ΟΠαύλος Μαρινάκης ανήκει στη νεότερη γενιά στελεχών της Νέας Δημοκρατίας. Πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ, γραμματέας του κόμματος και τώρα κυβερνητικός εκπρόσωπος και υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ, έχει συσσωρεύσει μπόλικη εμπειρία. Είναι 36 χρόνων, έχει ύψος 2.05, είναι παντρεμένος κι έχει έναν γιο 11 μηνών. Στις επόμενες εκλογές ετοιμάζεται να κατέβει υποψήφιος βουλευτής, κάπου στην Αττική, όπως λέει. Μιλά για όλα αυτά στο ΒΗΜΑ Talks.
Η θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου είναι προνόμιο ή παγίδα;
Νομίζω ότι τα πάντα στη ζωή είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις. Σίγουρα η θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου έχει πολλά θετικά για έναν πολιτικό και ειδικά έναν νέο, σχετικά, πολιτικό, όπως είμαι εγώ. Θεωρώ ότι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα είναι η δυνατότητα να ’σαι κοντά στον πρωθυπουργό, στενός συνεργάτης του -είναι σχολείο. Το δεύτερο είναι η προβολή που βέβαια είναι δίκοπο μαχαίρι, γιατί αν δεν είσαι προσεκτικός, δεν διαβάζεις, μπορεί να είναι και όπλο που θα στραφεί εναντίον σου. Η άλλη όψη του νομίσματος είναι ότι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κι αυτό δυστυχώς το λέει η ιστορία, είναι μια θέση όπου κάποιος αντέχει λίγο, σε σχέση με άλλα χαρτοφυλάκια. Για τον κυβερνητικό εκπρόσωπο δεν υπάρχουν ώρες, μέρες, αργίες, όπως και για οποιοδήποτε συνεργάτη πρωθυπουργού. Οφείλεις να ’σαι ενημερωμένος όσο το δυνατόν περισσότερο για το σύνολο των θεμάτων της επικαιρότητας, για όλα τα χαρτοφυλάκια. Αλλά λέω κάτι και το πιστεύω πραγματικά: Αλίμονο αν γκρινιάξει ένας άνθρωπος που είναι στη δική μου θέση. Δουλεύω από μικρό παιδί και ξέρω τι σημαίνει να βάζεις 2-3 ξυπνητήρια για να δεις αν θα βγει η μέρα ή ο μήνας. Υπάρχουν οικογένειες μονογονεϊκές, υπάρχουν νέα παιδιά που δουλεύουν με τον κατώτατο μισθό, με πολύ λιγότερα λεφτά, που έφυγαν απ’ την Ελλάδα. Νομίζω είναι ύβρις, ένας άνθρωπος που έχει πάρει τις ευκαιρίες που ’χω πάρει εγώ στη ζωή μου, να γκρινιάξει.
Η σχέση σας με τον πρωθυπουργό πώς χτίστηκε;
Η ιστορική στήλη του Βήματος στο inbox σου
Γίνε μέλος του καθημερινού newsletter που αποκαλύπτει όσα συμβαίνουν στο πολιτικό παρασκήνιο και απόκτησε πρόσβαση σε αποκλειστικό περιεχόμενο. ΕΓΓΡΑΦΗ
Τον πρωθυπουργό τον γνώρισα το 2012. Του είχαμε κάνει μια συγκέντρωση νέων δικηγόρων στο Ηράκλειο Αττικής με φίλους, απόφοιτους, απ ’την Νομική Κομοτηνής. Υπήρχε και μια στενή σχέση του παππού μου με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Πάντοτε ήμασταν υποστηρικτές της λογικής του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και θαύμαζα τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τότε βουλευτή Β’ Αθηνών. Εκεί λοιπόν κατάλαβε και ποιος είμαι. Από τότε είχαμε μια καλή σχέση, αλλά η πιο στενή επαφή ήρθε, νομίζω, όταν διεκδίκησα την προεδρία της ΟΝΝΕΔ. Είχα την τύχη να με συμβουλεύσει, είχα σημαντική στήριξη. Και το πρώτο, πολύ μεγάλο, βήμα για μένα, που μου ’δωσε ο ίδιος, και του το χρωστάω προσωπικά, ήταν όταν με πρότεινε για γραμματέα της Νέας Δημοκρατίας, τον νεότερο στην ιστορία -μια τεράστια ευκαιρία ζωής.
Είστε πολιτικός του λεγόμενου κομματικού σωλήνα, λίγο εκτός κοινωνίας και πραγματικότητας;
Όχι, γιατί δουλεύω από τότε που πήρα το πτυχίο μου. Δυστυχώς υπάρχει μια εντύπωση στον κόσμο, εν μέρει δικαιολογημένη, ότι όσοι είναι από μικροί σ’ ένα κόμμα, είναι ανεπάγγελτοι. Το βασικό πράγμα που βλέπω ότι μου γράφουν στα social media όσοι δεν με γνωρίζουν είναι «Τράβα δούλεψε, που δεν έχεις δουλέψει μια μέρα στη ζωή σου». Αυτή η εντύπωση δημιουργήθηκε από κάποια κακά παραδείγματα ανεπάγγελτων πολιτικών που πέρασαν απ’ όλα τα κόμματα -και ενοχλούσε τον κόσμο.
«Αλίμονο αν γκρινιάξει ένας άνθρωπος που είναι στη δική μου θέση».
Εγώ, και πολλοί άλλοι, δεν είμαστε ανεπάγγελτοι και μάλιστα ένα απ’ τα πρώτα πράγματα που έκανα όταν είδα ότι υπάρχει μια προοπτική στην πολιτική, είναι να ενισχύσω το δικηγορικό μου γραφείο. Γιατί δεν μπορώ τώρα να δικηγορώ, έχοντας θέση πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης, πέραν του σκέλους της αναστολής. Αλλά πρέπει να ’χεις στο μυαλό σου απ’ την πρώτη μέρα που κάθεσαι σε μία απ’ αυτές τις θέσεις, ότι είναι ό,τι πιο εφήμερο υπάρχει. Άρα θεωρώ ότι έχω το πλεονέκτημα ενός ανθρώπου που κολλάει ένσημα από 22 ετών. Και νομίζω ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη δύναμη που μπορεί να ’χει κάποιος που μπαίνει στην πολιτική, παραστάσεις ζωής. Είναι ζητούμενο ν’ αποφασίζουν να πολιτεύονται άνθρωποι με επαγγελματική ιδιότητα.
Ξεκινώντας απ’ τα φοιτητικά χρόνια στις κομματικές οργανώσεις, βλέπατε το μέλλον σας στην πολιτική;
Όχι, σε καμία περίπτωση. Ήθελα πάντοτε να ’μαι ενεργός. Αν μου ’λεγε κάποιος πέντε χρόνια πριν που θα ήμουν σήμερα, θα τον έβγαζα τρελό. Δεν είχα, σε καμία περίπτωση, στα σχέδιά μου να γίνω πολιτικός. Ήθελα πάντοτε παράλληλα με τη δουλειά μου να εκφράζω την άποψη μου. Ήμουν και είμαι συνειδητά στη Νέα Δημοκρατία με τα σωστά και τα λάθη της. Αλλά ούτε μου ’χε περάσει απ’ το μυαλό ότι θα μιλώ, τώρα, εκπροσωπώντας μια κυβέρνηση. Προέκυψε.
Όλα ξεκίνησαν απ’ την Νομική Κομοτηνής;
Έχει πολύ πλάκα να πω ότι όταν πέρασα στη Νομική Κομοτηνής εξέφρασα δύο απολυτότητες, που η ίδια η πραγματικότητα τις γκρέμισε. Η μία ήταν ότι θα πηγαίνω μόνο στις εξεταστικές, γιατί ήθελα να συνεχίσω να παίζω μπάσκετ, να ’μαι στην Πάτρα, να κάνω κι άλλα πράγματα, μόνο και μόνο για να πάρω το πτυχίο μου και να γίνω αθλητικογράφος. Γκρεμίστηκε γιατί μόλις έζησα την πόλη αυτή, την αγάπησα, κι άρχισα να φεύγω μόνο Χριστούγεννα-Πάσχα-καλοκαίρι. Και μάλιστα αγάπησα και τη Νομική -πείστηκα να γίνω δικηγόρος. Η δεύτερη απολυτότητα ήταν όταν μπήκα στη σχολή και είδα τα τραπεζάκια των παρατάξεων -πολιτικά ήμουν από μικρό παιδί στη Νέα Δημοκρατία. «Και είπα παιδιά θα σας ψηφίζω, μόνο μην μου πείτε ν’ ασχοληθώ ποτέ μ’ αυτά τα πράγματα».
Ο λόγος που ασχολήθηκα είναι ένας συνδυασμός της καλής ζωής, του καλού κλίματος και προφανώς κάποιου «μικροβίου» που είχα μέσα μου. Αλλά για να λέμε την αλήθεια αυτό που έζησα εγώ ως φοιτητικό συνδικαλισμό στην Κομοτηνή δεν είχε καμία σχέση μ’ αυτό που έδιωξε πολλούς νέους απ’ τις πολιτικές παρατάξεις. Λίγο πριν πάρω το πτυχίο μου, 2009-’10, πήραμε μια απόφαση ως φοιτητικός σύλλογος ν’ απαγορευτεί η αφισοκόλληση. Με χαρά είδα ότι αυτό έγινε πραγματικότητα δέκα χρόνια μετά, σε κάποια πανεπιστήμια, κι όχι απ’ τις αριστερές παρατάξεις. Εμείς, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν είχαμε έντονα σκηνικά, είχαμε πολιτική ενασχόληση. Θέλαμε ν’ αλλάξουμε το πρόγραμμα σπουδών, να κρατήσουμε τη Σχολή μας ανοιχτή, να βελτιώσουμε τις συνθήκες, τις υποδομές. Αυτό δεν είναι κακό. Η παρακμή των προηγούμενων χρόνων, ήταν κι ένας απ’ τους λόγους που μου δόθηκαν οι ευκαιρίες. Γιατί αποφάσισε ο πρωθυπουργός το ’16, τότε Πρόεδρος του κόμματος, να επανιδρύσει την ΟΝΝΕΔ. Αρχικά ανέλαβα αντιπρόεδρος, μετά εξελέγην Πρόεδρος.
Από εκεί φάνηκε η πορεία σας…
Πράγματι. Ήξερα ότι είναι πιθανό κάποια στιγμή να πολιτευτώ, αλλά όχι άμεσα. Άλλες εποχές. Είχα επίγνωση ότι ήμουν ο πρόεδρος μιας νεολαίας που έχει -και σωστά- μια μικρότερη υποχρεωτικότητα να πολιτευτεί. Είναι και θέμα τύχης, συγκυριών, ευκαιριών αλλά και δουλειάς, ικανοτήτων. Αν δεν μου ’δινε δύο μεγάλες ευκαιρίες ο πρωθυπουργός, δεν θα ’μουν τώρα σ’ αυτή τη θέση.
«Όποτε έχω προσπαθήσει να κάνω κάτι πέραν από αυτά που μπορώ κι απ’ αυτό που είμαι, έχω αποτύχει».
Ζούμε σε μια εποχή που μια λέξη μπορεί να πυροδοτήσει αντιδράσεις. Έχετε μεγάλο άγχος;
Υπάρχει πολλή μεγάλη πίεση, ένταση. Νομίζω είναι και θέμα εμπειρίας, εξοικείωσης, καλής προετοιμασίας. Είναι σημαντικό να επικοινωνείς κάθε φορά με τα αρμόδια κυβερνητικά στελέχη, για να σου δίνουν την πραγματική εικόνα της κατάστασης. Αλλά από ένα σημείο και μετά προσγειώνεσαι: Μεγαλώνεις, βλέπεις ποια είναι τα πραγματικά προβλήματα, γίνεσαι πατέρας, αντιμετωπίζεις κάποια θέματα υγείας. Κι αυτό που θεωρείς εσύ ότι είναι μεγάλο πρόβλημα ή λόγος να σου προκαλέσει άγχος είναι πολύ μικρό μπροστά στα υπόλοιπα. Κι εμένα όλα αυτά μου ‘χουν κάνει και καλό ταυτόχρονα. Πριν από κάθε μπρίφινγκ είμαι σε αυξημένη επιφυλακή γιατί ξέρω ότι ένα λάθος, μια αστοχία, δεν θα επηρεάσει μόνο εμένα, αλλά μια ολόκληρη κυβέρνηση, τον πρωθυπουργό -θα στείλει το λάθος μήνυμα. Το χειρότερο όμως που μπορείς να κάνεις σ’ αυτές τις θέσεις είναι να κουνάς το δάχτυλο. Ένα λάθος συγχωρείται, η αλαζονεία δεν συγχωρείται.
Φαντάζομαι ότι εκτός απ’ τα πολιτικά, δύσκολο είναι κι ό,τι αφορά πρόσωπα -η παραίτηση Πατέλη, τα χαλιά της Κεφαλογιάννη, το σπίτι του Κικίλια…
Νομίζω ότι οι πιο δύσκολες ημέρες είναι όταν πρέπει ν’ απαντήσεις σε ερωτήματα που αφορούν υποθέσεις με φυσικές καταστροφές, όπως ο Daniel, και απώλειες συνανθρώπων μας. Αυτό δεν συγκρίνεται με τίποτα. Αλλά ναι, θα ’λεγα ψέματα αν έλεγα ότι μεμονωμένες συμπεριφορές, που ενοχλούν τον κόσμο, δεν είναι ό,τι πιο δύσκολο να διαχειριστεί ένας κυβερνητικός εκπρόσωπος και συνολικά μια κυβέρνηση. Αν κι έχουν αυξηθεί οι μισθοί, αν κι έχουν δημιουργηθεί 500.000 θέσεις εργασίας, ο κόσμος ακόμα περνάει δύσκολα και με το δίκιο του εξοργίζεται. Εκεί λοιπόν πρέπει, πριν μιλήσεις εκπροσωπώντας την κυβέρνηση, να μπεις λίγο στα παπούτσια του άλλου. Αν το κάνεις αυτό, έχεις ελπίδα τουλάχιστον να σ’ ακούσει. Αυτός είναι ο βασικός στόχος. Πέραν των τραγικών καταστάσεων, οι πιο δύσκολες διαχειρίσεις θεμάτων είναι είτε μεμονωμένες συμπεριφορές είτε κάποια περιστατικά βουλευτών όπως αυτά που αναφέρατε. Γιατί αδικούν μια συνολική δουλειά που γίνεται.
Και παίρνει κι εσάς η μπάλα…
Ναι, γιατί κάποιοι κάνουν το λάθος και προσωποποιούν την απάντηση. Μου ’χει τύχει κάποιος, για τον οποίο είχα δώσει μια απάντηση ως κυβερνητικός εκπρόσωπος και για την οποία δεν μετανιώνω, με κάποιο τρόπο, σχεδόν ευγενικό, να μου ζητήσει και τα ρέστα. Είμαι περήφανος που εκπροσωπώ αυτόν τον πρωθυπουργό, αυτή την κυβέρνηση και μιλάω για πράγματα που πιστεύω. Δεν είναι πάντοτε όλα καλά. Έχουμε κάνει και πολλά λάθη. Αλλά κάνω κάτι που με γεμίζει και μ’ εκφράζει.
Σας καταπιέζει που δεν λέτε την γνώμη σας;
Όσοι με ξέρουν μπορούν να πιστοποιήσουν ότι παραμένω ο εαυτός μου και δεν πρόκειται ν’ αλλάξει αυτό. Γνωρίζοντας όμως πως είμαι αυτός που είμαι, κάποια πράγματα που έκανα τα ‘χω κόψει. Γιατί ένα λάθος μήνυμα μπορεί να καταστρέψει μια συνολική προσπάθεια -το να βρεθείς σε κάποιο νυχτερινό κέντρο διασκέδασης για παράδειγμα δεν είναι απαγορευτικό, αλλά δεν το κάνω. Δεν χρειάζεται να δίνεις δικαιώματα. Πρέπει να προσέχεις γενικά γιατί παρεξηγείται μια φράση, μια συμπεριφορά. Άνθρωποι είμαστε. Στη μεγάλη εικόνα νιώθω ότι προσαρμόζομαι -δεν αλλάζω. Αλλά η προσαρμογή δεν είναι κακό πράγμα. Ούτε το ζω καταπιεστικά. Είναι μια καθημερινή, όχι εύκολη, άσκηση.
«Δεν ήταν μια ευχάριστη ημέρα η ημέρα που διεγράφη ο Αντώνης Σαμαράς για κανέναν μας, αλλά ήταν μια αναπόφευκτη κίνηση για να συνεχίσουμε ν’ ασχολούμαστε με τα προβλήματα του κόσμου».
Κατάγεστε απ’ την Πάτρα. Υπάρχει και λίγη Κρήτη;
Είμαι γέννημα θρέμμα Πατρινός, τρίτη γενιά. Ο προπάππους μου ήταν απ’ την λακωνική Μάνη -μάλλον κατέληξε εκεί μετά από βεντέτα στην Κρήτη. Η προγιαγιά μου ήταν Σμυρνιά. Ο παππούς μου ήταν δικηγόρος, απ’ τους γνωστούς και δραστήριους στην Πάτρα, ενεργός στην αντίσταση, μετά στην Ένωση Κέντρου και μαζί με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη στη Νέα Δημοκρατία. Κεντρώος, φιλελεύθερος, μπροστά απ’ την εποχή του, και συγγραφέας -ένα απ’ τα βιβλία του είναι και για την Σμύρνη, ένα οδοιπορικό που είχε κάνει για να δει το σπίτι της μητέρας του. Ο πατέρας μου δούλευε ως φυσικός ιατρικής στο νοσοκομείο Πατρών. Η μητέρα μου, φιλόλογος, αγγλικής φιλολογίας, και τα τελευταία χρόνια εικαστικός. Νομίζω μια μεσαία οικογένεια, νοικοκυραίοι. Μεγάλωσα στο κέντρο των Πατρών, με αρκετές ελευθερίες, αλλά και όρια. Είναι ίσως η πιο δύσκολη ισορροπία την οποία τώρα με τη γυναίκα μου προσπαθούμε ν’ ανακαλύψουμε. Πώς να νιώθει το παιδί σου ελεύθερα αλλά με όρια.
Είστε ενεργός πατέρας;
Το μεγάλο βάρος το ’χει επωμιστεί η Κατερίνα, η γυναίκα μου. Έχει μάλιστα αφήσει εδώ κι ένα χρόνο την δουλειάς της κι έχει αφιερωθεί στον γιο μας -επιστρέφει σιγά-σιγά.
Εγώ είμαι όσο πιο ενεργός μου επιτρέπει το πρόγραμμα κι οι υποχρεώσεις μου. Προσπαθώ να μην θυσιάζω τον χρόνο με το γιο μου για πράγματα που μπορούν να γίνουν άλλη ώρα. Αλλά το μυαλό κι η καρδιά μου είναι συνεχώς εκεί. Αν δεν έχω βραδινές υποχρεώσεις, θέλω να προλάβω να τον δω, να τον κάνουμε μπάνιο μαζί με τη γυναίκα μου. Αλλά σίγουρα έχω και τύψεις, που κάπως ισορροπώ σκεπτόμενος ότι πολλά πράγματα τα κάνω και για εκείνον. Ζεις για τα παιδιά σου. Αλλάζει η ζωή σου -το καταλαβαίνεις μόλις μπεις στο σπίτι με το παιδί απ’ το μαιευτήριο.
Έχει πάρει το ύψος σας;
Προς το παρόν, ναι. Αναλογικά για την ηλικία του, βγαίνει λίγο έξω απ’ την καμπύλη του μέσου όρου.
Το ύψος είναι θετικό στοιχείο…
Από τότε που το σοβαρό θέμα με τις αρθρώσεις μ’ έκανε να σταματήσω το μπάσκετ, το ύψος σταμάτησε να είναι το μεγάλο πλεονέκτημα. Συνηθίζω να λέω ότι από ένα ύψος και πάνω (1,90-1,95), μάλλον δημιουργεί προβλήματα. Είμαι 2,05. Πιο δύσκολα βρίσκεις ρούχα, μπαίνεις σε αεροπλάνα, αυτοκίνητα. Προσέχω το κεφάλι μου να μη βρει… Σε γενικές γραμμές έχει και πλεονεκτήματα, βλέπεις από πίσω σε μια συναυλία, αλλά ενοχλείς τους πίσω σου στο σινεμά…. Στην πολιτική απ’ τη μια είναι καλό κι απ’ την άλλη, αν θες να πας κάπου διακριτικά, δεν κρύβεσαι. Αλλά στην πολιτική το μεγαλύτερο προσόν είναι η προσωπικότητα κι η προσωπικότητα χτίζεται μέσα από πολλή δουλειά, απ’ τα λάθη σου, απ’ την αποδοχή του εαυτού σου. Όποτε έχω προσπαθήσει να κάνω κάτι πέραν από αυτά που μπορώ κι απ’ αυτό που είμαι, έχω αποτύχει.
Στις επόμενες εκλογές θα είστε υποψήφιος, νομίζω…
Ναι, είναι στις προθέσεις μου. Θεωρώ ότι για να ’χει νόημα αυτό που κάνεις, πρέπει να ‘χει μια αποδοχή, μια κρίση απ’ τους πολίτες κι εφόσον οι πολίτες θέλουν να συνεχίσεις, συνεχίζεις. Περιμένω την επίσημη απόφαση-ανακοίνωση του πρωθυπουργού, αλλά πρώτα ο Θεός θα ‘μαι κι εγώ υποψήφιος κάπου στην Αττική.
Δύσκολη ανακοίνωση η διαγραφή Σαμαρά…
Ε, βέβαια. Όλο αυτό μου προκάλεσε τρία διαφορετικά συναισθήματα. Το πρώτο ήταν η αμηχανία. Δεν είναι εύκολο πράγμα να βγάζεις μια ανακοίνωση όπου διαγράφεται ένας πρώην πρωθυπουργός. Το δεύτερο, η απορία. Γιατί ο Αντώνης Σαμαράς έζησε, όπως κι όλοι οι υπόλοιποι, το πιο σκληρό πρόσωπο του λαϊκισμού και εν μέρει μ’ εκείνη την συνέντευξη υιοθέτησε θεωρίες που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα -όπως η εξωτερική πολιτική. Το τρίτο είναι ένα συναίσθημα σιγουριάς, εμπιστοσύνης, που μου το εμπνέει ο απλός κόσμος, αυτοί που μπορεί να μας ψηφίζουν αλλά όταν τελειώνει αυτή η συζήτηση σου λένε «ασχοληθείτε με τα δικά μας προβλήματα».
Είναι σημαντικά αυτά τα θέματα; Ναι, αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε. Τις απαντήσεις η κυβέρνηση τις έχει δώσει. Η Ελλάδα επί Μητσοτάκη, κι αυτό το δέχονται ακόμα και σκληροί επικριτές σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής-άμυνας-διπλωματίας, είναι μια χώρα πολύ πιο δυνατή, που πατάει στα πόδια της σε σχέση με την Ελλάδα του’19, που ήταν μια χώρα μαύρο πρόβατο, μια χώρα-επαίτης. Δεν ήταν μια ευχάριστη ημέρα η ημέρα που διεγράφη ο Αντώνης Σαμαράς για κανέναν μας, αλλά ήταν μια αναπόφευκτη κίνηση για να συνεχίσουμε ν’ ασχολούμαστε με τα προβλήματα του κόσμου. Δεν χαρήκαμε, αλλά είχαμε χρέος να πάμε παρακάτω.
«Το χειρότερο που μπορείς να κάνεις είναι να κουνάς το δάχτυλο».
Τι καθορίζει την εξέλιξη ενός πολιτικού;
Σε μεγάλο βαθμό είναι αποτέλεσμα των επιλογών μας. Είναι και θέμα τύχης, δουλειάς, συνεργατών -πολλών παραγόντων. Αλλά η αλήθεια είναι ότι αν θες ν’ ασχοληθείς με την πολιτική πρέπει ν’ αποδεχτείς ότι τα αρνητικά είναι περισσότερα απ’ τα θετικά. Πορεύεσαι μ’ αυτό το δεδομένο. Γιατί στο τέλος της ημέρας κάθε σου κίνηση θα αξιολογηθεί απ’ τους πολίτες. Κι αν συνυπολογίσεις την ταχύτητα μετάδοσης των ψεμάτων, τα νέα μέσα διάδοσης, ο λαϊκισμός μπορεί να κερδίσει. Κάποτε πήγαν να πουν στον κόσμο -κι ένα μέρος του κόσμου το πίστεψε γιατί είχαν εκμεταλλευτεί την οργή του, ότι ο γάιδαρος πετάει. Τελικά ο γάιδαρος δεν πέταξε, η Ελλάδα πήγε να καταστραφεί, κλείσανε τράπεζες… Είναι κι αυτό μέρος του παιχνιδιού.
Οι φιλοδοξίες σας που φτάνουν;
Ο βασικός μου στόχος είναι να εκπληρώσω καλά αυτά τα καθήκοντα, ν’ ανταποδώσω την εμπιστοσύνη του πρωθυπουργού. Και να είμαι κι εγώ ένας απ’ τους εκπροσώπους της Νέας Δημοκρατίας στην επόμενη Βουλή -είναι τεράστια τιμή να εκπροσωπώ τους κατοίκους μιας περιοχής, όπου επιλέξει ο πρόεδρος να ’μαι υποψήφιος. Γιατί από μικρό παιδί έχω την άποψη ότι ο αιρετός έχει την μεγαλύτερη αξία από οποιονδήποτε άλλον στην πολιτική. Ήδη έχω καταφέρει πολλά. Είμαι γεμάτος. Από εδώ και πέρα θέλω ό,τι κάνω να ’χει αποτέλεσμα.
Βλέπετε σύγκλιση με το ΠΑΣΟΚ;
Όχι. Υπάρχει μια διάθεση να σβήσουμε κάθε εστία τοξικότητας. Δεν θα καταφέρουμε να σβήσουν όλες, αλλά τουλάχιστον οι δύο μεγάλοι πολιτικοί πόλοι που αυτή τη στιγμή, δημοσκοπικά τουλάχιστον, είναι η Νέα Δημοκρατία ως κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ ως αξιωματική αντιπολίτευση, πρέπει να είναι στην πλευρά των μη τοξικών κομμάτων. Ήταν πολύ περίεργο για μια χώρα που τα ’χει αφήσει πίσω της πολλά χρόνια, ένας απ’ τους δύο κυρίαρχους πόλους της χώρας να συμπεριφέρεται ως ακραίο κόμμα, με προσωπικές επιθέσεις κατά πολιτικών αντιπάλων, κατά συγγενών, ν’ απειλεί δημοσιογράφους, δικαστές. Κι όλα αυτά δεν τα ζήσαμε πριν 30-40 χρόνια. Πρέπει να βάλουμε ένα τέλος, μια μεγάλη τελεία. Πολιτικά προφανώς έχουμε άλλη άποψη, άλλη θεώρηση. Θεωρώ ότι θα ’πρεπε το ΠΑΣΟΚ σε ορισμένες αυτονόητες κινήσεις βελτίωσης της ζωής των πολιτών να στηρίζει κάποιες εμβληματικές πρωτοβουλίες –μη κρατικά πανεπιστήμια, επιστολική ψήφος. Ας ελπίσουμε ν’ αλλάξει άποψη και να στηρίξει. Εδώ είμαστε να το δούμε.
Άρα ούτε συνεργασία;
Πιστεύω γενικά ότι οι κυβερνήσεις συνεργασίας και στην Ελλάδα, αλλά απ’ ότι φαίνεται και σ’ άλλες χώρες, δεν έχουν λύσει κανένα πρόβλημα. Άρα δεν πιστεύω στις κυβερνήσεις συνεργασίας. Είμαστε μια δημοκρατική χώρα, οι πολίτες αποφασίζουν. Αλλά το ξαναλέω, μην βάζουμε το κάρο μπροστά απ’ το άλογο. Έχουμε δυόμισι χρόνια μπροστά μας που πρέπει να δουλέψουμε σκληρά. Και θεωρώ ότι εφόσον είμαστε συνεπείς σ’ αυτό που έχουμε υποσχεθεί, είμαι συγκρατημένα αισιόδοξος ότι θα κερδίσουμε και πάλι την εμπιστοσύνη των πολιτών.
*Κεντρική φωτό: Μενέλαος Μυρίλλας
Πηγή: To Vima
