«Όλα τα στόματα κλειστά» – Νέο συγκλονιστικό γλυπτό από την εκπαιδευτικό Πόπη Νικολάου
Μία εικόνα, χίλιες λέξεις είναι η έκφραση που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε τα συναισθήματα από την απεικόνιση μιας υπέροχης στιγμής. Στην περίπτωση του εικαστικού γλυπτού, «Όλα τα στόματα κλειστά», η εικόνα σου ταράζει τα σωθικά, προκαλώντας σου ανάμεικτα συναισθήματα. Την ίδια ώρα τα μηνύματα που μεταδίδονται, αφυπνίζουν μικρούς και μεγάλους, δίνοντας το έναυσμα ότι οφείλουμε να δράσουμε και να προστάσουμε τα ανήλικα θύματα από την κακοποίησή τους.
Ένα παιδί ξεπροβάλλει από ένα σπασμένο τοίχο, προσπαθώντας να ξεφύγει από τον εφιάλτη της κακοποίησηςπίσω από τις κλειστές πόρτες. Θέλει να γλιτώσει από τα κάγκελα που υψώθηκαν δίπλα του, όμως πρέπει να σπάσει την σιωπή του και να μιλήσει. Ένα άλλο, τα κατάφερε και ελευθερώθηκε, στέκει έξω από τον τοίχο. Έχει απλώσει το χέρι του για να τραβήξει το θύμα που βιώνει ακόμη τον εφιάλτη είτε της σωματικής είτε της ψυχικής κακοποίησης. Το εικαστικό γλυπτό «Όλα τα στόματα κλειστά» έχει πάρει σάρκα και οστά και πλέον κοσμεί το πάρκο γλυπτικής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην αυλή του Λυκείου Αποστόλου Λουκά στο Κολόσσι. 
Είναι ένα ακόμη έργο της βραβευθείσας καθηγήτριας Τέχνης και εικαστικού Πόπης Νικολάου και των μαθητών της Β’ και Γ’ Λυκείου. Ένα ακόμη έργο που χωρίς περιγραφή και λόγια, στέλνει μηνύματα προς πολλούς αποδέκτες. Συγκαταλέγεται και σε γκάμα γλυπτών που έχουν γνώμονα τα ανθρώπινα δικαιώματα, ωστόσο, το συγκεκριμένο έργο αποτελεί και ένα από τα πιο δύσκολα θέματα που ταλανίζουν την κοινωνία μας.
Μιλώντας στον «Φ», η κ. Πόπη Νικολάου ανέφερε ότι το συγκεκριμένο έργο ξεκίνησε μετά από ανταλλαγή προβληματισμών και απόψεων με τους μαθητές γύρω από το καυτό θέμα της κακοποίησης. Πρόκειται για ένα πολύ ευαίσθητο θέμα και δύσκολο, τα οποίο έπρεπε πρώτα να συζητηθεί για να το κατανοήσουν οι μαθητές και μετά να προχωρήσουν στη δημιουργία του.
Η ιδέα του έργου σημειώνει η κ. Νικολάου, ξεκίνησε από τη διαπίστωση ότι συνεχώς βγαίνουν στην επιφάνεια αρκετές κακοποιήσεις παιδιών και μάλιστα μέσα από το δικό τους στενό οικογενειακό περιβάλλον. Αφορμή όπως είπε, μια όμορφη εκδήλωση στην οποία είχε καλεστεί από την Πρόεδρο του Συμβουλίου «Φωνή», Αναστασία Παπαδοπούλου με θέμα την κακοποίηση παιδιών. «Αντιλήφθηκα ότι τα θύματα πλέον έχουν αρχίσει να μιλάνε και να καταγγέλλουν τους βιαστές τους».
Μέσα από δική της έρευνα και μετά από αρκετή μελέτη, όφειλε όπως είπε να ευαισθητοποιήσει τους μαθητές με ένα ξεχωριστό τρόπο για το θέμα της κακοποίησης και το πώς μπορούν οι ίδιοι να στείλουν, τα δικά τους μηνύματα σε άλλους συνομήλικους τους.
Το συγκεκριμένο έργο ήταν πέραν των προσδοκιών όλων ενώ ολοκληρώθηκε άψογα τόσο από τεχνικής άποψης αλλά και από την ωριμότητα που υπέδειξαν οι μαθητές. «Το νόημα και το μήνυμα του έργου είναι ότι οι μαθητές έχουν γίνει πρεσβευτές και προστάτες των θυμάτων κακοποίησης», εξηγεί η κ. Νικολάου, τονίζοντας ότι «τα παιδιά δεν νιώθουν περήφανοι μόνο για το εικαστικό έργο που δημιούργησαν, αλλά και για το μήνυμα που μεταδίδει».
Είναι πολύ σημαντικό όπως είπε, οι μαθητές να γνωρίζουν, να κατανοούν και να εντοπίζουν περιπτώσεις κακοποίησης και βίας, παροτρύνοντας τα θύματα να μιλήσουν. «Μπορεί να υπάρχουν περιπτώσεις στον σχολικό χώρο, στο οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον. Τα παιδιά έχουν αντιληφθεί και έχουν καταλάβει το πόσο σοβαρό είναι το θέμα της κακοποίησης και πόσο μεγάλη ευθύνη έχουν να το μεταδώσουν».
«Ως κοινωνία κουβαλάμε αρκετά ταμπού»
Η κ. Νικολάου μεταξύ άλλων εξέφρασε και τη δικιά της εκτίμηση σε σχέση με την κακοποίηση ανήλικων προσώπων μέσα από έρευνα που έκανε. Όπως είπε, ακόμη ως κοινωνία κουβαλάμε αρκετά ταμπού. «Πιστεύω ότι η σημαντικότερη αιτία που δεν μιλούν τα θύματα, είναι γιατί φοβούνται ότι θα στιγματιστούν», λέει, υποστηρίζοντας παράλληλα ότι ενδεχομένως να μην υπάρχει κοινωνική προστασία γύρω από αυτά τα άτομα.
Κληθείς να απαντήσει εάν έχει αντιληφθεί κάποια περιστατικά, η ίδια δεν θέλησε να τοποθετηθεί τονίζοντας ότι πρόκειται να πολύ ευαίσθητα ζητήματα. Περιέγραψε μάλιστα και την αρχική αντίδραση των μαθητών όταν άρχισε να τους μιλά για το θέμα της κακοποίησης, λέγοντας ότι «αρχικά σοκαρίστηκαν. Δεν ήθελαν να πιστέψουν ότι υπάρχει αυτό το σοβαρό θέμα».
Πρόσθεσε ότι πλέον οι μαθητές αισθάνονται ευθύνη προς την κοινωνία γιατί γνωρίζουν ότι πλέον σε δύο χρόνια θα είναι ενήλικοι ενώ κάποιοι σε πέντε χρόνια μπορεί να έχουν και τα δικά τους παιδιά. «Με αυτό το έργο κάνουμε και πιο ώριμες μητέρες οι οποίες είναι έτοιμες να ακούσουν, να δουν ή να αναγνωρίσουν τυχών τη σεξουαλική κακοποίηση».
Η βραβευθείσα εικαστικός αποκάλυψε ακόμη ότι μετά και την ολοκλήρωση του έργου, έβγαλε αρκετά μηνύματα από ενήλικα πρόσωπα ανάμεσα σε αυτά, και θύματα. Εξέφρασε ακόμη την άποψη ότι η κοινωνία άρχισε να αλλάζει και τα θύματα πλέον άρχισαν να σπάνε τη σιωπή τους.
Πέραν από το έργο «Όλα τα στόματα κλειστά» στο πάρκο γλυπτικής ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι τοποθετημένα και άλλα εκθέματα, όπως οι «Μετανάστες», το «Περιστέρι της ειρήνης», η «Μάνα του αγνοούμενου παιδιού», οι «Έκπτωτοι άγγελοι», οι άνθρωποι «Υπό διωγμό», οι «Αόρατες», και διάφορα άλλα.
Πηγή: Philenews
