Η Όλγα Γεροβασίλη ανήκει στις ενεργές και δραστήριες γυναίκες όχι μόνο του δικού της χώρου, αλλά και της ευρύτερης πολιτικής σκηνής. Βουλευτής από το 2012 συνηθίζει να λέει την γνώμη της δυνατά. Πιστή πάντα στον Αλέξη Τσίπρα, στήριξε τονΣτέφανο Κασσελάκη και όταν έκρινε ότι έπρεπε να αλλάξει θέση, το έκανε, εξίσου δυνατά. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Άρτα. Είναι γιατρός, παντρεμένη με τρία παιδιά. Για όλα αυτά μιλά στο ΒΗΜΑ Talks.
Δέκα χρόνια έχουν περάσει απ’ την κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ, τον Ιανουάριο του 2015. Τι άλλαξε μέσα σ’ αυτή τη δεκαετία;
Άλλαξαν πολλά μετά την εκλογική ήττα του ’19, όπου το κόμμα στ’ αλήθεια έπρεπε να αναλογιστεί, να προβληματιστεί, να αναλύσει το τι συνέβη στο διάστημα 2015-2019. Μια κουβέντα που δεν έγινε εις βάθος στ’ αλήθεια, έγινε αποσπασματικά. Ωστόσο κεντρική ιδέα αυτής της δύσκολης τετραετίας -τεσσεράμισι χρόνια, ήταν ότι το κόμμα έπρεπε να ωριμάσει βιαίως, κάτι που δεν είναι πάντα επιτυχές. Παρόλα αυτά, τα βασικά ζητούμενα, ο μεγάλος στόχος, στο κομμάτι της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής στα πλαίσια μιας χρεοκοπημένης χώρας που αναλάβαμε, ώστε να βγει απ’ τον κυκεώνα των μνημονίων και της πτώχευσης, επετεύχθη. Και παραδώσαμε τη χώρα με τακτοποιημένα τα οικονομικά της και κυρίως τακτοποιημένο και ρυθμισμένο το χρέος της -που σήμερα αυξάνεται. Αλλά και τα μεγάλα επιτεύγματα στην εξωτερική πολιτική με αιχμή την συμφωνία των Πρεσπών, μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, τριμερής, με την Κύπρο, το Ισραήλ και την Αίγυπτο, ανοίγοντας τότε δρόμους ισορροπίας ως πυλώνας σταθερότητας, σε μια ταραγμένη -και το βλέπουμε σήμερα, και ευαίσθητη περιοχή. Αλλά και προσπαθώντας μέσα απ’ αυτό, να αντιμετωπίσει και ενεργειακά ζητήματα ως ενεργειακός κόμβος της Ευρώπης. Αυτό είναι η μεγάλη εικόνα, που μέσα της βεβαίως είχε πολλά ελλείμματα εξαιτίας αυτής της βιαιότητας, με την οποία κληθήκαμε να διαχειριστούμε, αλλά και τις εσωτερικές μας αδυναμίες.
Μεγάλωσε γρήγορα το κόμμα, οπότε ήταν και ευκολότερο να ξαναμικρύνει;
Η ιστορική στήλη του Βήματος στο inbox σου
Γίνε μέλος του καθημερινού newsletter που αποκαλύπτει όσα συμβαίνουν στο πολιτικό παρασκήνιο και απόκτησε πρόσβαση σε αποκλειστικό περιεχόμενο. ΕΓΓΡΑΦΗ
Ή και το ανάποδο που είναι και ο στόχος. Σ’ αυτή τη φάση ήρθε η πανδημία. Την ώρα που έπρεπε ν’ ανοίξουμε μέσα στον κόσμο, να ξαναπάρουμε καινούργια πληροφορία, καινούργια ερεθίσματα, ν’ αλλάξουμε ό,τι έπρεπε ν’ αλλάξουμε, γιατί έπρεπε ν’ αλλάξουμε, αυτό δεν επετεύχθη ικανοποιητικά, και με δικές μας ευθύνες. Αλλά μην ξεχνάμε και το αντικειμενικό της διετίας -πήρε πάνω από δύο χρόνια η πανδημία και ο εγκλεισμός, και λειτούργησε πολύ υπέρ της κυβέρνησης. Εμείς είχαμε κάνει μια πολιτική εξαναγκασμένη στο μειώστε δαπάνες και η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ήταν δώστε χρήμα -αν το λέγαμε σε τίτλους. Οπότε αυτό αυτομάτως, σε περιόδους ανασφάλειας έφτιαχνε μια συσπείρωση προς την κυβέρνηση και σε μας, βεβαίως, μια απόσταση. Όμως είχαμε τη δεύτερη ευκαιρία του 32% στις επόμενες εκλογές, πράγμα που σημαίνει ότι ο κόσμος πίστευε ότι εδώ μπορεί να είναι ένας εναλλακτικός πόλος. Πρώτη ήττα. Μετά όμως ήρθε η άλλη ήττα όπου έγινε και η απομάκρυνση του Αλέξη Τσίπρα, αιφνιδίως και σοκαριστικά.
«Το ότι έχουμε διαχωριστικές γραμμές, και ιδεολογικά και πολιτικά είναι υγιές, και ο κόσμος καλείται να επιλέξει».
Για όλους;
Για όλους μας, μηδενός εξαιρουμένου. Αυτό ήταν μεγάλο σοκ, το οποίο νομίζω ότι ήταν σοκ από μόνο του. Μαζί και με το ποιος φταίει που έφυγε ο Αλέξης Τσίπρας, οδήγησε στην ανισορροπία των επόμενων προεδρικών εκλογών.
Εσείς είστε πολύ κοντά στον Αλέξη Τσίπρα…
Εκτιμώ πως ναι.
Και δεν πήρατε είδηση την παραίτησή του;
Όχι καθόλου. Το έκρυψε καλά. Ήξερε ότι θα πιεστεί αν το συζητούσε. Νομίζω ότι αυτό προσπάθησε να αποφύγει.
Μοιραίος άνθρωπος για τον ΣΥΡΙΖΑ ο Τσίπρας, για καλό ή για κακό;
Δεν θα χρησιμοποιήσω τον όρο μοιραίος ωστόσο το καλό με το κακό συνυπάρχουν, σε διαφορετική δοσολογία κάθε φορά. Το ζητούμενο είναι να επικρατεί το καλό. Η παραίτηση Τσίπρα απ’ την μία άνοιγε δρόμο για να συμβεί κάτι άλλο, απ’ την άλλη ο χώρος δεν ήταν αρκετά προετοιμασμένος για το αιφνίδιο και μάλιστα μετά απ’ όλες τις προηγούμενες αναταράξεις. Αυτό μας έφερε στην δυσάρεστη εκδοχή, που στην αρχή φάνηκε ως αισιόδοξη, με ένα καινούργιο πρόσωπο, φρέσκο, νέο, ταλαντούχο επικοινωνιακά. Δόθηκε χρόνος να ξετυλιχθούν και άλλα χαρακτηριστικά, γιατί δεν αρκεί να φαίνεσαι νέος αλλά το νέο που φέρνεις να είναι νέο. Και εδώ φάνηκε ότι ήταν παλιότερο απ’ το παλιό, με σημεία επικίνδυνα. Γιατί εγώ δεν πιστεύω ότι έχουν καταργηθεί ούτε οι ιδεολογίες ούτε η ταξική πάλη και νομίζω ότι όποιος προσπαθήσει να τα ισοπεδώσει κάτι άλλο φέρνει, που είναι πιο επικίνδυνο και απειλητικό για την κοινωνία. Το ότι έχουμε διαχωριστικές γραμμές, και ιδεολογικά και πολιτικά είναι υγιές, και ο κόσμος καλείται να επιλέξει.
Αλλά χωρίς να είναι ντυμένο με τίποτε, απλώς να λες στον καθένα αυτό που θέλει ν’ ακούσει, προφανώς είσαι επικίνδυνος και δρας και οριζόντια.
Στην αρχή δεν σκεφτήκατε να μην στρατευθείτε με τον Στέφανο Κασσελάκη;
Όχι, δεν το σκέφτηκα καθόλου. Παρόλο που είχα εξαρχής μέσα μου ένσταση και διατυπωμένη σε μια πρώτη ψηφοφορία που έγινε στην κοινοβουλευτική ομάδα αμέσως μόλις συγκροτήθηκε με τον νέο Πρόεδρο -η ψήφος μου ήταν στο «παρών» βλέποντας ότι κάναμε μια δύσκολη αρχή. Αλλά δεν είχα απογοητευτεί. Πίστευα ότι αυτό μπορεί στη συνέχεια να στρώσει, να συνεννοηθούμε, να ομογενοποιηθούμε, να γνωριστούμε και να προχωρήσουμε. Αλλά αυτό δεν πήγε καλά.
Σύντομα το καταλάβατε;
Σταδιακά. Γιατί ποτέ δεν είσαι και απολύτως σίγουρος αν βιαστείς. Επομένως βλέποντας και μια αισιοδοξία στο χώρο, πίστευα ότι ενδεχομένως εγώ κάτι δεν βλέπω, άρα πρέπει να μείνω να το δω. Όταν έφτασα όμως να κορυφώσω την αντίθεση μου το Φεβρουάριο, το ήξερα ήδη. Και γι’ αυτό πολύ ανοιχτά και δημόσια το εξέφρασα. Ήθελα να κρούσω τον κώδωνα του κινδύνου. Ήξερα ότι αυτό, εκείνη την στιγμή δεν ήταν πλειοψηφικό, γι’ αυτό παρέμεινα συντεταγμένη. Δούλεψα για τις Ευρωεκλογές, όπως όλοι μας. Με τα μεγάλα ζητήματα όμως που άνοιξε ο ίδιος ο πρώην Πρόεδρός μας, αμέσως μετά, άρχισε να ξετυλίγεται ένα σχέδιο το οποίο έλεγε «ή θα με αφήσετε να είμαι μόνος μου να κάνω ό,τι θέλω ή θα το διαλύσουμε».
Σας προβλημάτισε αν το να μην του επιτρέψετε να κατέβει υποψήφιος είναι δημοκρατικό ή όχι;
Όλα τα κόμματα στην Ελλάδα, όλα, στον τρόπο λειτουργίας τους έχουν αναλογικότητα με το πολίτευμα στη χώρα, δηλαδή αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Έχουμε ψηφισμένο καταστατικό και μάλιστα δεν απέχουμε πολύ απ’ το Συνέδριο του’22, το οποίο δίνει αυτές τις αναλογίες. Αυτό σημαίνει ότι η Κεντρική Επιτροπή, ψηφισμένη με κάλπη, εκπροσωπεί, όπως και η Βουλή αντιστοίχως, τους πολίτες. Αυτή η Κεντρική Επιτροπή έχει αρμοδιότητες. Και μετά είναι ο Πρόεδρος και η Πολιτική Γραμματεία ως εκτελεστικά όργανα του ανώτατου οργάνου που είναι η Κεντρική Επιτροπή. Αυτή η Κεντρική Επιτροπή λοιπόν με πλειοψηφία 163 στους 300 αποφάσισε μομφή στον Πρόεδρο. Το απλό ερώτημα που ακολουθεί είναι όταν δημοκρατικά έχει αποδοθεί μομφή, ποιο είναι το νόημα για τα παρακάτω και γιατί ο ίδιος να θέλει να είναι Πρόεδρος σ’ αυτό το κόμμα που δεν τον θέλει.
«Προσωπικές φιλοδοξίες, έχω, ναι. Ματαιοδοξία, όχι»
Θυμίζω ότι ήμουν η πρώτη που έβλεπα τι γίνεται προ μομφής και δεν ήθελα να φτάσουμε εκεί και γι’ αυτό ήμουν η πρώτη που βγήκα στην τηλεόραση και είπα «καλώ τον Πρόεδρο να πάει σε εκλογές», όντας ο ίδιος στη θέση του Προέδρου. Κι αυτό θα ήταν προφανώς πιο συντεταγμένο, μια πιο ομαλοποιημένη διαδικασία, χωρίς να περάσουμε σε τέτοιες τριβές. Ο ίδιος είπε «κάντε μου μομφή και πάμε». Και το Σώμα το έκανε. Επομένως δεν υπάρχει καμία αντιδημοκρατική διαδικασία, και ουδεμία αμφιβολία. Βέβαια στη συνέχεια ο ίδιος οργανώνει τον δικό του χώρο και τα πολιτικά χαρακτηριστικά τα βλέπουμε να τα ξετυλίγει πια από μόνος του -απ’ την επόμενη μέρα χρησιμοποίησε τα πιο αντι-ΣΥΡΙΖΑ επιχειρήματα, το πιο αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ φταίει για το Μάτι…
Και όπως αντιλαμβάνεστε αυτό δεν αποτελεί μια συγκροτημένη πολιτική άποψη, αλλά ενισχύει το ότι «εγώ ήθελα αυτό το κόμμα δικό μου και αφού δεν το έχω δικό μου, θα κάνω ένα άλλο», προσωποπαγές, με πολιτικές όπως «είμαστε κόμμα πιο αριστερό απ’ την αριστερά και πιο κεντρώο απ’ το κέντρο», με ό,τι μπορεί να φανταστεί ο καθένας εκεί μέσα.
Οι αποχωρήσεις όμως είναι κάτι θλιβερό…
Τραυματικό φυσικά και στενάχωρο. Γιατί, όχι με όλους, αλλά με τους περισσότερους, έχουμε συμπορευτεί για πολλά χρόνια και όλοι ξέρουμε την σχέση του ενός με τον άλλον. Και μέσα σ’ όλα αυτά υπάρχουν και συναισθήματα. Και τα συναισθήματα δεν καταργούνται εύκολα εξαιτίας πολιτικών διαφοροποιήσεων, άρα είναι στενάχωρο.
Και φτάσαμε σε πολλά μικρά κόμματα προερχόμενα απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ, με πιο πρόσφατο το Κίνημα Δημοκρατίας του Στέφανου Κασσελάκη…
Που κατά την εκτίμησή μου δεν θα έχει βαθιά πορεία και μακριά. Όλα αυτά είναι τραύματα και απογοητεύσεις. Διότι ενώ εκτιμάς κάποια στιγμή ένα πρόσωπο, μετά απογοητεύεσαι γιατί είδες ότι λάθος το καταλάβαινες, δεν ήταν τόσο ανιδιοτελές.
Πόσο προσωπική υπόθεση είναι τελικά η πολιτική; Είναι αυτό που λέει ο λαός ότι οι πολιτικοί κοιτάνε τον εαυτό τους;
Δεν έχουν άδικο οι πολίτες γιατί παίρνουν σήματα. Η έδρα κάθε βουλευτή, πριν τον τιμήσει ο ελληνικός λαός, τον έχει τιμήσει ένα κόμμα που του πρότεινε να μπει στη μάχη. Αυτό σημαίνει ότι οφείλεις τον σεβασμό και την εκτίμηση κυρίως προς τους πολίτες, αλλά και σ’ αυτούς που σου έδωσαν αυτή την ευκαιρία.
Υπάρχουν διασπάσεις που έχουν γίνει για βαθιά ιδεολογικούς λόγους, με πολιτικά χαρακτηριστικά. Θυμίζω την διάσπαση του’15, που ενώ ήταν τραυματική αμέσως μετά από αυτή τη διάσπαση στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του’15, ο λαός ξαναέδωσε την εντολή -ισχυρή εντολή, στον ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν όμως με πολιτικά χαρακτηριστικά. Δεν μπορώ να πω το ίδιο για σήμερα. Σήμερα φαίνονται πιο ιδιοτελή. Διότι ο ελληνικός λαός έδωσε εντολή και είπε Αξιωματική Αντιπολίτευση ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα δύο φορές, πρόσφατα -στις εθνικές και στις ευρωεκλογές. Δεν έχεις λοιπόν το δικαίωμα να διορίζεις Αξιωματική Αντιπολίτευση το ΠΑΣΟΚ. Δεν έχει κανένας εκλεγμένος από τον ελληνικό λαό το δικαίωμα να κάνει ακριβώς αυτό, δηλαδή προσβολή στην λαϊκή ετυμηγορία. Και πόσο μάλλον όταν υπάρχει και βουλευτής επικρατείας ο οποίος το κάνει. Όπως ξέρουμε όλοι είναι διορισμός απ’ τον Αλέξη Τσίπρα.
Θα περιμένατε να παραδώσουν την έδρα;
Πίστευα ότι ο Αποστολάκης θα το κάνει τουλάχιστον. Για τους άλλους, όχι, είχα δει πια τι ακριβώς κάνει ο καθένας.
Γιατί δεν βάλατε υποψηφιότητα για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ;
Το σκέφτηκα και το απέρριψα. Και ο κύριος λόγος ήταν ότι θεώρησα ότι δεν είμαι η χρησιμότερη γι’ αυτή την περίοδο, με την έννοια ότι η οξεία αντιπαράθεση με την πρώην ηγεσία είχε κυρίως προσωποποιηθεί πάνω μου. Το Φεβρουάριο είχα εκτιμήσει κάτι άλλο. Γιατί ο στόχος δεν είναι να βλέπεις τον εαυτό σου και να λες θέλω ή δεν θέλω να γίνω Πρόεδρος -φαντάζομαι ότι πολλοί θέλουμε να γίνουμε πρόεδροι σε κόμματα. Το θέμα είναι αν εκτιμάς και με ποια στάση, πολιτική και αξιακή, στέκεσαι απέναντι στην πρόκληση. Αν θα δώσεις προτεραιότητα στον εαυτό σου ή θα δώσεις προτεραιότητα στο χώρο σου και στη σύνθεσή του.
Άρα μπορώ να υποθέσω ότι οι φιλοδοξίες υπάρχουν;
Πολιτικός που θα πει ότι δεν έχει φιλοδοξίες απλώς ψεύδεται. Ξέρουμε ότι οι άνθρωποι που ασχολούνται με την πολιτική σ’ όλα τα επίπεδα, προφανώς έχουν μια προσωπική φιλοδοξία και μια εκτίμηση για τις ικανότητές τους. Αλλά όποιος πορεύεται χωρίς αυτοκριτική κάθε βράδυ στο σπίτι του, και να ξέρει κάθε στιγμή αν ανταποκρίθηκε και πως, τι πρέπει ν’ αλλάξει, πότε και που είναι χρήσιμος, τότε αυτός ο πολιτικός νομίζω ότι δεν έχει μακριά πορεία. Προσωπικές φιλοδοξίες, έχω, ναι. Ματαιοδοξία όχι.
Πάμε λίγο πίσω: Μια νέα γυναίκα απ’ την επαρχία, γιατρός, μπαίνει στην πολιτική…
Αυτές τώρα είναι ιστορίες που ξεκινάνε από πολύ νεαρότερες ηλικίες. Η εμπλοκή μου με την πολιτική ήταν διαρκής, με διαφορετικούς τρόπους -φοιτητικό κίνημα, οργανώσεις νεολαίας, ήμουν στην ΚΝΕ, αργότερα ανένταχτη, αργότερα συνεργαζόμενη με τον Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Το 2000 κατέβηκα πρώτη φορά υποψήφια βουλευτής. Από το ’94 ως σήμερα νομίζω ότι έχω λείψει από ελάχιστες εκλογές κυρίως στην αυτοδιοίκηση, όπου ήμουν και υποψήφια δήμαρχος, υποψήφια περιφερειάρχης το ’14 και εκλεγμένη δημοτική σύμβουλος από το ’98. Και με μια παράταξη που για τα δεδομένα της εποχής είχε εντυπωσιακά αποτελέσματα, δηλαδή μια παράταξη που φτιάξαμε το ’98 με 17% και μετά από δύο εκλογικές διαδικασίες, μπήκα εγώ επικεφαλής, και πήρε 25% -έχασε για πολύ λίγο τότε. Η αυτοδιοίκηση έχει βέβαια άλλα χαρακτηριστικά. Μπορούσα παράλληλα να ασκώ το επάγγελμά μου, να έχω οικογενειακή ζωή. Κάποια στιγμή οι πιέσεις αυξήθηκαν.
Κατάγεστε από αριστερή οικογένεια;
Οι γονείς μου δεν ήταν αριστεροί -ο πατέρας μου ήταν κεντρώος. Αργότερα ψήφιζε ΠΑΣΟΚ, αλλά ως εκεί ήταν η ενασχόλησή του.
Γυναίκα, είναι πάντα δύσκολο;
Σε όλα τα επίπεδα. Με την έννοια ότι πρώτον ο άντρας μπορεί από χέρι, η γυναίκα πρέπει ν’ αποδείξει. Αυτό είναι βασική αρχή, βασικός κανόνας που ισχύει μέχρι σήμερα, λιγότερο, αλλά ισχύει. Και όχι μόνο στην πολιτική, αλλά και στο επάγγελμα, δηλαδή νεαρή γυναίκα γιατρός έχει τεράστιες δυσκολίες, πιο πολλές κι απ’ την πολιτική θα έλεγα -ένας νεαρός άντρας μπορεί να είναι γιατρός, μια νεαρή γυναίκα πρέπει να το αποδείξει. Εγώ ζούσα σε μια επαρχία, αυτό ήταν ένα μείγμα αποδοχής στην πολιτική, την ιατρική, γιατί εκεί γνωριζόμαστε όλοι με το νούμερο παπούτσια που φοράμε… Αλλά νομίζω ότι στην επαρχία όταν έχεις την αποδοχή και ως γυναίκα, αυτό είναι ένα πολύτιμο μείγμα που σου δίνει μεγάλη αυτοπεποίθηση.
«Δεν πιστεύω στις συγκολλήσεις κομμάτων».
Μέσα σ’ έναν χρόνο από 47 μείνατε 26 στον ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα τι έπεται:
Είμαι αισιόδοξη. Κάτι φεύγει, κάτι έρχεται. Νομίζω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και με την εκλογή του Σωκράτη Φάμελλου, που είναι σοβαρός πολιτικός και σε γνώση και σε αξίες, ανοιχτός, καλός συζητητής, ακροατής, παρατηρητής της μεγάλης εικόνας, δηλαδή της κοινωνίας, έδωσε έναν τόνο επιστροφής στη σοβαρότητα και στην πολιτική. Έχουμε δουλειά να κάνουμε για ν’ αποδείξουμε ότι αυτό δεν είναι στιγμιαίο -και θα την κάνουμε.
Το πολύ αισιόδοξο ήταν, που δεν το περίμενα, η συμμετοχή σ’ αυτές τις προεδρικές εκλογές, βλέποντας όχι μόνο πόσοι αλλά και ποιοι. Ένα ποιοτικό χαρακτηριστικό με πολιτική απόχρωση, που προστέθηκε στο χώρο αυτή τη στιγμή ακόμα και αν δεν είναι ακόμα ορατό γιατί έχουμε να κάνουμε δουλειά.
Ξέρουμε ποιοι άνθρωποι ήρθαν σ’ επαφή και γιατί ήρθαν. Μεγάλος αριθμός από αυτούς είναι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, χαλαροί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι είπαν ότι «εμείς τώρα πρέπει να τους στηρίξουμε και οργανωτικά». Αυτό είναι το αισιόδοξο. Ήταν αυτοί οι 11.000 άνθρωποι κυρίως που μου ’δωσαν αυτή την αισιοδοξία και ξέρω ότι η ομάδα, αυτοί που μείναμε, είμαστε ικανοί να κάνουμε τη διπλάσια δουλειά από ό,τι κάναμε μέχρι σήμερα. Και ν’ αποδείξουμε ξανά προς την κοινωνία ότι είμαστε η αξιωματική αντιπολίτευση, κι όχι αυτή που προέκυψε αλλά αυτή που έδωσε την εντολή ο ελληνικός λαός.
Ο Παύλος Πολάκης θα ήταν επικίνδυνος για το κόμμα;
Όχι, δεν το θεώρησα ποτέ επικίνδυνο. Σίγουρα έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά, αλλά δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Έχει τη δική του απόχρωση, με άλλα χαρακτηριστικά, αλλά επικίνδυνο όχι, σε καμία των περιπτώσεων. Και νομίζω ότι όλοι μαζί θα προχωρήσουμε συντεταγμένα.
Με πιθανές συνεργασίες;
Να το πούμε αλλιώς: Τις θεωρώ αναγκαίες. Αυτό απαιτεί ωριμότητα από όλα τα μέρη που καλούνται να συνεργαστούν, όταν δούμε ότι το μείζον είναι η λαϊκή απαίτηση για εναλλακτική προοδευτική διακυβέρνηση. Και αν αυτό το αναγνωρίσουμε ως μείζον, θα βρούμε και τον τρόπο.
Η Νέα Αριστερά είναι ένας πρώτος στόχος;
Προφανώς είναι ο πιο κοντινός μας χώρος. Δεν πιστεύω στις συγκολλήσεις κομμάτων. Οι συνεργασίες είναι παραπάνω από αυτό. Εκτιμώ ότι θα είναι ευκολότερος ο διάλογος.
Άρα σύγκλιση και ενσωμάτωση κάτω απ’ την ομπρέλα του ΣΥΡΙΖΑ;
Θα ’θελα να συμβεί σύγκλιση προοδευτικών δυνάμεων πια, που σ’ αυτές συμπεριλαμβάνεται και το ΠΑΣΟΚ. Σύγκλιση των προοδευτικών δυνάμεων σημαίνει μεγάλο μέτωπο ενάντια στην πολιτική της Νέας Δημοκρατίας. Αυτή τη στιγμή, πέραν της Νέας Δημοκρατίας, τέτοιος πολυκερματισμός δεν έχει συμβεί ποτέ. Εκτιμώ ότι δεν θα κρατήσει για πάντα ή θα δουλέψουμε γι’ αυτό, για να το πω πιο θετικά.
Υπάρχει λόγος να υπάρχουν συγκλίσεις που είναι μείζον. Όταν όλα αυτά αναγνωριστούν, τότε βρίσκονται και οι τρόποι. Απλά πρέπει να μην έχουμε μικρομεγαλισμούς. Δεν μας επιτρέπεται. Και θα το βρούμε με ανοιχτό διάλογο στην κοινωνία για το πώς μπορεί να γίνει αυτή η συνεργασία.
Βλέπετε τον Αλέξη Τσίπρα να επιστρέφει;
Πραγματικά δεν το ξέρω. Με την έννοια ότι όλα αυτά καθορίζονται απ’ την πολιτική συγκυρία και τις ανάγκες. Κανείς πολιτικός δεν μπορεί να δει τον εαυτό του κάπου γιατί θα είναι μάταιο να το κάνει αν δεν δημιουργηθούν και οι συνθήκες. Φυσικά και θα το ήθελα. Δεν ήθελα να φύγει. Αλλά στην πολιτική τα πράγματα δεν τα καθορίζει ο πολιτικός, τα καθορίζει το πολιτικό γίγνεσθαι και τα γεγονότα.
*Κεντρική φωτό: Άρης Οικονόμου
Πηγή: To Vima
