Οι χαμηλές δαπάνες για την παιδεία δεν δικαιολογούν τις ακόμα χαμηλότερες επιδόσεις των ελλήνων μαθητών, όπως κατέδειξε η έκθεση PISA. Οι δαπάνες στην Ελλάδα κυμαίνονται γύρω στο 4% του ΑΕΠ, όταν στην ΕΕ είναι περίπου 5%, ενώ υπάρχουν χώρες όπως η Ιρλανδία και το Λουξεμβούργο με ακόμα μικρότερα ποσοστά, ή με μεγαλύτερα όπως η Χιλή. Συνεπώς, ένα πετυχημένο εκπαιδευτικό σύστημα δεν απαιτεί μόνο χρήματα, αλλά σωστό σχεδιασμό. Οποιος έχει μικρά παιδιά στο Δημοτικό ή μεγαλύτερα στο Γυμνάσιο-Λύκειο ή ακόμα μεγαλύτερα στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση και όποιος σπούδασε σε Ελλάδα και εξωτερικό καταλαβαίνει αμέσως τις αδυναμίες.
Καταρχάς υπάρχουν μύθοι μέχρι να καταρριφθούν όταν πας στο εξωτερικό. Οπως για παράδειγμα ότι τα μαθήματα στα ελληνικά σχολεία είναι πιο δύσκολα και πιο προχωρημένα, ή όσοι δεν πετυχαίνουν στις Πανελλαδικές πάνε στο εξωτερικό ή ότι δεν υπάρχει φροντιστήριο.
Τι να το κάνεις να μαθαίνουν τα παιδιά στην ΣΤ’ Δημοτικού εξισώσεις, όταν δεν έχουν προλάβει να εμπεδώσουν τις τέσσερις πράξεις και τα προβλήματα που λύνουν. Τι να το κάνεις να μαθαίνει ο μαθητής Λυκείου όλες τις μεθοδολογίες επίλυσης ολοκληρωμάτων, όταν δεν γνωρίζει ότι αυτό που βρίσκει είναι εμβαδόν και, το κυριότερο, δεν του έμαθαν γιατί το ολοκλήρωμα υπολογίζει εμβαδόν.
Με άλλα λόγια, μαθαίνουν γρήγορα και πολλά πράγματα που στην καλύτερη περίπτωση δεν ξέρουν πώς δουλεύουν ή γιατί τα μαθαίνουν. Κι αν τα μάθουν και καλά, ίσως, να τα δυσκολέψουν αργότερα. Οταν στο Δημοτικό μαθαίνουν τα παιδιά ότι με τη ζυγαριά μετράμε το βάρος (π.χ. 5 κιλά πατάτες), θα πρέπει να το ξεχάσουν στο Γυμνάσιο, διότι το ζύγι μετρά δύναμη, ενώ τα κιλά είναι μονάδα μέτρησης της μάζας. Τα πέντε κιλά πατάτες παραμένουν πέντε κιλά στη Γη και στη Σελήνη. Οπως το ζύγι θα δείχνει διαφορετικά στους δύο πλανήτες λόγω βαρύτητας. Αλλά από την άλλη, λέει κανείς στον μανάβη, δώσε μου 5 newton πατάτες;
