερα… μοιάζουν με ένα παραμύθι που διηγούνται οι παλαιότεροι στους νεότερους.
Κι ο ίδιος σ’ αυτό το ταξίδι, σ’ αυτή τη μακρά πορεία, άφησε το στίγμα του αναζητώντας πάντα και αναδεικνύοντας με τη γραφίδα του την αθέατη πλευρά… το OFF THE RECORD. Με την αρχή και το τέλος του νήματος στην Κερύνεια.
Πηγή: Philenews
